กลับแคว้นฉี

หลังจากจ้าวนี่งจัดการปัญหาภายในของแคว้นฉินจนเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินทางกลับค่ายทหาร โดยระหว่างนี้ก็ให้อีกฝ่ายไปอยู่กับบิดามารดาของตนไปก่อน ซึ่งพานทำให้ลิงดีใจเป็นอย่างมาก ที่ไม่ต้องทนอยู่กับคนหน้ายักษ์ในช่วงนี้ ถึงจะระยะเวลาสั้นๆก็เถอะ ขอเขาเก็บความอบอุ่นจากพ่อแม่ที่ชาติก่อนไม่เคยได้รับสักครั้ง

"ท่านพ่อท่านแม่ขอรับ ลองท่านปลานึ่งซีอิ๋วของข้าดูสิขอรับ" เฟยหลิงคีบอาหารใส่ถ้วยให้ผู้เป็นบิดาก่อน ตามด้วยมารดาและพี่ชายคนโต ฮูหยินเจินน้ำตาคลอทั้งตื้นตันใจและเสียใจ ที่วันพรุ่งนี้ลูกน้อยของตนต้องไปจากอ้อมอกมารดา ตอนที่หลิงเอ๋อร์เกือบจะต้องหมั้นหมายกับองค์รัชทายาท นางก็ไม่ได้อยากให้ลูกต้องไปยุ่งกับเรื่องราวในวังเลยแม้แต่น้อย ไม่มีใครยินดีแต่ก็ขัดพระประสงค์โอรสสวรรค์ไม่ได้

"เจ้าไปที่นั่นก็ดูแลตัวเองให้ดีนะหลิงเอ๋อร์ รักษาเนื้อรักษาตัวเองให้ดี" นางคีบเนื้อตุ๋นสมุนไพรของชอบลูกชายให้อย่างเอาใจ ไปที่นั่นจะกินนอนหลับหรือไม่ จะโดนใครข่มเหงรังแกไหมก็ไม่อาจจะทราบได้ แค่เพียงคิดว่าบุตรของตนจะต้องถูกศัตรูข่มเหง หัวใจของผู้เป็นแม่พลันเจ็บปวด

"หลิงเอ๋อร์ เจ้าจงจำคำพี่ใหญ่เอาไว้วันหน้า พี่จะไปรับเจ้ากลับมา จงจำคำพี่ไว้ให้ดี" เจินหลิงหยางให้คำมั่นกับน้องชายของตนเอง เขาจะฝึกตนให้หนักกว่านี้ เพื่อที่วันหนึ่งเขาจะปกป้องคนที่รักได้

"ขอบคุณขอรับท่านแม่ พี่ใหญ่ข้าจะจำไว้ไม่ว่านานแค่ไหนข้าก็จะรอท่านนะขอรับ" บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความโศกเศร้า บ่าวไพร่ต่างรับรู้ถึงความสูญเสียในครั้งนี้ คุณชายตัวน้อยของบ่าวช่างอาภัพนัก บ่าวในเรือน ต่างพากันเซื่องซึมไม่ต่างกับผู้เป็นนายเลย

"พ่อจะซูเหมยตามไปดูแลเจ้า อย่างน้อยในฐานะบุตรชายของเสนาบดี พวกมันก็คงจะไว้หน้าบ้าง" ผู้เป็นบิดากล่าวออกมา 

"แต่เดิมแคว้นของเราไม่เคยคิดก่อสงครามกับผู้ใด วางตัวเป็นกลางมาโดยตลอด ถ้าหากไม่โดนพวกทรยศบ้านเมืองชักศึกเข้าบ้าน ไฉนเลยที่แคว้นของเราแพ้ย่อยยับถึงเพียงนี้ ความหวาดระแวงของฉีอ๋องสร้างความเดือดร้อนให้แคว้นน้อยใหญ่ แผ่นดินถึงต้องลุกเป็นไฟเช่นนี้" เสนาบดีเจินฮุ่ยหมินกล่าวออกมา พร้อมกับทอดถอนใจ

"ท่านพ่อ ข่าวลือที่ว่าจ้าวหนิงหลงเป็นรัชทายาทแห่งแคว้นฉี ใช่เรื่องจริงหรือเท็จขอรับ" หลิวหยางถามอย่างสงสัย

"จริง จ้าวนี่งลงเป็นบุตรที่เกิดจากหวงกุ้ยเฟย ส่วนฮองเฮาแม่นจะให้กำเนิดบุตร นางก็ให้กำเนิดเพียงธิดาเท่านั้น หลังจากนั้นไม่กี่ขวบปีสุขภาพขอนางก็กระเซาะกระแซะมาโดยตลอด กิจการของวังหลังจึงตกเป็นของหวงกุ้ยเฟยทั้งหมด แต่เดิมฮองเฮาแห่งแคว้นฉีก็เป็นเพียงแค่หุ่นเชิดเท่านั้นแหละ" เจินฮุ่ยหมินกล่าวอธิบายให้ฟัง

"ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ใหญ่อย่าได้กังวลไปถึงข้าจะเป็นเกอ ข้าก็จะไม่ยอมให้ใครมารังแกได้เด้ดขาด" เฟยหลิงกล่าวเพื่อให้ทุกคนสบายใจ ฉันไม่ใช่ปัทมาคนเก่า เอ๊ย..เฟยหลิงคนเก่าที่จะยอมให้คนมารังแกได้ง่ายแล้ว 

"ข้าอยู่ที่นี่มีพวกท่านคอยดูแลข้า แต่ที่นั่นข้าจะต้องเข้มแข็งให้สมกับเป็นบุตรของพวกท่าน ข้าจะไม่ยอมให้ใครดูหมิ่นเกียรติของพวกท่านได้ ข้าสัญญา" ไหนๆก็จะไปอยู่แดนศัตรูแล้ว เขาจะใช้วิชาความรู้ที่มีจากโลกก่อน มาประยุกต์ใช้ในสมัยนี้เพราะยังไงเสียที่ๆเขาอยู่มันก็แค่ฉากหนึ่งในนิยายเท่านั้น

หลังจากคืนนั้นที่เฟยลิงนอนคุยกับบิดามารดา ทั้งคืนก่อนที่ตอนเช้าคนของแม่ทัพพยัคฆ์จะมารับเขาถึงหน้าจวน ผู้เป็นมารดาร่ำไห้แทบขาดใจ กอดบุตรชายไม่ห่าง ฝ่ายเสนาบดีเจินฮุ่ยหมินได้แต่ยืนตาแดงก่ำ มองแก้วตาดวงใจที่กำลังจากไปแสนไกล ส่วนหลิวหยางมีพระบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ให้เข้าวังด่วน ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าฝ่าบาทมีเรื่องด่วนอันใดเช่นกัน

"ข้าขอลาท่านพ่อท่านแม่นะขอรับ หากลูกยังมีบุญวาสนาลูกจะกลับมาทดแทนบุญคุณ" เฟยหลิงก้มลงคำนับศีรษะกลมสวยแนบลงกับพื้น ทั้งสองรีบพยุงบุตรชายให้ลุกขึ้น ก่อนที่จะส่งเฟยหลิงและซูเหมยสาวรับใช้ที่ยินยอมพร้อมใจ เพื่อไปรับใช้คุณชายน้อยที่เธอรัก เพราะคุณชายน้อยชีวิตของเธอจึงไม่ต้องถูกขายไปยังหอนางโลม บุญคุณนี้ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันชดใช้หมด

ทั้งหมดเดินทางมาถึงค่ายที่ถูกเก็บจนหมดแล้วก่อนจะเดินทางไปยังแคว้นฉี เฟยหลิงมองภาพทิวทัศน์เบื้องหน้าอย่างสนอกสนใจ ก่อนสายตาจะเลื่อนไปเห็นคนที่ไม่อยากจะเห็นหน้า พานทำให้ไม่อยากมองอะไรอีกต่อไป

"ไม่รู้จะมาจ้องมามองอะไรกันหนักหนา อารมณ์เสียชะมัด" คนตัวเล็กบ่นอุบอย่างไม่พึงพอใจ

"คุณชายอย่าได้อารมณ์เสียไปเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินท่านได้ทำขนมและของชอบคุณหนูมาเยอะแยะเลย คุณหนูจะรับเลยหรือไม่เจ้าค่ะ" ซูเหมยหยิบเซาปิ่งไส้เผือกออกมาจัดวาง พร้อมกับน้ำชาอุ่นให้คุณชายน้อยของนาง 

"เจ้าก็กินด้วยสิ" เฟยหลิงชวนอีกฝ่ายทานขนมด้วย

"บ่าวมิกล้าเจ้าค่ะคุณชาย" หญิงสาวพูดอย่างเจียมตัว

"ข้าให้กินก็กินเสีย" เฟยหลิงจับขนมยัดใส่มือ เพื่อเป็นการบังคับนางกลายๆ 

"ขอบคุณเจ้าค่ะคุณชาย" ซูเหมยกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนจะทานขนมไปเงียบๆ การเดินทางที่ยาวนานไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย เฟยหลิงรู้สึกว่าก้นของเขาระบมไปหมดแล้ว เมื่อไหร่จะถึงจะถึงสักที

การเดินทางที่แสนยาวนานได้หยุดลง เมื่อตอนนี้ก็ถึงเวลาพลบค่ำแล้ว คืนนี้ก็คงค้างคืนที่นี่สินะ เพียงครู่เดียวกระโจมที่พักก็ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย เสียงทหารเริ่มก่อกองไฟโดยรอบ บางคนก็จัดเตรียมมือเย็น เฟยหลิงพึ่งมารู้ทีหลังว่าทำไมกองทัพถึงไม่ได้หยุดเลย ก็เพราะทุกคนจะมีอาหารแห้งติดตัวพร้อมน้ำดื่มอยู่แล้ว เมื่อหิวก็ทานอยู่บนหลังม้าไปเลย ทหารบางส่วนนำม้าไปกินหญ้ากินน้ำ ปรนนิบัติพวกมันหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ทุกคนแบ่งกันทำหน้าที่อย่างชัดเจน ทุกอย่างจึงเสร็จด้วยความรวดเร็ว

"การเดินทางอาจจะลำบากหน่อย เจ้าก็อดทนหน่อยนะซูเหมย" เฟยหลิงกล่าวอย่างเป็นห่วงหญิงสาว

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าทนได้คุณชายหิวหรือยังเจ้าค่ะ ฮูหยินจัดเตรียมอาหารมาให้ เห็นท่าบอกมาว่าอาหารในกองทัพเขาทำกินแค่ประทังความหิวเท่านั้น คุณชายอดทนทานหมั่นโถ่วกับเนื้อย่างนี้ไปก่อนนะเจ้าคะ" เฟยหลิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ แต่ยังไม่ได้ลงมือทานมื้อเย็นก็ดันมีคนมาเรียกเสียก่อน

"คุณชายเจินเฟยหลิง ท่านแม่ทัพเรียกท่านไปพบขอรับ" เฟยหลิงถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"เจ้าไม่ต้องตามข้าไป รอข้าอยู่ตรงนี้อย่างน้อยมันก็ปลอดภัย รอข้ากลับมาเข้าใจหรือไม่จนกว่าข้าจะกลับมาห้ามออกไปไหนเด็ดขาด อันนี้มีดที่ท่านพี่ข้าให้ติดตัวมา ถ้ามีใครมาทำไม่ดีต่อเจ้า ห้ามใจอ่อนโดยเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่" ซูเหมยพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ มองคุณชายที่ลงจากรถม้าไปด้วยความเป็นห่วงจับใจ

"มาแล้วก็เข้ามาปรนนิบัติข้า" สายตาคมมองคนตัวเล็กอย่างกดดัน เฟยหลิงจึงจำใจขยับเข้าหาร่างสูงถอดชุดที่ชายหนุ่มใส่ ในหน้างามก้มลงไม่มองอีกฝ่ายตรงๆ เมื่อผ้าชิ้นสุดท้ายหลุดก็ปรากฏผิวสีแทน พร้อมกับก้อนขนมปังแปดลูกนั้น ยิ่งทำให้เฟยหลิงไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย โดยไม่ทันระวัง จ้าวหนิงหลงปลดผ้าคาดเอวออก กางเกงที่สวมอยู่หลุดลงไปกองอยู่กับพื้นเผยให้เห็นนี่งหลงไม่น้อย ต่อหน้าต่อตาเขา เฟยหลิงยกมือปิดหน้าพร้อมกับถอยหลังหนีอีกฝ่ายด้วยความตกใจ

"ท่านมันไร้ยางอายที่สุด" ร่างบางกล่าวต่อว่าชายหนุ่ม ใบหน้างามแดงก่ำราวกับผลอิงเถา

"เข้ามาอาบน้ำให้ข้า" เฟยหลิงได้แต่เข็นเขี้ยวในใจ ไอ้คนไร้ยางอายหน้าตายนี่ ถึงจะไม่อยากทำมากแค่ไหน แต่เฟยหลิงก็ไม่อาจจะขัดใจเจ้าปิศาจนั้นได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อมาถึงในส่วนอาบน้ำก็พบว่าหนิงหลง ลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำเสียแล้ว

"ขัดตัวให้ข้า" เฟยหลิงหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ แต่ก็ทำตามคำสั่งอยู่ดี ไม่ใช่เพื่ออะไรเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเองนั่นแหละ มือนุ่มหยิบผ้ามาเริ่มจากขัดที่แขนก่อนจะขัดไปที่แผ่นหลังกว้าง อยากขัดแรงๆให้เนื้อหลุด แต่ดูทรงแล้วคงเป็นหัวเขาที่หลุดก่อนแน่นอน

"ด้านหน้าเมื่อไหร่เจ้าจะมาขัดให้ข้า" เฟยหลิงเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินว่ารีบทำให้เสร็จรีบเผ่นกลับไปหาซูเหมยดีกว่า

"รู้แล้วขอรับ ข้าจะรีบทำให้เดี๋ยวนี่แหละขอรับ" น้ำเสียงหวานกล่าวอย่างประชดประชัน มือบางขัดไปที่ลำคอแกร่งไล่ลงมาตรงแผ่นอกกว้างจนมาถึงขนมปังแปดก้อนนั้น มือเฟยหลิงสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ทั้งยังหลบตาคู่นั้นที่มองมา

"ข้างล่างของข้าเจ้ายังไม่จัดการเลยนะ" ชายหนุ่มพูดเสียงพร่าข้างหูนิ่มอย่างจงใจ โดยที่ไม่ทันระวังตัว ร่างน้อยก็ตกลงไปในอ่างอาบน้ำเสียแล้ว

"เหวอ!!" ตู้ม!! คนตัวเล็กไอค๊อกๆแค๊กๆเพราะสำลักน้ำ มือบางยกขึ้ลูบหน้า มือบางพยายามตะกายขึ้นจากน้ำ แต่เจ้าปิศาจที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่ยอมให้ทำแบบนั้นได้ ตอนนี้เฟยหลิงนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มในท่าทางที่ล่อแหลมเป็นอย่างมาก มือบางยันกับอกแกร่งเอาไว้พร้อมกับขืนตัวออกอย่างสุดฤทธิ์ แต่ทว่า...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***