จับได้แล้ว

เฟยหลิงหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าสิ่งนั้นคือใคร เขาลืมไปได้ยังไงว่านี่มันคือนิยายกำลังภายใน พระเอกของเรื่องอย่าง จ้าวนี่งหลง มีวรยุทธ์ที่เป็นเลิศแค่ไหน เสียงแผ่วเบาขนาดไหนคนพวกนี้ก็ได้ยิน ยิ่งฝีมือของเขาอยู่ระดับเก้าด้วยแล้ว นี่อาจจะเรียกว่าฝีมือระดับปรมาจารย์ด้วยซ้ำไป

"หึกล้าไม่เบาทีเดียวที่ปีนมาจนถึงตรงนี้ได้" สายตาเย็นชามองไปที่ร่างบางที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว  เฟยหลิงรำคาญใจยิ่งนัก ไม่คิดว่าเจ้าของร่างเดิมจะขี้ขลาดถึงเพียงนี้

"ถ้าให้มันพ้นจากพวกท่าน สูงกว่านี้ข้าก็จะปีน" คิ้วเข้มมองอีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึง ถึงจะสั่นกลัวแต่ก็ไม่ยินยอมที่จะโดนข่มเหง ร่างสูงขยับเข้าหาร่างบอบบางนั้นอย่างจงใจ เฟยหลิงเมื่อเห็นดังนั้นจึงค่อยๆถอยเข้าไปจนแผ่นหลังบางชิดกับผนังถ้ำ

"ท่านคิดจะทำอะไร" ร่างสูงไม่ตอบก้มมองลูกแมวตัวน้อยที่กำลังขู่เขาจนขนฟู 

"เสนาบดีเจินฮุ่ยหมินแห่งแคว้นฉิน บิดาของเจ้าไม่เคยสั่งสอนเรื่องมารยาทหรอกหรือ" ชายหนุ่มพูดพาดพิงถึงบิดาของอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบ อีตาบ้านี่เป็นใครมาแขวะคนอื่น

"บิดาของข้าสั่งสอนให้ใช้มันกับผู้ที่มารยาทกับข้าเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่บุรุษหยาบคายเช่นท่าน" เฟยหลิงพยายามหาทางออกจากบริเวณนี้ให้เร็วที่สุด แบบนี้มันอันตรายเกินไป ก็อ ธรรมดากับผู้มีวรยุทธ์เขาจะเอาอะไรไปสู้

"ท่านขยับออกไปนะ" เฟยหลิงรีบก้มหน้าหลบเมื่อชายหนุ่มโน้มตัวลงมา 

"ไปได้แล้ว ตอนนี้บิดามารดาเจ้าอยู่ในกองทัพของข้าในฐานะเฉลย เจ้าคงไม่อยากเห็นพวกนั้นร่วมถึงพี่ชายของเจ้าต้องตายใช่ไหม" เสียงพูดนั้นข่มขู่ แรงกดดันทำเอาคนตัวเล็กแทบจะทรุดลงตรงนั้น มือหนารวบเอวบาง ก่อนจะอุ้มพาดบ่า ก่อนจะใช้วิชาตัวเบาพาคนตัวเล็กลงสู่เบื้องล่าง เฟยหลิงได้แต่เจ็บใจตัวเอง กว่าเขาจะปีนขึ้นไปถึงตรงนั้นแทบตาย แต่ไอ้บ้านี้ใช้เวลาไม่ถึงนาทีพาเขาลงมาอยู่ข้างล่างซะงั้น

"กลับค่ายได้" สิ้นคำสั่งของแม่ทัพใหญ่ทุกคนจึงถอนทัพกลับ เฟยหลิงต้องนั่งกับเจ้าก้อนหินหน้านิ่งนี้อย่างไม่มีทางเลือก เอาเถอะก็ยังดีกว่าต้องเดินตามม้ากลับค่ายศัตรูละมั้ง

"ท่าแม่ทัพกลับมาแล้ว พาเฉลยกลับมาด้วย" เสียงตะโกนในค่ายเรียกให้คนในค่ายหันมามองอย่างสนใจ โดยเฉพาะเกอที่เป็นเฉลยในคราวนี้ แม้ว่าจะมอมแมมไปบ้าง แต่ก็บ่งบอกว่าคนผู้นี่งดงามเพียงใด จะเรียกว่างามล่มเมืองก็ไม่ผิดนัก

"หลิงเอ๋อร์ลูกแม่ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหมลูก เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่หรือไม่" ในความทรงจำของเฟยหลิงคนเก่า เจินเจียลี่ เป็นมารดาที่รักบุตรเกอผู้นี่มาก 

"พ่อดีใจที่เจ้าปลอดภัย หลิงเอ๋อร์พ่อขอโทษเจ้าที่พลอยทำให้เจ้ามา ลำบากไปด้วย" ร่างบางถูกผู้เป็นพ่อเข้าไปกอด มือหนาลูบหลังบุตรชายเบาๆราวกับเรียกขวัญ การกระทำนี้ยิ่งทำให้เฟยหลิงปลอมแบบเขารู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านพี่ข้ามิเป็นไรขอรับ พวกท่านละได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่" เขาถามพ่อแม่และพี่ชายอย่างเป็นห่วง อย่างน้อยในโลกนี้เขาก็มีครอบครัวที่ยังเป็นห่วงเขาอยู่

"ตอนนี้แคว้นของท่านก็พ่ายแพ้ให้กับแคว้นฉี ทางฮ่องเต้มีรับสั่งลงมาให้ปล่อยพวกท่านกลับคืนแคว้นฉิน เพราะฮ่องเต้ของพวกท่านยอมรับและส่งเครื่องบรรณาการไปให้ตามสัญญาแล้ว พวกท่านไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่" จ้าวหนิงหลงพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่สำหรับเจินหลิวหยางมันไม่ใช่ มันคือการหยามเกียรติพวกเขาและแคว้นฉิน

"เจ้าคือผู้ชนะย่อมพูดอะไรก็ได้อยู่แล้ว ผู้พ่ายแพ้อย่างพวกข้าจะพูดอะไรได้" เจินฮุ่ยหมินได้แต่เจ็บใจตัวเอง เพราะในราชสำนักมีหนอนบ่อนไส้ทำให้บ้านเมืองมาอยู่ในจุดตกต่ำถึงเพียงนี้ โชคดีที่เขาและบุตรชายได้สังหารมันไปแล้ว ไม่อย่างนั้นมันคงลำพองขึ้นเป็นฮ่องเต้ครองแคว้นสมใจ อาณาประชาราษฎร์ก็คงต้องเดือดร้อนยิ่งกว่านี้เป็นแน่

"เอาละส่งท่านเสนาบดี ฮูหยินและบุตรชายจนถึงจวน ห้ามกระทำการสิ่งใดที่เป็นการล่วงเกินเป็นอันเด็ดขาด" ทหารเหล่านั้นรับคำ ก่อนจะพาทั้งหมดขึ้นรถม้า แต่ทว่าไม่ทันที่เฟยหลิงจะได้ก้าวตามไป ร่างเล็กก็ถูกกระชากกลับทันที จนเจินหลิวหยางแทบจะถลาเข้าไปจัดการคนที่บังอาจทำร้ายดวงใจของเขาจนเจ็บ

"ปล่อยน้องข้า อย่าเอามือโสโครกของเจ้าไปแตะต้องเขา" ทั้งสามพ่อแม่ลูกต่างมองหน้าจ้าวหนิงหลงอย่างโกรธแค้น การกระทำนี้มันคือการหยามเกียรติตระกูลเขา หยามเกียรติหลิงเอ๋อร์

"ถ้าเจ้าไป ครอบครัวเจ้าตายเลือกเอา" เฟยหลิงได้แต่กัดฟันแน่นเมื่อได้ยินคำขู่นั้น เขารู้ว่ามันเอาจริงแน่

"ท่านพ่อท่านแม่ ท่านพี่ขอรับ พวกท่านกลับไปเถิด ถนอมสุขภาพด้วย" ไม่ทันที่ใครจะคัดค้านจ้าวหนิงหลงก็กระชากแก้วตาดวงใจของพวกเขาไปแล้ว เจินหลิวหยางได้แต่มองอย่างเจ็บแค้น น้องน้อยของเขาก็ตัวแค่นั้น แล้วดูสิ่งที่มันกระทำกับน้องชายเขาสิ

"หลิงเอ๋อร์อดทนไว้ สักวันพี่จะมาช่วยเจ้าด้วยตัวเองและบั่นคอมันด้วยตัวพี่เอง" เขารู้ดีว่าตอนนี้เขาเป็นรองอีกฝ่ายมาก และน้องกำลังช่วยพวกเขาอยู่ เขาจะให้การเสียสละของหลิงเอ๋อร์เสียเปล่าไม่ได้

"โอ๊ย..เบาๆหน่อยมันเจ็บนะ" เมื่อมาถึงกระโจมแม่ทัพ ชายหนุ่มก็เหวี่ยงคนตัวเล็กลงไปกองกับพื้น 

"ต่อไปนี้หน้าที่ดูแลกระโจมที่พักของข้า เจ้าต้องทำมันทั้งหมด เข้าใจหรือไม่" เฟยหลิงผวารีบเดินหลบไปอีกทาง

"ขะ..เข้าใจแล้ว" เขาตอบรับเสียงสั่น

"ไปชำระล้างร่างกายเจ้าข้าไม่ชอบของที่มันสกปรก" ร่างสูงเอ่ยไล่เฟยหลิงไปอาบน้ำ

"แล้วท่านจะให้ข้าไปอาบตรงไหนกันเล่า" คนตัวเล็กเถียงกลับ

"ด้านนั้น ไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเสีย" เฟยหลิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ จะถามหาชุดใหม่ก็คงไม่มี สงสัยได้ใส่ชุดเดิมไปก่อนเป็นแน่ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ได้ล้างคราบเหงื่อออกเสียบ้าง

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เฟยหลิงก็ออกมาพบเจ้าก้อนหินยักษ์นั้นนั่งทำงานอยู่ ตัวเขาเองก้ไม่รู้จะทำอะไรก็แอบนั่งแถวนั้น เผลอตัวอีกทีก็นั่งหลับพิงกลับตั่งนอนของอีกฝ่าย อยากจะขึ้นไปนอนให้สบายอยู่หรอก แต่กลัวเจ้าของมันผีเข้า เอาดาบมาสับคอเขาเอา

"เป็นทาสที่สบายเสียจริง" ถึงจะพูดอย่างนั้นเขาก็ปล่อยให้ทาสตัวน้อยนอนหลับต่อไปอย่างสบายอารมณ์

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***