ถือกำเนิด

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เฟยหลิงล่องลอยอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนไม่รู้สึกหิว ไร้ความเจ็บไม่รับรู้โลกที่กำลังเป็นไป เขามองไปด้านหน้าเห็นผู้คนมากมายกำลังข้ามสะพานไปฝั่งโน้นมากมาย ทั้งคนแก่ เด็ก คนหนุ่มสาว รวมถึงสัตว์ต่างๆมากมายที่กำลังข้ามไป ทุกคนไม่มีใครยอมพูดคุยกับใครเลย เฟยหลิงจึงพอจะรู้ความบ้างว่าสะพานที่เห็นตรงหน้า ก็คือสะพานไน่เหอ สะพานสู่ปรโลกของเหล่าคนตายนั้นเอง

"เอาเถอะไหนๆก็ตายไปแล้ว ก็ดีกว่าล่องลอยไร้จุดหมายละนะ" เฟยหลิงตัดสินใจข้ามสะพานไปกับกลุ่มคนเหล่านั้นทันที 

"เอ่ยนามของเจ้ามา" คนเฝ้าประตูถามเสียงดุดัน

"เจิน เฟยหลิงขอรับ" เขาตอบชื่อของตัวเองไป คนเฝ้าประตูขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่ปรากฏชื่อของเฟยหลิง

"ในสมุดบัญชีไม่มีนามของเจ้า แสดงว่าเอามาผิดคนแน่นอน ลำดับนี้มันไม่ใช่ชื่อของเจ้า" ผู้เฝ้าประตูเรียกยมทูตขาวออกมา อีกฝ่าเห็นดังนั้นก็ตกใจ

"ข้าขออภัยในความผิดพลาดในครั้งนี้ แต่ข้าจะชดใช้ให้เจ้า" เฟยหลิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ตัวแข็งทื่อ ตายแทนคนอื่นไม่พอ ตายฟรีอีกต่างหาก ทำไมชีวิตของเขาถึงบัดซบได้ถึงขนาดนี้

"ตอนนี้ร่างเดิมของเจ้าก็คงจะใช้การไม่ได้ เพราะวิญญาณของเจ้าหลุดออกมานานเกินไป ข้าจะชดเชยให้เจ้าก็แล้วกัน" ยมทูตขาวเดินมาจูงมือเฟยหลิง ก่อนจะให้เด็กหนุ่มเลือกประตูแห่งโชคชะตาของตัวเอง 

"ข้าให้โอกาสให้เจ้าเลือกชีวิตของตัวเอง ประตูมีอยู่สามบาน จงเลือกมันให้ดีๆ" ยมทูตขาวให้เด็กหนุ่มเลือกมันด้วยตัวเอง ประตูสีขาว สีทอง สีเงิน 

"ผมเลือกได้แล้วครับ" แม้ว่าอยากที่จะโวยวายด่าทอให้มากกว่านี้ แต่ก็อย่างนั้นแหละมันก็ไม่ช่วยให้เขากลับไปยังที่จากมาไม่ได้แล้ว ไหนๆก็จะเกิดใหม่แล้ว 

"เมื่อเจ้าเลือกได้แล้ว ก็เปิดประตูเข้าไปได้เลย และที่สำคัญที่สุดห้ามมีความลังเลโดยเด็ดขาด" เฟยหลิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนเลือกประตูสีเงิน แสงสว่างสีขาวอาบร่างของเฟยหลิงก่อนที่จะหายไป

เสียงอึกกระทึกด้านนอกดังสนั่นหวั่นไหว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เสียงเปิดประตูพร้อมทหารรูปร่างสูงใหญ่เข้ามาภายในห้อง พร้อมหญิงหน้าตาสะสวยวิ่งเข้า กลิ่นควันไฟเหม็นคละคลุ้ง เสียงกรีดร้องเสียงโลหะปะทะกัน สร้างความทั้งความงุนงงและหวาดกลัวให้กลับเฟยหลิงเป็นอย่างมาก ชายหญิงเหล่านั้นคว้าตัวเข้าพร้อมกับผ้าคลุมสีดำขนสัตว์ผืนใหญ่ห่อตัวเอาไว้

"คุณชายเจ้าค่ะ ตอนนี้ท่านแม่ทัพและฮูหยิ่นให้ท่านหลบหนีไปก่อน ตามบ่าวมาก่อนนะเจ้าค่ะ" หญิงสาวสองสามคนพร้อมทหารหกนายพาร่างบางหนีออกไปทางด้านหลังจวนของแม่ทัพใหญ่ ทั้งหมดลักลอบแฝงตัวหายไปกับความมืด  เฟยหลิงที่ตอนนี้ก็ยังงุนงงไม่หายแต่ก้ยอมตามพวกนั้นไป เหล่าองครักษ์พาเฟยหลิงนั่งรถม้าออกไป ทุกอย่างถูกเตรียมการไว้พร้อมสำหรับการหลบหนี

"มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไม.."ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรจบ ก็มีเสียงโวยวายมาจากด้านหลัง

"พวกกเจ้ารีบพาคุณหนูหนีไปก่อน ข้างหน้าจะเป็นแม่น้ำจะมีเรือคนของเรารออยู่ที่นั่น ไปเดี๋ยวนี้" ทหารที่เหลือรีบสกัดทัพจากแคว้นฉีที่กำลังตามมา เมื่อทั้งหมดไปถึงแม่น้ำก็พบกับเรือที่จอดรออยู่ โดยไม่ได้เฉลียวใจเลยแม้แต่น้อยว่าคนที่อยู่บนเรือ ไม่ใช่พวกของตนแล้วเมื่อเฟยหลิงก้าวลงเพียงลำพัง คนบนฝั่งก็ถูกจัดการ คมดาบจ่อไปที่ลำคอระหงของเฟยหลิงเอาไว้ ร่างกายบอบบางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"ฮ่าๆๆๆ บุตรชายเกอของเสนาบดีใหญ่แห่งแคว้นฉิน ช่างงดงามสมคำร่ำลือเสียจริง ถ้าได้ลิ้มลองสักครั้งมันคงจะดีมิน้อย" พวกทหารกักขฬะใจโฉดจับเฟยหลิงขึ้นมาบนฝั่ง ท่ามกลางเสียงหัวเราะสะใจของพวกมัน มือหยาบบีบไปบนเนื้อนิ่มอย่างพึงพอใจ เฟยหลิงพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากชายชั่วพวกนี้ น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลเอ่อออกมาเต็มสองแก้มเนียน

"อ้าก.. ใครบังอาจยิงธนูข้า" เมื่อมันมองเห็นว่าเป็นใครก็รีบแยกออกจากร่างงามนั้น ด้วยความหวาดกลัว

"สังหารพวกมันให้หมด กองทัพต้องไม่มีคนเฉกเช่นพวกมันอยู่ทัพของข้า" เพียงไม่นานทหารที่กระทำการล่วงเกินเฟยหลิงก็ตายตกลงไปจนหมด เขาค่อยๆพยุงร่างอันสั่นเทาขึ้นยืน กระชับเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ด้วยความทุลักทุเล เท้าก็คอยถอยหลังหนีห่างก่อนจะวิ่งไปยังเรือที่จอดอยู่ พร้อมกับออกเรือในทันที ชายหนุ่มในชุดแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉีมองตามอย่างพึงพอใจ

"ไม่ตามหรือขอรับท่านแม่ทัพ" รองแม่ทัพหานเหยี่ยนถาม

"หึ จะไปได้ไกลสักแค่ไหนกันเชียว บุตรเกอที่ไม่เคยไปไหนโดยไม่มีข้ารับใช้ เจ้าคิดว่าจะไปได้สักกี่น้ำ" แม่ทัพหนุ่มกล่าวอย่างดูแคลน แต่ในทางกลับกัน เฟยหลิงที่ตอนนี้ไม่ใช่บุตรชายเกอ ลูกชายคนเล็กแห่งตระกูลเจินผู้อ่อนแอคนนั้นเสียแล้ว เหตุการณ์เรื่องราวของเจ้าตัวฉายชัดในความทรงจำ เขาในฐานะคู่หมายขององค์รัชทายาทแห่งแคว้นฉิน ไม่แปลกที่คนพวกนั้นจะต้องการตัวเขา

"เอาเถอะเจ้าของร่างนี้ก็ดูปวกเปียกอ่อนแอเสียจริง จากนี้ก็คงต้องหาทางหนีให้พ้นจากคนพวกนั้นให้ได้ก่อน" เฟยหลิงตัดสินใจนอนหลับเอาแรงเสียก่อน เพราะดูจากระยะทางแล้ว คนพวกนั้นก็คงไม่ตามเขาในตอนนี้แน่ๆ แต่ก็ชะล่าใจไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ชายตัวใหญ่ภายใต้หน้ากากสีดำนั้น กลิ่นอายรอบตัวของเขามีแต่คำว่าอันตรายเต็มไปหมด

"เลิกที่จะมาเกิดที่นี่เองแล้ว ก็จะต้องปรับตัวอย่างเดียวเท่านั้น" เขาพูดสรุปกับตัวเองก่อนจะเอนตัวลงนอนปล่อยให้เรือค่อยๆล่องลอยไปตามกระแสน้ำที่ไหลไปเบื้องหน้า เขาขอมีชีวิตรอดและจะรักษาให้ดี ให้สมกับที่ได้ชีวิตใหม่มา

รุ่งเช้าเฟยหลิงก็ได้พายเรือไปอีกฝั่งของแม่น้ำ มีความเป็นไปได้ที่แม่ทัพนั้นจะต้องไปดักจับตัวเขาอย่างแน่นอน ถ้าเขาหลุดมาในนิยายเรื่องดวงใจจอมราชันจริง เขาก็คงเป็นบุตรเกอ ที่เกิดมาเป็นบุรุษที่สามารถท้องได้ บุตรชายของเสนาบดี เช็อกนฮุ่ยหมิง แห่งแคว้นฉิน

"อย่างน้อยในช่วงเวลานี้ก่อนที่พวกนั้นจะรู้ตัว เราก็คงหนีไปได้ไกลแล้ว จริงสิยังไงพวกนั้นก็ต้องตามรอยเท้าของเราไปแน่ๆ ทำยังไงดี" เฟยหลิงครุ่นคิดเพียงครู่หนึ่งก่อนจะตัดสิ้นเลือกที่เดินขึ้นไปตามโขดหิน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเดินด้านล่างนี้

"เอาวะ ลองสู้ดูสักตั้งถ้าถูกจับได้ก็ถือว่าเขาให้ชีวิตมาแค่นี้ก็แล้วกัน โชคดีที่โลกก่อนไปปีหน้าผาบ่อยๆ" เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เฟยหลิงจึงเลือกเดินทางตามที่ตัวเองคิดเอาไว้ มือเรียวเกาะไปตามโขดหินเบื้องหน้าอย่างคล่องแคล่ว เสื้อคลุมที่ใส่แม้ว่ามันจะหนาและทำให้การเคลื่อนตัวลำบาก แต่เขาก็ไม่อาจจะทิ้งไปได้ อย่างน้อยในยามค่ำคืนมันก็ให้ความอบอุ่นกับเขาได้บ้าง ไม่ใช่เสื้อสีขาวบางๆที่เขาใส่อยู่

"ท่านแม่ทัพขอรับพบเรือของเกอผู้นั้นห่างจากที่สิบลี้ขอรับ"ทหารผู้หนึ่งเข้ามารายงาน

"หึข่าวลือที่ว่าเป็นบุตรเกอไร้ความสามารถก็คงจะเป็นเพียงข่าวลือสินะ ว่าไหมท่านเสนาบดี" แม่ทัพหนุ่มกล่าวออกมาอย่างเยาะเย้ย

"อย่ายุ่งกับบุตรชายข้า จ้าวหนิงหลง" เสนาบดีใหญ่ที่ตอนนี้อยู่สภาวะสะบักสะบอม พูดออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

"ท่านพี่เจ้าค่ะ ข้าเป็นห่วงลูก หลิงเอ๋อร์สุขภาพไม่ค่อยจะสู้ดีนัก แค่เพียงต้องลมมากๆก็จะไม่สบายแล้ว ไหนจะต้องมาหนีไปเพียงลำพังแบบนี้ ข้าเป็นห่วงลูกเหลือเกินเจ้าค่ะ" เจินฮูหยิ่น กล่าวออกมาทั้งที่อยากจะร้องไห้เต็มทน แต่นางจะมาอ่อนแอต่อหน้าศัตรูแบบนี้ไม่ได้ สายตาคอยมองกลุ่มของจ้าวหนิงหลงที่ออกไปตามล่าลูกชาย หัวใจก็พลันเจ็บปวดยิ่งนัก

"รอยเท้าเดินผ่านไปมาสับสนนัก วนไปมาตรงนี้หลายรอบ ก่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอย" เสียงทหารผู้หนึ่งรีบมารายงาน

"หาต่อไปอย่าให้ได้หนีรอดไปได้" จ้าวหนิงหลงสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะควบม้าออกไป

"ตัดไปที่เฟยหนิงที่มองเห็นกลุ่มคนมาแต่ไกลก็ได้แต่หวาดกลัวจนตัวสั่น โชคดีตรงที่เขาปีนไปถึงมันอยู่มากแล้ว คนด้านล่างจึงมองไม่เห็น ตรงนี้มีลักษณะคล้ายถ้ำ อย่างน้อยตรงนี้ก็สามารถบดบังสายตาและอากาศที่ร้อนได้

"คงต้องรออีกสักพักสินะ ถึงไปต่อได้ถ้าขืนออกไปตอนนี้ต้องถูกจับได้แน่นอน" เฟยหลิงหยิบเอาผลไม้ป่าออกมากินตามที่เขาเก็บได้ ก่อนที่จะปีนขึ้นมาที่นี่ อย่างน้อยรอยเท้าที่เขาทิ้งไว้จนเละเทะ ก็คงจะพอทำให้คนพวกนั้นสับสนได้บ้าง

"ถ้าเป็นเวลาปกติก็คงจะนั่งชื่นชมตั้งแคมป์แล้วแหละ แต่ก็อย่างว่าตอนนี้มันจะมานั่งชิลๆแบบเคยไม่ได้ถ้าไม่อยากตาย" ในขณะที่เฟยหลิงกำลังเตรียมตัวเดินทางต่อ สายตาของเขาก็มองไปเห็นอะไรบางอย่างที่กระโดดขึ้นมา คนตัวเล็กตกใจจนแทบช็อกเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***