ตอนที่6 เผลอตัว (ใจ)

ร่างของฉันล้มทับอยู่บนตัวของคุณพัชญาใบหน้าของเธอสวย มีเสน่ห์ ในดวงตาคมของเธอมีแววตาของคนที่กำลังอมทุกข์ แววตาของเธอเหมือนคนที่ไม่มีความสุขตลอดเวลาไม่รู้ว่ากลิ่นน้ำหอมของเธอหรืออารมณ์ชั่ววูบของฉันที่ทำให้ขาดสติเขมิกาค่อยๆน้อมหน้าลงประกบปากจูบพัชญาอย่างเบาแรงก่อนจะขยับให้ลงล็อคแล้วเริ่มทวีความแรงขึ้นทีละนิด

"เขม"

พัชญาเอ่ยห้ามพร้อมพยายามดันไหล่เขมิกาออกแต่ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เขมิกาขาดสติเธอเปลี่ยนมาซุกไซ้ซอกคอของพัชญามืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อของเธอพร้อมกับมือลูบไล้ท้องน้อยขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงหน้าอกคู่ใหญ่ เขมิกาเริ่มบีบขย้ำหน้าอกของพัชญาอย่างเบามือ ริมฝีปากที่กำลังซุกไซ้ที่ซอกคอพร้อมกับมือที่ขย้ำหน้าอกเริ่มทวีความแรงขึ้นเรื่อยๆ

"เขม!"

พัชญาสดุงขึ้นเพราะรู้สึกเจ็บจากแรงดูดของอีกฝ่ายทำให้เธอได้สติผลักเขมิกาออกแรงผลักออกของพัชญาทำให้เขมิกาเริ่มมีสติจากสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ

"คือ.. เขมขอโทษค่ะคุณพัชญา" เขมิกาเอ่ยขอโทษเพราะเธอขาดสติจนเผลอทำอะไรไม่ดีออกไป

"เธอไปนอนเถอะ"

พัชญาที่กำลังติดกระดุมเสื้อประคองตัวเองขึ้นสีหน้าแววตาที่กำลังสื่อว่าไม่พอใจกับการกระทำของเด็กสาวตรงหน้าที่เผลอทำอะไรออกมาโดยไม่คิดทำให้เขมิกาคิดรู้สึกผิดกับการกระทำของตนเอง

"คุณพัชญา คือ.. เขม" เขมมิกาที่รู้สึกทำตัวไม่ถูกพยายามจะขอโทษพัชญา

"ฉันบอกให้เธอไปนอนไง อย่าทำให้ฉันรู้ผิดกับตัวเองไปมากกว่านี้เขมิกา"

พัชญาเอ่ยตัดบทเขมิกาพร้อมกับเดินหลีกเขมิกาไปยังห้องนอน เธอรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่ทำลงไป ทั้งๆที่เธอปฎิเสษห้ามไม่ให้เด็กสาวทำอะไรเธอได้ แต่กับเผลอตัวให้เด็กสาวล่วงเกินเธอทั้งๆที่เธอมีสามีแล้ว

หลังจากพัชญาเธอเดินเข้าห้องไปเขมิกาก็ได้เดินไปยังห้องรับแขกตามที่พัชญากล่าวบอกเธอก่อนหน้านี้ให้เธอนอนที่ห้องนี้

"ไอเขม! แกทำอะไรลงไปว่ะเนี้ย"

เขมิกาคิดไม่ตกกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเธอพยายามคิดว่าต่อไปนี้เธอต้องทำยังไง พัชญาต้องโกรธเธอมากแน่ๆกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกหวั่นไหวในใจยิ่งทำให้เขมิกาไม่แน่ใจว่าเธอรู้สึกยังไงกับพัชญาเพราะเธอไม่เคยชอบผู้หญิงมาก่อน

เวลาล่วงเลยจนถึงเช้า เหตุการณ์เมื่อคืนทำให้เขมิกายังไม่ได้นอนลุกออกมาข้างนอก แต่ต้องสดุดตากับหญิงสาวที่นั่งจิบกาแฟที่โต๊ะอาหาร

"คุณพัชญา!" เขมิกาพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ

"ตกใจฉันเหรอ เขมมิกา"

พัชญาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งทำให้เขมิกาหน้าซีดเพราะรู้ว่าเธอคงจะยังโกรธอยู่ใบหน้าของเธอราวกับคนที่ยังไม่ได้นอน

"ค่ะ เขมคิดว่าคุณยังไม่ตื่นเพราะนี้พึ่งจะ 6 โมงเช้า"

เขมมิกาพูดด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อยเพราะสงสัยว่าเธอก็คงจะนอนไม่หลับเหมือนกันถึงได้มานั่งจิบกาแฟแต่เช้าแบบนี้

"คือ.. คอของคุณ"

เขมิกาสังเกตเห็นรอยแดงที่คอของพัชญาเหมือนพัชญาจงใจจะเปิดให้เขมิกาเห็นกับการกระทำที่ไร้สติของเธอเมื่อคืน

"คือเขมขอโทษค่ะ เขมไม่ได้ตั้งใจ"

เขมิกาอยากจะกล่าวขอโทษพัชญาสักพันครั้ง แม้จะรู้ว่าเธอคงจะไม่หายโกรธก็ตาม

"ชั่งเถอะ.. เธอกลับไปได้แล้วฉันจะไปทำงาน"

"คุณโกรธเขมใช่ไหมค่ะ"

"เธอคิดว่าฉันควรโกรธเธอไหม กับความไร้สติของเธอมันอาจทำให้ฉันและเธอมีปัญหาตามมาทีหลัง"

พัชญาพูดเตือนสติเขมิกาเพราะสิ่งที่เด็กสาวทำหากคนอื่นรู้เข้าจะเกิดปัญหาอะไรมากมายตามมาทีหลังนอกจากเธอจะมีสามีแล้วหน้าที่การงานของเธอก็เป็นถึงเจ้าของบริษัทต่อให้สิ่งที่เด็กสาวทำกับเธอเมื่อคืนจะทำให้เธอรู้สึกดีก็ตาม

"เอาเถอะ ฉันขอให้เธอลืมเรื่องเมื่อคืนไปให้หมด ฉันจะถือว่าเราสองคนต่างคนต่างไม่มีสติ"

พัชญาตัดบทเพราะเห็นสีหน้าของเด็กสาวที่เหมือนคนกำลังจะร้องไห้แต่ต้องพยายามกลั้นไว้

"แล้วคุณจะทำยังไงกับรอยแดงที่คอค่ะ ให้เขมทารองเท้าพื้นให้ไหมคะ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันทาเองเธอกลับไปเทอะ"

"นะคะ เขมขอทาให้นะคะ ขอให้เขมได้รับผิดชอบกับสิ่งที่เขมทำลงไปเถอะนะคะ"

หลังจากที่พัชญาได้เห็นสีหน้าสำนึกผิดและกำลังอ้อนวอนขอให้เธอได้รับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้นเธอจึงเดินไปหยิบรองพื้นมาให้เขมิกาทาเพื่อปกปิดรอยแดงที่คอ

"เสร็จแล้วใช่ไหม ถ้าเสร็จแล้วเธอก็กลับไปได้แล้ว เดี๋ยวจะไปทำงานสาย"พัชญาเอ่ยเขมิกาก็ทำตามที่พัชญาพูดอย่างว่าง่าย

เขมิกากล่าวลาเธอแล้วเดินออกจากประตูไปพัชญาเดินมานั่งที่โซฟาเพื่อพยายามเตือนสติตัวเองว่าไม่ควรรู้สึกกับเด็กสาวคนนี้ เธอควรพยายามออกห่างเขมิกาให้ได้มากที่สุด เพราะการที่เธออยู่ใกล้เด็กคนนี้มันยิ่งทำให้เธอรู้ใจตัวเองว่ากำลังมีใจให้เด็กคนนี้ ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นมันไม่ควรเกิดขึ้น ไม่ควรเด็ดขาด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***