ตอนที่5 ความรัก

"ทำไมเรียนจบแล้วเลือกที่จะทำงานที่นี้"

"หมายถึงอะไรเหรอค่ะ"

"ฉันหมายถึงทำไมเรียนจบแล้วถึงไม่กลับบ้าน ทำไมถึงเลือกที่จะทำงานในเมืองกรุงแบบนี้"

"ก็ที่เขมเข้ามาเรียนก็เพื่อที่จะได้ทำงานที่นี้นิค่ะ"

"อ่อ… ฉันลืมไป เด็กสมัยนี้ก็คงเลือกที่จะอยู่ในเมืองกินหรู อยู่แพง มากกว่าจะใช้ชีวิตเป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา"

พัชญาพูดพรางหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มโดยไม่ได้สังเกตุว่ากำลังมีสีหน้าที่จ้องมาเธอด้วยท่าทีไม่พอใจ

"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะคุณพัชญา ที่เขมทำงานที่นี้เพราะจำเป็นต้องใช้เงิน เขมกลับไปตอนนี้ก็ไม่มีงานทำไหนจะพ่อแม่เขมถ้ากลับไปตอนนี้จะดูแลพวกท่านยังไงค่ะ"

เขมิกาพยายามอธิบายให้พัชญาฟังเพราะเธอก็ไม่ได้อยากมาอยู่เมืองกรุงเลยสักนิด เพราะมันทำให้เธอต้องห่างกับพ่อแม่ของเธอแต่เพราะเธอจำเป็นต้องใช้เงินเธอเลยจำเป็นต้องทำงานที่นี้ต่อ

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว"

"จริงๆฉันเคยคิดไว้นะว่าบั้นปลายชีวิตฉันไปใช้ชีวิตที่ต่างจังหวัด ฉันอยากวางมือทุกอย่างแล้วไปใช้ชีวิตแบบสงบๆ โดยไม่ต้องมีเรื่องปวดหัวให้คิดตลอดเวลา"

พัชญาเล่าให้เด็กสาวตรงหน้า เพราะเธอก็อยากมีชีวิตที่เงียบสงบหากเลือกได้เธอก็อยากไปใช้ชีวิตต่างจังหวัดมีบ้านสวนเล็กๆ มีต้นหญ้าใบเขียว ตามที่เธอวาดฝันไว้ เพราะการที่เธอมีตำเหน่งใหญ่โตมันกับทำให้เธอไม่ความสุขเลยสักนิดทุกรอบตัวรายล้อมไปด้วยความกดดัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว

"ถ้ามีโอกาศ คุณพัชญาไปเที่ยวบ้านเขมก็ได้นะคะ ที่นั้นบรรยากาศดี พ่อแม่ท่านก็ใจดีค่ะ"

พัชญานั่งฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนทำให้เขมิกาคิดได้ว่าเธอไม่ควรชวนคุณพัชญาเพราะการที่พัชญาเธอจะไปเที่ยวที่บ้านมันเป็นอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลย

"เออ.. ขอโทษค่ะที่เขมชวนเขมลืมนึกไปว่า ที่นั้นคงไม่เหมาะกับคุณเท่าไร"

"ขอโทษทำไม แล้วทำไมที่นั้นถึงไม่เหมาะกับฉัน"

พัชญาคิ้วกระตุกหันมองเด็กสาวด้วยความสงสัยอะไรถึงทำให้เด็กสาวคิดว่าคนแบบเธอไม่เหมาะกับที่นั้น

"คือ.. เขมเห็นคุณนิ่งไป คิดว่าคุณน่าจะไม่พอใจที่เขมชวนคุณไปที่บ้าน แล้วที่เขมบอกว่าไม่เหมาะเพราะบ้านเขมเป็นบ้านธรรมดาค่ะไม่ได้หรูแบบที่คุณอยู่ตอนนี้"

"เธอเห็นฉันเป็นคนแบบไหนกัน คิดว่าฉันติดหรูเกินกว่าจะลงไปชีวิตแบบธรรดาได้เหรอ"

พัชญาพูดพร้อมกับวางแก้วเหล้าลงแล้วหันมามองหน้าเด็กสาวด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"เปล่านะคะ เขมไม่ได้หมายความยังงั้ง เขมแค่เห็นคุณใช้ชีวิตอยู่ในเมืองมาตั้งแต่เด็กถ้าไปต่างจังหวัดคุณคงไม่ชิน" เขมิการีบตอบทันควัน

"อือ.. เอาเถอะ ฉันไปนอนก่อนนะ ดึกมากแล้ว เธอก็ควรไปนอนพรุ่งนี้เรามีงานกันแต่เช้า"

พัชญาพูดตัดบท ก่อนลุกออกจากโซฟา เขมิกาที่เห็นว่าทุกพัชญากำลังจะลุกจากโซฟาก็กลัวว่าเธอจะล้ม จึงรีบจะเข้าไปประคอง จึงลืมว่าตัวเองก็เมาเลยทำให้เซไปใส่คุณพัชญา

ว้ายยยย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่4 ใกล้ชิด

บทต่อไป

ตอนที่6 เผลอตัว (ใจ)

