ตอนที่4 ใกล้ชิด

ณ ผับแห่งหนึ่ง

           ทั้งสองได้มาที่ผับแห่งหนึ่งเป็นผับที่ค่องข้างหรูทุกคนต่างพากันแต่งตัวดูดีมีฐานะผิดกับเด็กที่แต่งตัวราวกับเป็นพนักงานของที่นี้เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาก็มีพนักงานมาคอยต้อนรับซึ่งคุณพัชญาเธอก็ได้จองห้อง vip ไว้เพราะเธอค่องข้างเป็นคนโลกส่วนตัวสูง 

หลังจากที่ฉันทั้งสองเข้ามานั่งอาหารมากมายได้ยกมาเรียงเสิร์ฟพร้อมไวน์ราคาแพงราวกับมีการโทรมาสั่งเตรียมไว้ล่วงหน้า

"คุณพัชญาจะดื่มไวน์หรอคะ" 

       เขมิกาเธออาจจะดื่มบ้างเวลามาเที่ยว แต่เธอยังไม่เคยดื่มไวน์เลยสักครั้ง เพราะรู้สึกว่ามันแพงเกินไปสำหรับคนที่ต้องใช้จ่ายเงินแบบอดออมอย่างเธอ

"ใช่สิ ไม่ดื่มฉันจะสั่งมาทำไม" พัชญาเอ่ยพลางทำคิ้วกระตุก 

        เวลาล่วงเลยไปร่วมสองชั่วโมง เด็กสาวที่นั่งดื่มมาได้สักพักก็เริ่มสังเกตอาการของพัชญาว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไปจากตอนที่ยังไม่เมา จากคนหน้านิ่งที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกใดๆออกมา กับแสดงใบหน้าที่รู้สึกกำลังหมดแรงเหนื่อยในตอนนี้ดวงตาของเธอคล้ายคนที่กำลังจะร้องไห้แต่พยายามเข้มแข็งกลั้นไม่ให้ไหลออกมา

"คุณพัชญาเป็นอะไรรึเปล่าคะ" เขมิกาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

"ครอบครัวเธอเคยมีปัญหาที่ทำให้เธอเหนื่อยไหม" พัชญาพูดพลางกับยกแก้วขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางอ่อนล้า

"ก็มีบ้างค่ะ" 

     จริงๆปัญหาของเด็กสาวไม่ใช่ที่บ้านหลอก เพราะครอบครัวของเธอต่างก็น่ารักเข้าใจกันไม่เคยมีปัญหาทะเลาะกัน แต่ที่มี

บ้างก็ปัญหาเรื่องเงินนี้เแหละ ทำให้ปวดหัวได้ทุกเดือน

"คุณมีอะไรเล่าให้เขมฟังได้นะคะ" 

"เปล่าหลอกไม่มีอะไร ฉันแค่เหนื่อยกับปัญหาบางอย่างที่ไม่รู้ว่าจะแก้ยังไง" 

"ปัญหาทุกอย่างมีทางออกค่ะ คุณพัชญาเป็นคนเก่ง เขมเชื่อว่าทุกปัญหาคุณจะแก้มันได้" 

เด็กสาวยื่นมือไปจับมือของคนตรงหน้าพลางลูบหลังมือหลังเป็นการเป็นกำลังใจเธอ

"ขอบใจเธอนะที่มาดื่มเป็นเพื่อน ยังมาเป็นกำลังใจให้ฉันอีก"

"ไม่เป็นไรค่ะ เขมเต็มใจ"

        เขมิกาพูดพลางส่งยิ้มให้พัชญาอย่างคนจริงใจ รอยยิ้มของเขมิกาทำให้พัชญาหวั่นไหวหัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ขอบใจนะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว" พัชญาลุกขึ้นยื่นมือไปหยิบกระเป๋าด้วยท่าทีเซๆ

"ให้เขมขับรถไปส่งคุณนะคะ คุณเมามากแล้วเขมกลัวว่าจะเกิดอัตราย" 

        เขมิกาอาสาขับไปส่งเพราะเธอดื่มไปได้ไม่ถึงสองแก้วเธอไม่เคยดื่มไวท์มาก่อนทำให้ไม่ชินกับรสชาตจึงดื่มได้น้อยผิดกับอีกคนที่ดื่มจนเริ่มไม่ได้สติ

"ถ้าฉันบอกว่าไม่ เธอก็คงไม่ฟังอยู่ดี"

        พัชญานึกถึงครั้งก่อนหน้านี้ที่เธอเมาจนแทบไม่ได้สติเด็กสาวก็ดื้อรั้นไม่ยอมให้เธอกลับเองดึงดันที่จะไปส่งเธอให้ได้

"ค่ะ เพราะเขมเป็นห่วงคุณ"

      เขมิกาพูดพร้อมกับมองหน้าพัชญา สายตาที่เธอส่งไปยังพัชญาสื่อให้เห็นว่าเธอเป็นห่วงพัชญาอย่างจริงใจ

       พัชญายิ้มให้เขมิกา เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เธอยิ้มออกมาเพราะเด็กสาวทำให้เธอเธอรู้สึกดีที่อย่างน้อยๆยังมีคนที่ยังห่วงเธอ ทำให้เธอรู้สึกมีค่า ไม่รู้สึกไร้ค่าแบบที่ผ่านมาเธอจึงยื่นกุจแจให้เด็กสาวอย่างว่าง่ายการที่เด็กสาวคอยเป็นห่วงเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกดีกับเด็กอย่างบอกไม่ถูก

คอนโดหรู

"นี้ก็ดึกมากแล้ว เธอจะกลับยังไง"

        พัชญาเอ่ยถามเด็กสาวเพราะทางบ้านของเธอกลับเด็กสาวค่อนข้างไกลกันให้กลับเองตอนนี้ก็คงจะเดินทางลำบาก ไหนจะอัตรายอีก 

      เด็กสาวที่ยืนยันว่าจะเรียกแท็กซี่กลับเองแต่โดนพัชญาดักไว้เพราะการที่เด็กสาวหน้าตาดีเดินทางกลับเพียงลำพังเวลานี้จะเป็นอัตรายได้เธอจึงเสนอให้เด็กสาวนอนที่คอนโดเธออย่างน้อยก็ยังดีกว่าการที่ต้องปล่อยให้เด็กสาวกับเพียงลำพัง

"งั้ง เขมขอรบกวนวันนึงนะคะ"

        เขมิกาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจแต่อีกใจก็พรางคิดว่าการที่เธอได้อยู่เป็นเพื่อนคุณพัชญาก็ดีเหมือนกันเพราะถ้าเธอกลับบ้านโดยทิ้งพัชญาไว้สภาพแบบนี้ก็คงทำให้เธอนอนไม่หลับพรางแต่จะคิดเป็นห่วงพัชญา

"ฉันจะขอดื่มต่ออีกหน่อย เธอเข้าไปอาบน้ำนอนก่อนเลยนะ ห้องรับแขกอยู่ฝั่งซ้าย"

"เขมขอนั่งดื่มเป็นเพื่อนคุณก่อนได้ไหมคะ เขมยังไม่ค่อยง่วงเท่าไร"เขมิกาเอ่ยบอกพัชญาพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเพื่อดื่มต่อเป็นเพื่อนเธอ 

"ตามใจเธอ"  พัชญาเอ่ยตอบเพียงสั่นๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***