ตอนที่2 ปัญหา

"นี้เธอ พัชอยู่ข้างในห้องไหม!"  

             ทิมชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างขาวสูงหน้าตี๋แม้อายุจะปาเข้าไป 43 แล้ว แต่เค้าก็ยังมีใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับคนอายุแค่30ต้นๆ เอ่ยถามเลขาสาวด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

"อยู่ค่ะคุณทิม"

            เลขาสาวเงยหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะก้มหล้าทำงานต่อเพราะเธอรู้ดีว่าก่อนมาตั้งละครั้งของคุณทิมมักจะนำปัญหามาให้เจ้านายของเธอเสมอ 

      หลังจากฟังคำตอบของเลขาก็เดินมุ่งหน้าเข้าไปในห้องทันทีด้วยท่าทีอารมณ์ไม่ดีอย่างรีบร้อน

        นี้พวกแก.. แกว่าคุณทิมมาทำไหมอ่ะ ฉันว่าไม่พ้นเรื่องเดิมๆแน่เลย ต้องมีปัญหาอีกชัวร์วันนี้ เสียงจากพนักงานซุบซิบ เรื่องของชายรูปหล่อ วัยกลางคนที่เดินเข้าไปข้างในห้องของคุณพัชญา ด้วยท่าทีอารมณ์เสีย

 "พี่นินคะ ผู้ชายคนเมื่อกี่ใครหรอค่ะ" 

        เขมิกาหันไปถามเลขาสาวเพราะเธอทำงานเป็นเลขามานานคงจะรู้เรื่องราวของพัชญาอยู่ไม่น้อย

"อ่อ คุณทิม สามีของคุณพัชญา พี่ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไร อารมณ์เสียแบบนี้นะคอยดูตอนออกมาสิ พี่ว่าต้องเอาเรื่องปวดหัวมาให้คุณพัชญาอีกแน่ๆ"

           ไม่ใช่แค่ไม่ถูกชะตานะ แต่เกลียดเลยก็ว่าได้คนบ้าอะไรหาแต่ปัญหามาให้คุณพัช ไหนจะเรื่องหนี้ ไหนจะเรื่องผู้หญิง คุณพัชเธออยู่กับคนแบบนี้ไปได้ยังไง

 ปัง!  

        ขณะที่เลขาสาวกำลังเล่าเรื่องของเจ้านายเธอให้ฟังก็เกิดเสียงปาของดังมาจากข้างในห้องทำงานพร้อมกับเสียง เอะอะโวยวายของคนที่กำลังทะเลาะกันดังขึ้น

"ผมขอให้คุณช่วยแค่นี้เอง ไม่ได้หรอพัช" 

         อะไรกันว่ะ แค่เงิน3ล้านมันจะอะไรหนักหนาทำมาเป็นงี้งกตายไปเอาเงินไปได้หรือไง

"ปัญหาของคุณ คุณก็จัดการเอาเองสิ คุณเป็นคนก่อขึ้น ฉันเบื่อกับการต้องมานั่งใช้หนี้สิน

บ้าบอที่ฉันไม่ได้ก่อขึ้น" 

         พัชญาตะโกนใส่หน้าของผู้เป็นสามีอย่างเหลืออดกับการกระทำของสามีเพราะเค้าติดทั้งพนัน ทั้งเรื่องผู้หญิง สร้างปัญหาให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน

"ถ้าคุณไม่ช่วย เราจะได้เห็นดีกัน"

          ทิมคณาพูดขู่ทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกไปไม่ว่ากี่ครั้งหากเขาไม่ได้เงินจากหญิงสาวทิมคณามักจะเข้าไปหาแม่ของเธอ

       ปัง! 

       เสียงปิดประตูเสียงดังพร้อมกับท่าที

อารมณ์เสียของทิม เดินมุ่งหน้าออกจากบริษัท ด้วยความไม่พอใจ

"ฉันว่าแล้วไงพวกแก คุณทิมต้องเอาปัญหามาให้คุณพัชญาอีกแน่ๆ"

Rrrrrr

"ยัยริน ไปเที่ยวกันไหมคืนนี้ฉันอยากดื่ม"

          พัชญาโทรหาเพื่อนสาวด้วยความเหนื่อยล้าที่ต้องประทะกับงานไม่พอยังต้องมาเหนื่อยกับคนจนทำให้ดวงตากลมโตสวยงามเริ่มมีน้ำค่อยๆไหลออกมาใบหน้าของเธอคล้ายคนสิ้นหวังกับชีวิตน้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ

"แกเป็นไรพัช อย่าบอกนะว่าสามีแกหาปัญหามาให้แกอีก"   

       รินรดาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่ว่าเพื่อนจะโทรหากี่ครั้งแต่ละครั้งก็มีแต่ปัญหาเดิมๆทำให้เธออดสงสารเพื่อนไม่ได้

"ใช่"

"กี่บาทละรอบนี้" 

"3 ล้าน"

"ห๊ะ! 3 ล้าน แกห้ามช่วยเด็ดขาดเลยนะยัยพัช คนบ้าอะไรเสียพนันได้ตลอด สร้างแต่ปัญหาไม่จบไม่สิ้น เป็นฉันนะขอหย่าไปนานละไม่ทนมาตั้ง7ปีหลอก"

"แกคิดว่าฉันไม่อยากหย่ารึไง ถ้าแม่ฉันไม่ได้เป็นคนหามาให้ ฉันคงหย่าไปนานแล้ว ไม่ต้องมาทนกับผู้ชายเฮงซวยแบบนี้หลอก" พัชถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า

"แม่แกจะรู้ไหม ว่าส่งนรกมาให้ลูกตัวเอง" รินถอนหายใจเพราะสงสารเพื่อนสุดใจแต่กลับทำอะไรไม่ได้นอกจากให้กำลังใจ

Rrrrrrr

"ไอเขมมมม  ไปเที่ยวกันดีกว่าวันนี้ ฉันอยากไปล่าผู้สัก 2-3 คน" แก้มทำท่ากระดี๊กระด๊าเพราะอัดอันทำแต่งานไม่ได้เที่ยวมาหลายวัน

"เวอร์ละยัยแก้ม ไปสิ ฉันกำลังอยากเที่ยวพอดีช่วงนี้เบื่อๆ อยากเมาสักหน่อย"

           เขมิกาที่เริ่มเบื่อกับการทำงานแบบสุด แทบอยากจะลาออกถ้าไม่ติดว่าต้องทำงานส่งเงินให้พ่อแม่นะฉันไม่ทนแน่ๆ คนบ้าอะไร เดี๋ยวดุ เดี๋ยวดี เดี๋ยวด่า น่ากลัวชะมัด

ณ พับแห่งหนึ่ง

"เขมแกดูนู้นสิ ผู้หล่อมาก เห็นแล้วฉันอยากลากกลับบ้าน"  แก้มเอ่ยพรางชี้ไปทางผู้ชายที่ต่างพากันยืนเต้นพร้อมกับดื่มอย่างสนุกสนาน

"เบาๆ หน่อยยัยแก้ม แกจะลากผู้ที่แกชอบกลับบ้านทุกคนไม่ได้นะ"

          เธอพูดพรางหันหน้ายิ้มมองผู้เป็นเพื่อนสาวด้วยสีหน้าขบขันเธอและเพื่อนต่างพากันยอกล้อพูดคุยคิกคักผิดกับคนด้านบนห้อง VIP ที่กำลังนั่งปรับทุกข์กันด้วยท่าทีมึนเมา

"พัช แกไหวไหม มีอะไรระบายกับฉันได้นะ ถ้าแกไม่ไหวทำไมแกไม่ลองคุยกับแม่แกดูละ เพื่อเค้าจะรับฟังแล้วเข้าใจ" 

         รินรดาพูดก็พรางน้ำตาคลอตามเพื่อนได้แต่ให้กำลังใจลูบไหล่เพื่อนเบาๆด้วยท่าทีเป็นห่วงเป็นใย

"พูดไปก็เท่านั้น ฉันรู้จักนิสัยแม่ฉันดี ตราบใดที่ไอผู้ชายเฮงซวยคนนั้นยังมี

ผลประโยชน์กับบริษัท แม่ฉันก็ต้องให้ฉันทนต่อไป" 

             พัชญาเล่าปัญหาชีวิตกับเพื่อนสาวจนเวลาล่วงเลยพัชญาที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ไหวบวกด้วยพรุ่งนี้เธอมีงานที่ต้องทำแต่เช้าจึงขอกลับบ้านก่อนด้านรินรดาที่อยากจะไปส่งเพื่อนที่บ้านด้วยตนเองแต่โดนเพื่อนสาวปฎิเสษเสียงแข็งยืนกราวว่าจะกลับด้วยตัวเองเธอรู้จักนิสัยเพื่อนของตนเองดีว่าถ้าเธอไม่

อนุณาตให้ไปส่งต่อให้เอาช้างม้ามาฉุดก็ไม่ยอมอยู่ดี

         ทุกการกระทำของพัชญามีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองเธออยู่จากด้านล่างเขมิกาที่กำลังยืนมองตามเพื่อนสาวที่ชี้ให้เธอดูสิ่งต่างๆในร้านกับสดุดตาเข้ากับเจ้านายของเธอที่กำลังร้องไห้และท่าทีตอนนี้ของเธอคล้ายคนกำลังเตรียมตัวกลับบ้าน

"เดี๋ยวฉันมานะแก้ม"

              เขมิกาเอ่ยก่อนจะพยายามเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะเห็นท่าทีของคุณพัชญาที่กำลังจะกลับแน่นอนว่าเธอตรงเดินมาทางนี้แน่ๆเพราะที่ๆเขมิกานั่งมันเป็นทางออกของผับ แต่ในขณะที่เขมิกากำลังพยายามแซกตัวฝูงคน ตุบ  เสียงของร่างใครคนหนึ่งที่เดินชนเขมิกาด้วยท่าทีมึนเมาเธอเอ่ยขอโทษก่อนจะเงยหน้ามามองเขมิกา

"คุณพัชญา เป็นอะไรรึป่าวค่ะ เขมขอโทษ" พัชรากอดเอวเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอล้มลง

"ไม่เป็นไร ปล่อยฉันได้แล้ว"  พัชญาเอ่ยพรางพยายามจะดันตัวออก

"คุณไหวไหมค่ะให้เขมขับรถไปส่งไหม"

"ไม่เป็นไร ฉันขับไหวเธอไม่ต้องมายุ่ง" 

       พัชญาพูดด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด พร้อมกับผลักตัวเขมิกาออก 

      แต่ด้วยท่าทางของพัชญาทำให้เด็กสาวไม่สามารถปล่อยให้พัชญากลับบ้านคนเดียวได้หากปล่อยขับกลับไปคนเดียวอาจจะให้เธอประสบอุติเหตุได้หรือไม่เธอก็อาจจะไปเมาหลับที่ไหนสักแห่งหากเจอกับคนไม่ดีเข้า คงจะไม่เป็นผลดีกับเธอแน่ๆ

"ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ ป่ะค่ะเขมขับไปส่ง" 

        เขมิกาพูดพร้อมกับหยิบกุจแจรถจากมือของพัชญาแล้วพยุงเธอไปที่รถ พัชญาที่กำลังเมาหมดแรงต่อต้านเห็นเด็กสาวที่พูดด้วยใบหน้าและท่าทีจริงจังทำให้เธอยอมอย่างว่าง่ายผิดกับนิสัยของเธอที่ไม่เคยยอมใครมาก่อน

"บ้านคุณอยู่ที่ไหนค่ะ"   

       เขมิกาหันไปถามเธอเพราะหากปล่อยให้เธอบอกทางเองคงไม่ถึงบ้านแน่ๆ คงจะเมาหลับก่อนที่จะถึง

       พัชญาที่กำลังเมาลุกกดไปที่จอหน้าหรูอยากยากลำบากเพื่อปักหมุดไปยังคอนโคที่เธออาศัยอยู่ หลังจากที่เธอกดเสร็จเธอก็หลับทันที

"นั้นไง ดีนะให้บอกทางให้ก่อน กินอะไรขนาดนั้น"    

         เขมิกาหันไปมองเธอที่กำลังสลบอยู่ที่เบาะข้างๆ เธอน่ารักก็ตอนที่หมดฤทธิ์นี่แหละ เธอกล้ารับประกันเลยว่าทั้งบริษัทไม่เคยมีใครได้เห็นพัชญาแบบนี้แน่ๆ นอกซะจาก สามีของเธอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***