ตอนที่ 1 วันเริ่มงาน

07:00

Rrrrrr

"เขมแกตื่นรึยัง วันนี้แกทำงานวันแรกนะ ตื่นๆๆๆๆ" เสียงโทรศัพท์จากแก้มเพื่อนสาวคนสนิท

"ตื่นแล้วแกกำลังแต่งตัว เดี๋ยวฉันแต่งตัวก่อนนะแกเดี๋ยวสาย"

เขมกำลังยุ่งกับการแต่งตัวเพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เธอได้ทำงาน

จากบ้านเธอไปที่ทำงานเป็นระยะทางที่ไกลพอสมควรเธอจึงใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมงครึ่งในการเดินทาง

08:30

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อ เขม เขมิกา อายุ22 ปีค่ะ มาทำงานวันนี้เป็นวันแรก"

เขมิกาเอ่ยแนะนำตัวกับคนอื่นๆในบริษัท

"สวัสดีค่ะน้องเขม พี่ชื่อ นิน นิพาดานะคะ เป็นเลขาของคุณพัชญา ส่วนนี้ พี่พิม พี่กิ๊ป พี่แพรว จ่ะ"

เธอพูดพร้อมชี้แนะนำคนอื่นๆ

"สวัสดีค่ะ พี่พิม พี่กิ๊ป พี่แพรว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"

เขมิกาพูดขึ้นกับกับทำมือสวัสดีด้วยสีหน้าแววตาเป็นมิตรจนใครๆเห็นก็ต่างพากันเอ็นดู

"สวัสดีจ่ะน้องเขมมาทำงานวันนี้วันแรกระวังนะคะบอสที่นี้ดุมาก"

พิมพูดพร้อมกับทำหน้ากลัวแล้วพร้อมกับหัวเราะ

"ยัยพิมเธอก็อย่าไปแกล้งน้องเดี๋ยวน้องจะกลัวเอายัยนี้"

นิน นิพาดาเอ่ยห้ามเพราะหากเขมิกากลัวจนลาออกไปอีกคน คงต้องเปิดรับสมัคพนักงานใหม่อีกแน่ๆ เดือนนี้เธอรับ

พนักงานมาใหม่ถึงสองคนแล้ว แต่ละคนเข้ามาต่างก็พากันกลัวคุณพัชญาจนลาออก

"อย่าไปฟังยัยพิมนะคะน้องเขมคุณพัชญาเธอแค่เคร่งคัดกับการทำงานค่ะ"

"ค่ะพี่นิน"

เขมิกาได้แต่คิดว่าเธอมาสมัคงานถูกที่รึเปล่าเนี้ย ว่าแต่คุณพัชญานี้เธอดุจริงๆรึป่าว

ตึกตัก ตึกตัก เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆ ลอยมา กึก

ฉันสำพัสได้กับความเงียบที่กำลังปกคุมแผ่ไปทั่ว

"นี้พนักงานใหม่ที่พึ่งเข้ามาทำงานวันแรกใช่ไหม"

เสียงนิ่งๆ ที่ทำให้รู้สึกถึงความเย็นยะเยือก กำลังจ้องมองฉันด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

"ค.. คะ หนู เขม เขมิกาค่ะ"

นี้คุณพัชญาสินะ เขมิกาตอบเธอพร้อมกับก้มหน้า ไม่ว่าใครถ้าเห็นนี้คงไม่กล้าสบตาแน่ๆ

"เธอมาเป็นผู้ช่วยเลขาของคุณนินใช่ไหม"

"ใช่ค่ะ"

"คุณนินวันนี้ฉันมีประชุมตอนกี่โมง"

"บ่ายโมงครึ่งค่ะคุณพัชญา"

"งั้งเตรียมเอกสารการประชุมให้ฉันด้วยนะ ส่วนเธอ" เธอพูดพร้อมกับหันมาทางเด็กสาว

"ค..ค่ะ"

"ผู้ใหญ่คุยด้วยควรมองหน้า ไม่ใช่เอาแต่ก้มหน้ารู้ไหมมันให้คนที่กำลังพูดด้วยสนธนาลำบาก"

แค่คุยกับผู้ใหญ่ยังไม่กล้ามองหน้าแล้วจะไปทำอะไรได้ มัวแต่กลัว มัวแต่อายแบบนี้จะทำงานร่วมกับคนอื่นได้ยังไง

"ขอโทษค่ะคุณพัชญา" เขมิกาพูดน้ำเสียงตะกุกตะกักด้วยท่าทีสั่นกลัว

"ชั่งเถอะ.. ส่วนเธอวันนี้เตรียมตัวเข้าประชุมกับฉันวันนี้เอกสารเยอะคุณนินต้องคอยทำเอกสารเธอต้องไปกับฉันแทนเข้าใจไหม"

"เข้าใจค่ะคุณพัชญา"

"คุณนินบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการประชุมให้พนักงานใหม่ฟังด้วยละ อย่าให้มีปัญหา"

"ค่ะคุณพัชญา" นั้นไงวันแรกน้องเขมก็โดนซ่ะแล้ว คุณพัชนะคุณพัชจะให้รับสมัคพนักงานอีกกี่คน

เธอพูดเสร็จพร้อมกับเดินไปทิ้งให้เด็กสาวจมอยู่กับความคิด ให้ตายเถอะทำไมดุอย่างนี้ จะทำได้ไหมเนี้ยเรา แค่นี้ก็กลัวจะตายแล้ว ลาออกตอนนี้เลยดีไหม

"เป็นไงน้องเขมพี่บอกแล้วว่าบอสที่นี้หน้ากลัวมากนี้พี่ยังไม่เข้าใจยัยนินเลยเป็นเลขามาได้ไงตั้ง 5 ปี"

เพราะเธอเข้ามาทำแค่ปีกว่า ก็อยากจะลาออกแล้วเพราะความน่ากลัวของบอส

"นี้ ยัยพิมคุณพัชญาเค้าก็มีมุมดีๆพวกแกไม่เคยเห็นต่างหากละ"

คุณพัชญาอาจจะโหดแต่เรื่องช่วยเหลือพนักงานเธอเต็มที่มาก นินก็เป็นหนึ่งคนที่พัชญาเคยช่วยไว้ ถ้าไม่มีคุณพัชญา ที่ยื่นมือมาเข้ามาช่วยเธอเรื่องค่ารักษาแม่เธอ เธอก็คงไม่รู้จะไปหาเงินจากไหนมารักษา

"ที่พวกฉันไม่เคยเห็น เพราะว่าไม่มีไง" พิมเอ่ยพร้อมกับหัวเราะ

"เออ.. พี่นินค่ะ เขมต้องใช้อะไรในการประชุมบ้างค่ะ"

"อ่อ เขมแค่เอาเอกสารที่พี่กำลังจัดให้ไปจ่ะ แล้วตอนประชุมต้องคอยจดรายละเอียดเวลาประชุด แล้วประชุมเสร็จก็สรุปการประชุมไปให้คุณพัชญาจ่ะ ง่ายๆไม่ต้องตื่นเต้น คุณพัชญาเธอไม่ได้หน้ากลัว"

"นี้จะห้าโมงครึ่งแล้วไปหาอะไรกินกันเทอะ ฉันหิวจะตายแล้ว"

กิ๊ฟพูดพร้อมกับทำไม้ทำมือลูบท้อง เธอเป็นคนกินเก่ง กินตลอดเวลาเลยทำให้เธอค่อนข้างตัวใหญ่

"ยัยกิ๊ฟ หิวแค่นี้ไม่ตายหลอกยะ ลำพังไขมันของแกมันก็ช่วยให้แกอยู่นี้เป็นปีแล้ว"

"แรงอ่าา แกว่าฉันอ้วนหรอยัยนิน"

"เปล่าาาา ฉันแค่บอกว่าไขมันแกเยอะ"

"น้องเขมไปกับพวกพี่ไหม มีร้านส้มตำข้างตึกใกล้ๆนี้เอง แซ่บมากกก ขอบอก"

ไหนๆก็มีเด็กใหม่เข้ามาแล้ว ถือว่าเป็นการต้อนรับไปไหนตัว

"ก็ได้ค่ะพี่นิน เขมกำลังอยากกินส้มตำพอดี พวกพี่นี้น่ารักจังเลยนะคะ เล่นกันน่ารักดี" การไปกินกับพวกพี่ที่บริษัทก็ดีนะ จะได้ทำความรู้จักกันไว้

"พี่อ่ะน่ารัก แต่พวกยัยพิม ยัยกิ๊ฟ ยัยแพรว น่าเกียจ อย่าไปใกล้นะ เดี๋ยวมันปล่อยเชื้อโรคใส่"

"ยัยนิน!!!! เดี๋ยวแกจะโดนว่าพวกฉันเป็นตัวเชื้อโรค" แพรวพูดกับทำมือจะตีนินบังอาจมาว่าเธอเป็นเชื้อโรคยัยเพื่อนบ้า

เวลาผ่านไปจนได้เวลาที่เขมิกาต้องเข้า

ประชุมกับบอสจอมหน้านิ่ง

"เขมิกา พร้อมรึยังได้เวลาประชุมแล้ว"

พัชญายืนมองเด็กสาวพรางก็คิดว่าเธอคิดถูกใช่ไหมที่จะพาเด็กใหม่ไปประชุมกับเธอ เด็กสาวจะสรุปการประชุมให้เธอได้ไหม จะไม่ยิ่งทำให้เธอปวดหัวเพิ่มไปกว่าเดิมหรอถ้าเด็กสาวสรุปการประชุมไม่ได้

"พร้อมแล้วค่ะคุณพัชญา" เอาว่ะ เป็นไงเป็นกันยังไงก็หนีกันไม่พ้นต้องเจอหน้ากันทุกวัน ก็ทำให้ดีที่สุดแล้วกัน

ห้องประชุม

"ที่ดิน ที่ฉันให้ไปติดต่อซื้อเป็นยังไงบ้าง"

"เรียบร้อยดีครับคุณพัชญา"

"ดี งั้งติดต่อเรื่องการก่อสร้างได้เลย

"โปรเจกต์นี้ฉันหวังว่า จะไม่มีปัญหาอะไรตามมีทีหลังนะ"

"ไม่มีครับ/ค่ะ"

การประชุมเนินนานมากว่า1ชั่วโมง

"สรุปตามนี้นะคะทุกคน เขมิกาสรุปการประชุมแล้วมาส่งให้ฉันที่ห้องนะ"

"ค่ะคุณพัชญา"

"จบการประชุมแค่นี้นะคะทุกคน"

ก๊อกๆๆ

"ขออนุณาติค่ะคุณพัชญา"

"เชิญ"

"เขมเอาสรุปการประชุมวันนี้มาส่งค่ะ เขมทำแบบแยกปัญหาไว้ให้นะคะ คุณพัชญาจะได้อ่านเข้าใจง่ายค่ะ"

"ขอบใจนะ" เธอหยิบไปพร้อมกับเปิดอ่าน

" เรียบเรียงมาเข้าใจง่ายดี"

เด็กสาวคนนี้ก็ทำงานดีใช้ได้เหมือนกัน อายุยังน้อยแต่เรียบเรียงมาได้เก่งมากๆ ถึงจะเป็นเด็กใหม่แต่ทำงานออกมาได้ดีไม่ต่างกับคนที่ทำงานมานาน

"ขอบคุณค่ะ" เขมิกาพรางยิ้มอย่างคนดีใจที่เธอทำได้เค้าถึงเรียกว่าไม่ลองไม่รู้ ถ้าตั้งใจซะอย่างมีหรือว่าเธอจะทำไม่ได้

"จะสองทุ่มแล้ว เธอกลับบ้านเถอะ ทำงานวันแรกนิ กลับบ้านดึกตั้งแต่วันแรก ทางบ้านเธอจะหาว่าบริษัทฉันรังแกพนักงาน"

พัชญาเธอที่เอาแต่ทำงานจนลืมดูเวลาตอนนี้เวลาจะสองทุ่มแล้วเลยเวลาเลิกงานมาแล้วเด็กสาวยังต้องมานั่งสรุปการประชุมให้เธออีก

"ค่ะ งั้งขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

ที่กลับดึกก็เพราะต้องสรุปการประชุมไม่ใช่รึไงค่ะคุณหัวหน้า เด็กสาวบ่นพร้อมกับเดินมาหน้าบริษัทเพื่อจะหาแท็กซี่

เปรี้ยง!! ซู่ซ่าาาา

เสียงฟ้าผ่า พร้อมกับฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

"ให้ตายเทอะไอเขมเอ้ยย จะกลับบ้านยังไงทีนี้"

ตึกตัก ตึกตัก เสียงรองเท้าของใครบางคนกำลังดังขึ้นเรื่อยๆเดินมาทางเด็กสาวทำให้เธอหันมองไปทางต้นเสียง

"เขมิกา ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ" พัชญาเธอพรางคิดในใจว่าเธอทำให้สาวกลับบ้านดึกไม่พอยังต้องมาติดฝนอีกหรอ

"ค..ค่ะคุณพัชญา ยังค่ะ พอดีเขมมารอเรียกรถแท็กซี่แต่ฝนดันตกซะก่อนค่ะ"

"นี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วกว่าฝนจะหยุดคงจะดึกไม่มีรถให้เธอแล้วแหละ อีกอย่างขึ้นแท็กซี่ตอนนี้มันอัตราย บ้านเธออยู่ไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง"

ถือซะว่าไถ่โทษที่ทำให้เลิกงานดึกแล้วกันถ้าปล่อยให้กลับคนอื่นคงอัตรายแน่

"ไม่เป็นไรค่ะคุณพัชญา เขมเกรงใจค่ะบ้านเขมอยู่ไกลค่ะ"

ให้เธอเดินกลับบ้านเองอีกยังดีกว่าใครจะกล้าไปด้วยขึ้นรถไปทำรถสกปรกหรือทำอะไรไม่พอให้มีหวังโดนด่าอีกแน่ๆ

"ไม่เป็นไรหลอก ฉันจะไปส่ง อีกอย่างปฏิเสธผู้ใหญ่ไม่ดีรู้ไหม"

"ค่ะคุณพัชญา" เขมิกากล้มหน้าเดินตามหญิงสาวด้วยความจำนน

เขมิกาขึ้นรถพร้อมกับบอกทางไปบ้านของเธอซึ่งมันไกลจากที่ทำงานมากจนทำให้เด็กสาวนึกเกรงใจคุณพัชญา ตลอดระยะทางไม่มีการสนธนาใดๆจนทำให้บรรยากาศดูอึดอัดไปหมด

บรรยากาศเงียบสงบจนทำให้ได้ยินเสียงเครื่องรถหรูราคาแพง สี่ที่นั่ง

"เลี้ยวซอยข้างหน้าเลยค่ะคุณพิชญา"

รถแล่นมาจอดหน้าบ้านเช่า บ้านเดี่ยว สีขาว สภาพไม่ได้ใหม่มาก แต่ก็ไม่ได้เก่าเกินไป บงบอกถึงฐานะ

"คนที่บ้านเธอไม่อยู่หรอ"

พัชญาเอ่ยถามเด็กสาวเพราะบ้านเธอเงียบ ไม่เปิดไฟสักดวง ราวกับไม่มีคนอยู่ในบ้าน

"ไม่อยู่ค่ะ เขมอยู่คนเดียวพ่อกับแม่อยู่ต่างจังหวัดค่ะ"

"อยู่คนเดียว เธอไม่กลัวหรอ"

ผู้หญิงตัวคนเดียวอยู่บ้านในซอยเปลี่ยวแบบนี้ เธออยู่ได้ยังไง น่าตาก็ดีเกิดอะไรขึ้นมาใครจะมาช่วยได้ละนี้

"ใช่ค่ะ เขมอยู่คนเดียวมาหลายปีแล้วค่ะตั้งแต่เข้ามาเรียนที่กรุงเทพ จนเรียนจบ แล้วก็จนทำงาน"

"โอเค เข้าบ้านซะ ฉันกลับละดึกมากแล้ว"

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง สวัสดีค่ะ"

พัชญาพยักหน้ารับพร้อมกับขับรถหรู่ออกไป เด็กสาวยืนมองเธอจนลับตา ดูดีๆ คุณพัชญาก็ใจดีเหมือนกันนะ ถึงจะหน้าดุไปหน่อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***