00 บทนำ

{ฉันอยากตาย}

     ข้อความของมิริน ถูกส่งผ่านมาในแชทกลุ่มที่มีผม แฟนของผม แล้วเพื่อนอีก 2 คนอย่าง เน็ต กับ คิงดอม ทำเอาทุกคนในกลุ่มแตกตื่น โดยเฉพาะแฟนของผม พี่ต้นน้ำ

{มิริน อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ} →→ต้นน้ำ

{เห้ย เกิดอะไรขึ้นวะ ยัยมิริน!} →→คิงดอม

{ใครบ้านใกล้มิรินบ้าง} →→ ต้นน้ำ

{ใจเย็นๆ ยัยนั่นกลัวตายจะตายฉันไปเองบ้านฉันอยู่ใกล้} →→เน็ต

{โอเคร แล้วจะตามไปถ้าถึงแล้วโทรมานะ} →→ต้นน้ำ

       ที่ผมไม่ได้ตอบอะไร ไม่ได้แปลว่าผมไม่รู้สึกรู้สานะ แต่ว่าผมเดินทางมาถึงก่อนแล้วต่างหากแต่ด้วยความที่ผมเป็นห่วงเพื่อนมาก

ครืน!! เปรี้ยง!

    เสียงฟ้าร้องทำเอาผมสะดุ้ง ก่อนจะรีบเปิดไฟฉายจากมือถือของตัวเอง เพราะตอนนี้ที่บ้านของเธอมืดไปหมดเลย แล้วผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้เสียงนั้นดังขึ้นแต่ดูเหมือนจะเบาลงได้สักพักหนึ่งเมื่อมีเสียงปลอบจากใครคนหนึ่ง

"ไม่เป็นไรนะมิริน พี่อยู่นี่แล้วไม่เป็นไร"

     ภาพตรงหน้าทำเอาผมไม่อยากจะเชื่อ เมื่อภาพที่ผมเห็นนั้นคือภาพของพี่ต้นน้ำกำลังกอดมิรินอยู่อะไรไม่รู้ดลใจให้ผม หันหลังกลับเตรียมออกจากบ้าน แต่ก็พบว่า คิวดอม กับ เน็ต มาถึงพอดีพวกมันเองก็ถามผมด้วยความสงสัย

"มิรินล่ะ แล้วนี่จะกลับแล้วเหรอ" คิงดอม เอ่ยถามผม

"ยัยนั่นคงโอเคแล้วแหละ มีคนปลอบซะขนาดนั้น" ผมตอบกลับไปแล้วยิ้มจางๆ

"อย่าลืมทักบอกพี่ต้นก่อนล่ะว่ามาถึงแล้ว ไม่งั้นถ้าแกเข้าไปอาจจะเข้าใจผิดเหมือนฉันก็ได้" ผมพูดจบก็เดินออกมาเลย น้ำตาผมร่วงเผาะ ไหล่ของผมเริ่มสั่นสะท้านแอบมองขึ้นไปข้างบนนิดหน่อย แล้วผมก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ยิ้มให้กับหน้าต่างซะงั้น

     07.40 น.

    ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับดวงตาที่บวมเป่ง แต่ก็ต้องฝืนตื่นขึ้นมาเพื่อทำให้เรื่องมันเป็นปกติ ผมหวังว่าไอ้สองคนนั้นมันก็คงจะไม่บอก มิรินกับต้นน้ำหรอก

     ลืมแนะนำตัวไป ผมชื่อฟิล์ม เรียนคณะนิเทศ เป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่เรียนไปวันๆเพื่อเอาวุฒิปริญญาไปให้พ่อกับแม่ภูมิใจ จริงๆพวกท่านไม่เคยบังคับผมเลยด้วยซ้ำ แต่ผมอยากเรียน ผมอยากทำให้พ่อกับแม่ภูมิใจ โดยเฉพาะเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับ เฟย์ น้องสาวของผม

"หนูไม่น่ารักเหรอคะ"

"เธอน่ารักจะตาย"

อะไรวะเนี่ย เห็นคนรักกันแต่เช้าเลย ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนเซ็งๆ แต่ไม่มีอะไรเซ็งไปกว่าการที่ผมเห็นพี่ต้นน้ำกำลังนั่งคุยหยอกล้ออยู่กับมิริน แหะๆ วันนี้คนที่เขามาหาคุณไม่ใช่ผมหรอกมั้ง

"อ้าวฟิล์ม มาแล้วหรอเมื่อคืนหายไปไหนมา" นี่คือคำที่พี่ต้นน้ำทักผมเป็นคำแรก

"เมื่อคืนก็.." ผมพูดแอบเหลือบสายตาไปมองคิงดอมกับเน็ตนิดหน่อย ถ้าติดตรงที่ว่าพวกมันทำหน้าซีดเผือด ผมคงไม่ตอบอะไร แต่พวกมันกลับทำหน้าเฉยๆแล้วมองผมก่อนจะพยักหน้าส่งส่งให้

"ขอโทษนะมิริน เมื่อคืนฉันเป็นห่วงเธอจริงๆแต่ว่าฉันก็ติดธุระเหมือนกัน" ผมพูดแล้วยิ้มจางๆ มิรินเองก็ยิ้มตอบมา ไม่รู้สิตอนนี้ผมมองว่ามิรินเปลี่ยนไปแล้วก็มีบางอย่างของผมกับเธอไม่เหมือนเดิม

"นายติดธุระอะไรตอน 2 ทุ่ม หรอ เพื่อนนายจะฆ่าตัวตายทั้งคนนะฟิล์ม" คำพูดของพี่ต้นน้ำทำเอาหัวใจของผมปวดร้าว มันเจ็บจนถึงขั้นที่ว่า ผมสามารถยืนร้องไห้ตรงนั้นได้เลย

"ไอ้ฟิล์มมันติดธุระจริงๆนะพี่เมื่อคืนน่ะมันก็ทักมาบอกผมแล้ว" คิงดอมอธิบาย

"อีกอย่างที่มันไม่ยอมบอกในกลุ่มก็เพราะว่ามันกลัว มิริน เสียใจที่มันไม่ยอมไปหา" เน็ตเองก็เป็นพยานให้ด้วย ทั้งๆที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลย

"ขอโทษนะมิรินฉันขอโทษจริงๆ" ผมเดินไปจับมือเธอ แล้วรูปเบาๆ

"ไม่เป็นไรหรอกฟิล์ม ฉันเข้าใจนาย" มิรินยิ้มหวาน

"บอกฉันทีสิใครเป็นคนทำเธอ"

"คือว่าฉัน... ฉัน ฉันเลิกกับพี่โจแล้ว"

"?!!" พวกผม 3 คนทำหน้าตกใจ ยกเว้นพี่ต้นน้ำดูเหมือนเขาจะรู้ก่อนหน้านี้แล้ว

"พี่เขาไปมีคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่เข้าใจเขารักฉันคนเดียวไม่ได้หรือไง" มิรินพูดพร้อมเสียงที่สั่นเครือขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาของเธอเริ่มไหลอาบแก้ม

"ไม่เอาน่าไม่ร้องนะ" ไม่ใช่ผม ไม่ใช่คิง ไม่ใช่เน็ต แต่เป็นพี่ต้นน้ำ ที่เข้าไปโอบกอดมิรินไว้

ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้า รู้ว่ามันฝืนแค่ไหนขนาดคิงกับเน็ต มันยังเอาแต่มองผมโดยที่ไม่มองพี่ต้นน้ำกับมิรินเลย ผมเดินขึ้นไปนั่งข้างๆคิง ก่อนจะมองไปทางหน้าต่าง หัวใจของผมเจ็บปวดไปหมดเมื่อก่อนหน้านี้ผมแอบเห็นสายตาของพี่ต้นน้ำเปลี่ยนไปเขามองผมเป็นคนอื่น

"นายโอเคแน่นะ" คิงหันมากระซิบถามผม

"ไม่เป็นไรไม่เป็นไร" ผมพูดทั้งที่ยังหันหน้าหนีอยู่ ผมไม่อยากจะหันไปทางนั้นน่ะเดี๋ยวน้ำตามันจะไหล

"อ่ะพี่ไปก่อนนะ ขอให้ดีขึ้นเร็วๆนะมิริน" พี่ต้นน้ำพูดแล้วยิ้มให้มิริน ก่อนจะเดินลงไปเขาหยุดชะงักอยู่หน้าประตูก่อนจะหันขึ้นมามองผม ผมไม่ได้หันไปมองเขาหรอกนะแต่ผมแอบดูทางหางตาน่ะ ของแม่แม้แต่จะโบกมือลาผมเหมือนเมื่อก่อนด้วยซ้ำ ไม่แม้แต่จะยิ้มให้แต่เขาเดินออกไปเลย

"ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ผมพูดแล้วลุกพรวด ขนาดไอ้คิงกับไอ้เน็ตยังตกใจเลย

ปึง!!

ประตูห้องน้ำของผมถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามด้วยตัวของผมที่นั่งอยู่บนฝาชักโครกที่ถูกปิดอยู่ และสิ่งที่เจ็บที่สุด คือการร้องไห้ที่เงียบที่สุด ยังไม่ทันได้ลองให้ต่อก็มีเสียงของผู้ชายกับผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำ

"จะทำอะไรเหรอคะ"

"เราเป็นคนชวนพี่มาแท้ๆ"

"แหม หนูล้อเล่นค่ะพี่โจ"

โจ ใช่โจแฟนเก่ามิรินไหมนะแค่ผมได้ยินแค่นั้นผมก็รีบเช็ดน้ำตา ก่อนจะเปิดประตูพวกพาดออกมา ทำให้ผู้ชายและผู้หญิง 2 คนนั้นแยกตัวออกจากกัน

"ไอ้โจมึงนี่มัน!" ผมพูดแล้ววิ่งพุ่งไปต่อยหน้ามัน หมัดลุ้นๆของผมทำเอาเลือดกลบปากโจ มันล้มลงกับพื้น ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็คือวิ่งออกไปเลย

"มึงใครวะ!" ไอ้โจมองหน้าผมสายตาเอาเรื่อง

"กูเอง เพื่อนมิริน!"

"อ้อ เพื่อนยัยคนที่ชอบตอแยฉันนี่เอง" นาทีนั้นมันลุกขึ้นมาเหมือนจะต่อยผม แต่กลับกลายเป็นว่ามันเดินเข้าใกล้ผมเรื่อยๆจนผมต้องถอยหลัง จนในที่สุดหลังของผมก็ชิดกับกำแพงห้องน้ำ

"มึงจะทำอะไรวะ!" ผมโวยวาย เมื่อไอ้โจยังคงยื่นหน้าเข้ามาใกล้

"มึงรู้เปล่าเด็กดื้อต้องโดนอะไร" มันถามผม ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเพราะตอนนี้ มันใกล้มากๆ

"เดี๋ยวมึงก็ได้รู้หลังจากนี้นี่แหละ"

คำพูดของไอโจ ทำเอาผมขนลุกวูบ มือของผมดันอกมันไว้ ก่อนที่ผมจะหลับตาปี๋ บ้าเอ้ยผมจะรอดไหมเนี่ย

......ติดตามตอนต่อไป......

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***