.
.
.
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
กรุณาติดต่อกลับมาอีกครั้ง
ระหว่างซินฟุบหน้าเครียดติดต่อยัยเพื่อนตัวดีไม่ได้อยู่นั้น มีเงาตะคุ่มใหญ่อยู่ข้างหลังโดยที่ซินไม่รู้ตัว ก่อนจะสะดุ้งเมื่อมีเสียงเรียกจากเงานั้น
บอย : “ เป็นอะไรหรอ หน้าเครียดเชียว ต้องยิ้มเข้าไว้สิเดียวไม่สวยนะ”
ชิน : “ ลีอานะสิไม่รู้เป็นอะไรติดต่อไม่ได้เลยอาจารย์จะขึ้นสอนอยู่แล้ว ”
ติ็ง!
ติ็ง!
ลีอา : “ เพื่อนรักลาให้หน่อยนะพอดีไม่สบาย ”
ลีอา : “ ขอบคุณค่าาา ”
หลังจากหญิงสาวได้อ่านข้อความจากเพื่อนได้แต่ถอนหายใจและพึมพรำกับตัวเองเบา ๆ “ ต้องได้อยู่คนเดียวอีกแล้วสิ ”
บอย : “ ลีอาไม่มาหรอ ให้เรานั่งเป็นเพื่อนไหม ”
ชิน : “ ถ้า...บอยมานั่งกับเราแล้วนัทจะนั่งกับใครล่ะแบบนี้ไม่เหงาเเย่หรอ ”
บอย : “ ไม่เป็นไร ๆ เดี๋ยวไอ้โซมันก็ไปนั่งกับมันงั้นเดี๋ยวเรามานะไปเก็บกระเป๋าแป๊บ ”
บอยเดินมาที่โต๊ะของตัวเองเก็บกระเป๋าโดยไม่พูดไม่จากับใคร เห็นท่ารีบๆจนเพื่อนทัก “ มืงจะกลับบ้านหรอวะ ”
“ เปล่ากูจะไปนั่งกับซิน ”
นัท : “ มึงจะทิ้งกูหรอ ” พูดพลางปาดน้ำตาทิพย์
“ มึงอย่าเวอร์ได้ป่ะเดี๋ยวไอ้โซก็มานั่งกับมึง ”
ชิน : “ บอยแน่ใจนะว่านัทจะไม่เหงา ”
บอยได้แต่ส่งยิ้มแห้งกลับไป นัทมีสีหน้าท่าทางเล่นใหญ่มากแม่ ทำให้บอยถึงกับต้องฝืนไม่ให้คิ้วหมวยเป็นปมเลยทีเดียว รู้สึกว่าตั้งแต่เดินมาที่โต๊ะชินบอยสัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองเขาตลอดเวลาคงไม่พ้นเพื่อนๆของตัวเองนั่นแหละ
ระหว่างนั่งคุยกับซินอยู่นั้นอาจารย์ที่สอนวิชาเคมีได้เดินเข้ามาก่อนหัวหน้าห้องจะตะเเบงเสียงให้เพื่อนนักเรียนทุกคนทำความเคารพอาจารย์ หลังจากสิ้นสุดเสียงหัวหน้าห้องเพื่อน ๆ ทุกคนพากันส่งเสียงอย่างพร้อมเพียงกันว่า
“ สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์ ”
“.....” โชที่เพิ่งสังเกตว่าเพื่อนของตัวเองไปนั่งกับคนที่แอบชอบจึงลุกขึ้นยืนหมายมั่นจะไปหา แต่ก็โดนนัทจับแขนไว้ซะก่อน
“ มึงจะไปไหนไอ้โช ”
โช : “ ปล่อย ”
“ มึงเชื่อกูเถอะ มึงอยู่ตรงนี้อ่ะดีแล้ว ”
“.....”
[ โช ]
คุณเคยตกหลุมรักใครสักคนอยู่ฝ่ายเดียวไหม จมดิ่งกับความรู้สึกคนเดียว คิดเข้าข้างตัวเองว่าสักวันหนึ่งเธอจะหันมามองกันบ้าง แต่ในสายตาของเธอไม่ได้มีฉันอยู่ในนั้นเลย ต่อให้ไม่ถูกเลือกไม่มีใครคาดหวังก็ต้องยืนหยัดให้ได้แม้จะน่าสมเพชแค่ไหนก็ตาม
รู้ว่าไอ้บอยเองก็แอบชอบชินฉันรู้อยู่แก่ใจ แล้วชินเองก็ดูเหมือนจะชอบไอ้บอยอยู่เหมือนกัน แล้วจะให้เขาทำยังไงได้ก็ในเมื่อใจมันรักเธอไปแล้วนี่ ใครมันจะบังคับใจกันได้ ถ้าเลือกได้ก็อยากจะเลือกคนที่รักเรามากกว่า....
ในระหว่างที่เรียนโชเองก็มีแอบมองเพื่อนกับคนที่แอบชอบหยอกล้อกันด้วยรอยยิ้มบ้าง แต่หัวใจของเขานี่สิเจ็บแปลบขึ้นมาเลย
“ หื สมเพชหัวใจตัวเองชะมัด ”
15.30 น.
โซที่วันนี้ทั้งวันเรียนแทบไม่มีสมาธิไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร ได้เเต่มานั่งเศร้าอย่างกับคนอกหักอยู่สวนสาธารณะทางกลับบ้าน โดยไม่รู้การมาของอีกคนเลยเพราะมัวแต่นั่งเหม่อ
“ ทำไมมานั่งเศร้าเหมือนคนอกหักอยู่ที่นี่ย่ะ ”
“ ลีอา... ” โชหันหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งมาใหม่
“ ก็ใช่ฉันน่ะสิแล้วจะเป็นใคร ”
โช : “ ไม่ใช่ว่าเธอป่วยหลอกหรอ? ”
ลีอา : “ ฉันหายดีแล้วว่าแต่นายอ่ะมานั่งเศร้าอะไรตรงนี้โดนสาวที่ไหนหักอกมาหรอ ”
“ หื ”
“ คนที่เธอรู้จักดีด้วยล่ะ ”
“.....”
ลีอา : “.....ฉันรู้ แต่นายรู้อะไรไหม ฉันเองก็เคยแอบชอบผู้ชายคนๆนึง แต่มันก็เป็นความรู้สึกของฉันอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ ฉันพยายามเอาตัวเข้าไปอยู่ในสายตาของเขา แต่ก็นั่นแหละสายตาของเขานั้นมีคนอื่นอยู่แล้ว ”
ลีอา : “ นายน่ะไม่เหมาะกับการที่มานั่งเศร้าแบบนี้หรอกน่ะ ”
โช : “ หื ...นั่นสิ ว่าแต่คนที่เธอ ชอบนั้นใครหรอทำไมเธอไม่ไปสารภาพรักกับเขาล่ะ บางทีเขาอาจจะชอบเธอเหมือนกันก็ได้ ”
ลีอา : “ ไม่ไกลหรอกใกล้ๆนี่เอง ฉันสารภาพรักกับเขาไม่ได้หรอก ในใจเขามีคนอื่นแล้วนะ ”
ลีอาเธอพูดแล้วก็หันมายิ้มบางๆให้ผมไม่รู้ทำไมวินาทีนั้น...ไม่รู้ว่าคิดไปคนเดียวหรือเปล่านะแต่ก็ช่างเถอะ อย่างน้อยก็มียัยบ๊องคนนี้มาปลอบใจ
เเล้วกัน
สายลมอ่อนพัดผ่านความรู้สึกที่คึกครึ้มของคนสองคนพระอาทิตย์กำลังจะตกดินมันมักสวยงามเสมอในทุกๆวัน
ลีอา : “ กลับบ้านกัน ”
โช : “ อื้อ ” อย่างน้อยก็มียัยนี่แหละน่ะที่วันนี้ทำให้เรายิ้มออก
ลีอา : “ เป็นบ้าหรออยู่ดีๆก็ยิ้ม ”
โช : “ จริง ฉันท่าจะบ้าเพราะอยู่ใกล้เธอ ”
เสียงหัวเราะขบขันของทั้งสองคนท่ามกลางพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินพัดผ่านตลอดเหมือนกับความรู้สึกที่พัดผ่านถาถมกันเข้ามาและก็ผ่านไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments