.ได้โปรดไปจากผม. 14

พรุ่งนี้เช้าของอีกวัน

ณ ห้องนอน

ระราว

//นอน

ระราว

//พลิกตัว

ระราว

อือ..//งัวเงีย+ลืมตา

ราว!

ตื่นแล้วลงมาหาพี่เดี๋ยวนี้นะ!

ระราว

โวกเหวกโวยวายอะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย

เร็วๆสิราว! ลงมาอธิบายให้พี่เดี๋ยวนี้!

ระราว

//ลุกขึ้น

ระราว

//เดินออกไป

ณ ห้องนั่งเล่น

โปเปย์

//นั่ง+กำมือ

ระราว

//เดินลงมา+หาว

ระราว

พี่เป็นอะไ-

โปเปย์

เป็นอะไรงั้นหรอ!?

โปเปย์

นี้หมายความว่ายังไง..//โยนรูป

โปเปย์

ห้ะ!

ระราว

! //ตกใจ

ระราว

//หยิบรูปขึ้นมา

โปเปย์

ไอ้นี้มันเป็นใคร!?

ระราว

น้อ-

โปเปย์

ไม่ต้องบอกว่าเป็นน้องเป็นพี่เป็นเพื่อนเลยนะ!

โปเปย์

นอกใจก็บอกกันมาตรงๆพี่เคยเห็นมันไปรับไปส่งราวถึงบ้าน

โปเปย์

แล้วไอ้เรื่องเกิดอุบัติเหตุก็ฝีมือราวใช่มั้ย?!

ระราว

พี่ให้ผมพูดก่อนสิ-

โปเปย์

มึงไม่ต้องพูด!

โปเปย์

คิดจะสูบเงินกูไปให้ครอบครัวมึงใช่มั้ย

โปเปย์

มึงเลยคิดจะทำให้ลูกของน้องกูตายใช่มั้ย?!

โปเปย์

มึงแม่ง..โครตแย่เลยว่ะ

ระราว

เฮ้ยพี่!

ระราว

มันจะเกินไปรึป่าว//กำมือ

ระราว

พี่ไม่เว้นช่องให้ผมอธิบายอะไรเลย!

ระราว

พี่เอาแต่ด่าผมไม่เว้นแม้แค่ช่วง

ระราว

พี่แม่งโคร-

เพี๊ยะ!

โปเปย์

//ตบด้วยความโกรธ

ระราว

//หน้าหัน+อึ้ง

โปเปย์

มึงหุบปากไปเลยนะแล้วไอ้ที่หายไปบ่อยๆคือไปอยู่กับมันใช่ป่ะ!? //บีบแขน

ระราว

เฮ้ยพี่! ราวเจ็บนะ//พยายามแกะมือออก

โปเปย์

มึงอย่ามาขึ้นเสียงใส่กู//บีบแรงขึ้น+หน้ากระตุก

ระราว

ปล่อยนะพี่! เลือดมันออกแล้ว//สบัดออก

ระราว

//หายใจแรง+เลือดออก

โปเปย์

นี้มึงกล้าสบัดมือกูออกหรอ!?

ระราว

แค่สบัดมือพี่ออกไม่เห็นต้องใช้ความกล้าเล-

โปเปย์

//ต่อยสุดแรง

ระราว

อึก! //ล้มลง

ระราว

//ตาพร่ามัว

ระราว

อึก..นี่พี่ต่อยราวหรอ! //มอง+โกรธ

โปเปย์

แล้วมึงจะทำไ- อั่ก! //ล้ม

ระราว

//เตะกลางลำตัวสุดแรง

เพล้ง!

ระราว

หนุ่มน้อยตกใจอย่างมากเมื่อเห็นสามีของตนมีเลือดอาบพร้อมเศษกระจกปักในบางจุด เป็นเพราะกลางลำตัวที่หนุ่มน้อยได้เตะคือจุดอ่อนจึงส่งผลกระทบรุนแรง

ระราว

พะ..พี่! ราวขอโทษ//เข่าทรุด

โปเปย์

//ตาพร่ามัว+ลุกขึ้น

ระราว

//น้ำตาไหล+เงยหน้ามองขึ้น

โปเปย์

แฮ่ก..แฮ่ก//หายใจแรง

ระราว

พี่ไม่เป็นอะไ- กึก! //ล้มนอนลง

โปเปย์

//เตะก้านคอ

ระราว

อึก..แฮ่กๆ

ระราว

//พยายามลุกขึ้น

โปเปย์

//เดินมา+เตะที่เดิม

ระราว

//หน้าหัน+มอง

ระราว

//เจ็บ+กลัว

โปเปย์

//เยียบคอ

ระราว

อึก! ยะ..หยุดนะ//พยายามยกเท้าออก

โปเปย์

หึ..//กดแรงกว่าเดิม+ยิ้ม

ระราว

//หายใจไม่ออก+เสียงไม่ออก

ปึ้ง!

โปเปย์

//มอง

จารย์วิน

เฮ้นมึงทำอะไรเนี่ย! //ตกใจ

อัลเลน์

! //เดินมา+ตกใจ

โปเปย์

ก็สั่งสอนมันไง//หน้ากระตุก

อัลเลน์

//กลัว+มอง

อัลเลน์

(เราจะต้องช่วยมันเพราะมันช่วยลูกของเรางั้นหรอ..ก็ได้เว้ยแค่ครั้งเดียว)

อัลเลน์

พี่..พอเถอะเดี๋ยวพอก็เอาเรื่องหรอก

โปเปย์

//มอง+เพลาแรง

อัลเลน์

พี่จำไม่ได้หรอว่าตอนที่พ่อลงโทษหน่ะมันเป็นยังไง

ระราว

อึก..หะ..หายใจ..มะ..ไม่อ- //สลบ

ระราว

//หายใจเบา

โปเปย์

! //ตกใจ+เอาเท้าออก

โปเปย์

เชี่ย!

อัลเลน์

พี่วินไปดูไอ้ราวเร็วๆสิ

จารย์วิน

ครับๆ//เดินไปดู

จารย์วิน

//ตรวจชีพจร

จารย์วิน

น้องหายใจเบามากต้องรีบพาไปส่งโรงพยาบาล!

จารย์วิน

//อุ้ม+รีบออกไป

ระราว

//โดนอุ้ม+เลือดออก

ปึ้ง!

อัลเลน์

//หันมองพี่

โปเปย์

//มอง

โปเปย์

ไหนว่าไม่ชอบมันทำไมถึงช่วย!

อัลเลน์

มันเคยช่วยลูกหนูไว้หนูช่วยมันแค่ครั้งนี้แหละ//มอง

อัลเลน์

แล้วอีกอย่างนะพี่นี้มันโง่เง่าจริงๆ

อัลเลน์

คิดว่าจะฉลาดที่ไหนได้โง่ยิ่งกว่าอะไร..เหอะ//กรอกตา

โปเปย์

มึง! //ง้างมือ

อัลเลน์

ถ้าพี่ทำอะไรหนูก็นึกถึงหน้าพ่อด้วยนะ..//ยิ้มเย้ย

อัลเลน์

พี่มันก็แค่คนที่ไม่ได้ดั่งใจอะไรพ่อเลย

อัลเลน์

อ่อนแอเหมือนแม่..หึ

อัลเลน์

“ ขี้แพ้ ”

โปเปย์

//กำมือ+มองเคือง

อัลเลน์

พี่รู้ป่ะ..ถ้าแม่ไม่งี่เง่าสักนิดมันก็คงจะดีไม่ใช่มัวแต่ยอมแล้วก็ประชด

โปเปย์

นั่นแม่แกนะเลน์!

โปเปย์

แกควรอยู่ข้างแม่สิไม่ใช่พ่อ!

อัลเลน์

หึ..ให้อยู่แบบขี้แพ้แบบแม่เลน์ไม่อยู่หรอก//ยิ้ม+เดินออกไป

โปเปย์

โถ่เว้ย!

โปเปย์

//ทำลายข้าวของ

ต้นสน ความหมาย

สัญลักษณ์ของความกล้าหาญและสง่างาม

วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะคะกันว่างไว้ก่อน

ขอบคุณทุกการอ่านและการกดไลค์ด้วยนะคะ🙆‍♀️🌷

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ