ความรักที่บริสุทธิ์

...ฉันเเละเธอ เราเดินจับมือ...

...ฉันฟังเพลง เต้นตามเสียงที่ล่องลอย...

...โลกเปรียบเสมือนสีชมพู...

...รักที่ฉันขอเเค่เฝ่ามองดูเเล...

...ไม่ไช่ครอบครองเธอ ข้าผู้นี้เเต่งงานกับหัวใจของเจ้า มิไช่ร่างกายที่ได้เพียงเเค่ครอบครอง ข้าขอเป็นน้ำเเละเเสงสว่างที่มอบต้นไม้ต้นเล็กๆต้นนี้...

.........

...มีการปรับเปลี่ยนรูป..

พระเอก

ชื่อ เเกรส

นิสัย อ่อนโยน รักสัตว์ ขยัน

บุคลิก สุภาพ อ่อนหวาน เเต่ชัดเจน

อาชีพ เกษตรกร ทำฟาร์มเลี้ยงสัตว์

เด็กกำพร้า พ่อเเม่ตายเพราะโรคระบาด

ชอบเเต่งกลอน

นางเอก

ชื่อ เอมมีลี่

นิสัย รักเด็ก ชอบดอกไม้ มีสไตล์

บุคลิก นอบน้อม จิตใจดี

อาชีพ นางพยาบาล

ชอบความโรแมนติก ชอบเต้น

เจ้าหนี้

ชื่อ ดรอยอั้น(ดรอยส์)

นิสัย โหด ลามก ขี้งก

บุคลิก ดูดีเเต่นิสัยไม่ดี เจ้าชู้

อาชีพ นายทุน

ชอบเข้าซ่อง กินเหล้า เเต่งงานเเล้ว

ป้าร้านขนมปัง

ชื่อ แอน(ป้าแอน)

นิสัย ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ

บุคลิค ดูอ่อนโยน พูดเพราะ

อาชีพ เเม่ค้าขนมปัง

ชอบทำขนม ตัดเย็บเสื้อ

เเละอื่น.. จะโผล่มาในเรื่องอีก

เรื่องราวของชายคนหนึ่งที่กับมาอยู่บ้านเกิดด้วยเหตุผลบางอย่างเเต่กลับกันภรรยาของเขาต้องเค้าไปทำงานในเมือง เเตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ได้เเค่อยู่บ้านคอยปรนนิบัติสามีของตัวเองกับงานบ้านที่ต้องรับผิดชอบ ชีวิตของเขาในชนบทจะเป็นไปด้วยดี หรือไม่ดีคงต้องรอดูกันต่อไป จะสนุกหรือเราม่ากัน

ณ ปี1940

สถานีรถไฟ

ฉันรักเธอนะเอมมีลี่ เเกรสได้พูดขึ้น ฉันรู้ค่ะ

คุณต้องไปจริงๆหรอ เสียงที่อ้อนวอนปนไปด้วยความเศร้า เอมมีลี่เธออย่าลืมฉันนะ

เเกรสทำไมคุณพูดเเบบนี้ล่ะคะ ฉันไปเเค่เเปปเดียวเองค่ะ ฉันจะกลับมา กลับมาอยู่กับคุณ

กับฟาร์ม กับสัตเหล่านี้ เธอยิ้มเเละเข้ามากอดผม ผมได้อบกอดเรือนร่างที่เบาะบางของเธอด้วยความอ่อนโยน ผมเชื่อที่คุณพูดเอมมีลี่ เเกรสเอ่ยขึ้น ฉันต้องไปเเล้วนะคะ

เธอจับหัวผม เเล้วเอาปากที่เเดงฉ่ำของเทอจูบลงไปที่ปากของผม ก่อนที่เธอจะรีบขึ้นรถไฟไป

ในรอบหลายปีที่เธอทำกีบผมเเบบนี้ เกษตรกรอย่างผม มันคู่ควรกับเธอมั้ย

ดูยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกไช่มั้ย นางพยาบาล กับ ชาวไล่อย่างผม เรารักกัน

เรื่องราวความรักมันเริ่มเเละดับลงไป

นี่พ่อหนุ่มไม่ซื้อขนมปังเเล้วหรอ ป้าเเอนทัก

ไม่ดีกว่าครับ เสียงที่เบาเเละสายตาที่เศร้าได้กล่าวขึ้น เอมมีลี่เธอไปเพราะหน้าที่นะเเกรส เราควรภูมิใจ ไม่ไช่เศร้านะ เธอช่วยเหลือคน ครับป้า งั้นผมขอตัวนะครับ

เดินผ่านคนในตลาดมากมายที่วุ่นวายเเละสกปรก ย่านชนบทที่เข้าถึงอะไรยาก

เเม้กระทั่งการศึกษา คนที่นี่ได้เรียนถึงม.ต้น ก็สูงมากเเล้ว

ผมจมอยู่กับที่นี่มาตั้งเเต่เด็กจนผมเข้าไปเรียนในเมืองหลวงเมื่อ8ปีที่เเล้ว พอจบผมก็มาจมปลักอยู่ที่หมู่บ้านเดิม ที่มีภูเขานับไม่ถ้วน ทะเลสาบเอ่ย ถ้ำเอ่ย อีกมากมาย สัตป่าก็เช่นกัน

ก็ย่านชนบทน่ะนะ เรื่องปกติ ฮ่าฮ่าฮ่า

ฉันหัวเราะได้ด้วย นึกว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันหัวเราะได้ก็คือเธอสะอีกเอมมีลี่ เราทั้งเเต่งงานกันเเล้ว เราทั้งสองมีอะไรที่เหมือนๆกันหลายอย่าง หลายๆอย่าง ผมชอบปลูกผัก เเต่เธอชอบปลูกดอกไม้ เอิ่ม นี่เรียกว่าเราเหมือนกันได้มั้ย

เเต่ก่อนที่ผมจะมาเป็นชาวไล่ผมมีอาชีพเป็นผนักงานในธนาคาร ไช่วันที่เธอมาใช้บริการในวันนั้น ก็เหมือนเเสงสว่างในทางเดินของรถไฟใต้ดินมันสว่างขึ้นตั้งเเต่วันนั้น เธอเปลี่ยนชีวิตผม จากการทำงานที่น่าเบื่อเจอเเต่ลูกค้าที่น่าเบื่อเจ้าหนายที่น่าเบื่อ ผมคิดว่าชีวิตผมน่าเบื่อไม่มีอะไรเลย เเต่พอเธอเข้ามา ทุกอย่างมันสดใสเธอทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อ อยู่ต่อไปเพื่อจะเฝ้ามองเธอ ทุกช่วงเวลาของชีวิต

ผมเคยทำอะไรบ้าเพื่อไปหาเธอด้วยคุณอยากรู้มั้ย มันบ้ามาก ผมเคยเอาฆ้อนมากทุบที่เเขนให้เเขนมันหัก ฟังดูมันบ้าไช่มั้ยล่ะ

นั่นเเหละผมขอยอมเจ็บตัวหนังเพื่อจะได้ไปโรงพยาบาลเพื่อจะได้เจอเธอ เเต่มันกับไม่ไช่ ผมกับเจอกระทิงควายที่ไหนไม่รู้ มารักษาผมเเทน เเหละดูเเลผมตอนที่ยังอยู่ในโรงพยาบาล โครตเย่ เเต่นั่น ผมก็ได้เจอเธอนะ ถึงจะเเค่แปปเดียวก็เถอะ ตอนที่ผมจะออกจากโรงพยาบาลเพื่อจะกลับบ้านผมเจอเธอ ไช่เจอเธอ เธอกำลังคุยกับเด็กสาวคนหนึ่ง เธอนั่งคุกเข่ากำลังคุยกับเด็กสาวคนนั้นโดยที่ไม่ห่วงกระโปนงสีขาวของเธอจะเลอะ เธอไม่สนทันเลยสักนิด นางพยาบาลที่เเสนอ่อนโยน

...**เป็นเเค่เรื่องในจินตนาการที่คนๆหนึ่งได้สร้างมันขึ้น ขออนุญาตสำหรับรูปภาพทุกรูปนะคะ...

คุณอ่านเเล้วมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้ามั้ย?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***