หนึ่งวัน2เหตุการณ์ WTF!

พวกมันไม่พูดอะไรอีก เงียบกันมาตลอดทาง พวกมันคงกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเองอย่างเคร่งเครียด คงมีแค่ผมที่ไม่เครียด 

เอาจริงๆเลยนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกหิวมากกว่าเครียดอีก ปัญหาไอ้เฟรมจบ แต่อาการหิวของผมไม่จบน่ะสิ

"พวกมึงไม่หิวกันหรอว่ะ" ผมถามพวกมัน

"ไอ้สัส พวกกูกำลังเครียดอยู่นะ" ไอ้พีพูด

"มึงทำตัวสบายเนอะ ไม่เครียดเลย?" ไอ้เจพูดต่อจากไอ้พีและถามผม

"ไม่ใช่ไม่เครียด แต่แค่นี้ก็รู้แล้วป่ะว่าลีฟเชื่อถือได้" ผมมองหน้ามันและตอบ

"มึงมั่นใจขนาดนั้นเลย" ไอ้ไนท์ที่กำลังขับรถก็พูดขึ้นบ้าง

"ก็ดูจากที่ลีฟทำตามที่ตกลงไว้ และยังไม่รวมเงินในบัญชีอีก 1 ล้านนะ" ผมตอบไอ้ไนท์ที่ขับรถเลยมหาวิทยาลัย

"เดี๋ยวๆ ไอ้ไนท์ขับเลย" ไอ้พีที่เห็นไอ้ขับเลยหน้ามอก็โพลงขึ้น

"กูไม่มีสมาธิเรียนแล้ว" ไอ้ไนท์ตอบไอ้พี

"แล้วมึงจะไปไหน" ไอ้เจหันไปถามไอ้ไนท์

ไอ้ไนท์ไม่ตอบและขับรถไปตามทางที่ทุกคนต่างก็คุ้นทางดี

[คุณปอนด์จะเลื่อนไปทำภารกิจพรุ่งนี้ก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมบอกเลียมให้]

'เพื่อ'

[คุณปอนด์อาจจะต้องการเคลียร์ปัญหากับเพื่อนๆของคุณก่อน]

'ไม่ต้อง ฉันเคลียร์ได้'

ไอ้ไนท์ขับรถมาถึงที่หมาย รู้สึกเดจาวูแหะ ก็ที่นี่มัน..

ทะเล

"ทำไมต้องมาทะเลว่ะ พากูไปกินข้าวก่อนไม่ได้หรอ" ไอ้พีพูดหลังจากที่ไอ้ไนท์จอดรถ

"กูเห็นด้วยกับได้ไอ้พี" ไอ้เจพูดบ้าง

"ไอ้ปอนด์" ไอ้ไนท์เมินคำพูดของพวกมันและเรียกผม

"ว่า" ผมตอบมัน

"เมื่อวานที่พวกเราโดดเรียนและมาทะเลกัน ตอนนั้นมึงบอกมึงรู้สึกแปลกๆใช่ป่ะ" ไอ้ไนท์พูดกับผม

"อืม" 

"กูไม่รู้หรอกนะว่าระบบมันมาหามึงได้ไง แต่กูว่าอาจจะเป็นเพราะพวกเรามาที่นี่กัน" ไอ้ไนท์พูดและมองหน้าผม

"มึงคิดว่างั้นหรอว่ะ" ไอ้พีที่สงสัยถามขึ้น

"งั้นคนที่มาทะเลนี้ ก็มีระบบกันทุกคนเลยดิ" ไอ้เจถามบ้าง

"ไม่ใช่แบบนั้น กูแค่คิดว่ามีคนค่อยจับตาดูไอ้ปอนด์มาตั้งนานแล้ว และเมื่อวานเป็นวันอะไรพวกมึงก็รู้ดี" ไอ้ไนท์มองหน้าไอ้พี ไอ้เจ และผม สลับกัน

"เออว่ะ" ไอ้เจตอบ

"ก็เมื่อวานมันวันที่น้องชายไอ้ปอนด์หายตัวไปนี่" ไอ้พีตอบบ้าง

"และที่นี่ก็เป็นที่ที่น้องมันหายไปด้วย" ไอ้ไนท์พูดจบและมองหน้าผม

ผมยังคงเงียบไม่พูดอะไร ใช่ผมเคยมีน้องชายชื่อเปา ตอนเด็กๆผมกับน้องไม่ค่อยสนิทกันมากนักหรอกแต่ใช่ว่าไม่สนิทกันแล้วจะไม่รักกันสักหน่อย

ถึงจะเป็นแบบนั้น ช่วงเวลาก่อนที่ผมจะเรียนจบม.ปลาย น้องชายของผมอายุได้ 16 ปี ผม น้องและพวกเพื่อนๆผมนัดกันมาฉลองที่ทะเล ตั้งแค้มป์และย่างกุ้ง เปาอาสาที่ไปซื้อน้ำ ผมและเพื่อนก็ไม่ได้ถือสาอะไรจึงให้น้องไปซื้อ

จนเวลาล่วงเลยมานานผมกับเพื่อนเริ่มเอะใจ เดินตามหาเปา พวกมันแยกย้ายกันไปหากันคนล่ะทาง ผมแยกไปหาที่ซอยเปลี่ยว พบกับชายร่างใหญ่ 5-6 คน กำลังกระชากลากแขนของเด็กผู้ชายคนนึง

ซึ่งเด็กผู้ชายคนนั้นผมรู้จักดี ก็นั่นมันน้องชายผมนี่ ผมตัวสั่นและกลัวมาก ผมกดโทรศัพท์หาตำรวจ เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ตำรวจกลับคิดว่าเป็นเพียงการโทรเล่น จึงตัดสายผม

แต่ผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะไปช่วยน้องชายตัวเอง ทำได้แค่ยืนมองเปาโดนจับตัวไป เพียงเสี้ยววิเปาหันมาและเจอผม ถ้าว่ากันตามปกติเปาคงต้องเรียกผมให้ผมช่วยเขา

แต่เปากลับเงียบมองหน้าผมอย่างตกใจ เปาตัดสินใจปล่อยให้พวกมันดึงตัวเองเข้าไปในรถ ก่อนที่จะโดกกระชากขึ้นรถน้องชายของผมขยับปากว่า 'หนีไป' และยิ้มให้ผมเป็นครั้งสุดท้าย

ผมโกรธที่ตำรวจไม่ให้ความช่วยเหลือผม

และโกรธตัวเองที่ไม่มีความกล้าพอที่จะช่วยน้อง

พวกไอ้ไนท์ ไอ้เจ ไอ้พี รู้สึกผิดมากที่ปล่อยให้น้องผมไปซื้อน้ำคนเดียว แต่พวกมันจะรู้สึกผิดเท่าผมได้ยังไง ผมสิที่ต้องรู้สึกผิดมากกว่า รู้และเห็นทุกอย่างแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย

"ไอ้ปอนด์"

"ไอ้ปอนด์!" ไอ้พีเรียกและเขย่าตัวผม

"มึงโอเคป่ะเนี่ย" ไอ้พีถามผมและเอามือมาอิงหน้าผากผม

"กูเป็นไรว่ะ" ผมถามมันและมองไปรอบๆ พบว่าทุกคนอย่างยังปกติ

"มึงเหม่อ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ" ไอ้เจตอบผมแทนไอ้พี

"มึงคงไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นหรอกใช่มั้ย" ไอ้ไนท์พูดและหันมามองหน้าผมอย่างเป็นห่วง

ผมเงียบและไม่ตอบพวกมันอีกครั้ง

"กูคิดว่าระบบคงเห็นว่าชีวิตมึงอานาถ จนต้องให้มึงมาเป็นผู้สืบทอดมรดกแทนว่ะ" ไอ้พีพูด

"กูก็ว่างั้นนะ ถ้าตอนนั้นพวกเรามีเงินเยอะพอที่จะจ้างตำรวจให้สืบหาคดีต่อได้ก็ดี" ไอ้เจพูดบ้าง ไอ้พี ไอ้ไนท์ พยักหน้าเห็นด้วย

หน้าแปลกที่ผมกลับเห็นด้วยกับมัน

[ไม่รู้มาก่อนเลยนะครับมาเบื้องหลังคุณจะเศร้าขนาดนี้]

'หรอ'

[ทำไมถึงตอบแค่นั้นล่ะครับ]

'ก็..ไม่ใช่ว่านายรู้อยู่แล้วหรอ'

[รู้ทันอีกนะครับ จริงครับที่ผมรู้อยู่แล้ว แต่ความจริงที่ว่าคุณปอนด์ได้แต่มองน้องชายตัวเองจากไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลย ผมไม่รู้นะครับ]

'อย่ามาหาเรื่องฉันนะลีฟ'

[ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ผมแค่พูดว่า-]

"หุบปาก!!"

"ไอ้ปอนด์เป็นไร" ไอ้พีเดินมาถามผมอย่างห่วงใย

"ลีฟใช่มั้ย ลีฟมันพูดอยู่หัวมึงใช่มั้ย" ไอ้เจเดินเข้ามาขจับแขนผม

แต่ผมไม่มีสติและแรงมากพอที่จะพยุงตัว ผมรู้สึกเหมือนรอบๆข้างมืดและดำสนิท ผมได้ยินแต่เสียงเรียกของเพื่อนผมเท่านั้น แต่ก็แยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นของใคร

"ไอ้ปอนด์ไหวมั้ย!"

"มันดูไหวมั้ยล่ะ!"

"รีบพามันไปโรงพยาบาลเหอะ!"

"ไอ้พีมึงไปช่วยไอ้เจพยุงไอ้ปอนด์เข้ารถ เดี๋ยวจับรถมารับ!"

"เออๆ"

"เร็วๆนะ"

"ไอ้ปอนด์ได้ยินกูพูดมั้ย"

"ไอ้ปอนด์ตั้งสติก่อนนะ ไอ้ไนท์กำลังขับรถมา"

"รถไอ้ไนท์มาแล้ว"

"ไอ้ไนท์มาช่วยกูพยุงด้วย ไอ้ปอนด์หนักชิบ"

"เห้ย! พวกมึงเป็นใครว่ะ อย่ามายุ่งกับเพื่อนกู"

อยู่ๆเสียงของเพื่อนคนนึงก็ดังขึ้น

"ผมมารับคุณชายครับ"

"คุณชายพ่องมึงอ่ะ ออกไป!"

"เพื่อนผม ผมดูแลเองได้ครับ"

"ให้ผมดูแลคุณชายเถอะครับ ผมดูแลเขาได้ดีกว่าพวกคุณ"

"ก็เหี้ยแล้ว! มึงไปบอกระบบมึงให้หยุดพูดถึงแผลในใจเพื่อนกูก่อนไป!"

"พวกมึงเป็นพวกค้ามนุษย์ใช่มั้ย ทำสัญญาล่อลวงเพื่อนกูล่ะสิ"

"พวกผมไม่ใช่พวกค้ามนุษย์ครับ และขอความกรุณาส่งตัวคุณชายมาด้วย"

"กูไม่ให้! ไอ้พี! ไอ้ไนท์! เอาไอ้ปอนด์ขึ้นรถและไปโรงพยาบาลเลย ตรงนี้กูเคลียร์เอง ตายก็ตายเว้ย!"

"อย่าให้ผมใช่กำลังเลยครับ"

"ใช้มาเถอะ หมัดจะหนักสักแค่ไหนกัน!"

อั่ก!

"ปล่อยเพื่อนฉัน!!"

___________________________________

เลม่อน : เวรล่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันคะเนี่ย!! น้องเจMVPไปเลยค่ะตอนนี้ ปกป้องเพื่อนสุดชีวิตจริงๆ เอ๊ะ! มีปมเรื่องน้องชายของปอนด์มาด้วยนี่น่า ปวดหัวจังเลยค่ะ แต่ล่ะหว่างเรากับนักอ่านใครจะปวดหัวก่อนกันน้าาาา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***