สังหรณ์ใจได้ถูกต้องมาก

"สดชื่น~"

"ลมหายใจเข้า~"

"ลมหายใจออก~"

"ดั่งดอกไม้บานนนนนนน"

"มึงจะลากยาวจนไปถึงเชียงใหม่เลยมั้ย?"

"ข้าเจ้า เป็นสาวเชียงใหม่ แหมบ่เต้าใด ก็จะเป็นสาวแล้ววววว"

"ไอ้สัส หยุดแหกปากก่อน"

วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาอีกวัน ที่ผมและเพื่อนนัดกันมาเที่ยว ถึงแม้จะไม่ใช่วันหยุดเรียนก็ตาม

พวกมันต่างก็ดีใจที่ได้มาเที่ยว ทั้งๆที่มากันออกจะบ่อย 

"ไอ้ปอนด์ มึงดูไอ้สองตัวนั้นดิ มันรุมกันด่ากู" 

"มึงร้องเสียงควายออกลูกก่อนมั้ย คนฟังหูจะหนวก" ไนท์ตอบกลับคำพูดของพี คงเพราะเจ้าเพื่อนตัวดีคนนี้ชอบร้องเพลงเสียงเพี้ยนจนคนที่ฟังรับไม่ได้ ซึ่งผมและเจก็เห็นด้วยกับคำพูดของไอ้ไนท์

"มึงอย่ามาเวอร์ เสียงกูไพเราะที่สุด มึงดูอย่างไอ้ปอนด์ มันยังไม่เห็นบ่นเหมือนพวกมึง จริงมั้ยไอ้ปอนด์" พีตอบกลับทันควันและเอานิ้วชี้มาสกิดไหล่ผมหยิกๆ

"อืม" ผมพยักหน้าตอบ

"นี่ไงมึงเห็นมั้ย ได้ปอนด์มันบอกว่ากูเสียงเพราะ" พีที่เห็นผมพยักหน้าตอบก็โมเมไปเอง

"ก็เหี้ยล่ะ มันตอบเพราะรำคาญ ก็มึงไปเซ้าซี้มัน" เจที่เห็นไอ้พีโมเมไปเองก็ร่วมสมทบด้วย

"พวกมึงบูลลี่กู ไอ้พวกเชี่ย!!" พีที่เห็นผมไม่พูดอะไรช่วยมัน ก็หันไปด่าไอ้เจกับไอ้ไนท์จนพวกมันทำหน้าเหวอ 

"จะกลับกันยัง ยุงเริ่มเยอะล่ะ" ผมถามพวกมัน เพราะตอนนี้ฟ้ากำลังมืดและเริ่มมียุงแล้วด้วย

"กว่าจะพูดแต่ล่ะคำ และคำพูดที่เริ่มคือให้กลับบ้าน ถามจริงมึงเป็นไรว่ะไอ้ปอนด์" ไนท์ที่เห็นถึงความผิดปกติของผมก็ถาม ทำให้เพื่อนทั้งสองที่ฟังอยู่เริ่มสนใจบทสนทนา

"จริงอย่างที่ไอ้ไนท์พูด ก่อนมาทะเลมึงดูแปลกไปนะเว้ย" พีเข้ามาสมบทกับไอ้ไนท์จนทำให้ลืมไปว่าก่อนหน้านี้พวกมันทะเลาะกัน

"ถ้ามึงไม่สบายใจตรงไหนก็บอกพวกกูนะ อย่าเก็บไว้คนเดียว" เจที่เห็นเพื่อนที่บ้าที่สุดในกลุ่มอย่างพีจริงจังก็เริ่มถามถึงผมบ้าง

"กูแค่.." ผมพูดแค่นั้นและปล่อยให้ความเงียบครอบงำบทสนทนา จนไอ้พีมันทนไม่ไหวบอกว่าไม่ต้องมาตื้อเอาคำตอบผม 'ถ้ามันอยากบอกเดี๋ยวมันก็บอก' มันพูดไว้แบบนั้นพวกเราจึงนั้งรถไอ้ไนท์กลับหอ

ความจริงแล้วผมไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับ เพียงแต่ก่อนที่จะมาทะเล ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี มันเหมือนว่าผม กำลังจะเจอเข้ากับปัญหาที่ไม่สามารถเลี่ยงได้

และมันเหมือนจะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่เกิดขึ้นด้วย แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอีก เพราะต้องรีบนอนเตรียมตัวไปเรียนในวันถัดไป

โดยไม่ได้คิดเลยว่า ตนเองนั้นสังหรณ์ใจได้ถูกต้องแล้ว

...........................................................

ผมตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงนาฬิกาปลุกในโทรศัพท์ที่ตอนนี้แสดงเวลา 9 โมงกว่าๆ แต่เพราะความง่วงทำให้ผมลืมไปว่า

ผมไม่เคยตั้งนาฬิกาปลุก!!

[อรุณสวัสดิ์ครับคุณปอนด์ เมื่อคืนนอนหลับสบายดีมั้ยครับ]

ผมหันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาต้นกำเนิดของเสียง แต่กลับไม่พบสิ่งที่เรียกว่าลำโพงหรือวิทยุอยู่รอบข้าง

เสียงมาจากไหนกัน

[มาจากในหัวของคุณปอนด์ครับ]

ผมต้องบ้าไปแล้วจริงๆ สงสัยผมติดนิสัยบ้ามาจากไอ้พีแน่เลย ตอนนี้ผมต้องไปพบจิตแพทย์โดยด่วน

[คุณปอนด์ไม่ได้เป็นบ้าหรอกครับ แต่ถ้าคุณปอนด์เป็นบ้าจริงๆระบบAIอย่างผมคงต้องตาย พร้อมกับลูกน้องอีกหลายคน]

ระบบAIหรอ? และอะไรคือลูกน้อง?

[ผมชื่อ ลีฟ ครับ จากนี้ไปผมจะมาเป็นระบบทายาทเศรษฐีให้กับคุณปอนด์เองครับ ในส่วนของลูกน้องคุณปอนด์คงได้รู้จักเองครับ]

"นี่คือ..เรื่องจริงหรอ" ผมถามอย่างไม่แน่ใจ ผมอาจจะติดเชื้อบ้าจากไอ้พีจริงๆก็ได้นะ

[เรื่องจริงแน่นอนครับ]

"แล้วฉันต้องทำยังไง ถึงจะเอานายออกไปจากหัวฉันได้" 

[ยังไม่ทันเริ่มภารกิจคุณปอนด์ก็อยากเอาผมออกจากหัวซะแล้ว]

"ภารกิจหรอ ทำไมต้องทำล่ะ" ผมถามพลางขมวดคิ้วไปด้วย

[ถ้าคุณปอนด์ไม่ทำภารกิจก็จะไม่ได้ของรางวัลนะครับ เพราะฉะนั้นคุณปอนด์ต้องเชื่อฟังและปฏิบัติตามผม]

"ไหนลองบอกภารกิจแรกมา" ผมถาม

[ภารกิจที่1 คุณปอนด์ต้องไปหาคนชื่อเลียมที่โรงแรม วอคก์ไลฟ์ และบอกกับเขาว่าคุณชื่ออะไร ของรางวัลภารกิจ : เงินสด5ล้านดอล]

"แค่บอกว่าชื่ออะไรก็ได้เงินแล้วหรอ ดูไม่น่าเชื่อถือเลยนะว่ามั้ยลีฟ" 

[ระบบอย่างผมเชื่อถือได้ครับ ขอแค่คุณปอนด์เชื่อใจ]

"ฉันไม่ทำ" ผมตอบเสียงแข็ง

[ไม่ได้นะครับ ถ้าคุณปอนด์ไม่ทำแล้วจะได้ของรางวัลได้ไงล่ะครับ]

"เพราะฉันไม่เชื่อใจไง" ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูทำการเตรียมตัวอาบน้ำทันที

[มีอะไรที่คุณปอนด์ไม่เชื่อใจหรอครับ]

"ทุกอย่าง หยุดพูดได้แล้วฉันจะอาบน้ำอย่างเงียบๆ" หลังจากผมพูดจบ ผมก็ไม่ได้ยินเสียงของระบบAIในหัวอีก

นี่สินะสังหรณ์ทีผมว่า ผมก็คิดไปต่างๆนาๆว่าอาจจะเกิดอุบัติเหตุระหว่างทางกลับหอกับเพื่อน แต่ที่ไหนได้ ดันได้ระบบAIงี่เง่ามาซะได้ ถือว่าสังหรณ์ใจไม่ได้แย่ขนาดนั้นล่ะนะ 

___________________________________

เลม่อน : จบไปแล้วกับต้นเรื่องที่มาสั้นมาก เรื่องนี้น้องปอนด์ค่อนข้างที่จะไม่สนโลก หากใครรับไม่ได้ให้กลับไปอ่านที่ 3 ข้อยกเว้นในหน้าแนะนำเรื่องได้นะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***