ขอให้โชคดี:)

หลังจากที่ฉันเดินเข้าไปในโรงเรียนแล้วอยู่ดีๆก็ได้เสียงหนึ่งข้างๆหูพูดว่า"อย่าเชื่อใจเพื่อนสนิคนักละขอโชคดี"หลังจากนั้นฉันก็สลบไป..09:43 น โคโรมะ..โคโรมะ!!!อึ้ก!!ฉันสะดุ้งตื่นด้วยเสียงที่คุ้นเคยเสียงนั้นคือเพื่อนสนิคของฉันที่ชื่อโซสิจิพอเพื่อนคนอื่นๆเห็นว่าฉันฟื้นแล้วก็วิ่งมาถามว่าโอเคไหมฉันก็งงๆนิดหน่อยแล้วก็บอกเพื่อนไปว่าฉันจำอะไรไม่ได้เลยพอโซสิจิได้ยินแบบนั้นก็ทำหน้ายิ้มใส่ฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวแล้วก็เดินจากไปในหมู่เพื่อนๆโคโรมะพอเห็นก็รู้สึกงงๆแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปหลังจากนั้นฉันก็เข้าเรียนตามปกติจนถึงเที่ยงตอนนั้นฉันก็เดินอยู่กับโซสิจิเพื่อนสนิคของฉันพอเดินด้วยกันได้สักแป๊ปฉันก็รู้สึกหนาวๆเลยบอกโซสิจิว่าขอกลับห้องก่อนโซสิจิก็พูดว่า"ได้สิเดี๋ยวตามไป"พร้อมใบหน้าที่ยิ้มชวนสยองฉันเลยรีบเดินกลับไปที่ห้องด้วยอาการที่กลัวมากๆหลังจากที่ฉันนั่งอยู่ที่เก้าอี้ได้ไม่นานโซสิจิก็เดินมานั่งด้วยสีหน้าแปลกๆโซสิจิทำท่าเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่คุณครูดันมาพอดีเลยไม่ได้พูดแต่กลับทำสีหน้าหลอนๆให้แทนหลังจากนั้นก็เรียนตามปกติจนถึงเย็นระหว่างที่ฉันกำลังนั่งรอพ่อกับแม่มารับอยู่ที่หน้าโรงเรียนสักพักโซสิจิก็เดินมานั่งพร้อมพูดว่า"ไว้ใจแค่พ่อแม่ของเธอเท่านั้นและอย่าไว้ใจฉันให้มากฉันเตือนแล้วนะ"หลังจากนั้นโซสิจิก็เดินจากไปฉันพอได้ยินสิ่งที่โซสิจิพูดออกมาทำให้ฉันรู้สึกงงๆและในใจก็เริ่มรู้สึกกังวลว่าสิ่งที่โซสิจิพูดออกมานั้นน่าจะหมายถึง ค..ค..คดีฆาตกรรมในข่าวหรือเปล่าไม่ทันได้คิดอะไรไปมากว่านั้นพ่อกับแม่ของฉันก็มารับพอดีฉันเลยรีบขึ้นรถหลังจากถึงบ้านฉันก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่เพราะกลัวว่าจะต้องเลิกเป็นเพื่อนกับโซสิจิเลยไม่บอกพ่อแม่ไปแต่ก็มัวนึกถึงคำที่เข้ามาในหูเมื่อตอนเช้ากับตอนที่โซสิจิพูดฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเลยลองตัดสินใจเชื่อสิ่งที่ได้ยินมา:)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ฆาตกรรมสยอง

บทต่อไป

ฝันดี:)

