ในที่สุด เธอก็กลับมา

มิ้ว : ฮัลโหลลล ป๊าคะตอนนี้มิ้วถึงสนามบินแล้วนะคะ

เสียงใสๆของหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งได้พูดขึ้น ขณะที่คุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งที่ปลายสาย เธอคนนี้ก็คือมิ้วนั้นเอง เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งในประเทศ เมื่อ3ปีก่อนเธอได้ไปเรียนต่อที่อเมริกา ตอนนี้จึงถึงเวลาที่จะไดกลับไทยแล้ว

วิน : อ้าวถึงแล้วหรอยัยหนูงั้นเดี๋ยวป๊าให้คนไปรับนะ

เสียงปลายสายได้พูดตอบกลับมาทันทีอย่างดีใจเขาคนนี้ก็คือวิน พ่อของมิ้วนั้นเอง วินคือประธานบริษัทใหญ่แห่งหนึ่งของประเทศแต่ตอนนี้กำลังเกิดวิกฤตหนัก และกำลังจะล้มละลายในไม่ช้า แต่เขาไม่สามารถบอกลูก หรือภรรยาของเขาได้เลย

มิ้ว : โอเค คะป๊ามิ้วคิดถึงป๊ากับม๊ามากๆเลยคะ

เสียงใสๆได้ตอบกลับพ่อของเธอไปด้วยความดีใจที่จะได้อยู่กันพร้อมหน้าสักที แต่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้พ่อของเธอ กำลังเจอกับปัญหาใหญ่ที่หาทางแก้ไม่ได้อยู่

วิน : ป๊าก็คิดถึงลูกเหมือนกันงั้นไว้เจอกันที่บ้านนะ

มิ้ว : โอเคคะ แล้วเจอกันนะคะป๊า

สิ้นสุดการสนทนาของพ่อลูก ตัดภาพมาที่วินได้สั่งคนขับรถคนสนิทที่สุดไปรับลูกสาวตัวเองอย่างเร่งรีบ

วิน : ใอ้เชฟ!!

เชฟ : ครับท่าน

เชฟคือคนขับรถคนสนิทของวินที่รู้ใจนายโดยตลอด สั่งให้ทำอะไรทำได้หมดทุกอย่างไม่มีบ่น เเละเรียบร้อยทุกครั้ง จึงเป็นที่รัก และไว้ใจ ที่สุดของบ้านนี้

วิน : ไปรับมิ้วที่สนามบินด่วนเลย

เชฟ : ได้เลยครับท่าน

พูดเสร็จเชฟก็ได้ขับรถออกไปทันที โดยไม่รอช้า ตัดภาพมาที่ด้านมิ้ว ที่ยืนรอรถพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบโปรดของเธอ

มิ้ว : รอนานแล้วนะ เมื่อไหร่จะมาสักทีน้า

เธอได้บ่นพึมพัมกับตัวเอง พร้อมกับทำหน้ามุ้ย เพราะอากศที่ร้อนอบอ้าวอยู่นั้น ในเวลาไม่นานนัก ในขณะเดียวกันเชฟก็ได้มาถึงพอดี

เชฟ : คุณหนูครับทางนี้ครับ

เชฟพูดพร้อมเปิดประตูรถรอ  พร้อมกับเดินไปช่วยยกกระเป๋าเดินทางของมิ้วมาขึ้นรถ

เชฟ : เชิญครับคุณหนู

เชฟพูดพร้อมเปิดประตูให้

มิ้ว : ขอบคุณคะพี่เชฟ

มิ้วพูดพร้อมยิ้มให้โดยไม่ถือตัว เชฟก็ยิ้มกับพร้อมกับเดินไปยกกระเป๋าเก็บหลังรถเสร็จก็ขับรถออกไปทันที ผ่านไปไม่นานนัก รถก็มาจอดที่หน้าบ้าน ทาวเฮ้าสองชั้นทันที เอี๊ยด~ เสียงรถจอดพอรถจอนสนิท เชฟก็เปิดประตูให้มิ้วทันที

เชฟ : เชิญครับคุณหนู

มิ้ว : ขอบคุณคะ

มิ้วพูดขอบคุณให้อย่างคุ้นเคย ไม่นานนักเธอก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงวัยกลางคน กับผู้ชายวัยกลางคนยืนรอรับเธออยู่ที่หน้าบ้าน

มิ้ว : ป๊าม๊าคะ มิ้วกลับมาแล้วค่าาาา

ริน : กลับมาแล้วหรอลูก คิดถึงจังเลยมาให้ม๊ากอดหน่อยมา

เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นได้พูดขึ้น เธอคนนั้นก็คือริน แม่ของมิ้วภรรยาของวินนั่นเอง เธอดีใจมากที่ลูกสาวของเธอกลับมาสู่อ้อมกอดของเธออีกครั้งหนึ่ง

มิ้ว : อื้มม.....มิ้วคิดถึ๊งงง คิดถึง คิดถึง ที่สุดเลยคะ

วิน : ป๊าก็คิดถึงลูกเหมือนกัน เอ้อ ป๊ามีธุระต่อเดี๋ยวผมไปทำธุระก่อนนะคุณค่ำๆถึงจะกลับ

ริน : แล้วจะให้ฉันเตรียมอาหารไว้ให้ไหมคะ

วิน : อ๋อ ไม่ต้องหรอกคุณ กินกันก่อนเลยไม่ต้องรอผม

วิน : งั้นผมไปก่อนนะ ป๊าไปก่อนนะยัยหนู

ริน : คะคุณขับรถดีๆนะคะ

มิ้ว : คะป๊า บ๊ายบายคะ

(เฮ้อ....ได้กลับมาทั้งทีนึกว่าจะได้อยู่พร้อมหน้า ป๊าหนีไปทำธุระอีกแล้ว) มิ้วได้แต่คิดในใจพร้อมกับสีหน้าที่น้อยใจ

ริน : อย่าน้อยใจไปเลยลูกกลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวไป เดี๋ยวม๊าจะทำอาหารอร่อยๆไว้รอนะ

รินผู้เป็นแม่พูดปลอบใจลูกพร้อมกับยิ้มอย่างเอ็นดู พร้อมกับเตรียมวัตถุดิบรอทำอาหารที่ลูกสาวของเธอชอบ

มิ้ว : ได้คะม๊างั้นมิ้วขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะคะ

มิ้วพูดพร้อมกับหิ้วกระเป๋าใบโปรดของเธอเดินขึ้นบันใดเข้าห้องไปทันที

มิ้ว : อื้ม.....เมื่อยจังงง เอางี้ดีกว่าเก็บกระเป๋าก่อนแล้วค่อยไปอาบน้ำดีกว่า

มิ้วพูดพร้องบิดขี้เกียดไปด้วย ในขณะที่เธอจัดสัมภาระของเธออยู่นั้น จู่เรื่องราวหล่านั้นก็ผุดขึ้นมาในหัวของเธออีกครั้ง เธอก็ได้แต่ขอโทษในใจว่ว

(ป่านนี้นายจะเป็นยังไงบ้างนะ ฉันขอโทษจริงๆที่ทิ้งนายไปตอนนั้น ฉันมีเหตุผลของฉันจริง ฉันขอโทษนายจริง)

คิดไปสักพักน้ำตาของเธอก็ค่อยๆไหลออกมาแบบที่เธอก็ไม่รู้ตัว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***