ทำสัญญา

ราชันย์มังกร นิโคล แผ่รัศมีอันทรงพลังออกมา ดวงตาสีทองวาวโรจน์จับจ้องไปยังนาน่า ก่อนที่มันจะคำรามเสียงกึกก้องจนทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน เสียงของมันแผ่กระจายไปทั่วทั้งอาณาจักร สั่นสะเทือนราวกับจะประกาศให้โลกรู้ถึงการปรากฏตัวของตน

ตัดมาที่ห้องทำงานของราชินี เซเลสเทีย

เสียงสั่นสะเทือนรุนแรงทำให้เอกสารบนโต๊ะของราชินีกระจัดกระจาย ฟาร์น่า วิ่งพรวดเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ ฝ่าบาท!”

เซเลสเทียวางถ้วยชาอย่างใจเย็น ก่อนจะทอดถอนหายใจเบา ๆ

“ใจเย็นก่อน ฟาร์น่า เรารู้แล้วว่าแรงสั่นสะเทือนนี้มาจากด้านหลังของคฤหาสน์ ซึ่งเป็นเขตที่บรอนล่ากับนาน่าจังอยู่ เราคาดว่านาน่าจังคงอัญเชิญสัตว์อัญเชิญที่อันตรายออกมา” ดวงตาสีแดงเข้มของราชินีหรี่ลงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ “แต่เราก็เชื่อใจว่าบรอนล่าจะจัดการเรื่องนี้ได้”

“ถ้าฝ่าบาทไว้วางใจเช่นนั้น ฉันก็จะไม่กังวลแล้วค่ะ” ฟาร์น่าโค้งคำนับเล็กน้อย แม้ว่าความเป็นห่วงจะยังหลงเหลืออยู่

“เอาล่ะ เรากลับไปจัดการเรื่องทรัพยากรให้กับผู้อพยพกันต่อเถอะ”

สนามต่อสู้ของนาน่า

สายลมพัดกระโชกแรงจากแรงกดดันของราชันย์มังกร นิโคล มันชาร์จพลังงานมหาศาลเอาไว้ภายในร่าง ก่อนที่ประกายแสงจะเริ่มเรืองรองออกมาจากปาก

“ลำแสงทำลายล้าง!”

แสงสีทองสว่างจ้าแหวกอากาศตรงมายังร่างเล็กของนาน่า

บรอนล่ากระชากดาบออกมาทันที ก่อนจะกระโดดไปยืนขวางหน้านาน่าอย่างไม่ลังเล

“หลบอยู่ข้างหลังฉันไว้ค่ะ! ฉันจะปราบมันเอง!”

ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือของบรอนล่าทอแสงสว่างขึ้นมา

“ดาบแสงแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์!”

ประกายแสงอันศักดิ์สิทธิ์พุ่งออกไปปะทะกับลำแสงของมังกร เสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหว พื้นดินแตกระแหงจากแรงปะทะ

นาน่าจังที่ยืนมองอยู่ รู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง ดวงตาของเธอส่องประกายขึ้น ก่อนที่ข้อมูลบางอย่างจะปรากฏขึ้นในหัว

[ปลดล็อกสกิลใหม่]

ลำแสงทำลายล้าง: 1 (F)

ดาบแสงแห่งวิหารศักดิ์สิทธิ์: 1 (F)

'เราเรียนรู้ได้ทันทีเลยแฮะ... บรอนล่ากำลังใช้พลังมากเกินไป ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ เธอคงไม่ไหวแน่'

ราชันย์มังกรเตรียมปล่อยพลังอีกครั้ง แต่ว่า…

“พอได้แล้ว ราชันย์มังกร!”

ราชันย์หมาป่า ไลแคนดรอส ก้าวออกมาขวางราชันย์มังกรเอาไว้ นัยน์ตาของมันจับจ้องไปยังเพื่อนร่วมชะตาของมัน

“คิดดูให้ดีว่าทำไมพวกเราถึงถูกอัญเชิญมาได้ทั้งที่เป็นสัตว์อัญเชิญในตำนาน”

ราชันย์มังกร นิโคล หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด ก่อนที่มันจะเพ่งมองไปยังเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้า

“แวมไพร์ที่สามารถอัญเชิญพวกเราออกมาได้ มีเพียงแค่โซลลันญ่าเท่านั้น”

จู่ ๆ ภาพสะท้อนบางอย่างก็ปรากฏขึ้นในสายตาของเหล่าราชันย์แห่งสัตว์อัญเชิญ ภาพของสตรีสูงศักดิ์ผู้หนึ่ง ที่เคยเป็นเจ้านายของพวกมัน... และตอนนี้ ภาพนั้นกลับซ้อนทับกับร่างของเด็กหญิงตัวน้อย

—

“ขออภัยด้วยที่ข้าได้ล่วงเกินท่าน โซลลันญ่า”

ราชันย์ทั้งสามคุกเข่าลงต่อหน้าของนาน่า

“เอ๋...? หนูหรอ?”

ความเคร่งขรึมของสถานการณ์หายไปในทันทีเมื่อนาน่าจังกระโจนเข้าไปกอดขนนุ่ม ๆ ของราชันย์หมาป่า ไลแคนดรอส

“ขนนุ่มฟูปุกปุยสุด ๆ ไปเลยค่ะ! แบบนี้หนูอยู่ได้ทั้งวันเลย!”

ราชันย์หมาป่าแข็งค้าง นัยน์ตาสีเงินของมันกระตุกเล็กน้อย

“ทะ... ท่านโซลลันญ่า...”

“ปล่อยเถอะ ราชันย์หมาป่า”

“ฟีนิกซ์!”

“เอาล่ะ มาทำสัญญากันเถอะค่ะ!”

นาน่าจังยิ้มแป้น ก่อนที่แสงแห่งพันธสัญญาจะเปล่งประกายขึ้น

“ถ้าท่านต้องการอะไร หรือขอความช่วยเหลือ สามารถเรียกพวกข้าได้เสมอ”

“อื้ม! บ๊ายบายน๊าา”

พื้นที่รอบตัวจู่ ๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากสวนหลังคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยแสงแดดอ่อน ๆ และสายลมพัดผ่าน แปรเปลี่ยนเป็นความมืดมิดรอบทิศ สายหมอกสีเทาลอยตัวอย่างเงียบงัน ทุกสิ่งเงียบสงัดจนสามารถได้ยินเสียงหัวใจของนาน่าจังเต้นรัวด้วยความสับสน

ดวงตาสีอำพันของเด็กหญิงเบิกกว้าง มองซ้ายมองขวาด้วยความระแวดระวัง ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นจากเงามืด

“คิดดีแล้วเหรอที่บิดเบือนความเป็นจริงของอนาคตของราชอาณาจักรเผ่าเลือด... นาน่า เทเลมป์... ไม่สิ ต้องเรียกนายว่า ไคลน์ อีกตัวตนของฉันสินะ คิดว่าทำไปเงียบ ๆ แล้วฉันจะไม่รู้เหรอ?”

เสียงนั้นเย็นชาและมั่นคง แฝงไปด้วยความกดดันที่น่าหวาดหวั่น

นาน่าจังสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตั้งสติ

“ว่าแต่คุณเป็นใคร!? ทำไมถึงรู้ว่าเรานั้นแอบใช้พลังบิดเบือนความเป็นจริงได้? แล้วที่นี่คือที่ไหน?”

ท่ามกลางเงามืด ร่างของบุคคลหนึ่งค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

เด็กสาวที่มีรูปร่างและใบหน้าคล้ายคลึงกับ โซลลันญ่า อย่างน่าประหลาด

“โซลลันญ่า...?”

นาน่าจังพึมพำออกมา ก่อนที่อีกฝ่ายจะยิ้มบาง ๆ

“ไม่สิ—ฉันต่างหากที่เป็นโซลลันญ่า”

เธอจ้องมองนาน่าด้วยสายตาคมกริบ ราวกับกำลังมองเข้าไปในจิตวิญญาณ

“ฉันก็คือนาย... อีกโลกคู่ขนาน ฉันมีชื่อว่า ฮินะ และฉันเป็นคนสร้างโลกนี้ขึ้นมาเอง”

นาน่าจังนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสับสน

“สร้างโลกนี้ขึ้นมา...? หมายความว่ายังไง?”

ฮินะหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

“พูดให้เข้าใจง่าย ๆ... ฉันก็แค่อยากรู้ว่า อีกโลกคู่ขนานของฉัน จะเป็นยังไงเท่านั้นเอง”

“...”

นาน่าจังเริ่มเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่ได้เป็นเพียงแค่ใครสักคนที่เธอจะสามารถเมินเฉยได้

“และที่สำคัญ—”

ฮินะก้าวเข้ามาใกล้จนอยู่ในระยะประชิด นัยน์ตาของเธอส่องประกายวาวโรจน์

“การที่นายแอบเปลี่ยนแปลงอนาคตโดยไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน... ถือว่าผิดกฎของเวลานี้”

“กฎของเวลา?”

“ใช่—ตามกฎของเวลา การกระทำของนายได้เปลี่ยนแปลงเส้นทางของโลกใบนี้ไปแล้ว... และในเมื่อฉันจะไม่ย้อนคืนให้ ฉันก็จะ ยึด พลังของนายไป เเต่ไม่ต้องกังวลฉันทำไปเพื่อออกหน้าเพียงเท่านั้น ฉันจะเเอบให้ในภายหลัง”

ยังไม่ทันที่นาน่าจังจะได้เอ่ยปากโต้แย้ง พลังงานบางอย่างก็แผ่กระจายออกจากตัวฮินะ

ร่างกายของนาน่าจังสั่นสะท้าน ขณะที่เธอรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ถูกดึงออกจากตัว

พลังของเธอ—

พลังแห่งการบิดเบือนความเป็นจริง—

มันถูกยึดไปจริง ๆ นาน่าไม่ได้ยินเรื่องที่จะเเอบให้ในภายหลัง

— ตัดกลับสู่โลกเดิม —

นาน่าจังสะดุ้งเฮือก ก่อนจะพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่สวนหลังคฤหาสน์เหมือนเดิม ราวกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้น

“ท่านนาน่า! ท่านเป็นอะไรรึเปล่าคะ!?”

บรอนล่าถามด้วยความกังวล

เด็กหญิงกระพริบตาก่อนจะฝืนยิ้มบาง ๆ

“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ... ไปพบท่านแม่กันเถอะค่ะ”

แต่ในขณะที่เธอกำลังเดินไป เธอลองเปิดสถานะของตัวเองขึ้นมา

...

และเธอก็พบว่าพลัง บิดเบือนความเป็นจริง ของเธอ หายไปจริง ๆ

'โดนยึดไปจริง ๆ ด้วย...'

กลับมาที่คฤหาสน์ของราชินี

ประตูห้องรับรองเปิดออก พร้อมกับเสียงฝีเท้าเล็ก ๆ ของนาน่าจังที่เดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“แม่จ๋า! หนูได้สัตว์อัญเชิญมาแล้วค่ะ!”

เธอหยุดยืนตรงหน้าราชินีเซเลสเทียก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เป็นมังกรในตำนาน! กับนกฟีนิกซ์! และหมาป่าในตำนานเลยนะคะ!”

ทันทีที่ได้ยิน เซเลสเทียที่กำลังยกถ้วยชาขึ้นจิบก็สะดุ้ง น้ำชาสีน้ำตาลอ่อนกระฉอกออกจากขอบถ้วย หกใส่ชุดของนาง

“ฝ่าบาท!”

ฟาร์น่าที่อยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามาดูอาการ

เซเลสเทียเงยหน้าขึ้น สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความตกใจ

“เราไม่เป็นไร...”

แต่ก่อนที่นางจะได้ตั้งสติ นาน่าจังเอียงคอมองด้วยความสงสัย ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงใสซื่อ

“แม่จ๋า... ชุดของแม่จ๋ามองทะลุนะคะ”

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ ก่อนที่เซเลสเทียจะถอนหายใจเบา ๆ

“ตายจริง... ดูเหมือนเราจะต้องสั่งทำชุดแบบพิเศษแล้วล่ะ”

นาน่าจังมองแม่ของเธอด้วยสายตาแปลก ๆ

‘ท่านแม่ใส่สีดำเหรอเนี่ย... เราเพิ่งรู้นะ’

หลังจากที่เซเลสเทียเปลี่ยนชุดเสร็จ นางก็มองไปที่นาน่าด้วยสายตาอบอุ่น

“นาน่าจัง สิ่งที่ลูกบอกว่าเป็นสัตว์อัญเชิญ... มันคือสัตว์เลี้ยงของท่านทวดทั้งนั้นเลยนะ”

“เอ๋!? สัตว์เลี้ยงของท่านโซลลันญ่าหรอคะ!?”

“ใช่แล้ว”

นาน่าจังพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินอยู่กับบรรยากาศอันสงบ เสียงของเซเลสเทียก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“นาน่าจังคะ วันนี้มาอาบน้ำกับแม่ไหมคะ?”

“...!!”

ดวงตาของนาน่าจังเบิกกว้างก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้น พยายามจะหนีไปอีกทาง แต่ไม่ทันแล้ว...

“โถ่! แม่จ๋า! หนูไม่อยากอาบด้วยนี่นา!”

เธอพยายามจะก้าวถอยหลัง แต่ทันใดนั้นเอง เวทโลหิตสีแดงเข้มก็พุ่งออกจากมือของเซเลสเทีย พันรอบตัวของนาน่าจัง ทำให้เธอขยับไม่ได้

“ครั้งนี้แม่ไม่ปล่อยให้หนีแล้วนะคะ... วันนี้ต้องมาอาบน้ำกับแม่ค่ะ”

“ไม่น๊าาาาา!!!”

เสียงร้องของนาน่าจังดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะเบา ๆ ของราชินีเซเลสเทียที่เต็มไปด้วยความสุข—ในขณะที่ลูกสาวของนางต้องเผชิญกับ ชะตากรรม ที่เลี่ยงไม่ได้...!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***