“หนูยังมองไม่เห็นท่านแม่เลยค่ะ...”
เสียงใสของเด็กหญิงเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย ท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมในห้องโถงกว้าง แสงจากโคมระย้าส่องสะท้อนลงบนพื้นหินอ่อนขาวเย็นเยียบ ร่างเล็กของเธอสั่นน้อยๆ ด้วยความหวาดหวั่น
“ท่านได้ร่วมมือกับจอมมารค่ะ...”
“เวลาแบบนี้หรอคะ...?”
เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ความเงียบยิ่งทวีความกดดัน ทุกสายตาจับจ้องไปยังบุคคลตรงหน้า เขายืนอยู่ในเงามืดของห้อง สีหน้าสงบนิ่ง แต่ดวงตานั้นทอประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก
นาน่าจังกระชับชายกระโปรงเบาๆ ก่อนจะก้าวถอยหลังมาหลบอยู่ข้างบรอนล่า เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่แตกต่างออกไปจากทุกครั้ง ตัวตลกพวกนั้น... ใช่ พวกมันกลับมาอีกแล้ว
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม
พวกมันมาแบบเงียบสงบ ไม่มีท่าทีคุกคาม ไม่มีเสียงหัวเราะอันน่าขนลุก ไม่มีแม้แต่กลิ่นอายของความเป็นตัวตลกที่เธอคุ้นเคย
“พวกเรามาคุยกันสักหน่อยไหม โซลลันญ่า?”
ชื่อที่ไม่คุ้นหูทำให้นาน่าจังชะงัก ดวงตาสีอำพันของเธอเบิกกว้าง ร่างกายแข็งค้างไปชั่วขณะ บรอนล่าขมวดคิ้วอย่างงุนงง—เธอไม่รู้จักชื่อนี้ แต่... ทำไมนาน่าจังถึงดูมีท่าทีลังเล?
“โซลลันญ่า?”
“นี่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเราได้ยังไง?” นาน่าจังเอ่ยเสียงสั่น หัวใจเต้นระรัว เธอพยายามปรับสีหน้าให้สงบแม้ในใจจะเต็มไปด้วยคำถาม “ขอบอกไว้ก่อนนะ เราไม่ยอมยกพลังงานที่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือบิดเบือนความเป็นจริงให้หรอก!”
เธอขยับไปหลบอยู่หลังบรอนล่ามากขึ้น ราวกับว่าความใกล้ชิดของผู้คุ้มกันจะช่วยทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นได้บ้าง
ชายตรงหน้ายิ้มน้อยๆ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัว
“ในที่สุด... คุณก็เปิดเผยความจริงออกมาแล้วสินะ”
สายลมเย็นพัดผ่านหน้าต่าง ทำให้ม่านสีแดงเข้มพลิ้วไหว บรรยากาศรอบตัวพวกเขาหนักอึ้งอย่างน่าประหลาด
“แต่ฉันขอบอกไว้ว่า... พวกเราไม่ได้ต้องการพลังงานที่สามารถบิดเบือนความเป็นจริงมาใช้หรอก เพราะต่อให้ได้มา พวกเราก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี”
“ทำไมถึงเลือกที่จะฆ่าพวกปีศาจ!?” นาน่าจังโพล่งขึ้น น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความโกรธ “พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์แท้ๆ วางแผนอะไรไว้กันแน่!?”
เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความสับสน
'ถ้าเราหลอกมันว่าเราเป็นโซลลันญ่าจริงๆ พวกมันคงไม่กล้าทำอะไรเราสุ่มสี่สุ่มห้าแน่... แต่ว่า... ทำไมเราถึงมองไม่เห็นความเกลียดชังในแววตาของเขาเลย?'
“พวกเราฆ่าเพื่อบูชายัญให้กับท่านซาราเลซ่า เจ้าหญิงแห่งความโลภ”
“เจ้าหญิงแห่งความโลภ!?”
ชายคนนั้นหยิบบางสิ่งขึ้นมาในมือ แสงสีทองเรืองรองออกมาจากมัน
“นี่เรียกว่า อาร์ติแฟกต์ ดวงตาแห่งความโลภ”
อากาศรอบตัวสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับว่าพลังบางอย่างกำลังแผ่ซ่านออกมา
“หากครอบครองมันได้ จะสามารถดูดซับวิญญาณเข้ามาได้ แต่ความโลภนั้นไม่อาจคาดการณ์ได้ และการเปลี่ยนแปลงของมันก็ไร้เหตุผล...”
บรอนล่าขมวดคิ้ว เธอรู้ดีว่าของสิ่งนี้อันตรายเพียงใด
'ถ้าได้มา... เราอาจจะควบคุมสถานการณ์ได้!'
เธอพุ่งตัวไปหมายจะแย่งอาร์ติแฟกต์มา แต่ชายคนนั้นกลับยิ้มบาง
“อย่าคิดจะมาแย่งเชียว”
บรอนล่าหยุดชะงักราวกับโดนสะกด
“ที่ฉันใส่หน้ากากตัวตลก ไม่ใช่เพื่อมาสนุก แต่เพื่อสร้างความเชื่อผิดๆ ให้แก่ผู้ที่ไม่รู้เรื่อง”
เขาหัวเราะเบาๆ
“ตัวตลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับหน้ากาก... ย่อมถูกเหมารวมว่าเป็น ตัวตลกพันศพ.อย่างพวกเรา”
แสงไฟในห้องดูเหมือนจะมืดลง นาน่าจังรู้สึกว่าบรรยากาศเย็นยะเยือกขึ้น
“การคืนชีพของเจ้าหญิงซาราเลซ่าเป็นเป้าหมายของพวกเรา”
เขาโยน อาร์ติแฟกต์ ให้บรอนล่า บรอนล่ารับมันไว้ แต่ในเสี้ยววินาทีต่อมา ของสิ่งนั้นกลับหนักขึ้นอย่างน่าประหลาด ราวกับมันไม่ยอมให้เธอครอบครอง
บรอนล่าปล่อยมันหล่นจากมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ของชิ้นนี้... ขึ้นอยู่กับผู้ถือครอง”
“ผู้ที่ไม่ศรัทธาต่อเจ้าหญิงซาราเลซ่า ไม่มีสิทธิ์ครอบครองอาร์ติแฟกต์ชิ้นนี้”
บรอนล่ากำหมัดแน่น ความโกรธพุ่งขึ้นในอก เธอคว้าดาบศักดิ์สิทธิ์และฟาดใส่ชายคนนั้นทันที!
แต่...
“เปล่าประโยชน์”
ดาบของเธอทะลุผ่านร่างของเขาไป ราวกับว่าเขาเป็นเพียงเงาภาพหลอน
“คุณบรอนล่า เจ้านั่นไม่เอาชีวิตมาเสี่ยงกับคนที่เก่งที่สุดหรอกค่ะ นั่นเป็นเพียงร่างจำลอง...”
อาร์ติแฟกต์ค่อยๆ ปิดดวงตาลง แสงสีทองที่เรืองรองเริ่มจางหายไป
“งานของฉันจบลงแล้ว พวกคุณจะทำอะไรต่อก็เปล่าประโยชน์ เพราะว่า... การบูชายัญเสร็จสิ้นแล้ว”
รอยยิ้มเจือบนใบหน้า ก่อนที่ร่างของเขาจะจางหายไป…ได้วางกล่องของขวัญเอาไว้หลังจากที่ศัตรูวางกล่องของขวัญปริศนาไว้และหายตัวไป บรอนล่าก็สัมผัสได้ทันทีว่มันไม่ปลอดภัย เธอรีบเตะกล่องออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนที่คารอสจะใช้เวทมนตร์วาปมาจับกล่องนั้นโยนขึ้นฟ้า มันระเบิดเป็นแสงเจิดจ้าไปทั่วท้องฟ้า
“ข้าคิดว่าข้ามาช้าไป…” คารอสพึมพำ
เขารู้ว่าตัวเองพลาดไปเสียแล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงสิ่งจำลองของศัตรู แต่ก็ยังสามารถเชื่อมต่อมิติได้ และหากจัดการช้ากว่านี้ ความเสียหายอาจจะร้ายแรงกว่านี้
แต่สิ่งที่แปลกคือ ประชาชนของอาณาจักรยังปลอดภัย ไม่มีผู้ใดสูญหายจากการกวาดล้าง
เซเลสเทีย ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อ “เจ้าหญิงซาราเลซ่า”
“เจ้าหญิงซาราเลซ่าเป็นเพื่อนสนิทของท่านทวดของเรา…”
คารอสกลับไม่รู้จักชื่อนี้มาก่อน ทำให้เซเลสเทียต้องอธิบายเพิ่ม
“ท่านทวดของข้าเคยใช้พลังลบความทรงจำเกี่ยวกับซาราเลซ่า เพื่อปกปิดเรื่องราวบางอย่าง”
'ทำไมกัน? ทำไมต้องลบความทรงจำ? และทำไมถึงเรียกเธอว่า เจ้าหญิง'
แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ คารอสก็เดินออกจากห้องไปเพื่อเตรียมเสริมกำลังป้องกันอาณาจักร
นาน่าจัง และความลับที่ยังไม่เปิดเผย
เมื่อบรรยากาศเริ่มสงบลง นาน่าจังได้เช็กเงินในระบบของตนเอง ดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นยอดเงินจำนวนมหาศาล
“ชั้นมีเงินเยอะขนาดนี้เลยหรอคะ!? ชั้นสามารถใช้เงินได้ตามที่ต้องการเลยใช่ไหมคะ?”
เซเลสเทียแอบมองนาน่าจังด้วยสายตาที่แปลกไป บรอนล่ากระซิบเบาๆ
“ใช้คำว่าหนูสิ”
“ค่า! หนูอยากได้เครื่องประดับสวยๆ มาใส่แล้วค่ะ ไปกันเถอะค่ะ คุณบรอนล่า!”
ที่ร้านเครื่องประดับ
นาน่าจังพาบรอนล่าไปที่ร้านเครื่องประดับ หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น
“ว้าว! หนูยังไม่เคยมาด้านนี้มาก่อนเลยค่ะ ที่นี่เหมือนอาณาจักรของหนูเลย”
“แต่แบบนี้มันจะโอเคจริงๆ หรอ?” บรอนล่าถามด้วยความกังวล
“ฮิฮิ หนูเป็นเด็กห้าขวบนะคะ ต้องทำตัวแบบนี้สิ! หนูอยากได้เครื่องประดับสวยๆ นี่นา!”
ในใจของนาน่าจังกลับว้าวุ่น นี่เป็นเพียงวันเกิดใหม่ของเธอในร่างเด็กหญิง แต่การทำตัวให้เหมือนเด็กจริงๆ นั้นกลับเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ
ขณะที่เดินเข้าไปในร้าน เครื่องประดับแวววาวทำให้ดวงตาของนาน่าจังส่องประกาย
“ว้าว~ หนูสามารถลองได้ไหมคะ?”
“ได้เลยครับ ทางร้านของเรามีบริการให้ลองสวมใส่”
นาน่าจังหันไปยิ้มให้บรอนล่า “คุณบรอนล่าคะ หนูอยากให้คุณลองใส่ดู ฮิฮิ”
บรอนล่าหน้าแดงด้วยความเขินอายเมื่อนาน่าจังสวมสร้อยคอให้เธอ
“ฉันดูเป็นยังไงบ้างคะ?”
“เหมาะกับคุณบรอนล่ามากเลยค่ะ!”
นาน่าจังยังเลือกเครื่องประดับให้แม่ของเธอด้วย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจที่ได้เลือกของขวัญให้แม่จ๋า
ในขณะที่กำลังเลือกของ นาน่าจังก็รู้สึกแปลกๆ
อึก…
เธอไอออกมาเป็นเลือด... เลือดสีแดงเข้มไหลจากริมฝีปากของเธอ ร่างกายอ่อนแรงลงกะทันหัน
“ท่านนาน่า!!” พนักงานร้านร้องเสียงหลง
“นี่มัน…ทำไมจู่ๆ เราถึง…”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในหัวของเธอ
“ตายจริง~ แย่จริงๆ เลยนะ”
'ใครกัน!? เสียงใคร!?'
ก่อนที่เธอจะหมดสติลง ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ อาการเจ็บของเธอหายไปทันทีเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
หลังจากออกจากร้านเครื่องประดับ บรอนล่าพานาน่าจังไปเดินเล่นต่อ
“ดีจังเลยนะคะจู่ๆอาการก็หายกลับมาเป็นปกติ”
“ใจฉันเเทบจะหายเเล้วค่ะ”
แต่ทันใดนั้น...
มือปริศนาโผล่มาคว้าตัวนาน่าจังและพยายามลักพาตัวเธอไป!
“ไงพี่สาว สนใจมาเล่นสนุกๆ กับพวกเราหน่อยมั้ย?”
แต่พวกโจรยังไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของพวกมันกระเด็นออกไปเพราะแรงเตะของบรอนล่า
“อย่าคิดว่าฉันจะตามไม่ทัน”
โจรคนนั้นสบถออกมา “หน็อย! สินค้าชั้นดีของฉัน!!”
“หยุดเรียกท่านนาน่าว่า สินค้า เดี๋ยวนี้!!” บรอนล่าเอ่ยเสียงเข้ม
บรอนล่ากระชากคอเสื้อของโจรขึ้นมาขู่เข็ญ “ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ ว่าใครเป็นหัวหน้าของแก”
“พวกฉันได้ยินว่ามีราคาสูงลิ่วสำหรับเด็กแวมไพร์ที่มีสายเลือดพิเศษอย่างเธอ! ตลาดมืดพร้อมจะจ่ายหนักเพื่อเธอ!”
“ตลาดค้าทาสสินะ…”
ดวงตาของบรอนล่าเปล่งประกายอาฆาต เธอหันไปมองพวกโจรที่สลบอยู่รอบๆ
“ฉันได้ข้อมูลทั้งหมดจากพวกมันแล้ว…”
เธอหันไปหานาน่าจัง “ไปกันเถอะค่ะ พวกเราจะไปประมูลทาสกัน”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 36
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments