ตัวตลกพันศพ

เสียงจากข่าวที่ดังออกมาจากโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น แทรกซึมเข้ามาในบรรยากาศที่เงียบสงัด

“เมื่อเวลาประมาณ 17.45 น. ของวันนี้ เกิดอุบัติเหตุรถยนต์ชนคนข้ามถนน บริเวณถนนเพชรสดสด ช่วงใกล้ปากซอยเพชรมาใหม่ส่งถึงที่ 12 ส่งผลให้มีผู้เสียชีวิต 1 รายในที่เกิดเหตุ โดยไม่มีผู้บาดเจ็บเพิ่มเติม”

เสียงปิดทีวีดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

ติ๊ด—

ห้องทั้งห้องเงียบลง มีเพียงเสียงสะอื้นเบาๆ ของเด็กสาวที่นั่งกอดตุ๊กตาแน่นอยู่บนโซฟา ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยหยดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาอย่างห้ามไม่ได้

“พี่ชาย ไหนบอกว่าจะมาดูวันที่หนูได้แข่งไงคะ...”

เสียงของ มิ้วส์ แผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอเป็นนักกีฬาวัย 17 ปี ที่ได้รับคัดเลือกให้เป็นตัวแทนทีมชาติ—ฝันของเธอที่พี่ชายของเธอเป็นแรงผลักดันให้ไปถึงจุดนี้ แต่ตอนนี้...เขาจากไปแล้ว และไม่มีวันกลับมา

“พี่คะ... หนูไม่สามารถไปแข่งกีฬาได้แล้วค่ะ หัวใจของหนูมันพังสลายไปแล้ว”

อีกโลกหนึ่ง—

เสียงดาบกระทบกันดังก้องไปทั่วสนามฝึกซ้อม

“นี่แน่ะ!”

“อย่าท้อสิ นาน่า ถ้าเธอไม่จริงจัง ศัตรูจะเล่นงานเธอเอาง่ายๆ นะ”

เสียงของ บรอนล่า ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มขำๆ เมื่อเห็น นาน่า เหนื่อยหอบ เธอสะบัดดาบออกไป แต่บรอนล่าก็ปัดมันออกอย่างง่ายดาย

“หนูรู้สึกว่าไม่มีความพัฒนาขึ้นเลยค่ะ...”

บรอนล่ายิ้มบางๆ “การเติบโตมันต้องใช้เวลา ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก”

ทันใดนั้น เสียงเรียกจากทหารปีศาจก็ดังขึ้น

“ได้เวลาลงแล้วนะครับ!”

นาน่าพยักหน้า “อื้ม!”

เรือเหาะลอยอยู่เหนือท่าเรือของอาณาจักรปีศาจ เมืองที่น่าจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวกลับมีสีสันและผู้คนเดินกันขวักไขว่

“ไม่เหมือนสิ่งที่ฉันคิดไว้เลย...” บรอนล่าพึมพำขณะมองไปรอบๆ

เขาเคยได้ยินเรื่องราวของอาณาจักรปีศาจจากหนังสือและตำนานที่เล่าต่อกันมา แต่ความจริงตรงหน้านั้นต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ไม่มีการกดขี่ ไม่มีภาพของเมืองที่ถูกเผาทำลาย มีแต่ประชาชนที่ใช้ชีวิตตามปกติ

เมื่อเรือเหาะจอดเทียบ ทหารปีศาจหลายสิบนายก็มายืนเรียงแถวต้อนรับพวกเขาอย่างเป็นทางการ

“ยินดีต้อนรับแขกผู้มีเกียรติที่มาพบท่านจอมมารของพวกเรา”

บรอนล่าถึงกับเลิกคิ้วแปลกใจ “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ เราแค่มาพบเพื่อนเอง”

“ถ้าหากจะพบท่านจอมมาร เชิญทางนี้ครับ”

บรอนล่าพยักหน้า แล้วหันไปเรียก นาน่า

“นาน่า...?”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากนาน่า

บรอนล่าหันไปมองรอบตัว—นาน่าหายตัวไปแล้ว

“นาน่าจัง? นาน่าจัง!!”

“อร่อยจังเลยค่ะ!”

นาน่าจังยิ้มกว้าง ขณะที่หยิบอาหารแปลกๆ ขึ้นมากัด เธอไม่ได้สนใจเลยว่าตัวเองแอบหนีออกมาจากเเม่เพื่อมาสนุกกับเทศกาลนี้

'อาหารหน้าตาแปลกมากเลย... จะกินลงไหมเนี่ย? แต่ไม่ลองไม่รู้!'

เธอหยิบขนมบางอย่างที่ดูเหมือนชีสแต่ไม่เหมือนชีส “หืม? เหมือนชีสเลยแฮะ แต่ไม่ไดัเหมือนขนาดนั้น”

ในขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับรสชาติของอาหาร ขนลุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว—เหมือนมีบางสิ่งกำลังจ้องมองจากด้านหลัง

'เอ๊ะ? แย่แล้วสิ'

เธอค่อยๆ หันไปมองข้างหลัง—เซเลสเทียยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าของเธอเย็นเยียบจนน่าขนลุก

“เอ่อ... คือว่า...”

บรอนล่าถอยออกห่างอย่างเงียบๆ ปล่อยให้แม่ลูกจัดการกันเอง

“แม่จ๋า...” นาน่าจังเปลี่ยนสีหน้าทันที ดวงตากลมโตฉายแววอ้อนวอน “ก็ของมันน่ากินนี่คะ หนูอยากทานอีกได้ไหมค๊าาา”

“เอาล่ะ เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า”

คารอส ดีดนิ้ว ภาพจำลองลอยขึ้นมากลางห้อง เป็นภาพของบางสิ่งที่มีรูปร่างคล้ายร่างเงาที่ยังไม่สมบูรณ์

“นี่คือสิ่งที่เรียกว่า (เอ็กซ์)”

เสียงในห้องเงียบลง ทุกคนจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความระแวง

“ข้าพบมันโดยบังเอิญ และข้ารู้สึกว่ามันกำลังเข้าสู่การหลับไหล... แต่ถ้าตื่นขึ้นมา ข้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นภัยต่อโลกหรือไม่”

ทันใดนั้น—

ตึง!!!

เสียงประตูเปิดผาง ทหารปีศาจบุกเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ท่านจอมมาร!! เจ้าตัวตลกพันศพปรากฏตัวอีกแล้วครับ!!!”

คารอสนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาของเขาหดเล็กลง

“เป็นไปไม่ได้...”

ทหารคนนั้นหยิบสิ่งหนึ่งออกมา มันคือ หน้ากากตัวตลกที่เปื้อนเลือด

“ข้าจัดการมันไปแล้ว... มันไม่ควรกลับมาได้อีก...”

กลางดึกที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าดังขึ้นบนพื้นไม้ของคฤหาสน์

“ช่างเป็นวันที่น่าเสียดายจริงๆ—สาวน้อยวัย 5 ขวบกำลังจะต้องจบชีวิตลงในคืนนี้”

เงาร่างของใครบางคนเดินเข้ามาใกล้เตียงของ นาน่าจัง ที่กำลังหลับอยู่ เขาสวมหน้ากากตัวตลก ดาบเปื้อนเลือดในมือยกขึ้นเตรียมจะฟันลงไป

“ฉัวะ!!”

ร่างของตัวตลกลอยกระเด็นไปชนกำแพง เลือดกระเซ็นไปทั่ว

“ตราบใดที่ฉันอยู่ตรงนี้—ท่านนาน่าจะปลอดภัย”

บรอนล่ายืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอเป็นประกายเย็นเยียบ

ตัวตลกที่บาดเจ็บหัวเราะ

“ฮ่าฮ่าฮ่า!! เจ้าคิดว่าข้ามาคนเดียวรึไง?”

สิ้นเสียง หัวหน้าตัวตลกหลายสิบคนพุ่งเข้ามาทางหน้าต่าง

“บัดซบ...”

“แสงแห่งการกวาดล้าง”

บรอนล่ายกมือขึ้นสูง ก่อนที่แสงสีเงินประกายทองจะเปล่งออกมาจากฝ่ามือของเธอ ลำแสงอันรุนแรงพุ่งออกไปกวาดล้างพวกตัวตลกที่เข้ามาโจมตี ร่างของพวกมันกระเด็นกระจัดกระจายก่อนจะค่อยๆ สลายหายไปเป็นเถ้าธุลี เสียงกรีดร้องแหลมสูงของพวกตัวตลกดังก้องไปทั่วห้อง ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง

'เราเหมือนเป็นตัวถ่วงเลย…มักจะมีปัญหาใส่ตัวตลอด'

นาน่าจังยืนตัวสั่น มือเล็กๆ ของเธอกำเข้าหากันแน่น เธอรู้ดีว่าตัวเองยังอ่อนแอเกินไป ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังบรอนล่า ดูเธอต่อสู้แทน

ทันใดนั้น แสงสีม่วงหม่นก็สว่างวาบขึ้นรอบตัวทั้งสองก่อนที่ทุกอย่างจะบิดเบี้ยวไปชั่วขณะ ร่างของนาน่าจังและบรอนล่าหายวับไปจากที่เดิม พวกเธอถูกเทเลพอร์ตไปยังสถานที่แห่งใหม่โดยไม่ทันตั้งตัว

“หึ ข้าไม่นึกเลยว่ามันจะบุกที่คฤหาสน์ส่วนตัวของข้า จากนี้ไปข้าขอลงมือเอง”

เสียงทุ้มต่ำของคารอสดังขึ้น ท่าทางของเขาเคร่งขรึมและเย็นชา นัยน์ตาสีแดงของเขาเป็นประกายวาบอย่างน่ากลัว

เขายืนอยู่กลางโถงอันกว้างใหญ่ของคฤหาสน์ ด้านหน้าคือกลุ่มตัวตลกพันศพที่ยังคงมีชีวิตอยู่ พวกมันยืนเรียงรายพร้อมอาวุธที่เปื้อนเลือด ราวกับกำลังท้าทายอำนาจของเขา

คารอสยกมือขึ้น แรงกดดันมหาศาลแผ่ซ่านออกมาจากร่างของเขา พลังมืดค่อยๆ ก่อตัวขึ้นรอบตัวเขา ลมหอบหนึ่งพัดกระโชกไปทั่วบริเวณก่อนที่เขาจะเอ่ยคำร่ายเวทเสียงแผ่วเบา

“เกะกะสิ้นดี...พวกเศษขยะ บังอาจกลับมาอีก ข้าจะส่งพวกแกกลับไปเอง”

ทันทีที่สิ้นคำพูด พลังมืดเข้มข้นก็ระเบิดออกมา ลำแสงสีดำพุ่งออกจากฝ่ามือของเขาราวกับพายุหมุน

“แบล็คร็อค”

เวทมนตร์อันรุนแรงแผ่ซ่านออกไปทั่วทั้งห้อง พื้นดินสั่นสะเทือน ขณะที่เงาสีดำพุ่งเข้าโจมตีพวกตัวตลกอย่างไร้ปรานี เสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องของพวกมันดังไปทั่ว ก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบลงอีกครั้ง เหลือไว้เพียงเถ้าธุลีของพวกที่พ่ายแพ้

ที่อีกมุมหนึ่งของปราสาท

“หนูยังมองไม่เห็นท่านแม่เลยค่ะ…”

เสียงของนาน่าจังเบาลงเล็กน้อย เธอยืนอยู่ในห้องที่มีม่านสีเข้มปิดกั้นแสงจากภายนอก ความรู้สึกว้าวุ่นใจทำให้เธอกำมือตัวเองแน่น

บรอนล่าที่อยู่ข้างๆ หันมามองเด็กสาวด้วยแววตาอ่อนโยนก่อนจะตอบเสียงแผ่วเบา

“ท่านแม่ของเจ้ากำลังร่วมมือกับจอมมารค่ะ”

ดวงตาของนาน่าจังเบิกกว้าง หัวใจของเธอเต้นระรัว

“เวลาแบบนี้หรอคะ?”

เธอพึมพำกับตัวเองด้วยความสับสน

'ทำไมถึงเป็นแบบนี้กัน… แล้วเราจะทำยังไงต่อไป?'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***