บรรยากาศภายในท้องพระโรงอบอวลไปด้วยความกดดัน เสียงกระซิบกระซาบของขุนนางและข้าราชบริพารดังแว่วเป็นระยะ ชายร่างใหญ่ในชุดเครื่องแบบช่างก่อสร้างคุกเข่าลงต่อหน้าบัลลังก์ ดวงตาของเขาฉายแววสำนึกผิด มือหนากำแน่นพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ขอประทานอภัยด้วยฝ่าบาท ที่ข้านั้นทำงานบกพร่องไป”
เซเลสเทียทอดพระเนตรมองชายตรงหน้า ดวงตาสีแดงเข้มของพระนางสงบนิ่ง ริมฝีปากของนางคลี่ยิ้มบาง ๆ
“เรายังไม่ได้โกรธคุณที่ทำงานผิดพลาดเกี่ยวกับการก่อสร้าง เรายังให้โอกาสคุณอยู่”
เด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของราชินีเริ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นาน่าจังเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอถามด้วยความไร้เดียงสา
“ก่อสร้างอะไรหรอคะ?”
เซเลสเทียหันไปมองลูกสาวพร้อมลูบศีรษะเบา ๆ
“มีผู้อพยพมาจากทิศตะวันตกน่ะจ้ะ”
“ผู้อพยพหรอคะ?”
ขุนนางคนหนึ่งขยับตัวเข้าใกล้ก่อนจะโค้งคำนับแล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
“เมืองทางทิศตะวันตกบางส่วนถูกโจมตีโดยสัตว์ร้าย เทลาโทสต์ ขณะนี้มีผู้ลี้ภัยทั้งหมด 3,490 ตนเดินทางมาถึง แต่พวกเราไม่มีงบประมาณเพียงพอที่จะสร้างที่อยู่อาศัยให้ครบทุกคน รวมถึงเสบียงอาหารที่เริ่มขาดแคลน”
เซเลสเทียเอนตัวพิงพนักบัลลังก์ ดวงเนตรฉายแววไตร่ตรอง
“คุณต้องการให้เราเพิ่มงบประมาณเพื่อสร้างบ้านเรือนให้พวกเขาใช่ไหม? แน่นอนว่านี่เป็นคำสั่งจากเราเอง เราจะจัดสรรงบประมาณให้แบบไม่จำกัด”
“แม่คะ มีเงินเยอะขนาดนั้นเลยหรอคะ?”
เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมองมารดาด้วยความประหลาดใจ
เซเลสเทียหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะอธิบาย
“พวกเราส่งออกแร่ที่เผ่าอื่นต้องการ พวกเราเลยมีรายได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ แร่ของเราไม่มีวันหมด และความต้องการจากตลาดก็เพิ่มขึ้นทุกวัน”
ชายที่ทำหน้าที่ดูแลโครงการค่อย ๆ คลี่ม้วนกระดาษแผ่นใหญ่ที่บรรจุแบบแปลงของบ้านเรือนที่พวกเขาตั้งใจจะสร้างออกมา
“แบบแปลงของเราสร้างขึ้นโดยคำนึงถึงความสะดวกสบายของผู้อยู่อาศัย หม่อมฉันมั่นใจว่ามันจะออกมาดี”
แต่ก่อนที่เซเลสเทียจะได้กล่าวสิ่งใด นาน่าจังกลับโพล่งออกมาเสียงดัง
“หนูขอคัดค้านค่ะ!”
ทุกสายตาหันมามองเธอเป็นตาเดียว
เซเลสเทียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
“เอ๋? นี่เราทำอะไรให้นาน่าจังไม่พอใจหรอคะ?”
เด็กหญิงขยับปีกของตนเองออกมา ก่อนจะบินขึ้นไปตรงหน้าแผ่นแบบแปลง ดวงตาสีแดงอมชมพูจ้องมองเส้นสายที่วาดไว้ด้วยความจริงจัง
“นี่มันยังไม่สมบูรณ์แบบพอค่ะ! ถ้ามีภัยพิบัติขึ้นมา โครงสร้างแบบนี้ไม่มีความแข็งแรงเลยแม้แต่น้อย! หนูขอแก้ไขบางจุดค่ะ!”
ทุกคนในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ชายผู้ดูแลโครงการจะหัวเราะอย่างตื่นเต้น
“องค์หญิงสามารถมองเห็นข้อผิดพลาดของโครงสร้างที่ข้านำเสนอออกไปได้หรือ? สมแล้วที่เป็นสายเลือดของราชวงศ์!”
นาน่าจังหลับตาลงก่อนที่ในอากาศจะปรากฏภาพแบบแปลงของเมืองในรูปแบบสามมิติ
เสียงอุทานดังขึ้นจากทุกทิศทาง
“นี่มัน... ภาพจำลองสามมิติ!”
เซเลสเทียมองลูกสาวด้วยความประหลาดใจ
“แม่ไม่เคยรู้เลยว่านาน่าจังทำแบบนี้ได้”
นาน่าจังลืมตาขึ้นก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
'ก็เราไม่ได้บอกไง จะรู้ได้ยังไงล่ะ บื้อซะจริงแม่เรา'
หลังจากการแก้ไขโครงสร้างเสร็จสิ้นไปด้วยดี นาน่าจังกลับไปพักผ่อนในห้องของตนเอง
แต่แล้ว—
“องค์หญิงเพคะ ถึงเวลาอาบน้ำแล้วเพคะ”
เด็กหญิงตัวน้อยทำหน้าบูดบึ้ง
“ค่ะ หนูอาบน้ำก็ได้ค่ะ...”
แอนนาและเอมิเลียช่วยกันจัดเตรียมอาบน้ำที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้อ่อน ๆ
นาน่าจังจุ่มตัวลงไปในน้ำอุ่นพลางถอนหายใจ
“รู้สึกผ่อนคลายสุด ๆ ไปเลยค่ะ...”
“องค์หญิงต้องดูสะอาดและสง่างามเสมอเพคะ”
นาน่าจังกลอกตาไปมา
'อยากกลับไปเป็นผู้ชายชะมัด จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับอะไรแบบนี้บ่อย ๆ'
ทันใดนั้น เอมิเลียกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“คืนนี้องค์หญิงต้องดูดีเป็นพิเศษนะเพคะ”
“ทำไมหรอคะ? มีงานอะไรพิเศษหรือเปล่า?”
แอนนายิ้มบาง ๆ
“คืนนี้เป็นงานเฉลิมฉลองวันคล้ายวันประสูติครบห้าปีขององค์หญิงเพคะ เป็นงานที่จัดขึ้นทุกตอนอายุครบห้าปีเพื่อเฉลิมฉลองค่ะ”
ดวงตาของนาน่าจังเป็นประกาย
'แสดงว่าอาเรสกับเอเทอร์ก็เคยเจอแบบนี้มาก่อนสินะ... งานแบบนี้เป็นโอกาสที่ดีที่เราจะได้แสดงตัวตนให้เป็นที่รู้จัก'
หลังจากอาบน้ำเสร็จ แอนนาและเอมิเลียก็ช่วยกันแต่งตัวให้นาน่าจัง
“ชุดไหนเหมาะกับหนูที่สุดหรอคะ?”
“ไม่ว่าชุดไหนก็เหมาะกับองค์หญิงเพคะ เราออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อพระองค์”
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น นาน่าจังยืนอยู่หน้ากระจก มองภาพสะท้อนของตัวเอง
“ว้าว ดูน่ารักมาก ๆ เลย!”
ลิลลี่เข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
“ถึงเวลาแล้วเพคะ”
เด็กหญิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา
“อื้ม หนูพร้อมแล้วค่ะ”
แล้วเธอก็ก้าวออกจากห้อง เตรียมตัวเผชิญหน้ากับค่ำคืนแห่งโชคชะตาของเธอ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 36
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments