นี่เราพูดอะไรผิดไปหรอ

เสียงเรียกของเอมิเลียดังขึ้นด้วยความร้อนรน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวลขณะที่รีบเร่งเข้ามา

“นาน่าจัง! นาน่าจัง!”

โคมาริหันมาทางเอมิเลีย สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความตกใจและเป็นห่วง

“เกิดอะไรขึ้น?”

เอมิเลียก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“องค์หญิงสูญเสียมานาโลหิตเยอะเกินไปค่ะ”

โคมาริขมวดคิ้ว ความกังวลที่มีเพิ่มพูนขึ้นทันที

“นี่ไม่ได้ให้นาน่าจังดื่มเลือดเลยเหรอ?”

เอมิเลียส่ายหน้าช้า ๆ สีหน้าของเธอยิ่งดูไม่สู้ดี

“องค์หญิงปฏิเสธการดื่มเลือดค่ะ”

โคมาริเม้มปากแน่น หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความกังวล

“แบบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยนะ! ถ้านาน่าจังยังไม่ดื่มเลือด มานาของเธอก็จะไหลออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด นาน่าอาจจะไม่รอดก็ได้นะ!”

เธอไม่ลังเลเลยที่จะถอดแขนเสื้อขึ้น แล้วยื่นแขนไปตรงหน้านาน่าจัง หวังให้องค์หญิงตัวน้อยดื่มเลือดเพื่อฟื้นฟูพลัง แต่มือของเธอกลับถูกหยุดไว้โดยอาเนส

“ไม่ต้อง”

คำพูดของเขาดังขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น โคมาริหันไปมองด้วยสายตาไม่เข้าใจ

“อาเนส! นี่นายทำบ้าอะไรของนายกัน? นาน่าจังกำลังจะแย่ นายจะให้เธอตายรึไง!?”

“ก็บอกว่าไม่ต้อง!” อาเนสย้ำเสียงแข็งก่อนจะจ้องมองนาน่าจังที่ยังหมดสติอยู่

“นาน่าปฏิเสธการดื่มเลือดเอง แล้วเราจะไปบังคับเธอทำไม? ถ้าเธอเปลี่ยนใจเมื่อไหร่ เธอจะดื่มเอง”

จากนั้น อาเนสก็ชี้นิ้วไปที่ห้องที่มีเซเลสเทียอยู่ ดวงตาของเขาฉายแววเคร่งเครียด

“แต่ตอนนี้ ชั้นสังหรณ์ใจไม่ดี ว่าท่านแม่จะถูกลอบสังหารจากพวกมัน”

โคมาริตาเบิกกว้างทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ฝ่าบาท! ท่านแม่!”

เธอพุ่งตรงไปที่ห้องของเซเลสเทียโดยไม่รอช้า

ทันทีที่โคมาริพุ่งไปถึงห้อง ภาพที่เธอเห็นทำให้ลมหายใจของเธอสะดุด

ในห้องนั้นกำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือด!

อาเนสที่อยู่ข้างเธอก่อนหน้านี้ กลับมีบางอย่างแปลกไป

เขายืนนิ่ง ไม่หวั่นไหวต่อภาพที่อยู่ตรงหน้า

“เผยตัวออกมาได้แล้ว นายไม่ใช่อาเนส”

โคมาริประกาศกร้าว ดวงตาของเธอจับจ้องชายตรงหน้าที่เริ่มหัวเราะเบา ๆ

“หึ ไม่คิดว่าจะโดนจับได้โดยง่ายขนาดนี้”

ร่างของ อาเนส สั่นไหว ก่อนจะเปลี่ยนกลายเป็นชายอีกคน—หนึ่งในผู้บริหารอันดับที่ 8 ของ ฟอร์ดเทส

“คนอย่างอาเนสไม่มีทางจะหยุดฉันเเบบนี้หรอก”

เขายิ้มเหี้ยมเกรียม และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“การกวาดล้างเผ่าพันธุ์ที่ล้าหลัง เป็นการปรับสมดุลของโลกใบนี้ ความลับที่พวกเจ้าซ่อนไว้ มันอาจเป็นโชคชะตาที่กำหนดให้เกิดการชำระล้าง”

“โซลลันญ่าเลือกจะปฏิเสธข้อเสนอของเราเมื่อ 500 ปีก่อน นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เผ่าของพวกเจ้ายังคงถูกกวาดล้างต่อเนื่อง และนี่คือเวลาที่เราจะนำพลังของพวกเจ้าไปใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด”

โคมาริกำดาบแน่น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว

“ปรับสมดุลของโลก? โลกมันก็ดีอยู่แล้ว! พวกนายกำลังใช้ข้ออ้างเพื่อทำตามความต้องการของตัวเองต่างหาก!”

ชายผู้นั้นยิ้มเย็นชา ก่อนจะเรียกดาบออกมา

โคมาริไม่รอช้า เธอเรียกอาวุธของตัวเองออกมาทันที

'ธาตุใบไม้? แปลกจัง... แต่คงประมาทไม่ได้'

ออร่าสีเขียวเปล่งประกายออกมาจากร่างของเขา โคมาริสูดลมหายใจลึก ก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งเข้าใส่กัน!

เสียงโลหะปะทะกันดังกึกก้อง ออร่าพลังมหาศาลปะทะกันไปมาในอากาศ

แต่แล้ว เสียงกระแทกหนักหน่วงก็ดังขึ้นจากอีกมุมของห้อง

ผู้บริหารอีกคนหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับเซเลสเทีย ถูกซัดกระเด็นออกมา!

เซเลสเทียยืนตระหง่าน มือของเธอจับเคียวอันใหญ่ที่เปล่งประกาย

“กล้ามากนะที่คิดจะหลอกลวงเรา ถ้าไม่ต้องการซื้ออาวุธกับเรา ก็ควรจะพูดตรง ๆ ไม่ใช่ใช้วิธีสกปรกแบบนี้”

เสียงของเธอเยือกเย็น และดุดัน

“พวกเราจะไม่มีวันร่วมมือกับพวกเจ้า และหากยังกล้ากลับมาอีก เราจะจัดการพวกเจ้าโดยไม่ลังเล”

หลังจากการต่อสู้จบลง นาน่าจังก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ

เธอกระพริบตาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเบา ๆ

“พี่เอเทอร์...”

เอเทอร์ยิ้มอ่อนโยน พลางลูบศีรษะของเธอ

“นาน่า เจ้าขี้เซา”

นาน่าจังหันไปมองรอบ ๆ ก่อนเอ่ยด้วยความสงสัย

“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?”

เอมิเลียถอนหายใจอย่างโล่งอก

“องค์หญิงใช้มานาไปจนหมด จึงหมดสติไปค่ะ”

นาน่าจังทำหน้าสับสน ก่อนจะสังเกตเห็นบาดแผลบนร่างของเซเลสเทียและโคมาริ

“แม่จ๋า! ทำไมแม่จ๋ามีรอยแผลล่ะคะ?”

เซเลสเทียเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มอ่อน ๆ

“อุบัติเหตุน่ะ แม่เซ็นเอกสารอยู่ แล้วดันตกเก้าอี้”

แต่ทันใดนั้น นาน่าจังก็กล่าวบางสิ่งที่ทำให้ทุกคนในห้องเงียบงัน

“หนูอยากไปที่เก็บร่างของบรรพบุรุษโซลลันญ่าได้ไหมคะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ ทุกคนกลับหยุดนิ่ง

ความเงียบอันน่าอึดอัดแผ่ปกคลุมไปทั่วห้อง

'นี่ชั้นพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?

เสียงปะทะดังสนั่นก่อนจะเงียบลงทันที โคมาริกับอีกฝ่ายหยุดมืออย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ในชั่วขณะนั้นเอง ผู้บริหารทั้งสองกลับฉวยโอกาสโจมตี พลังเวทมหาศาลพุ่งเข้าใส่ โคมาริพยายามตั้งรับ แต่แรงกระแทกก็ทำให้เธอลอยกระเด็นออกไปทางหน้าต่าง

“เราพลาดจนได้...”

เธอพยายามจะกางปีกออกมาเพื่อชะลอการร่วงหล่น แต่ร่างกายกลับหนักอึ้ง ผิดปกติ ปีกของเธอไม่ยอมตอบสนองเหมือนถูกตรึงด้วยคำสาป

ก่อนที่ร่างของโคมาริจะตกถึงพื้น ลมแรงก็ดึงเธอกลับขึ้นไป เอเทอร์กางปีกรับตัวเธอไว้ได้อย่างฉับไว

“ไม่เป็นอะไรเเล้วนะ” เสียงของเอเทอร์นุ่มนวลแต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เขาพาเธอลงมาอย่างปลอดภัยก่อนจะแก้คำสาปที่ติดอยู่กับปีกของเธอ สัมผัสอุ่นจากเวทมนตร์ของเขาทำให้โคมาริรู้สึกเบาขึ้น

“พวกนั้นมันคืออะไร? ทำไมถึงจู่โจมพวกเราแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย?” โคมาริถามพลางมองไปยังสนามรบที่ยังคงมีควันจางๆ ลอยขึ้น

“พวกฟอร์ดเทส”

เพียงได้ยินชื่อนี้ เอเทอร์ก็เบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

“ฟอร์ดเทส!?”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“พวกนั้นยังไม่ล้มเลิกอีกหรือ? ผ่านมาตั้ง 500 ปีแล้ว…”

เสียงกระพือปีกดังขึ้น เซเลสเทียบินตามลงมา สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่เป็นอะไรนะ โคมาริ?”

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ฝ่าบาท… ฉันประมาทเอง”

เซเลสเทียยิ้มบางๆ ก่อนจะเอื้อมมือแตะไหล่ของโคมาริอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องกังวล เราทุกคนมีพลาดกันได้เสมอ แต่ศัตรูครั้งนี้…ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก”

ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อ เสียงกรีดร้องก็ดังมาจากคฤหาสน์ ค้างคาวตัวใหญ่บินพุ่งออกมาพร้อมกับร่างของหนึ่งในผู้บริหารที่กระเด็นออกมา เซเลสเทียรีบตวัดสายตามอง ก่อนจะเร่งความเร็วเข้าหาหมายปิดฉากศัตรูอย่างรวดเร็ว

แต่ทันใดนั้น…

“ถึงแกจะเก่ง แต่ถ้าเราเหนือกว่าในเรื่องจำนวนล่ะ?”

ผู้บริหารคนนั้นแสยะยิ้ม ก่อนที่ร่างของเขาจะแตกกระจายออกเป็นเงาทมิฬกว่าร้อยร่าง และยังคงเพิ่มจำนวนต่อไปเรื่อยๆ

เอเทอร์ขมวดคิ้วมองสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป

“ท่านแม่ ถึงแม้พวกนั้นจะมีเยอะ แต่พลังเวทของแต่ละร่างก็ต้องถูกแบ่งลดลงเรื่อยๆ”

“จริงอยู่ที่พวกมันอ่อนแอลง แต่มันก็ทำให้เราจัดการลำบากขึ้น…”

โคมาริกำหมัดแน่น “ฝ่าบาท ฉันจะเข้าร่วมอีกครั้งค่ะ”

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถจัดการร่างแยกของศัตรูได้โดยง่าย แต่เมื่อร่างแยกแตกกระจายออกมาเรื่อยๆ พวกเขาก็เริ่มถูกรุมล้อม

ณ จุดหนึ่ง ร่างจริงของศัตรูเบนสายตาไปยังเป้าหมายสำคัญ นาน่าจังที่ยังไม่ได้สติ

เขาพุ่งตรงเข้าไปหานาน่าจังพร้อมกับรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

“สุดท้ายฝ่ายของข้าก็เป็นผู้ที่ได้ร่างนี้ไป”

แต่ก่อนที่เขาจะได้แตะต้องร่างของเด็กสาว ร่างของเขากลับหยุดนิ่งกลางอากาศ

เสียงคมมีดเฉือนผ่านอากาศดังขึ้น

ในเสี้ยววินาที หัวของเขาก็ถูกตัดขาดออกจากร่าง…

เลือดสาดกระเซ็น

ดวงตาของเขาเบิกกว้างก่อนที่ร่างจะร่วงหล่นลงไปพร้อมกับร่างแยกที่สลายหายไป

ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเงามืด มีดในมือของเธอเปื้อนเลือดของศัตรู

“ดิฉันไม่ใช่สาวใช้ธรรมดาหรอกค่ะ”

—เอมิเลีย

เธอชักมีดกลับไปเก็บที่น่องก่อนจะหันกลับมามองพวกเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เอเทอร์จ้องมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ “เอมิเลีย…จัดการร่างจริงได้?”

“หน้าที่ของดิฉันคือปกป้ององค์หญิงค่ะ”

เมื่อศัตรูถูกกำจัดไปแล้ว ทั้งสามก็บินลงมาหาเอมิเลีย

เธอหันกลับไปมองร่างของนาน่าจังที่ยังไม่ได้สติ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเป็นกังวล

“แย่แล้วค่ะ…องค์หญิงยังไม่ฟื้นเลย”

เซเลสเทียก้าวเข้ามา ใช้มีดกรีดมือตัวเองก่อนจะป้อนเลือดให้กับนาน่าจัง

“เท่านี้ก็น่าจะพอแล้ว เลือดของฉันเป็นเลือดที่พิเศษ”

“พวกฟอร์ดเทสต้องการอะไรกันแน่ถึงตามไล่ล่าพวกเรามาตลอด 500 ปี?”

เซเลสเทียหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“พวกนั้นต้องการร่างของจักรพรรดินีคนแรกของเผ่าเลือด—โซลลันญ่า”

“บรรพบุรุษของเรา…ยายทวดของเรา…”

เธอทอดสายตามองท้องฟ้าที่มืดมิด ราวกับกำลังมองย้อนกลับไปยังอดีตที่ไกลแสนไกล

เงียบไปครู่หนึ่งก่อนเธอจะพูดต่อ

“ยายทวดของเราเป็นผู้ครอบครองพลังงานที่สามารถเปลี่ยนแปลงความเป็นจริงได้…”

“…และนั่นคือสิ่งที่พวกมันต้องการ”

ทุกคนตกอยู่ในความเงียบเมื่อได้ยินความจริงนี้

เสียงเบาๆ ดังขึ้นจากร่างของนาน่าจัง

เปลือกตาของเธอสั่นไหวก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“อรุณสวัสดิ์นาน่า เจ้าขี้เซา” เอเทอร์เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง

นาน่าจังกะพริบตาปริบๆ มองพวกเขาสลับกันไปมา

“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ…?”

ขณะที่พวกเขาพยายามกลบเกลื่อนเรื่องที่เกิดขึ้น นาน่าจังก็มองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“หนูขอไปที่เก็บร่างของบรรพบุรุษโซลลันญ่าได้ไหมคะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ—

ทุกคนหยุดนิ่งทันที ความเงียบโรยตัวลงในอากาศ

ดวงตาของนาน่าจังไหววูบไปชั่วขณะ

'นี่ชั้นพูดอะไรผิดไปรึเปล่า?'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***