เมลูซีนะไม่มีพิษร้าย

นาน่าจังนอนอยู่บนเตียงนุ่มที่ปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีแดงเข้ม รอบกายเธอมีผ้าม่านบางเบาปลิวไหวตามสายลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง เสียงนาฬิกากลไกในห้องเดินไปอย่างเชื่องช้า แต่กระเพาะของเธอกลับไม่รู้สึกอิ่มเอมจากมื้ออาหารที่ผ่านมาเลย

‘ไม่ว่าเราจะกินไปยังไง เราก็ไม่รู้สึกอิ่มเลย…’

นาน่าจังค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ดวงตาสีอำพันส่องประกายในความมืด เธอเดินไปยังประตูห้องแล้วเปิดออกอย่างเงียบเชียบ แต่ก่อนที่เธอจะได้ก้าวออกไป สาวใช้ที่เฝ้าอยู่ด้านนอกก็รีบเข้ามาหา

“องค์หญิง ออกมาโดยพลการแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ” สาวใช้กล่าวอย่างสุภาพแต่แฝงไปด้วยความกังวล

นาน่าจังมองเธอด้วยแววตาออดอ้อน มือเล็กจับขอบแขนเสื้อของอีกฝ่ายเบาๆ “พี่สาว หนูอยากดื่มเลือด”

สาวใช้ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “เวลานี้เป็นช่วงที่กำลังตรวจสอบอยู่ค่ะ หากองค์หญิงต้องการอะไร กรุณาเรียกดิฉันนะคะ”

“ค่าา พี่สาว หนูเข้าใจแล้วค่ะ” นาน่าจังตอบเสียงใส

“ถ้าเช่นนั้น ดิฉันจะไปเตรียมเลือดให้นะคะ องค์หญิงโปรดรอที่ห้องค่ะ”

จากนั้น แอนนาก็รีบออกไปเตรียมเลือดให้เธอ ขณะที่เอมิเลียเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

“เชิญทางนี้ค่ะ องค์หญิง”

ในห้องรับประทานอาหารที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา แสงเทียนจากโคมระย้าส่องแสงนวลอบอุ่น กลิ่นหอมของอาหารลอยอวลในอากาศ แต่นาน่าจังกลับนั่งเงียบ มือเล็กจับช้อนเงินพลางขมวดคิ้ว

"ชั้นเริ่มจะไม่ชอบซะแล้วสิ... ชีวิตแบบนี้มันไม่มีอิสระเอาซะเลย"

แม้อาหารตรงหน้าจะหรูหราเพียงใด แต่ภายในใจของเธอกลับโหยหาการผจญภัย ภาพของโดมะที่อาจกำลังโลดแล่นอยู่ที่ไหนสักแห่งทำให้เธอถอนหายใจเบาๆ

"การเป็นองค์หญิงมันดีจริงเหรอ?"

นาน่าจังลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปตามระเบียงทางเดินของปราสาท เสียงรองเท้าแตะเบาๆ กระทบกับพื้นหินอ่อน ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

เมื่อเดินไปเรื่อยๆ เธอได้ยินเสียงสนทนาจากห้องตรวจสอบ

ชั้นสามารถเปิดเข้าไปแบบไม่ได้เกรงใจใครได้ไหม... เอาน่า ในเมื่อชั้นเป็นองค์หญิง ชั้นก็ควรจะมีสิทธิ์รู้!"

นาน่าจังพยายามเปิดประตู แต่กลับพบว่ามันหนักเกินไปสำหรับเธอ

"งึ เจ้าประตูงี่เง่า ทำให้ชั้นดูแย่"

เธอขมวดคิ้วแน่น พยายามใช้แรงผลักเข้าไป แต่ประตูกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ทันใดนั้นเอง สาวใช้คนหนึ่งก็เดินมาเห็น

"องค์หญิงคะ! อย่าดันอะไรแบบนั้นนะคะ! ผิวขององค์หญิงจะเสียหายนะคะ!"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูอยากลองเปิดเอง"

"ไม่ได้ค่ะ ด้วยร่างกายที่เล็กขององค์หญิง อาจจะเจ็บตัวได้นะคะ"

สาวใช้เผยสีหน้ากังวลอย่างชัดเจน แต่นาน่าจังกลับจ้องไปที่ประตู สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่

"ถ้าร่างกายของชั้นไม่แข็งแรง... แล้วทำไมไม่ลองใช้เวทมนตร์ดูล่ะ?"

เธอหลับตาลง ยื่นมือไปที่กลอนประตู ลำแสงสีแดงเรืองรองออกมาจากฝ่ามือเล็ก ราวกับเปลวเพลิงที่เต้นระบำในความมืด

"สำเร็จ!"

สาวใช้เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ แต่ก่อนที่นาน่าจังจะยิ้มออกมา แรงของเธอกลับเริ่มหมดลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาพร่าเลือน

"อ๊ะ..."

ร่างเล็กเซถอยไป แต่ก่อนจะล้มลง ลิลลี่ก็รีบเข้ามาประคองตัวเธอไว้

"องค์หญิง! ไม่เป็นไรนะคะ?"

ลิลลี่อุ้มร่างของนาน่าจังเบาๆ ก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้อง

ภายในห้องโถงโอ่อ่า แสงเทียนที่ประดับตามกำแพงทำให้บรรยากาศดูขลัง ด้านหน้าของนาน่าจังคือสตรีที่งดงามราวกับเทพธิดา

เธอคือ เซเลสเทีย ราชินีแห่งเผ่าแวมไพร์

นาน่าจังจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความทึ่ง ผิวขาวซีด ดวงตาสีแดงเข้ม ผมยาวสีทองพลิ้วไหว เธอดูอ่อนเยาว์ราวกับอายุยี่สิบต้นๆ

“นี่คือแม่ของชั้น? ดูสาวมากเลย..."

“นาน่าจัง มานั่งบนตักแม่สิ”

“ตะ... ตักหรอ?”

นาน่าจังลังเลเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหาเซเลสเทีย ราชินียกตัวเธอขึ้นนั่งบนตัก ลูบศีรษะเบาๆ ราวกับกล่อมเด็กทารก

“แม่ทำให้ลูกไม่สบายใจหรือเปล่า?”

ก่อนที่นาน่าจังจะตอบ ทหารรักษาการณ์ก็ได้นำสิ่งของบางอย่างออกมา

“นี่คือของที่อยู่ในตัวของคนนอกครับฝ่าบาท”

มีด โซ่ ถุงมือ และถุงดำ สิ่งของที่ดูอันตรายเหล่านี้ถูกวางไว้ตรงหน้า

“ของพวกนี้ไม่ปลอดภัยเลยครับ”

เซเลสเทียพยักหน้าช้าๆ “เรียกตัวเธอมาได้ไหม?”

ทหารรักษาการณ์พยักหน้า ก่อนจะพาตัว เมลูซีน เข้ามา

เด็กสาวผมสีเงินยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตากลมโตเปล่งประกาย

“ยินดีที่ได้พบค่ะ”

เซเลสเทียยิ้มบางๆ “ทหารของเราทำอะไรที่ไม่ดีหรือเปล่า?”

“ไม่เลยค่ะ พวกเขาดูแลหนูดีมาก ทั้งอาหาร เครื่องแต่งกาย ทุกอย่างเลยค่ะ”

เซเลสเทียพยักหน้าพึงพอใจ “ดีแล้ว”

นาน่าจังจ้องมองเมลูซีนด้วยความสนใจ

"เด็กคนนี้เป็นใครกันนะ?"

นาน่าจังพยักหน้า แม้จะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ฟังเรื่องพวกนี้

หลังจากออกจากห้อง นาน่าจังก็เผลอคิดอะไรบางอย่าง

“เลน่า...”

เพียงแค่คิด เสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้น

พรึ่บ!

รอบตัวของเธอเปลี่ยนเป็นท้องฟ้าสีทอง เธอกำลังอยู่ในดินแดนสวรรค์ และตรงหน้าของเธอคือ เลน่า

“ไม่ได้เจอกันนานเลย!”

เลน่ายิ้มกว้างก่อนจะอุ้มนาน่าจังขึ้นหมุนไปรอบๆ ราวกับเด็กทารก

“พอเถอะ!” นาน่าจังโวยวาย “ชั้นต้องการพลังอะไรสักอย่าง ชีวิตแบบนี้มันไม่ถูกใจชั้นเลย”

เลน่าหัวเราะเบาๆ “คิคิ ฉันคิดไว้แล้วว่านายจะต้องการฉัน”

เธอเปิดหน้าต่างคำสั่งออกมา “อยากได้พลังแบบไหน?”

นาน่าจังหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน

“นี่คือ... บทบาทของชั้นในฐานะองค์หญิงแห่งเลือด?”

'บทงั้นหรอฟังดู เเปลกๆชะมัดเลย เหมือนกับว่ามันจะต้องเป็นไปตามบทในหนังสือนี้'

นาน่าเปิดอ่านหนังสือที่อยู่กับตัวเองหลังจากที่ได้นั้นก็เลิกคิดว่าจะต้องได้พลังที่โกงๆ

'ตัวของชั้นในบทนี้ชั้นจะต้องไม่มีความสามารถที่ได้มาจากพระเจ้าสินะ'

“ใช่แล้ว”

“แต่เธอติดเงินชั้นอยู่นะ”

“เอ๋?”

เลน่าทำหน้าตาตื่น ก่อนจะยื่น ปุ่มฉุกเฉิน ให้

“นี่คือปุ่มฉุกเฉิกถ้ากดเมื่อไหร่ ฉันจะมาช่วยทันที!”

เลน่าทำหน้าซึมไปนั่งที่โซฟา นาน่าจังกลอกตา “ขอบคุณที่ให้ เเล้วไปนั่งจ๋อยอะไรแบบนั้นล่ะ?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***