ผู้มาเยือนจากเรื่องอื่น

Https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/viewlongc.php?id\=2554597&chapter\=3

เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้น

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างสีขาวอ่อนของห้องแห่งหนึ่ง หญิงสาวบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตสีม่วงกะพริบถี่ราวกับกำลังปรับโฟกัสให้เข้ากับสิ่งรอบตัว

“อื้ม... เช้าแล้วเหรอ?”

เธอพึมพำเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นมานั่ง จังหวะนั้นเองความรู้สึกบางอย่างแล่นวาบเข้ามาในหัว

'นี่เราพูดเหมือนตอนที่มาครั้งแรกเลย เอ๊ะ... แต่เดี๋ยวก่อน ที่ที่เราอยู่นี่มันดูคุ้นๆ จัง'

หญิงสาวเหลือบมองไปรอบๆ ห้อง ตกแต่งด้วยไม้โบราณสไตล์ยุโรปเก่าแก่ ที่มุมหนึ่งมีชั้นหนังสือเรียงรายไปด้วยตำรามากมาย กลิ่นของกระดาษเก่าโชยมาอ่อนๆ

“นี่มัน... บ้านของคุณปู่เซ็นจินี่นา”

เสียงหวานเปรยขึ้นเบาๆ พร้อมกับภาพความทรงจำบางอย่างฉายขึ้นมาในหัว

'หน็อย! วีรชนเตี้ยคนนั้นทำเราซะเจ็บแสบมาก! ถ้าเรามีโอกาสได้เอาคืนเมื่อไหร่ เราจะเอาคืนให้หนักเลย! กิลกาเมซ... ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันนะ? คนที่ใจดีกับเรา... ก็มีแค่คุณปู่เซ็นจิเท่านั้นแหละ เราอยากเจออีกจังเลย'

เธอถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับล้มตัวลงไปบนเตียงอีกครั้ง

"เเย่จังๆ ทำไมเราต้องมาอะไรเเบบนี้ด้วย เราย้ายจะไปเรื่องเเล้ว วีรชนที่เราอัญเชิญมาเราต้องมาหวังเพิ่งดวงด้วยอ่าาาา ไม่ซะงั้นจะต้องโดนเเบบนี้อีกเเน่นอน เราก็ใช้มือถือมาอย่างดีเเล้วนะ ไม่คิดว่าเราจะอัญเชิญวีรชน กิลกาเมซ ออกมาเเบบนี้ เราจะโดนเเกล้ง เเถมยังว่าเราว่าเเบนอีก"

เธอขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้งก่อนจะนึกถึงบางสิ่ง

'จริงสิ! เรามีพรข้อที่สี่อยู่นี่นา! ที่สามารถเดินทางไปโลกอื่นได้... น่าสนใจจัง โลกใบใหม่ที่จะให้เราได้สำรวจ... น่าตื่นเต้นสุดๆ!'

หญิงสาวยกมือขึ้นพร้อมกับอัญเชิญบางสิ่งออกมา วงเวทเรืองแสงลอยอยู่ตรงหน้า เธอจ้องมองมันด้วยดวงตาเป็นประกาย

'ฮิฮิ~ ขอให้โลกใหม่ที่เราจะไปไม่โหดร้ายกับเราด้วยเถอะ!'

เสียงนกร้องแว่วมากับสายลมยามเช้า นาน่าลืมตาตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ อย่างมึนงงก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องของเธอ ทุกอย่างยังคงสวยงามและหรูหราเช่นเดิม—เตียงหลังใหญ่ ผ้าม่านเนื้อดีพริ้วไหว และอากาศเย็นสบาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นที่สุดคือ…

อาหารเช้าที่เต็มโต๊ะ!

"ว้าวววว~ นี่คืออาหารของวันนี้หรอคะ?"

ดวงตาสีแดงสดของเด็กสาวเปล่งประกายราวกับมีดวงดาวอยู่ข้างใน

'โอ้โห! ได้กินอะไรดีๆ แบบนี้ทุกวันเลยหรอ? นี่มันสวรรค์ชัดๆ! ชั้นไม่อยากออกไปจากที่นี่แล้วสิ!'

แต่แล้วสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็น...

แก้วที่บรรจุของเหลวสีแดงเข้ม

‘เอ๊ะ? ไม่ใช่น้ำใสๆ เหมือนที่เธอเคยดื่ม แต่มันเป็นสีแดงคล้ำ’ นาน่าขมวดคิ้ว ก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัย

"นี่คืออะไรหรอคะ?"

โคมาริซึ่งกำลังใช้มีดหั่นเนื้ออย่างสง่างามเหลือบตามองเธอ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเสียงนุ่มนวล

"เลือดน่ะ"

“...คะ?”

"เลือดเป็นอาหารหลักของเผ่าของเรา พวกเราจำเป็นต้องดื่มเพื่ออยู่รอด"

นาน่าชะงักไป มือที่กำลังถือช้อนค้างกลางอากาศ ดวงตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย

'เลือด…? ดื่มเลือดเนี่ยนะ? แบบแวมไพร์จริงๆ เลยเหรอ?'

"อ้าว? เอาละ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อนนะ มาทานกันเถอะ" โคมาริพูดพลางจิบน้ำสีแดงในแก้วอย่างสง่างาม

นาน่ากลืนน้ำลายพลางมองอาหารตรงหน้า เธอพยายามกินที่สุด แต่ไม่ว่าเธอจะกินมากแค่ไหน ความรู้สึกหิวก็ยังไม่หายไป

'ทำไมกันนะ? ชั้นกินไปตั้งเยอะแล้ว แต่ยังรู้สึกหิวอยู่เลย…'

ทันใดนั้น เสียงของโคมาริก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"นาน่าจัง... ทำไมไม่ดื่มเลือดเลยล่ะ?"

"เอ๋?! อะ เอ่อ..."

สายตาของโคมาริและสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ เปลี่ยนไปเป็นความสงสัยอย่างเห็นได้ชัด นาน่าลุกลี้ลุกลน เธอไม่แน่ใจว่าถ้าเธอปฏิเสธเลือดไป จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

'แย่แล้ว… เราจะทำยังไงดี?!'

"แอนนา"

"ค่ะ ท่านดัชเชส"

"นาน่าจังไม่ยอมดื่มเลือดเลย เป็นเพราะอะไรเหรอ? หรือว่ายังไม่หายดี? ทำไงดีนะ ทำไงดี~?" โคมาริขมวดคิ้วพลางขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปในสมุดบันทึก

“โคมาริ จดอะไรอยู่หรอคะ”

“ฉันกำลังจดนาน่าจังเพื่อจะดูว่านาน่าจัง ทานเเต่ละครั้งในเวลาเท่าไหร่ ทานผักไหม ท่าทางในการทาน“

‘มันจำเป็นต้องจดขนาดนั้นเลยหรอ’

"เอ่อ หนูขอเปลี่ยนเลือดเป็นอย่างอื่นได้ไหมคะ?"

คำขอนั้นทำให้ทั้งโคมาริและแอนนาแข็งค้างไปชั่วขณะ นาน่ามองสองคนที่ดูเหมือนกำลังประมวลผลคำพูดของเธอ

'พวกเขาอึ้งไปแล้ว… แวมไพร์ที่ไม่อยากดื่มเลือด ฟังดูแปลกใช่ไหมล่ะ?'

"เอ่อ ได้ไหมคะ?"

แต่แทนที่จะโกรธ ทั้งสองกลับทำหน้าตาเหมือน…

โดนความน่ารักโจมตี!

นาน่ามองพวกเขาด้วยดวงตากลมโตใสซื่อ ใบหน้าที่ดูเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ทำให้โคมาริถึงกับกัดปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้

"แอนนา ไปเตรียมน้ำองุ่นมาแทนให้ที"

"รับทราบค่ะ!"

สาวใช้รีบวิ่งออกไปทันที

'เย้! รอดแล้ว!'

น้ำองุ่นสีม่วงเข้มถูกนำมาแทนที่ของเหลวสีแดง นาน่ายิ้มแป้นก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม

'อื้ม! อร่อยจัง! แบบนี้ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย!'

แต่ก่อนที่เธอจะได้ดื่มจนหมดแก้ว ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

ปัง!

"ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ ท่านดัชเชส!"

ทหารรักษาการก้มศีรษะต่ำก่อนจะรายงานเสียงเข้ม

"พวกเราได้พบผู้ต้องสงสัยบุกรุกเข้ามาในเขตปราสาท!"

"ทางนี้ ฉันจัดการเอง แอนนา เธอดูแลที่เหลือที" โคมาริลุกขึ้นจากที่นั่ง ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันที

"ค่ะ ท่านดัชเชส"

อีกฟากหนึ่งของปราสาท

"แย่จริงๆ!!"

เมลูซีนยืนกอดอกข้างกำแพงหิน สีหน้าของเธอบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด

"ทำไมทุกครั้งที่เราไปโลกไหนๆ ก็ต้องไปเจออะไรน่ากลัวตลอดเลยนะ?! มีทั้งมังกร! ไดโนเสาร์! แล้วไหนจะนกยักษ์ที่พยายามจิกหัวเราอีก!"

เธอถอนหายใจยาวเหยียด

'อยากกลับไปจังเลย...'

แต่ก่อนที่เธอจะได้คิดอะไรต่อ เงามืดหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นจากฟากฟ้า

เมลูซีนเงยหน้าขึ้นมอง และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอถึงกับเบิกตากว้าง

“แวมไพร์!!!…”

หญิงสาวที่มีปีกสีดำกว้างโบยบินลงมาตรงหน้าเธออย่างสง่างาม

"!!! กรี๊ดดด!! แวมไพร์ตัวสูงกว่าฉันนิดหน่อย แถมยังมีหน้าอกที่ใหญ่กว่าฉันด้วย!"

โคมาริยืนมองเมลูซีนด้วยแววตาเยือกเย็น

"ฉันขอความร่วมมือให้ปฏิบัติตามคำสั่งของฉัน เพราะว่าเธอคือบุคคลภายนอก และฉันจำเป็นต้องยืนยันว่าเธอไม่ได้มาร้าย"

เมลูซีนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ ก่อนจะคิดในใจว่า…

'แย่แล้ว… คราวนี้ฉันจะโดนอะไรอีกเนี่ย!?'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***