พี่ชายเเละพี่สาวชั้นน่ะไม่เป็นอะไรจริงๆ

“ชั้นทำให้เมดตกใจหรอ นี่ชั้นทำอะไรลงไป”

เสียงพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางมองไปทางสาวใช้ที่รีบออกจากห้องไปด้วยท่าทีลนลาน

เลน่าก็ปรากฏตัวออกมาอย่างไร้สุ้มเสียง ราวกับมายืนอยู่ตรงนั้นนานแล้ว

“เย้ย! โผล่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!” นาน่าร้องเสียงหลง ใจแทบวูบ

“ก็เป็นองค์หญิงที่เสียชีวิตไป จู่ๆ ฟื้นขึ้นมาเป็นใครๆ ก็คงน่ากลัวดูเนอะ” เลน่ายิ้มขำๆ ดูจะสนุกกับการแกล้งอีกฝ่าย

“ถามจริง มาเพื่อบอกแค่นี้เหรอ” นาน่าหน้าเหวอ ถามกลับด้วยน้ำเสียงระอา

“ฮิฮิ เป็นองค์หญิงแล้วอย่าทำตัวหยาบคายนะจ๊ะ~” เลน่าหัวเราะคิกคัก ท่าทางเจ้าเล่ห์

“หาาา” นาน่ายืดเสียงยาว ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

“ลองส่องกระจกสิ” เลน่าผายมือไปทางกระจกบานใหญ่ตรงมุมห้อง

นาน่าค่อยๆ เดินไป ก่อนจะชะงัก ตาเบิกกว้าง

ภาพที่สะท้อนในกระจก ทำให้เธอแทบลืมหายใจ ใบหน้าที่เห็นนั่นคือเด็กสาวผิวขาวเนียน ผมยาวนุ่มสลวย ดวงตากลมโตเป็นประกาย รูปร่างบอบบางในชุดหรูหรา น่ารักจนเกินบรรยาย

“นี่คือร่างกายของชั้นหรอ…” เสียงพึมพำเบาๆ อย่างไม่อยากเชื่อสายตา

ไคลน์จับที่ใบหน้าของตัวเอง ลูบแก้มอย่างไม่อยากเชื่อ

“เหวอ ของจริง นี่คือชั้นจริงๆ?”

พอสบตากับตัวเองในกระจกดีๆ เธอก็อดคิดไม่ได้

'แต่เดี๋ยว…ดูไปดูมา ชั้นก็น่ารักนะเนี่ย'

แอ๊ด…

เสียงประตูเปิดออกขัดความคิด นาน่าหันขวับไปทันที

ชายหนุ่มร่างสูงผมสีเงิน ตาสีเข้มดุดันก้าวเข้ามา พร้อมบรรยากาศกดดันบางอย่าง

(พี่คนรอง อาเรส)

‘ทรงผมอะไรของเขาอะ ทำไมไม่ไว้ทรงเเบบปกติกันนะ…’ นาน่าคิดในใจ

พึ่บ — อาเรสสะบัดเส้นผมที่ปรกหน้าออกด้วยท่าทางเท่ๆ ราวกับหลุดออกมาจากหนังแอคชั่น

“ฉันได้ยินว่าเธอกลับมามีชีวิต ฉันเป็นคนแรกที่มาที่นี่” เสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยขึ้น

“อาการเป็นยังไง บอกฉันหน่อยได้ไหม ใครเป็นคนวางยาเธอ ฉันจะลงมือฆ่ามันเอง” แววตาคมกริบฉายแววเอาจริงจัง

'เดี๋ยว…ทำไมมันดูโหดจังวะ' นาน่าคิดเหงื่อตก

“ปี่ฉาย…” เสียงเล็กๆ ที่เปล่งออกไป ทำเอาอาเรสชะงักเล็กน้อย

“อืม… ฉันจะให้เรียกอีกครั้ง เรียกให้ถูก ไหนลองซิ เรียกว่าพี่ชาย” น้ำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

“ปี่ฉาย”

'ปากชั้นเป็นอะไรเนี่ย' นาน่าได้แต่กรีดร้องในใจ

“งั้นเหรอ เธอยังไม่คล่องสินะ ฉันเข้าใจ” อาเรสถอนหายใจ แต่แววตาอ่อนลงนิดหน่อย

มือใหญ่ลูบหัวนาน่าเบาๆ อย่างเอ็นดู

“ปี๋ชาย หนูไม่ได้โดนวางยาอะไรนะคะ” นาน่าพยายามอธิบาย พร้อมส่งสายตาจริงใจสุดฤทธิ์

“อย่างงั้นเองเหรอ ถ้างั้นฉันก็ไม่ต้องฆ่าใครสินะ ก่อนหน้านี้ฉันเกือบจะลงมือเชือดเชฟไปแล้ว เพราะเธอเป็นคนจัดการเรื่องอาหาร” อาเรสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

'อย่าไปฆ่าคนมั่วซั่วสิโว้ย!' นาน่าโวยวายในใจ

“ท่านแม่ล่ะคะ” นาน่าถามต่อด้วยความอยากรู้

อาเรสก้มหน้าลงเล็กน้อย แววตาสั่นไหว

“ท่านแม่ยังไม่ได้กลับมา ท่านแม่ไปเจรจาเรื่องการค้าระหว่างประเทศ” น้ำเสียงนิ่งๆ แต่แฝงด้วยความคิดถึง

'โห…นี่ชั้นมีแม่ที่เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ แถมต้องลงพื้นที่เองด้วย ไม่ใช่แค่สั่งการจากบนหอคอยสินะ'

“เธอแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ มีใครบอกให้ปิดปากหรือเปล่า” อาเรสยื่นมือมาวางบนหน้าผากนาน่าเบาๆ

“อุณหภูมิปกติ…สงสัยฉันจะคิดมากไปเอง” อาเรสพึมพำเบาๆ

'ก็ใช่น่ะสิ คิดมากไปเองเต็มๆ'

นาน่ากำมือแน่น คิดว่าควรทำอะไรบางอย่างเพื่อคลายความกังวลของเขา

หมับ — นาน่าจับมืออาเรสไว้แน่น

“นาน่า เธอคิดจะทำอะไร” อาเรสเลิกคิ้วสงสัย

“พี่ชาย หนูไม่ได้โดนใครทำอะไรเลยค่ะ หนูน่ะร่างกายไม่แข็งแรงเอง หนูเลยป่วย อย่าทำอะไรเชฟเลยนะคะ พวกเขาใจดีกับหนูมากๆ” นาน่าพยายามพูดให้ดูน่าสงสารที่สุด

'ตอนไหนวะ…'

อาเรสเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมอ่อนลงเล็กน้อย

“ท่านพี่ เป็นอะไรรึเปล่า หนูเห็นท่านพี่แบบนี้หนูก็เป็นห่วงนะ” นาน่าเติมอารมณ์ห่วงใยลงไปอีก

“ปล่อยมือ” อาเรสดึงมือออก แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบ

สาวใช้ เอมิเลีย ก้าวเข้ามาแทน

“ฉันมาทำความสะอาดห้องให้องค์หญิงค่ะ”

“คุณเอมิเลีย พี่อาเรสเป็นอะไรเหรอคะ จู่ๆ ก็โมโหออกจากห้องไป” นาน่าถามด้วยความสงสัย

“อ้อ แบบนั้นเองเหรอคะ องค์หญิงคงไม่รู้สินะ ท่านอาเรสเป็นประเภทที่เขินง่ายค่ะ ขนาดฉันเป็นแค่สาวใช้ ยังเคยโดนเขินใส่เลยนะคะ” เอมิเลียยิ้มขำ

'อ๋อ แบบนี้นี่เอง ทำเป็นเข้ม ที่แท้ก็เขินสินะ'

“คุณเอมิเลีย ท่านแม่เป็นคนยังไงเหรอคะ” นาน่าถามต่อ

เอมิเลียเงียบ ไม่ตอบอะไร

'แบบนี้คือไม่ค่อยดีสินะ…ชักอยากรู้แล้วแฮะ'

ปึง! — เสียงประตูเปิดออกอีกครั้ง

“นาน่าจัง! ดีใจจังที่ปลอดภัย!”

ร่างของเด็กสาวพุ่งเข้ามากอดนาน่าแน่น

“คุณเป็นใครหรอคะ!?”

เด็กสาวตรงหน้าถอยออกเล็กน้อยแล้วทำหน้าตกใจ

“นี่ไม่ได้โดนกระแทกที่หัวมาใช่ไหม!? ฉันเสียใจนะ! จำพี่สาวคนนี้ไม่ได้หรอ?”

“พี่สาว?”

‘ไหนบอกว่าชั้นเป็นลูกสาวคนเดียวไง!?’

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ได้รีบอธิบายให้

“ขออภัยด้วยค่ะ ท่านดัชเชส องค์หญิงเพิ่งฟื้นตัวหลังจากป่วย ท่านคงจะสับสน”

“งั้นฉันบอกเองนะ”

เธอยิ้มบางๆ ก่อนพูดว่า

“ฉันชื่อ โคมาริ เลเทมป์ และฉันคือแวมไพร์สายเลือดพิเศษ

โคมาริ เลเทมป์ (12) ดัชเชส สืบทอดยศจากดยุคผู้ไร้ทายาทชาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***