ผม(ฉัน)กลายเป็นองค์หญิงเเวมไพร์งั้นหรอ (I Am A Vampire Princess?)

ชีวิตใหม่

แสงสีทองอ่อนๆ เปล่งประกายอยู่รอบตัวไคลน์ เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยหมอกจางๆ และแสงสว่างอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า ทุกสิ่งดูสงบสุขเกินไปจนน่าแปลกใจ

“ที่นี่คือที่ไหนกัน?”

เสียงสงสัยของไคลน์ดังขึ้น ก่อนที่จู่ๆ จะมีร่างหนึ่งโผล่เข้ามาตรงหน้าของเขาแบบกลับหัว

“ยะโฮ~”

เสียงหวานๆ ดังขึ้นอย่างร่าเริง ก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว ร่างของหญิงสาวคนนั้นก็ลอยอยู่กลางอากาศ ดวงตาสีทองสว่างไสวราวกับดวงอาทิตย์ที่สะท้อนแสงระยิบระยับ

“อ๊าก!!”

ด้วยความตกใจ ไคลน์จึงสะบัดหมัดออกไปโดยไม่ทันคิด

“มิเอี้ยว!!”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น หญิงสาวจับแก้มตัวเองพลางน้ำตาคลอ

“เจ็บๆๆๆๆ!”

“ก็เธอทำให้ฉันตกใจเองนี่! อย่ามาโทษกันสิ!”

ไคลน์พูดพร้อมกับตั้งท่าป้องกันตัวเอง เผื่อว่าหญิงสาวตรงหน้าจะเอาคืน แต่แทนที่เธอจะโกรธ เธอกลับหัวเราะเบาๆ

“อะ แฮ่ม! ฉันขอแนะนำตัวอีกครั้งนะ! ฉันชื่อว่าเลน่า เป็นพระเจ้าของที่นี่ และที่นี่ก็คือดินแดนสวรรค์! ที่สำคัญก็คือ ที่นี่มีแค่เราสองคนเท่านั้น!”

เลน่ากล่าวด้วยท่าทีภาคภูมิใจ ยกแขนขึ้นกอดอกอย่างมั่นใจ

ไคลน์กวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง ภาพเบื้องหน้าดูเหมือนห้องส่วนตัวของใครบางคน มันหรูหราเกินกว่าที่จะเป็นแค่ห้องธรรมดา เตียงหลังใหญ่ปูด้วยผ้าหรูหรา พื้นทำจากหินอ่อนส่องประกายสะท้อนแสงโคมระยิบระยับ

“สองคนงั้นเหรอ...”

ไคลน์เหลือบไปเห็นเตียงขนาดใหญ่ในห้อง ความคิดบางอย่างแวบเข้ามาในหัว เขาหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ก้าวไปใกล้เลน่า แล้วอยู่ๆ ก็อุ้มเธอขึ้นมา

“เอ๋!? นายจะทำอะไรกับฉัน!?”

เลน่าร้องเสียงหลง ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงจางๆ ด้วยความตกใจ

ไคลน์ไม่ได้ตอบอะไร แต่เขายกตัวเธอขึ้นแล้วโยนลงไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว

“ว๊ายยย!”

เธอร้องด้วยความตกใจสุดขีด ขณะที่แผ่นหลังนุ่มของเธอกระทบกับฟูกหนานุ่ม ยังไม่ทันตั้งตัว ไคลน์ก็โน้มตัวตามลงไปพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างกดแขนของเธอไว้กับเตียง

ดวงตาสีทองของเลน่าเบิกกว้าง 'เดี๋ยวนะ... นี่มันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้ใช่ไหม!?'

“อย่านะ!”

แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้น เลน่าก็เทเลพอร์ตหายไปจากใต้ร่างของไคลน์ทันที

“ฉันไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรเเบบนั้นสักหน่อย”

เลน่าที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศนั้นใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน

“ชั้นก็ไม่ได้หมายความจะทำอย่างที่เธอคิดสักหน่อย! ชั้นเเค่กะจะเเกล้งเล่นๆ”

ใบหน้าของเลน่ายิ่งแดงกว่าเดิม แก้มป่องด้วยความเขินจนดูเหมือนเด็กที่กำลังงอน

"เอาล่ะ ฉันจะเริ่มแสดงภาพตัวตนในอดีตที่นายต้องเข้าไปอยู่นะ!"

เลน่าพูดพลางดีดนิ้วเบาๆ

ทันใดนั้น สภาพแวดล้อมรอบตัวเปลี่ยนไป ห้องหรูหราหายไปแทนที่ด้วยภาพของครอบครัวหนึ่งที่กำลังเศร้าเสียใจอย่างหนัก เสียงร้องไห้ของสตรีผู้หนึ่งดังขึ้น เธอกำลังอุ้มร่างของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่แน่นิ่งอยู่ในอ้อมแขน

“นี่มันอะไร...?”

ไคลน์ขมวดคิ้วมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ

“นี่คือร่างที่นายต้องไปอยู่ เด็กหญิงแวมไพร์อายุ 5 ขวบ เธอคือลูกสาวคนสุดท้องของราชินีแวมไพร์ เซเลสเทีย และในอนาคตเธอจะต้องสืบทอดตำแหน่งราชินีต่อจากแม่ของเธอ”

“เดี๋ยวนะ... แล้วทำไมลูกคนโตถึงไม่ได้เป็นราชินีล่ะ?”

“ลูกคนโตเกิดมาเป็นผู้ชายถึงสองคน มีเพียงเเค่ลูกคนสุดท้องของเธอที่เป็นลูกสาวของเธอ”

“ฟังดูหาเหลือเชื่อสุดๆ”

“ใช่แล้ว” เลน่าหัวเราะเบาๆ

เธอดีดนิ้วอีกครั้ง ภาพทั้งหมดเลือนหายไป กลับมาเป็นห้องเดิมอีกครั้ง

“ฉันอยากให้นายไปอยู่ในร่างเด็กคนนี้”

ไคลน์เบิกตากว้าง “จะบ้ารึไง! ฉันไม่ยอมไปอยู่ในร่างของเด็กผู้หญิงหรอก!”

“แต่ตัวนายในโลกคู่ขนานก็เกิดใหม่เป็นเด็กผู้หญิงนะ”

“หา!? ตัวฉันในโลกคู่ขนาน!?”

“ใช่แล้ว”

ไคลน์กอดอกพลางพยักหน้า “งั้นเอามาดูหน่อย ฉันไม่เชื่อแค่ฟังอย่างเดียวหรอก”

เลน่ายิ้มบางๆ ก่อนจะเสกลูกแก้วขึ้นมา ภาพภายในลูกแก้วแสดงให้เห็นเด็กหญิงแวมไพร์คนหนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายไคลน์อย่างไม่น่าเชื่อ