ผีเสื้อโบยบิน2

การทักทายของเธอนั้นดูติดขัดเหมือนมีอะไรคาใจ

"เอ่อ...งั้นคุณพ่อค่ะหนูขอตัวไปเดินเล่นที่ส่วนดอกไม้ดีกว่าค่ะ ไปกันเถอะ Black"

ณ ส่วนดอกไม้ พวกเขามองไปทางไหนก็พบแต่ผีเสื้อที่กำลังโบยบินอย่างสง่างาม

"เจ้าหญิงอยากจะวาดรูปผีเสื้อพวกนี้ไหมค่ะ พอจะฆ่าเวลาว่างได้เลยค่ะ "

"ก็ดีนะเเต่ฉันไม่ถนัดการวาดรูปอะไรอ่ะ อืม... งั้น Black วาดให้ฉันดูหน่อยสิได้ไหม น้า Black น้าาาา....นะ"

จับแขนแล้วขเยาเบา

"ก็ได้ค่ะ งั้นรอ สักพักนะคะ เดียวฉันจะไปเตรียมอุปกรณ์ก่อน "

เดินกลับหลังไปเตรียมอุปกรณ์

10นาทีผ่านไป

"มาแล้วค่ะเจ้าหญิงนี้ โต๊ะ กระดาษสมุด สีน้ำ พูกัน ผ้ากันเปื้อน ครบแล้วค่ะ "

"เฮ้...นี้ Black ไปเอาอุปกรณ์พวกนี้มาจากไหนหรอ"

ถามด้วยความสงสัย

"ออ อุปกรณ์พวกนี้ของดิฉันเองค่ะ ฉันนะมีห้องส่วนตัวตั่งอยู่หลังที่พักของนางสนมคะ ฉันนะชอบวาดรูปมากเลยนะคะ "

"งั้นหรอ งั้น!!! พรุ่งนี้พาฉันไปดูหน่อยสิที่ที่ว่านะ"

"ไม่ได้หรอคะ ที่นั้นทั่งมืดไม่มีไฟและกลัวสัตว์จะมีพิษมาทำร้ายเจ้าหญิงคะ ถ้าเกิดเจ้าหญิงอยากจะวาดรูปเดียวดิฉันบอกนาย อินทร์ ออกไปซื้ออุปกรณ์ให้ละกันค้า~~"

"เฮ้...  Black ขี้งกอ่ะ ไม่เอาพรุ่งนี้ฉันจะไปฉันจะไป"

"เฮ้อ พูดยังไงก็ไม่ฟังสินะคะ มาวาดรูปกันดีกว่า "

"อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ"

ทั่งสองเริ่มวาดรูปและเล่นสนุกสนานกันบางก็เเลกกันนำสีทาที่หน้าจนเสื้อผ้าเปื่อนสีหมด และหลังจากเล่นกันไป5นาทีต่างฝ่ายก็หมดแรงเลยทิ้งตัวลงกลางทุ่งดอกไม้พร้อมจับมือและมองหน้ากันแล้วยิ้มหัวเราะอย่าวสนุกสนาน

"นี่ Black ฉันมีอะไรอยากจะขอเธอ "

"อะไรค่ะ ถ้าขอให้พาไปที่ห้องนั้นฉันขอปฏิเสธค่ะ"

"เปล่า...ต่อจากนี้อย่าเรียกฉันเจ้าหญิงเรียกแค่ white ก็พอ"

(คิดในใจ)ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นหัวใจมันก็เต้นแรง เจ้าหญิงที่ฉันนับถือตั่งแต่เด็กจนโตน๊ะ คุณ white ที่มีผมสีขาวสวยราวกับหิมะตกใหม่ทุกๆวันเธอเอาแต่ยิ้มหัวเราะสนุกร่าเริงตลอดเวลา ต่างกับฉันที่เอาแต่วาดรูปพอถึงเวลาทำงานก็ออกมาหาเขา

สดุงขึ้นพึ่งคิดอะไรออก

"อะ...ดิฉันมีงานอื่นรออยู่ค่ะ ขอตัวก่อนนะค่ะ"

ลุกขึ้นแล้วเก็บของเดินไป

"เดียวก่อนสิ Black "

เจ้าหญิง white ยืนมองด้วยสายตาที่เศร้าแล้วมอง Black ที่กำลังเดินจากตนไป

ในขณะที่ Black เดินตามทางมาเธอกับได้ยินสนมที่กำบังจับจองนินทาพระราชาและราชินีเรื่องสัญญาคำพูดพวกนั้นดึงดูดความสนใจ Black จนเธอต้องหยุดเดินและแอพฟังห่างๆ แต่พอฟังไปได้สักพักเธอกับต้องปล่อยของที่อยู่ในมือและแสดงท่าทีตกใจ

เพ้ง!!!(เสียงของตก)เสียงของที่หลุดออกจากมือดึงดูดความสนใจนางสนมทำให้พวกนางหยุดชงักแล้วรีบมาดูกลับเห็น Black ที่อยู่ในอาการสั่นและตกใจ เธอรีบเก็บของและวิ่งไปยังห้องวาดภาพของเธอและปิดประตูนั้งหลังชิดงอเข่าขึ้นและร้องไหกริ๊ดออกมาเธอขย่ำผมตัวเองด้วยที่ความสะติแตกและได้นึกคำพูดเหล่านางสนม

นั้นนะสิ นี่ ฉันละสงสาร Black จริงๆที่ไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของตนเป็นราชาและราชินีส่วนเจ้าหญิง white นั้นก็เป็นพี่สาว เพรียงเพราะคำเชื่อของ ตาโหรแกนั่นทำให้พวกเขาถึงกับให้ยาย เนียง รับไปเรียงดู

นี่ๆๆแล้วคำทำนายนั้นเขาทำนายว่าไรงั้นหรอ

ฉันได้ยินว่านางนะมีปีศาจอยู่ในตัวถ้าหากใครได้ไปครอบครองจะนำภัยพิบัติมาให้ต่างจากพี่สาวนางเลยที่นำแต่รอยยิ้มและความสุข

กลับมาปัจุบัน Black ลุกขึ้นเดินด้วยความเย็นชาและไปนั้งที่หน้ากระดาษจับพูกันแล้ววาดรูปพระราชาลงไป จากนั้นภาพก็หั้นไปที่กล่องปริศนาใบนึ่ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***