Prologue

...สามวิธีเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย...

...-------------...

[มีอยู่สามวิธีด้วยกัน ในการเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย ตอนนี้มีหลายเรื่องที่ลืมไปบ้างแล้ว

แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่มั่นใจได้ นั่นก็คือความตริงที่ว่า

คุณที่กำลังอ่านข้อความนี้อยู่ในตอนนี้จะมีชีวิต

"รอดต่อไป"

^^^–สามวิธีการเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย–^^^

^^^จบบริบูรณ์]^^^

ผมขยับเลื่อนหน้าจอแพลตฟอร์มนิยายบนเว็บในสมาร์ทโฟนเครื่องเก่าเลื่อนสกรอลบาร์ลงแล้วก็ไถกลับขึ้นไปใหม่ทำแบบนี้นซํ้าๆ อยู่หลายครั้ง

"เอาจริงดิ นี่คือจบแล้วเรอะ"

ไม่ว่าจะมองดูกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันก็ยังขึ้นว่าจบบริบูรณ์ เหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

-นิยายเรื่องนี้จบลงแล้ว-

...[สามวิธีเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย]...

...ผู้แต่ง : tls 1 2 3...

...รวม 3,149 ตอน...

⟨สามวิธีเอาชีวิตรอดในโลกที่ล่มสลาย⟩

นิยายแฟนตาซีเรื่องยาวที่มีจำนวนตอนสามพันหนึ่งร้อยสี่สิบเก้าตอน จะเรียกย่อๆว่า 'สามวิธีรอด' ก็ได้

ผมอ่านนิยายเรื่องนี้มาตลอดตั้งแต่ตอนอยู่

มัธยมต้นปีที่สาม ทั้งตอนที่โดนพวกอันธพาลหมายหัวจนกลายเป็นคนไม่มีใครคบ ทั้งตอนที่คำคะแนนสอบเข้าได้ห่วยแตกจนต้องเรียนมหาวิทยาลัย ชั้นสามแถบชนบทก็ด้วยตอนที่ระบบสุ่มบัดซบนั่นมันเพี้ยนจนทำให้โดนส่งไปเป็นทหารประจำการ

อยู่แนวหน้านั่นก็ด้วยเหมือนกัน

แม้แต่ตอนนี้ที่ย้ายงานมาเรื่อยจนสุดท้ายได้งานสัญญาจ้างในบริษัทลูกของเครือบริษัทยักษ์ใหญ่

ก็ด้วย....ให้ตาย เอาเป็นว่าเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะจะยังไงก็ช่าง

[คำกล่าวจากนักเขียน : ขอบคุณที่อ่าน'สามวิธีรอด'มาจนถึงตอนนี้ แล้วพบกันในบทส่งท้ายนะ!]

"อา...ยังเหลือบทส่งท้ายอยู่นี่เอง ถ้าอย่างนั้นตอนหน้าก็เป็นตอนจบของจริงแล้วน่ะสิ"

ตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นตอนปลายจนกลายมาเป็นผู้ใหญ่การเดินทางอันแสนยาวไกลเป็นเวลากว่าสิบปี ความรู้สึกของผมผสมปนเปกันมั่วไปหมดระหว่างจิตใจที่หดหู่จากการที่โลกใบหนึ่งจบลงไป

กับความปลื้มปริ่มที่ในที่สุดก็จะได้เห็นจุดสิ้นสุดของโลกใบนั้น

ผมลองเปิดกล่องคอมเม้นต์ของตอนสุดท้ายขึ้น

ก่อนจะพิมพ์ประโยคที่ พิมพ์ๆลบๆ อยู่หลายครั้ง

ลงไป

...—คิมดกจา : คุณนักเขียนครับ ที่ผ่านมา...

...ขอบคุณมากจริงๆ นะครับ ผมจะรอติมตาม...

...บทส่งท้ายนะครับ...

ที่จริงผมมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกออกไป...

‘มันเป็นประโยคที่มาจากใจจริงของผม เรียกว่าสามวิธีรอดเป็นนิยายแห่งชีวิตของผมก็ได้’ บ้างล่ะ

‘ถึงแม้จะไม่ใช่เรื่องฮิตที่ได้รับความนิยายอะไรแต่สำหรับผมแล้วมันเป็นนิยายที่ยอดเยี่ยมที่สุด’

บ้างล่ะ แต่ก็ไม่อาจพิมพ์ลงไปได้ง่ายๆ

...-จำนวนผู้เข้าชมเฉลี่ย 1.9 คนต่อตอน...

...-จำนวนคอมเมนต์ 1.08 คอมเม้นต์...

นั่นเป็นค่าความนิยมของ 'สามวิธีรอด'

ถึงแม้ว่าจำนวนคนเข้าอ่านของตอนที่ 1 จะมียอด

ประมาณหนึ่งพันสองร้อยคน แต่พอผ่านตอนที่ 10 ไปจำนวนหล่นวูบลงมาเหลือแค่หนึ่งร้อนยี่สิบ พอผ่านตอนที่ 50 ก็ลดลงเหลือสิบสอง แล้วตั้งแต่ตอนที่ 100 เป็นต้นไปก็เหลือแค่หนึ่งคน

มาโดยตลอด

จำนวนผู้เข้าชม '1' บางตอนก็มีเลข '2' แทรกเข้ามาบ้าง แต่มีโอกาสสูงมากที่จะมีใครกดเข้ามาผิดมากกว่า

ผมจ้องมองเลข '1' จำนวนนับไม่ถ้วนบนรายชื่อตอน พลางรู้สึกประทับใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

...ขอบคุณนะ...

ที่สร้างสรรค์ผลงานนิยายจำนวนสามพันกว่า

ตอนทั้งๆที่มีคนเข้ามาอ่านแค่หนึ่งคน แถมยังใช้เวลากว่าสิบปี มันเหมือนกับว่าเรื่องนี้เขียนขึ้นมาเพื่อผมคนเดียวเลยไม่ใช่หรือไง

...—แนะนำนิยายสนุกๆ...

...ผมคลิกลงบน [บอร์ดแนะนำ] แล้วเริ่มเคาะแป้นพิมพ์คีย์บอร์ดอย่างไม่คิดอะไรมาก...

อุตส่าห์เขียนนิยายให้อ่านจบฟรีๆแบบนี้ แค่กระทู้แนะนำกระทู้เดียวผมต้องเขียนให้สักหน่อย

พอกดปุ่มโพสต์ ไม่นานก็มีความคิดเห็นตอบกลับมาทันที..

—นี่เป็นแอนตี้รูปแบบใหม่หรือเปล่า ฉันลองค้นไอดีของคนคนนี้ดูแล้วเขาแนะนำแต่นิยายเรื่องเดียวนี่มาตั้งหลายครั้งแล้วนะ

—ก็น่าจะรู้อยู่ไม่ใช่หรือครับว่าเจ้าตัวไม่ควรเป็นคนแนะนำเองน่ะ คุณนักเขียนทำแบบนี้ที่นี่ไม่ได้นะครับ

นั่นทำให้ผมนึกได้ว่า ที่จริงแล้วเมื่อหลายเดือนก่อนผมเคยเขียนกระทู้แนะนำแบบนี้ไปแล้ว

เพียงแค่พริบตากระทู้ของผมก็ท่วมท้นไปด้วยคอมเมนต์หลายสิบจากพวกนักสืบอินเทอร์เน็ตที่หาว่า ‘เรียกร้องความสนใจ’ บ้าง ‘โง่เง่า’ บ้าง ผมอาย

จนหน้าร้อนไปหมด

ผมรีบกดลบกระทู้ด้วยความรวดเร็วแต่เพราะมันเป็นกระทู้ที่ถูกแจ้งแบนไปแล้ว เลยมีข้อความเดเงเตือนขึ้นมาว่าไม่สามารถลบกระทู้ได้

"ให้ตายเถอะ"

ความคิดที่ว่ากระทู้แนะนำที่ผมทุ่มเทเขียนด้วยใจกลับสร้างปัญหาให้ผลงานเรื่องนี้กลายเป็นเหมือนรสชาติแห่วความขมขื่นติดอยู่ที่ปลายลิ้นของผม

ทั้งๆที่ ถ้าลองอ่านดูหน่อยก็จะได้อ่านเรื่องสนุกๆ แท้ๆ ทำไมพวกเขาถึงไม่ยอมอ่านกันนะ

ผมถึงขั้นอยากจะโดเนทเงินสนับสนุนให้นักเขียนด้วยซํ้าแต่มนุษย์เงินเดือนที่หาเงินได้แค่พอประทังชีวิตคนเดียวแบบผมไม่ได้มีเงินมากพอจะใช่จ่ายไปกับเงินพวกนี้ได้

ในตอนนั้นเองก็มีแจ้งเตือนเข้ามาว่า ‘มีข้อความเข้า’

—tls123 : ขอบคุณนะ

ข้อความที่จู่ๆ ก็ส่งมาอย่างกะทันหันผมต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้

...—คิมดกจา : คุณนักเขียน?...

tls123 เขาคือนักเขียนเรื่อง ‘สามวิธีรอด’

...—tls123 : เพราะนายแท้ๆฉันเลยแต่งเรื่องนี้ได้จบจบ แถมยังได้รางวัลจากการประกวดด้วย...

การประกวดเนี่ยนะ‘สามวิธีรอด’เรื่องนั้น?

—คิมดกจา : ยินดีด้วยนะครับ! ว่าแต่ประกวดอะไรหรอครับ

—tls123 : มันเป็นการประกวดที่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรนายคงไม่รู้จักหรอก

ตวามคิดที่ว่า‘เพราะรู้สึกอับอายก็เลยโกหกหรือเปล่านะ’ แวบขึ้นมาแต่ในใจก็คิดว่าถ้าเป็นเรื่องจริงก็ดี บางทีผมอาจจะไม่รู้จักการประกวดที่ว่าจริงๆก็ได้ ถึงแม้จะไม่ได้รับความนิยมที่นี่ก็เถอะ แต่บางทีบนแพลตฟอร์มอื่นมันอาจจะดังเป็นพลุแตก

ผมรู้สึกเศร้าใจนิดหน่อย แต่นิยายดีๆแบบนี้ได้เผยแพร่ให้คนอื่นๆรู้จักก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีแล้วล่ะ

—tls123 : อยากส่งของขวัญพิเศษแทนคำขอบคุณให้คุณนักอ่านน่ะ

—คิมดกจา : ของขวัญหรือครับ

—tls123 : ก็การที่เรื่องนี้ได้เผยแพร่สู่โลก

ทั้งหมดเป็นเพราะคุณนักอ่านนี่น่า

ผมพิมพ์ที่อยู่อีเมลที่ใช้ประจำตอบกลับไปเมื่อ

นักเขียนขอที่อยู่อีเมลจากผม

—tls123 : จริงสิ แผนจะเริ่มเก็บเงินก็มีแล้วนะ

—คิมดกจา : ว้าว! จริงหรือครับ ตั้งแต่วันไหนครับ

ลงผลงานดีๆแบบนี้ผมเองก็อยากจะจ่ายเงินสนับสนุนตั้งแต่ตอนแรกเหมือนกัน...

‘สามวิธีรอด’ เป็นเรื่องที่อัพเดตทุกวัน เพราะฉะนั้นถ้าจะอ่านตลอดหนึ่งเดือนก็ต้องใช้สามพันวอน

เงินสามพันวอนสำหรับผมคือข้าวกล่องในร้านสะดวกซื้อหนึ่งกล่อง

—tls123 : การเก็บเงินจะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้

—คิมดกจา : ต้องเก็บเงินสิครับ! ผมจะจ่ายเงินซื้อตอนสุดท้ายแน่ๆ!

หลังจากนั้นก็ไม่มีคำตอบอะไรตอบกลับมาจากนักเขียนอีก ดูท่าคงจะล็อกเอาต์ออกจากระบบไปแล้ว

ความรู้สึกหดหู่ประเดประดังเข้ามา

ตอนนี้ประสบความสำเร็จแล้วก็เลยจากไปโดยไม่ยอมตอบผมสินะ

จากนั้นความชื่นชมก็แปรเปลี่ยนเป็นความอิจฉา

ว่าแต่ทำไมผมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยนะ ยังไงผมก็ไม่ได้เป็นคนแต่งนิยายเรื่องนี้สักหน่อย

"จะให้คูปองเงินสดอะไรเทือกๆนี้หรือเปล่านะ ถ้าเป็นคูปองสักห้าหมื่นวอนก็ดีสิ"

แม้จะใสซื่อ แต่ตอนนั้นผมคิดแบบนั้นจริงๆ

ผมคิดแบบนั้นโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโลกใบนี้

...-จบ-...

: สนุกกันรึป่าวครับ

: ผมเอามาจากหนังสือ

: ถึงจะอย่างนั้นบางอย่างก็จะไม่เหมือนกันนิดหน่อย

: ผมจะโดนลิขสิทธิ์มั้ยอ่ะ

: เป็นกำลังใจให้นิยายเรื่องไม่โดนลิขสิทธิ์

: บวกกับให้ตรวจสอบผ่านด้วยเถอะ..

...----------------...

ผมพยายามถ่ายให้เบลอที่สุดแล้ว😋

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***