5 สบตา

ในงานวันเกิดหลังจากทุกคนต่างกินเลี้ยงถ่ายรูปกันเสร็จจนลวงเลยไปเป็นเวลาดึกมากๆ ทุกคนต่างทยอยกลับบ้านกันหมด

"พี่เรเน่พวกเรากลับก่อนนะ" ซินเอ่ย

"ขับรถกลับดีๆ นะ"

หลังจากทุกคนกลับกันหมดพ่อกับแม่เริ่มที่จะข้าวเก็บของที่อยู่ในบ้าน

" ม๊าผมกลับก่อนนะ"เจฟ่านเอ่ย

" เดี๋ยวๆ รอไปส่งม๊ากับป๊าที่สนามบินก่อน"

" ม๊าจะไปไหน "ฉันถาม

" ป๊ากับม๊ามีประชุมที่บริษัทตอนเช้าเลยต้องกลับวันนี้เลย ถ้ากลับตอนเช้าจะกลับไปไม่ทันประชุม"

" ประชุมวันอื่นไม่ได้หรอม๊า "

" ไม่ได้คุยกับหุ้นส่วนแล้ว ผิดนัดไม่ใด้ "

" ไม่อยากให้กลับเลย "ฉันเดินไปกอดแม่ที่กำลังล้างจานอยู่

" ม๊าต้องบินกี่โมง "

" ตี 4 "

ฉันไปหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกาเป็นเวลาตี 3 แล้ว

"ม๊าไม่ต้องล้างแล้วเดี๋ยวขึ้นเครื่องไม่ทัน ม๊าไปเถอะ เก็บของรึยังเดี๋ยวหนูไปเก็บให้ "

" ป๊าเก็บไว้แล้ว "พ่อฉันเอ่ยขึ้นมา

แม่หยุดล้างจานแล้วได้เดินไปยังหน้าบ้านเพื่อที่จะขึ้นรถฉันบอกลาพ่อกับแม่ที่กำลังจะกลับบ้านที่ต่างเมือง

"ป๊าม๊ากอดหน่อย" ฉันเดินไปกอดพ่อกับแม่

"แกปิดบ้านให้ดีนะ อยู่คนเดียวอันตราย" พ่อเอ่ย

"ป๊ากับม๊าต้องไปแล้ว "

ฉันโปกมือลาพวกท่านทั้งสองแล้วรถก็ออกไป

ในระหว่างที่กำลังเดินจะเข้าบ้านได้บังเอิญเหลือบไปเห็น เงาดำๆ ที่มีดวงตาสีฟ้ายืนอยู่บริเวณด้านบนหลังคาในตอนนั้นฉันทำได้เพียงยืนนิ่งๆ เพราะก้าวขาไม่ออกและพยายามหันไปมองอีกครั้งทำให้เห็นว่าเงาดำๆ นั้นหายวับไปกับตา

"อ๊า อ๊า !!!ผะ ผะ ผี!!! " ฉันกรี้ดลั่นบ้านแล้วได้วิ่งเข้าไปในบ้านและรีบขึ้นห้องนอนคุมโปงอย่างรวดเร็ว

ในระหว่างที่ฉันคุมโปงอยู่นั้นได้ยินเสียงของตกเสียงอยู่ภายในห้องนอนในใจนั้นกล้าๆ กลัวๆ ที่จะลุกขึ้นไปดู

"เอาวะ เรเน่เจ้ากล้าๆ หน่อย" ฉันเอ่ยออกมาในขณะคุมโปง

จากนั้นฉันเปิดผ้าห่มออกมาดูแต่กลับไม่เจออะไรฉันจึงเดินไปยังหน้าต่างที่เปิดอยู่ ก่อนที่เอื่อมมือที่จะไปปิดแต่ดันมีค้างคาวตัวหนึ่งบินเข้ามา

"อ๊าอ๊า!!! ออกไปออกไปเลย" ฉันเอามือปัดไปยังค้างคาวตัวนั้น

"จะไม่ออกใช่ไหม" ฉันหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วปาดลงไปเต็มๆ

ในตอนที่ฟาดลงไปบนตัวค้างคาวแต่กลับทำค้างคาวตัวนั้นกลับกลายมาเป็นผู้ชายคนหนึ่งนอนสลบอยู่

"อ๊า!!! " ฉันตกใจมาก ๆ แล้วได้วิ่งออกไปจากห้องตั้งสติ อยู่ครู่หนึ่งจึงได้หยิบไม้กวาดขึ้นมาแล้วได้เดินช้าๆไปยังห้องนอน พยายามเปิดประตูเพื่อที่จะแอบดูว่าชายคนนั้นอยู่หรือไม่ แต่ก็ได้เห็นว่าชายคนนั้นยังนอนสลบอยู่ ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอาไม้กวาดในมือสะกิดไปยังตัวของชายคนนั้น

"ตายรึยังเนี่ย ฉันจะเป็นฆาตกรไม่ได้น้ะ” ฉันจึงสะกิดเเรงขึ้นเหมือนจะตีมากกว่า

ในเวลาไม่นานชายคนนั้นได้ลืมตาขึ้น จึงได้เห็นว่าดวงตาของเขาเป็นสีฟ้าที่ไม่เหมือนกับคนทั่วไป

ฉันกรี๊ดเสียงดัง แล้วใช้ไม้กวาดตีไปยังชายคนนั้น แต่กลับทำให้ชายคนนั้นโมโหมาก จึงได้ปัดไม้กวาดออกไป ฉันที่ทำตัวไม่ถูกพยายถอยหลังที่วิ่งหนีแต่วิ่งไปทางไหนกลับเจอเขามายืนอยู่ตรงหน้าตลอดจนทำให้ฉันนั่งลงไปกองกับพื้น

"ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจตีคุณ" ฉันยกมือไหว้

"อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำบุญไปให้" ฉันหลับตาปี๋ในใจคิดว่าเป็นผีแต่กลับมาคิดในใจอีกครั้งถ้าเป็นผีจริงๆ คงใช้ไม้กวาดสะกิดไม่ได้ ‘หรือว่าเป็นโจร ที่เล่นมายากลเก่งต้องใช่แน่ๆ กล้าเข้ามาในบ้านฉันใช่ไหม’ ฉันพยายามนึกในใจแล้วได้ลุกขึ้นมาตรงหน้าของขายคนนั้น

" นี้นายกล้าเข้ามาในบ้านฉัน คิดจะแต่งตัวเล่นกลหลอกฉันใช่ไหมละ นี้ๆก็ใสคอนแทคเลนส์มาหลอกกันคิดว่าฉันโง่หรอ" ฉันลุกขึ้นยืนชี้หน้าด่าชายคนนั้นแต่พอชัดๆ ทำให้ฉันถึงกับตะลึงในความหล่อมากๆของเขา

"ถ้านายไม่ออกไปฉันจะ" ฉันเอาไม้กวาดที่ตกอยู่เพื่อที่จะมาตีเขา แต่เขาก็เพียงยืนอยู่นิ่งๆ จึงทำให้ฉันไม่กลาตี

"นายออกไปเถอะฉันจะไม่เอาเรื่องนาย" เขายืนนิ่ง กลับไม่พูดอะไร

" นายหูหนวกหรอ หะ " ฉันเดินเข้าไปใกล้เพื่อจะเอามือไปแตะตัวเขา แต่เขากลับคว้ามือฉันไว้แล้วเอามืออีกข้างมาบีบคอ ทันใดนั้นฉันที่เห็นเขี้ยวอันแหลมคมของเขาจึงทำให้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นมนุษย์ตอนนั้นฉันรู้สึกหายใจไม่ออกเป็นอย่างมาก

"นะนายเป็นใคร" ฉันเอ่ยในขณะที่หายใจริบหรี่

"โอ๊ย" ชายคนนั้นเอ่ยออกมา เหมือนรู้สึกว่าเขาจะรู้สึกเจ็บ จนทำให้มือของเขาปล่อยออกจากคอทำให้ฉันรู้สึกโล่ง

"นาย!! เป็นตัวอะไร" หลังจากนั้นฉันก็สลบไป

.

.

"ทำไมข้าทำอะไรนางไม่ได้ "ดาคเน็สเอ่ยในใจหันกลับมามองหญิงสาวที่นอน สลบอยู่ตรงหน้า

จึงได้เอามือไปบีบคออีกรอบจึงทำให้เห็นว่าแสงส่องสว่างออกมาจากสร้อยคอนั้นทำใช้รู้สึกเจ็บปวด

"สร้อยคอนี้มันอะไรกันแน่" ดาคเน็สยืนมือเพื่อจะไปดึงสร้อยคอ แต่ทำให้รู้สึกเจ็บมากว่าเดิม

“ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน”จากนั้นทำให้ดาคเน็สถอดใจแล้วได้อุ้มหญิงสาวไปยังบนเตียงนอนแล้วได้หายตัวไป

.

.

.

ในเวลายามเช้ากับแสงแดดอ่อนๆ ส่องเข้ามาภายในห้องทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมากระทันหัน ทำให้นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

"หรือฝันไป น่าจะฝันแหละ" ฉันถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเนื่องจากวันนี้ต้องไปถ่ายโฆษณา

.

.

ณ กองถ่ายโฆษณา

ฉันที่เดินไปที่กองถ่ายที่เป็นแค่ลาดจอดรถกลางแดดร้อนๆ เดินมาพร้อมกับซินแค่สองคนซึ่งวันนี้พี่หลินไม่ได้มาเนื่องจากติดการประชุมโปรเจ็กใหม่ของฉันที่กำลังจะมาถึง

"น้องเรเน่ พร้อมไหม"

"พร้อมค่ะ"

ฉันได้เข้าไปถ่ายโฆษณาที่เกี่ยวกับครีมกันแดดในระหว่างถ่ายอยู่นั้นซึ่งแดดร้อนมากๆ แต่ต้องทนจนถ่ายให้เสร็จ

"น้องเรเน่ครับ ถอดสร้อยคอนั้นออกได้ไหมมันดูไม่เข้ากับชุดเลย" ผู้กำกับที่ตะโกนบอกฉัน

ทำให้ฉันจับไปยังบริเวณ สร้อยคอ จึงนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ถอคตั้งแต่เมื่อคืนจึงทำให้รีบถอดทันที

จนเวลาผ่านลวงเลยมา ทำให้การถ่ายทำนั้นผ่านไปได้ด้วยดี

"พี่เรเน่วันนี้พี่ไปไหนต่อไหม" ซินถามขณะเดินไปขึ้นรถ

"ไม่อะ ทำไมหรอ"

" ไปดูกระเป๋าเป็นเพื่อนหน่อยจะซื้อให้แม่อะ ไม่รู้ว่าจะต้องเลือกแบบไหนยังไง พี่เรเน่น่าจะเก่งเรื่องพวกนี้มากกว่าซิน"

" ได้ๆ พอดีเลยจะไปดูนาฬิกาอยู่เหมือนกัน "

จากนั้นพวกเราสองคนก็ได้นั่งรถไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จนได้ถึงร้านกระเป๋าฉันก็เลือกให้ซินดูว่าคนรุ่นไหนวัยไหนต้องใช้กระเป๋ายังไงจนสุดท้ายซินก็เลือกกระเป๋าดีไซน์หรูสีดำเหมาะสำหรับผู้ใหญ่มาใบนึ่ง และฉันก็ได้ไปเลือกซื้อนาฬิกาและของอื่นๆต่อ จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงจนถึงเวลา 5 โมงเย็น

"ซินเดี๋ยวไปเข้าห้องน้ำก่อนรอแปบ"

"โอเคงั้นเดี๋ยวซินรอพี่ที่ร้านชานมไข่มุกตรงนั้นนะ "ซินชี้ไปยังร้านไข่มุกที่อยู่ด้านหน้า

ฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำอะไรเสร็จในขณะที่ก้มล้างมืออยู่นั้นฉันได้เงยหน้ามองผ่านกระจกจนทำให้เห็นยายแก่ๆ คนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลัง ทำให้ตกใจเล็กน้อยแต่พอสังเกตดีๆ เหมือนกับเคยเจอยายที่ไหนมาก่อน ฉันนึกขึ้นมาได้เคยเจอยายที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่ไม่นานมานี้

"เอ้า ยายนั้นเองมีอะไรรึป่าวคะ" ฉันหันหลังไปทักทายยาย

"แม่หนูสร้อยที่ฉันให้ยังอยู่ไหม "

" สร้อยไหนหรอคะยาย"

"สร้อยที่เป็นรูปไม้กางเขน "

ฉันที่พยายายนึกอยู่ชั่วขณะ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าสร้อยที่ใส่เมื่อคืนจึงได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วได้หยิบขึ้นมา

"อันนี้รึป่าวคะ"

"ใช่ อันนี้แหละ รีบใส่เร็วเข้า"

"ใส่ทำไมคะยาย"

" ยายเคยบอกแม่หนูแล้วว่า ต้องใส่ทุกๆวันเกิดและทุกคืนเดือนดับหรือเดือนมืด "

" ทำไมต้องสะ "ฉันที่กำลังจะถามแต่ยายพูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า

" รีบใส่ "ฉันก็งงๆ แล้วได้สวมสร้อยคอนั้นไปตามที่ยายบอก

" เอาละยายไปเข้าห้องน้ำก่อน" ยายพูดจบแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำไป ฉันก็ยืนรอยายอยู่ครู่หนึ่งเพื่อที่จะถามยายเกี่ยวกับสร้อยเพิ่ม แต่พอเดินไปดูบริเวณห้องน้ำที่ยายเข้าไป แล้วผลักเข้าไปดูแต่กลับไม่เห็นยายแล้ว ฉันก็ไม่ได้คิดมากเพราะนึกว่ายายออกไปตอนที่เผลอ และฉันก็ได้เดินออกจากห้องน้ำ แล้วได้เดินไปหาซินเราสองคนก็ได้กลับบ้านกัน.

.

.

รถมาจอดที่หน้าบ้านฉันได้ทันไปมองได้เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู

"ใครอยู่หน้าบ้านอะ" ฉันพูดขึ้นมาก่อนจะลงรถ

"ไม่เห็นจะมีใครเลย" ซินพูดขึ้นมาแล้วชะเงอมอง

"จริงด้วย พี่ตาฟาดแหละ "หลังจากพูดจบฉันก็ได้เดินลงรถไป

ในขณะประตูบ้านด้วยความสบายอกสบายใจ เเต่ก่อนได้ก้าวขาขึ้นบรรไดเพื่อที่จะไปชั้นบนของบ้านได้เหลือบไปเจอชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนโซฟา

"ใครอะ" ฉันตะโกนไป

"เจ้าจะโกนเสียงดังทำไม น่ารำคาญ" ชายคนนั้นเอ่ย

ฉันตกใจมาจึงได้หยิบแจกันที่วางอยู่ขึ้นมาเพื่อที่จะป้องกันตัว แล้วได้เดินเข้าไปใกล้แล้วได้เห็นว่าชายคนนั้น ที่อยู่ในฝัน

"นายที่อยู่ในฝัน" ฉันพูดไม่ทันขาดคำชายคนนั้นหันกลับมา แล้วเปลี่ยนจากดวงตาสีดำเป็นสีฟ้าที่น่ากลัวขึ้นมา ตอนนั้นทำให้ฉัน ตกใจมากๆ

กรี๊ดดดด!!! ฉันกรี๊ดร้องจนลั่นบ้าน

"หยุด" ชายคนนั้นบอกให้หยุด แต่ฉันไม่สนใจกรี๊ดต่อดังกว่าเดิม.

"ถ้าเจ้าไม่หยุดข้าจะกินเจ้าสะ" ทันใดนั้นฉันก็หยุดกรี๊ดกระทันหัน

" นายต้องการอะไร " ชายคนนั้น จึงลุกขื้นแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ และฉันก็ถอยหนีจนชนกำแพงชายคนนั้นก็เข้าใกล้มาเรื่อยๆ

"ถ้าต่อไปนี้เจ้ายังจะกรี๊ดเสียงดังอีก ข้าจะกินเจ้าสะไม่ให้เหลือ" ชายคนนั้นพูดด้วยนํ้าเสียงที่เข้ม

" นายจะทำอะไรฉันสู้คนนะ " ฉันยกหมัด

"เจ้าเป็นของข้า ข้าจะทำอะไรเจ้าก็ได้"

" ฉันเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไร ใครจะยอมกัน "ฉันหันหน้าหนีแบบไม่พอใจ

" ถ้าข้าไม่อยู่กับเจ้าอีกไม่นานเจ้าก็ต้องตาย"

"ฉันดวงแข็งไม่ตายง่ายๆ หรอก"หลังจากพูดจบฉันก็ผลักตัวชายคนนั้นออกไม่เป็นผลเพราะชายคนยังยื่นนิ่งเหมือนเดิม แต่สุดท้ายทำให้ฉันนั่นสะดุดของที่วางอยู่บนพื้นก่อนที่จะหงายหลังไปสะเอง แต่ชายคนนั้นทำให้ฉันค้างอยู่กลางอากาศจึงทำให้รู้สึกตกใจเป็นอย่างมากแล้วหลังจากนั้นฉันก็ยืนได้ปกติ

"ขอบคุณ" หลังจากขอบคุณเสร็จฉันที่จะเดินไปด้านหน้าแต่ไม่ทันได้ระวังจึงได้ไปสะดุดอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้หงายหลังแบบเมื่อตอนแรก เพราะครั้งนี้ฉันล้มทับชายคนนั้นเข้าไปเต็มๆ ทั้งสองคนต่างสบตากันอยู่นานสองนาน

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***