4 วันเกิด

ณ หุบเขาปีศาจ

ดินแดนปีศาจตั้งอยู่กลางหุบเขาล้อมรอบไปด้วยดินแดนแห่งความชั่วร้ายทุกคนที่อยู่ภายในดินแดนแห่งนี้ล้วนเป็นปีศาจหลากหลายสายพันธุ์

"พวกเจ้าจงฟังข้า" ทาด็อสผู้ที่นั่งอยู่จุดสูงสุดมีท่าทีท่าน่าเกรงขามและลูกน้องมากมายคอยรับฟังคำสั่ง

"นายท่านมีอะไรให้รับใช้" ลูกน้องฝ่ายขวาชื่อว่ากันติเอ่ยถาม

"ข้าจะส่งเจ้าลงไปเอาดวงวิญญาณนั้นกลับมาให้ข้า" ทาด็อสชี้ไปยังกันติ

" ขอรับแต่ว่าได้ยินว่ามีเจ้าดาคเน็สที่บำเพ็ญเพียรดึงขั้นสูงจะต้องขัดขวางอย่างแน่นอน มีทีท่าจะยาก "

" เจ้าเด็กนั้นเป็นเพียงค้างคาวตัวเล็กๆ เจ้าจะกลัวอะไร "

" ข้าไปเอง "

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามารูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าที่น่ากลัวชายคนนั้นเป็นบุตรชายคนเดียวของทาด็อสถึงแม้มีพลังไม่มากก็ตาม

"เจ้ามันไร้ประโยชน์" ทาด็อส

"ท่านพ่อ ข้าสู้มันได้"

"เจ้าจะสู้มันได้ยังไงพลังของเจ้าได้สักครึ่งหนึ่งของเจ้าดาคเน็สนั้นรึไง "

" เพียงแค่ท่านพ่อให้พลังแก่ข้า ข้าจะเอาดวงวิญญานนั้นมาให้ได้"

" ได้ เเต่ถ้าเจ้าเอาวิญญาณนั้นมาให้ข้าไม่ได้ข้าจะฆ่าเจ้าสะ "

ในตอนนั้นทาด็อสได้ถ่ายถอดพลังครึ่งหนึ่งให้กับลูกชายของเขาที่มีนามว่าไดเร็คพลังที่ถ่ายทอดค่อยๆ เขาไปในร่างกายของไดเร็คเพียงเวลาไม่นานความรู้สึกที่ได้รับพลังนั้นทำให้ไดเร็คนั้นมีสีหน้าเเละท่าทางดูน่าเกรงขามมากขึ้น

"เจ้าจำไว้ว่าเผาพันธุ์พวกเราไม่มีคำว่าสงสาร" ทาด็อสพูดเตือน

"ขอรับท่านพ่อ "

" อีก 3 วันก็จะถึงเวลาแล้ว เจ้าไปได้"

"ขอรับ"ไดเร็คพูดจบได้เดินออกมา

ลูกน้องของไดเร็คเดินเข้ามาพร้อมกับอาวุธชนิดหนึ่งคล้ายๆ กับศิลาแท่นหนึ่งยืนมาให้ไดเร็ค

"นี้มันอะไร"

"ศิลาวิญญาณนายท่านให้ข้าเอามาให้น้ายน้อยขอรับ"

" มันใช้การยังไง "

" เพียงแค่เก็บดวงวิญญานเข้ามาในศิลาเพื่อให้นายน้อยรับใช้ขอรับ"

" งั้นเจ้าลงไปกับข้าที่โลกมนุษย์ ข้าจะให้เจ้าลงไปหาเบอะแสของเจ้าดาคเน็ส"

" หาไปเพื่ออะไรขอรับ "

" ข้าจะฆ่ามันด้วยมือขอข้า "

.

.

.

กริ้งงง!!!!! เสียงโทรศัพท์ดังในภายในห้องนอนของฉันและในขนะที่กำลังอาบน้ำจึงได้รีบวิ่งมารับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว

'ว่าไงพี่หลินตอนนี้ไม่สะดวกคุย กำลังอาบน้ำอยู่'

‘ไม่ได้ ต้องคุยเเกไปก่อเรื่องอะไรไว้’

‘ป่าวนิไม่ได้ทำอะไรเลย ‘

‘แกรีบไปดูในโซเชี่ยวเดี๋ยวนี้’

ฉันรีบเดินไปยังโน๊ตบุคที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วได้เปิดดูสิ่งที่พี่หลินส่งมาให้ซึ่งเป็นข่าวฉาวของฉันที่บอกว่าดาราดังเรเน่กำลังแอบคบกันกับดาราหนุ่มโซกิและได้แนบรูปภาพที่โซกิกำลังยืนจับมือฉัน ส่วนมืออีกข้างถือดอกไม้ช่อโตอยู่และได้เลื่อนลงไป ดูคอมเมนท์แฟนคลับของโซกิมีทั้งด่าและยินดีส่วนมาก 80% จะเป็นด่ามากกว่าบอกว่าฉันอ่อยโซกิบ้างบอกว่าฉันแรดบ้าง

‘นี้มันอะไรกัน’

‘ก็นั้นสิแกไปแอบคบกับโซกิหรา’

‘ป่าวเลยวันนั้นมีคนเรียกคุยพอไปถึงไม่คิดว่าจะเป็นเขา’

‘แล้วจะเอาไงละเราจะแถลงข่าวเลยไหม’

‘งั้นวันนี้พี่หลินจัดที่แถลงข่าวให้หน่อย ถ้าไม่แก้ข่าวทุกคนคงคิดว่าคบกันจริงๆ’

‘โอเคงั้นเวลาบ่ายโมงตรง’

หลังจากวางสายจากพี่หลินไปฉันรีบไปอาบน้ำแต่งตัวลงไปทานอาหารกับครอบครัว ในระหว่างที่นั่งรอแม่ยกอาหารมาฉันก็ได้ดูความคิดเห็นต่างๆ เกี่ยวกับข่าวของตัวเอง"กล้องวงจรปิด" ในตอนนั้นฉันนึกขึ้นได้ว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่แถวนั้น

‘ฮัลโหลซิน’

‘พี่เรเน่ซินเห็นข่าวพี่แล้วเราจะแก้ข่าวยังไงดี’

‘ซินไปที่งานจัดเลี้ยงวันนั้นแล้วขอกล้องวงจรปิดเพื่อเป็นหลักฐานให้หน่อย’

‘ใช่เลยพี่เรเน่เราต้องมีหลักฐาน’

‘โอเคเจอกันบ่ายโมงไม่ต้องมารับเดี๋ยวพี่ไปเอง’หลังจากนั้น ซินก็วางสายไป

"มีอะไรรึป่าวลูก" แม่ที่กำลังยกอาหารมาจึงได้ถามฉันที่นั่งน่าตาเคลียดๆ อยู่

"ไม่มีอะไรค่ะม๊า"

"ข่าวฉาวของแกใช่ไหมละป๊าแกให้ม๊าดูแล้วเมี่อกี้ "

" แย่มากเลยใช่ไหมม๊า"

" ลูกก็อย่าไปสนใจคนที่คอมเม้นท์มากเขาไม่รู้ความจริงอะไรก็พูดออกไปเเบบนั้นแหละ ป๊าเคยบอกแล้วอย่าดูคอมเม้นท์พวกนั้นให้มันมาก ถ้ารับไม่ไหวลาออกจากวงการมาบริหารบริษัทป๊าแทน "

“ป๊า ก็รู้ว่าไม่ชอบทำงานเเบบนั้น”

" เอาเถอะคุณก็รู้ลูกไม่ชอบ มาๆกินข้าวกันก่อนจะได้ไม่เคลียด "

ในเวลานั้นทุกคนเริ่มที่จะกินข้าวกันบนโต๊ะมีแต่อาหารมากมายที่ฉันชอบทุกอย่างเลย แต่ฉันที่รู้สึกเครียดกับคอมเม้นท์ไม่ดีจนทำให้กินอาหารได้น้อยลง

"อิ่มแล้วค่ะ"

"ลูกกินนิดเดียวเองนะกินต่ออีกนิดเถอะ "

"มันอิ่มแล้วจริงๆม๊า"

"โอเคงั้นไปนอนนักเถอะเดี๋ยวให้ป๊าแกเก็บจานเอง "

" บ่ายโมงต้องไปงานแถลงข่าวต่อม๊า "

" โอเคงั้นไปแต่งตัวเดี๋ยวซินจะมารับใช่ไหม "

" ป่าวค่ะขับรถไปเอง "

" ไม่ได้อันตราย ให้ป๊าไปส่งดีกว่า"

" ไม่เป็นไรเลยค่ะขับไปเองได้ให้ป๊าพักผ่อนเถอะ "

" เอางี้จะเรียกเจฟ่านไปส่งม๊าไม่ไว้ใจให้ขับรถไปเอง "

12.30

เสียงรถพี่เจฟ่านมาจอดหน้าบ้านฉันจึงได้ขึ้นรถไป

" รบกวนพี่อีกแล้ว" ฉันพูดในขณะอยู่บนรถ

"ไม่เป็นไรหรอกไม่ไกลมาก ไปส่งได้"

" จริงๆ ขับมาเองก็ได้แต่ม๊าไม่ยอม "

" เเกขับมาเองได้นอนโรงพยาบาลแน่"

" เกินไปแล้ว ฉันก็ขับเก่งเหมือนกันยะ"

" จะให้รอรับหรือกลับกับผู้จัดการ "

" จะให้รถบริษัทไปส่ง "

ตัดมาที่งานแถลงข่าวต่างมีนักข่างจากหลากหลายสำนักงานมารวมตัวกันที่นี้กันหมดฉันที่กำลังเดินขึ้นไปบนเวทีที่มีไมค์ตั้งอยู่เรียงราย

"สวัสดีค่ะพี่ๆ นักข่าวทุกคน" ฉันกล่าวสวัสดีและยกมือไหว้

"พวกพี่ๆ มีอะไรจะถามถามมาได้เลยค่ะ"

"น้องเรเน่สนิทกับคุณโซกิมากใช่ไหมค่ะ "นักข่าวคนหนึ่งถาม

" จริงๆ แล้วพวกเราสอง คนรู้จักกันแค่ตอนทำงานค่ะ "

"มีคนมาลงข่าวบอกว่าพวกน้องสองคนกำลังแอบคบกันอยู่จิงป่าวคะ" พี่นักข่าวอีกคนถาม

" ป่าวเลยค่ะพวกเราไม่ได้คบกันเราเป็นแค่เพื่อนรวมงานกัน. "

"แล้วรูปภาพที่ที่เห็นว่าสองคนจับมือกันละค่ะ "

" วันนั้นโซกิให้ดอกไม้มาด้วยอาจเป็นเพราะว่าใกล้วันเกิดด้วยละมั่งค่ะส่วนเรื่องจับมือเพราะน่าจะอวยพรให้แต่วันนั้นเราสองคนไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกัน เรเน่มีธุระด่วนจึงรีบกลับก่อน"

" แต่ภาพที่ให้จับมือกันชัดๆ เลยนะค่ะ "

หลังจากนั้น พี่หลินได้เปิดกล้องวงจรปิดของวันนั้นให้กับนักข่าวดูว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่ทุกคนคิด

"นี้ค่ะเราสองคนไม่มีอะไรกันจริงๆ แต่ต้องขอโทษคุณโซกิจริงๆ วันนั้นมีธุระเลยไม่ได้อยู่ฟังคำอวยพร"

" งั้นทุกคนต่างเข้าใจผิดกันใช่ไหมค่ะ "

" ใช่ค่ะมันมันไม่มีอะไรเลยเราสองคนเป็นเพื่อกันค่ะ "

" จบการแถลง " พี่หลินเอ๋ย

" เดี๋ยวค่ะพอดีมีคนบอกว่ามีผู้ชายรูปหล่อมาส่งน้องเรเน่เขาเป็นใครหรอค่ะ "

" เขาเป็นพี่ชายเรเน่เองค่ะ "

" น้องเรเน่มีพี่ชายด้วยหรอค่ะ ไม่เคยเห็นเลย "

" พอดีเขาพึ่งกลับมาจากต่างประเทศค่ะ "

หลังจากที่จบการแถลงข่าวเสร็จฉันก็ได้กลับบ้านเนื่องจะไปเตรียมงานวันเกิดของตัวเองในวันพรุ่งนี้เพราะว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดที่ครบ 25 ปีบริบูรณ์

.

.

.

ณบ้านหรูของดาคเน็ส

ดาคเน็สที่กำลังนั่งดูทีวีในมือถือแก้วไวน์แต่ภายในแก้วนั้นไม่ใช่ไวน์แต่อย่างใดเพราะมันคือเลือด

"เจ้าไม่คิดจะกินอย่างอื่นบ้างรึไง" ไนท์ที่กำลังเดินถือถุงอะไรสักอย่างเข้ามา

" เจ้าจะยุ่งอะไร " ดาคเน็สเพียงตอบนิ่งๆ

" เลือดมันจะไปสู้ของอร่อยในโลกมนุษย์ได้ยังไงนี้ๆ!! อะนี้ให้เจ้า"ไนท์ยื่นน่องไก่ชิ้นหนึ่งไปยังบริเวณปากของดาคเน็ส

" ข้าไม่กิน เอาออกไป" ดาคเน็สหันมามองไนท์ด้วยสีหน้าเข้ม

"ไม่กินก็ไม่ต้องกิน " ไนท์เอาน่องไก่ในมือเขาปากของตัวเอง

"พรุ่งนี้แล้วใช่ไหมที่ดวงวิญญาณนั่นจะปรากฎตัวอยากรู้จริงๆ ว่าเป็นใคร อ๋อแล้วพรุ่งนี้เจ้าจะไปใช่ไหม"ไนท์พยายามเอ๋ยถามแต่ดาคเน็สที่นั่งดูทีวีแบบไม่สนใจ.

" เจ้ามันไม่มีปาก พรุ่งนี้เจ้าไปคนเดียวเลยข้าไม่ไปด้วย" ไนท์พูดด้วยความงอลแล้วได้เดินขึ้นไป

ชั้นบนของบ้าน

.

.

ในห้องแต่งตัวฉันที่กำลังนั่งแต่งหน้าทำผมเพื่อที่จะให้ดูเข้ากับชุดที่ใส่มากขึ้นซึ่งเป็นชุดเดรสเปิดอกยาวสีชมพูสดใส

"พี่เรเน่ชุดกับทรงผมนี้เข้ากับพี่มากเลย" ช่างแต่งหน้าคนหนึ่งเอ๋ย

" ขอบคุณมาก"

" เสร็จแล้วจ่ะ "

หลังจากที่แต่งตัวอะไรเสร็จก็ได้ออกไปยังงานเลี้ยง เล็กๆ ภายในบ้านของตัวเองที่มีครอบครัวและทีมงานผู้จัดการและซิน ทุกคนนั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันบนโต๊ะอาหาร

"พี่เรเน่วันนี้สวยมากๆ " ซินเอ๋ยปากชม

"เอาละเราทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยเป่าเทียนตอนเที่ยงคืน " แม่เอ๋ยปาก

ทุกคนต่างกินข้าวแล้วก็พูดคุยในภายในโต๊ะอาหารไปด้วย

เวลา 00.00

แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูเรเน่

หลังจากทุกคนร้องเพลงจบต่างพากันปรบมือและบอกฉันอธิฐานขอพรฉันก่อนเป่าเทียนฉันพนมมือขอพร ฟู!!! หลังจากนั้นก็เป่าเทียนเเละทุกคนก็ปรบมือกันอีกครั้ง

"มาๆ ทุกคนตอนนี้ถึงเวลาถ่ายรูปแล้ว" พี่หลินบอกให้ทุกคนมาถ่ายรูปรวม

แชะแชะ!! หลังจากถ่ายรูปเสร็จพี่หลินได้เข้าไปดูรูปที่ถ่าย

"ไม่ได้เอาใหม่แสงแดงๆ อะไรเนี่ยมัวไปหมด กล้องพังปะเนี้ย"

"ไม่น่าจะพังนะพี่หลินพึ่งจะซื้อมาเอง " ซินเอ่ย

"แต่เดี๋ยวรู้สึกว่าบริเวณคอของเรเน่มันว่างเกินไปหาสร้อยคอมาใส่ด่วน เดี๋ยวรูปนี้ออกสื่อไปจะดูไม่ดี "

"ใช่จริงด้วย พี่เรเน่ เดี๋ยวซินไบเอาสร้อยคอมาให้"

ชินวิ่งขึ้นไปบนห้อง แต่งตัวของฉันแล้วได้หยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาเเต่ไม่ทันจะมอง

"เอานี้พี่เรเน่"ซินยืนสร้อยคอที่มีรูปไม้กางเขนและตัวอักษรประหลาดมาให้

"นี่ซินแกหาสร้อยให้มันดีกว่านี้ไม่ได้รึไง" พี่หลินดุ

“ก็คนมันรีบอะ”

" ไม่เป็นไรสร้อยนี้ก็ได้" ฉันหยิบสร้อยคอ จากมือของซินมาใส่

" ทุกคนมาๆ ถ่ายรูปอีกรอบ "

.

.

บ้านหรูของดาคเน็ส

ดาคเน็สและไนท์มายืนรอบริเวณหน้าบ้านเพื่อที่จะดูแสงที่ออกมาจากตัวของดวงวิญญานนั้น

" ใกล้ถึงเวลาแล้วอีก 1 นาที"

"นั้นไงแสงนั้นออกมาแล้วอยู่ตรงไหนอะ"ไนท์พูด

หลังจากเที่ยงคืนแสงสีแดงที่ออกมาส่องสว่างทั่วบริเวณท้องฟ้าเพียงไม่นานดาคเน็สก็ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

"อะนี้ท่านแม่เจ้าของอยู่ว่าอย่าให้พลัง"

"ถ้าไม่ใช้พลังจะไปทันคนอื่นๆ ที่มาตามหาดวงวิญญาณนั้นเหมือนพวกเราได้ยัง "แบล็คที่อยู่ข้างๆ พูด

" ก็จริง ไปเถอะพวกเราไปเที่ยวเล่นกลางคืนกันดีกว่า" หลังจากพูดจบไนท์ก็หายตัวไป

" บอกคนอื่นห้ามใช้พลัง แต่ตัวเองก็ใช้ " แบล็คยืนส่ายหัว

.

.

.

ดาคเน็สได้หายตัวมายืนบริเวณหน้าหมูบ้านของดวงวิญญาณนั้น "ที่นี้คุ้นยิ่งนัก" เอ่ยในใจ ดาคเน็สที่กำลังจะก้าวขาเดิน

" ไม่เจอกันนาน " ไดเร็คที่หายตัวมาได้เอ่ยทักแต่ดาคเน็สเพียงยืนนิ่งๆ

" มีเพียงเจ้าเนี่ยนะที่จะกล้ามาแย่งชิงกับข้า"

"แล้วพวกเจ้าจะทำอะไรข้าได้" ดาคเน็สเอ่ยด้วยสีหน้านิ่ง

" อย่าหวังว่าเจ้าจะได้มันไป "

" นายน้อยแสงนั้น"ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยปากทัก

แสงสีแดงบริเวณดวงวิญญาณนั้นเริ่มที่จะหายไปจนทำให้มองไม่เห็นและไม่รู้ว่าดวงวิญญาณนั้นอยู่ที่ไหน

"มันจะหายไปได้ยังไง" ไดเร็คดูตกใจเป็นอย่างมาก

"เป็นเพราะเจ้าที่ข้าต้องมาเสียเวลา "

หลังจากนั้นไดเริดได้ใช้พลังใส่ดาคเน็สสองคนต่างต่อสู้กันสูสีเป็นอย่างมากจนสุดท้าย ไดเร็คได้กลายเป็นหมาป่าตัวใหญ่เพื่อที่จะสู้กับดาคเน็ส แต่เพียงไม่นานดาคเน็สได้เริ่มใช้พลังที่มันแกร่งกล้าขึ้นจน ทำให้หมาป่าตัวนั้นเริ่มบาดเจ็บ

"นายน้อย พวกเราไปก่อนเถอะพวกเราสู้มันไม่ได้แน่" ลูกน้องคนหนึ่งพูดแล้วได้ไปประคอง

ไดเร็คให้ลุกขึ้นมาแล้วทั้งสองก็ได้หายตัวไป

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***