กริ้งๆๆ!!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในตอนเช้าอันสดใสก้อนเมฆลอยไปไกลแสนไกลฉันที่นอนอยู่บนเตียง พยายามเอื้อมมือเพื่อจะไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่โต๊ะหัวเตียง
"สวัสดีค่ะ"
"นี้แกลุกขึ้นได้แล้ววันนี้มีออกไปดูชุดที่จะไปงานเลี้ยงบริษัท ตื่นได้แล้ว "พี่หลินโทรมา
" พี่หลินวันนี้หยุดได้ไหมขอนอนต่ออีกหน่อยไปไม่ไหวจริงๆ "
"ไม่ได้ ต้องไป ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอีกหนึ่งชั่วโมงไปรับ”
หลังจากวางสายฉันที่พยายามลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวอะไรจนเสร็จและได้นั่งรอพี่หลินมารับ
บรื้นๆ!!!! เสียงรถวิ่งมาจอดหน้าบ้าน
ณ ร้านเสื้อผ้า
พี่หลินและซินได้หยิบเสื้อผ้าเยอะมากเพื่อให้ลองใส่ไม่ว่าจะเป็นสีขาวยาวและสีดำสั้น
"ตัวนี้ดีไหม" ฉันใส่ให้พี่หลินกับซินดู
"ไม่" ทั้งมีหลินและซินได้เอ่ยพร้อมกัน
"อันนี้อะ"ฉันใส่ชุดที่ร้อยแต่ไม่ถูกใจพี่หลินสักชุด
"ไม่ได้ มันไม่เข้ากับงานเลี้ยง มีงานเลี้ยงที่ไหนเขาใส่อะไรที่มันยาวและปิดมิดชิดเเบบนี้ อย่างกับแม่ชีไม่เอาไปเปลี่ยน "
" อะตัวนี้ได้แน่นอน "
" ดีมากอย่างงี้สิถึงจะเหมาะกับเจ้าหญิงเรเน่ "
หลังจากเลือกชื้อชุดเสร็จทุกคนต่างเดินไปขึ้นรถด้วยความเหนื่อยล้าเนื่องจากการเลือกชุดเป็นเวลานานมาก ตั้งแต่ 10 โมงกว่าจนมาถึงบ่ายโมง ทุกคนต่างขึ้นรถเพื่อที่จะกลับบ้านกัน
"เดี่ยวพี่ลงตรงนี้นะมีธุระต่อพวกแกก็กลับบ้านไปผ่อนพรุ่งนี้มีถ่ายหนังต่อ "พี่หลินพูด
" ให้ไปส่งไหม "
" ไม่ต้องเดี่ยวแฟนมารับ "
พี่หลินโบกมือลา
"ซินว่างไหมไปวัดกันหน่อย "
" ว่างๆ ไปได้ "
"พี่โชเฟอร์ค่ะพี่หาวัดใกล้ๆ แถวนี้ให้หน่อยค่ะ "
" ได้ครับ "
ขับรถมาถึงวัดแห่งหนึ่งที่มีผู้คนน้อยบริเวณวัดไม่ได้ใหญ่มากฉันและซินได้เดินไปถวายสังฆทานกับหลวงตา
"โยม" หลวงตาเรียกฉันในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น
"คะหลวงตา"
"วันเกิดปีนี้กลางคืนโยมอย่าออกนอกบ้าน ให้อยู่แค่ในบ้าน"
" ทำไมหรอคะหลวงตา "
" เอาเถอะโยมอาตมาบอกแค่นี้ "หลวงตาพูดเสร็จแล้วเดินออกไป
" พี่เรเน่หลวงตาทักแปลกๆ "ซินเอ่ยถามในขณะที่กำลังเดินไปขึ้นรถ
" ไม่มีอะไรหรอกหลวงตาน่าจะหมายความว่ากลางคืนอันตรายอย่าออกไปไหนดึกๆ แค่นั้นเอง "
" มันใช่หรอพี่ หรอปกติพระจะไม่ค่อยทักใครแบบนี้นะ "
" ไม่เป็นไรเลย ไม่มีอะไรหรอก "
หลังจากขึ้นรถกลับบ้านต่างคนต่างทั้งเล่นโทรศัพท์จนถึงบ้านตัวเองจนได้พบว่า มีใครบางคนอยู่ในบ้าน
"เซอร์ไพรส์" เสียงพ่อแม่ และพี่ชายที่ยืนอยู่หน้าประตู
"ป๊าม๊า"ฉันวิ่งเข้าไปกอดพ่อกับแม่
"มาตอนไหนทำไมไม่บอกหนู หนูจะให้คนไปรับที่สนามบิน"
"สนามบินใกล้แค่นี้ไม่จำเป็นต้องไปรับ " หลังจากที่กอดกันเสร็จ ทุกคนได้ไปนั่งคุยกันที่โซฟา
" พี่ชายแกกลับมาจากเมืองนอกพอดี เลยจะมางานวันเกิดแก"
"พี่มาอยู่นี้ถาวรเลยไหม "
" ถาวร "พี่เจฟ่านตอบ
" มาอยู่บ้านเน่ก็ได้นะ"
"พี่แกหาบ้านไว้ก่อนจะกลับมาแล้ว"
หลังจากคุยกันสักระยะจนดึกพอสมควร
“ผมขอกลับไปบ้านตัวเองก่อนนะครับ ยังจัดของบ้านไม่เสร็จ”
“ได้ๆขับรถดีๆละ”พ่อเอ่ยปาก
" งั้นหนูก็ขึ้นไปนอนก่อนพรุ่งนี้มีถ่ายละครตั้งแต่เช้า ป๊า ม๊า ตามสบายเลย"ฉันบอกกับทุกคนแล้วได้เดินไปยังห้องตัวเอง
.
.
.
ณ
บ้านสุดหรูของดาคเน็ส
"เจ้าไปเที่ยวกันไหม" ไนท์เงยหน้าเอ่ยปากชวนดาคเน็สที่กำลังนั่งลอยตัวบำเพ็ญอยู่ตรงกลางของบ้าน
"หูเจ้าไม่ได้ยินรึไง" ไนท์ตะโกนดังลั่นแต่ท่าทีของดาคเน็สกลับนั่งเงียบสงบเหมือนเดิม
" ข้าไปคนเดียวก็ได้ ชิ ไม่สนุกเลย"
สถานที่บันเทิง '
เสียงเพลงเป็นจังหวะและดังสนั่นไปทั่วบริเวณรวมไปถึงแสงไฟหลากสีที่ระยิบระยับตามจังหวะเพลงและผู้คนที่มากมายไม่ว่าจะนั่งดื่มหรือยืนเต้นกันอย่างเมามัน
‘ที่นี้มันเหมือนกัน’ไนท์นึกในใจ
"เอาที่แพงที่สุดมาหนึ่งแก้ว" ไนท์บอกบาร์เทนเดอร์ที่ยืนอยู่
หลังจากที่ดื่มแล้วรู้สึกอร่อยจึงได้สั่งเพิ่มหลายแก้ว ดื่มจนเมามากแล้วได้เดินออกจากร้านไป
ไนท์ได้เดินเซไปมาอยู่ข้างถนนในยามค่ำคืนที่เงียบสงบจนได้เกิดเรื่อง
เสียงรถเบรคกระทันหันโครม!!!!
"นายๆ นาย"
"งือ"
"เป็นอะไรรึป่าว ครับ"
"ไม่เป็นอะไร จะจะเจ้าเป็นใคร"
" นายเมามากแล้ว "
ไนท์ที่ถูกรถชนแต่ไม่เป็นอะไรเลยสักนิดได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปขึ้นรถของชายคนนั้นอย่างหน้าตาเฉย
"เดี๋ยว!นายนาย"
ชายคนนั้นไม่ทันได้พูดอะไรไนท์ได้เข้าไปในรถแล้วปิดประตู
" นายบ้านนายอยู่ไหน"
"บ้านหรา บ้านข้า บ้าน"
"ใช่บ้านอะบ้าน"
"อ่อบ้านอยู่ที่หุบเขาปีกาศ "
" หุบเขาปีกาศอะไร "
" ดูสภาพแล้วไม่น่ารู้เรื่อง "
ชายคนนั้นได้ขับรถมาที่บ้านของตัวเอง เเล้วได้เเบกชายแปลกหน้ามานอนที่บ้าน
"อะไรวะเนี่ย"
"งือ!! " เสียงคนเมาไร้สติ
"ไปเอาหางอะไรมาใส่ตอนไหน " ชายคนนั้นดูเหมือนจะตกใจหางของไนท์นิดหน่อยแต่ก็ดิดว่าเป็นของเล่น
หลังจากนั้นได้พยุงตัวของไนท์เข้ามาในบ้านทั้งที่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะรู้สึกตัวอะไรเลย
ชายคนนั้นได้ทิ้งตัวไนท์ลงบนเตียงนอนอย่างแรง
"เอาหางมานี้” พยายามดึงหางไนท์เพื่อที่จะเอาออก
"ทำไมออกยากออกเย็นจังวะ" ถึงขั้นดึงจนสุดแรง
"โอ๊ยยย!!! เจ็บ" เสียไนท์บ่นพึมพำ
" ถ้าไม่เอาออกจะนอนยังไง ปล่อย "ชายคนนั้นพยายามดึงอีกรอบ
"งื้อ!! ปล่อยจะจะเจ็บ!! "เสียงไนท์ร้องออกมา
"ช่างแม่งละให้มันนอนเมือยไปเอง "
.
.
.
.
ดวงอาทิตย์ขึ้นในยามเช้าที่สดใสแสงแดดสาดส่องเข้ามาในห้องนอน
"งื้อออ!!! " เสียงบิดขี้เกียจบนเตียงนอน ไนท์สะดุงลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ห้องที่ไม่คุ้นเคย
‘เอ่อนี้หรือว่าเมื่อคืนเมาเลยใช้พลังเปลี่ยนห้องตัวเองไป’ไนท์ถอนหายใจโล่ง
แอ๊ด!!! เสียงประตูเปิดออกมาชายคนนึ่งเดินเข้ามา มีใบหน้าอันหล่อเหลารูปร่างสูงหุ่นดีมากจึงทำให้ไนท์ตะลึงอยู่ชั่วขณะ
"เจ้าเป็นใครมาอยู่ในห้องข้าได้ยังไง" ไนท์พูดด้วยสีหน้าตกใจ
" นี้มันห้องผม "ชายคนนั้นด้วยสีหน้านิ่งๆ
ไนท์ตกใจเป็นอย่างมากจึงพยายามลุกขึ้นยืน
" โอ๊ยย!!! เจ็บ" ไนท์ลุกขึ้นแล้วได้จับไปตรงก้นของตัวเอง
"เจ้าทำอะไรกับข้า "
" ก็นายไม่ยอมถอดหางนอนทับก็เจ็บสิ"
"เจ้าเห็นหางข้า"ไนท์ดูตกใจเป็นอย่างมาก
"ใช่ไง เอาหางเด็กเล่นมาใส่นอนก็เจ็บอยู่แล้ว ผมอุส่าช่วยดึงออกแต่ก็มันไม่ออกและนายก็ไม่ยอม ให้ถอด"
" เจ้าดึงหางข้า "
" ถ้าไม่ดึง มันจะออกได้ยังไงละ ถามอะไรแปลกๆ "
" จะจะจะเจ้า "ไนท์ชี้หน้าด่าไปยังชายคนนั้น
" นี้ผมช่วยคุณเอาไว้จากข้างถนน สำนึกบุญคุณบ้าง. "
“เจ้าชื่ออะไร ไว้จะมาตอบเเทนบุญคุณอย่างสาสม”
“ผมเจฟ่าน ไม่ตอบเเทนบุญคุณ ไม่ต้องเจอกันอีก เสร็จเรื่องเเล้วก็เชิญกลับ” หลังจากพูดจบเจฟ่านได้เดินออกจากห้องไป
“เจ้า!!คอยดูเถอะ อะโอ๊ยยเจ็บ”ไนท์ตะโกนเเล้วเอามือจับก้นไป
•
•
•
ณบ้าน
"มากินข้าวก่อน" แม่เรียกฉันไปทานข้าวขณะที่กำลังเดินลงบันไดมา
" กินไม่ได้ไปกองสายแล้ว "
"เลิกกองกี่โมงจะมาทานข้าวเย็นไหม"
" 6 โมงเย็นเลยอะ ไม่ทานแล้วเดี๋ยวอ้วน"
" ไปแล้วนะ "ฉันโบกมือลาแม่ที่ยืนทำกับข้าวอยู่
.
.
.
ในบรรยกาศกองถ่ายละครที่มีผู้คนยุ่งวุ่นวายเป็นอย่างมากไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับทีมงานและนักแสดงต่างทำตามหน้าที่กันอย่างเต็มที่
"เรเน่ครับฉากต่อไปเป็นการกระโดดตึกลงมาฉากนี่จะเล่นเองไหม" ผู้กำกับพูด.
" ได้ค่ะเล่นเองได้ "
" พี่เรเน่ เล่นเองจะอันตรายไหมให้สแตนด์อินเล่นเถอะ"
" ไม่เป็นไรแค่นี่สบายมาก "
" เตรียมตัว "ผู้กำกับตะโกนมา.
ในสถานการณ์ตอนนั้นฉันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าแห่งหนึ่งถึงแม้ไม่สูงมากมองลงไปเห็นแค่เพียงเบอะรองนุ่มๆ ขนาดใหญ่ในใจตอนนั้นมีอาการหวาดกลัวอยู่บ้าง
"เรเน่พร้อมไหม" ผู้กำกับตะโกนขึ้นมา.
ฉันชูสองนิ้วลงไปบอกแค่เพียงโอเค
" ฉากที่ XXX เทคที่ 1 แอ็ดชั่น "
ฉันที่ยืนอยู่หัวใจเต้นอย่างต่อเนื่องและเป็นฉากที่ฉันต้องหันหลังและทิ้งตัวลงมาจากตึกสูงขณะนั้นฉันหลับตาลงแล้วนับ 123 ในใจแล้วก็ได้ทิ้งตัวลงมาอย่างรวดเร็วแต่ยังดีที่มีเบอะรองรับไว้จึงไม่มีอาการบาดเจ็บอะไรมีเพียงแค่มึนๆหัวเท่านั้น
"คัดปิดกอง" ผู้กำกับต่างบอกปิดกองทุกคนต่างปรบมือกัน
"เรเน่เป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม" ผู้กำกับเดินมาถามฉัน
"ไม่เจ็บเลยค่ะ"
" งั้นกลับไปพักผ่อนเถอะพรุ่งนี้ หนึ่งทุ่มมีงานเลี้ยงนะ อย่างลืมละ"
" กลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ " ฉันยกมือไหว้แล้วได้เดินออกมาเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้าน.
เพียงแค่ถึงบ้านฉันก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างรวดเร็วเนื่องจากเหนื่อยมากๆ จากการถ่ายละครเพียงแค่ไม่กี่นาทีฉันก็หลับ
.
.
งานเลี้ยง
ฉันที่กำลังเดินเข้าร้านมาในชุดราตรีสีชมพูสดใสผู้คนต่างพากันจ้องมองมายังฉัน ในงานเลี้ยงต่างมีผู้ใหญ่และดาราคนอื่นๆ ที่เข้าร่วมงานกันอย่างมากมาย
ในขนะที่ฉันกำลังยืนดืมไวน์กับพี่หลินอยู่นั้น
"ไม่เจอกันนานเลย" โซกิเดินเข้ามาทักทาย
"ก็ไม่นานขนาดนั้นนะ"
" วันนี้คุณสวยมากเลย "
"ขอบคุณ"
"เรเน่คุณว่างวันไหนบ้างไปทานอาหารเย็นกันไหมผมมีเรื่องจะบอกคุณ "
" ขอโทษด้วยช่วงนี้มีงานเยอะไม่ค่อยว่าง "
" พี่เรเน่ค่ะมีผู้กำกับเรียกคุย "ซินเดินเข้ามาตาม
" ต้องไปแล้วขอตัวก่อนนะคะ "
หลังจากนั้นฉันก็เดินไปคุยกับผู้กำกับและผู้ใหญ่บริเวนนั้น
.
.
"นายคอยดูเรเน่ไว้หลังจากที่เธอคุยเสร็จแล้วไปบอกว่ามีคนต้องการพบที่สวนด้านหน้างาน "โซกิบอกผู้ช่วยของตัวเอง
" ได้ครับ "
ในบรรยากาศที่แสนอึดอัดฉันที่กำลังยืนฟังพวกผู้ใหญ่เขาคุยกันในเรื่องที่น่าเบื่อเป็นอย่างมากไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานหรือเรื่องผู้หญิงฉันที่ทนฟังไม่ได้จึงขอตัวกลับบ้านก่อน.เเล้วได้เดินออกมา
"พี่ต้องอยู่ต่ออีกหน่อยจะคุยเรื่องโปรเจ็กใหม่ของแก พวกแกกลับไปก่อนเลย "พี่หลินบอกฉันและซินแล้วได้เดินออกไป
" พี่เรเน่ ไปรอด้านหน้าก่อนนะเดียวชินไปเรียกพี่โชเฟอร์ก่อน " ซินพูดเสร็จแล้วเดินจากไป
ฉันที่กำลังจะเดินออกจากงานไปแต่มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาฉันแล้วบอกว่า
"พี่เรเน่ พอดีมีคนขอคุยด้วยเขารอที่สวนด้านหน้าแล้วครับ" ชายคนนั้นพูดเสร็จแล้วเดินออกไป
ฉันที่เดินไปบริเวณสวนได้เจอโซกิที่ยืนถือดอกไม้ช่อใหญ่อยู่ เขาเห็นฉันเขาก็ได้เดินกรูมาใกล้ๆ แล้วได้ยืนดอกไม้ในมือส่งมาให้จึงทำให้ฉันรับไว้ตามมารายาท
"เรียกคุยมีอะไรรึป่าวคะ"
ทันใดนั้นเขาได้ยืนมือมาจับมือ ฉันตกใจพยายามเอามือออกแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะว่าโชกิจับไว้แน่
เชะเชะ!!! เสียงกล้องถ่ายรูปดังขึ้น ฉันรีบดึงมือออกเเล้วเดินหนีไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว.
“มีอะไรค่อยคุยกันวันหลัง ขอบคุณสำหรับดอกไม้”ฉันตะโกนมาก่อนจะขึ้นรถ
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments