บทที่.17 ข้อแลกเปลี่ยน

ก๊อก!..ก๊อก!..ก๊อก.!!! ไป๋อี้เฉินท่านอยู่หรืเปล่า.. ลี่หลินเรียกเขาอยู่ที่หน้าประตู

"เจ้ามาหาข้ามีอะไรอย่างนั้นรึ..!

“อุ๊ย!!!หม่อมฉันตกใจหมดเพคะ” ลี่หลินตกใจอุทานออกมา ไป๋อี้เฉินไม่ได้อยู่ในห้องนอนของเขาและเขาพึ่งกลับมาจากห้องหนังสือ ก็เห็นลี่หลินยืนลับๆล่อๆอยู่หน้าประตูห้องของเขา ไป๋อี้เฉินเลยเดินเข้ามาทางด้านหลังลี่หลินเงียบๆและเอ่ยถามนางขึ้นมาจนทำให้นางตกใจ

“ตกลงเจ้ามาหามีอะไร..?ไป๋อี้เฉินพูดพร้อมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ลี่หลิน”

“ท่านไม่ต้องเข้ามาใกล้หม่อมฉันขนาดนี้ก็ได้,..ลี่หลินใช้มือผลักอกไก๋อี้เฉินออกไป"เขาเลยจึงโฉบโอกาสคว้ามือของลี่หลินและดึงนางเข้าห้องของเขาไป

“มีอะไรไปคุยกันข้างในเถอะ”ไป๋อี้เฉินพาลี่หลินเข้าห้องและพานางไปนั่งที่โต๊ะน้ำชาของเขา

"เจ้าจะบอกหรือยังว่ามาหาข้าทำไม..?ไป๋อี้เฉินเอ่ยถามลี่หลินอีกครั้ง

“หม่อมฉันมีเรื่องจะขออนุญาตจากท่านสักหน่อยเพคะ”หม่อมฉันอยู่ในจวนทุกวัน วันๆก็ไม่ได้ทำอะไรรู้สึกเบื่อ หม่อมฉันเลยอยากออกไปฝึกฝนตัวเองสักหน่อย ใช้เวลาฝึกฝนสักสองถึงสามในแต่ละวันช่วงเช้ามืด สายๆค่อยเข้ามาจัดการงานในเรือนได้หรือไม่เพคะ..?

“ฝึกฝนอย่างนั้นหรือ.???เจ้าเป็นสตรีใยต้องถือธนูจับดาบ เรื่องพวกนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบุรุษไม่ดีกว่าหรือ อีกอย่างมีข้าอยู่หากมีอันตรายใดเกิดขึ้นข้าย่อมปกป้องเจ้าได้”ไป๋อี้เฉินกล่าวกับลี่หลิน

“หากท่านไม่อยู่ล่ะเพคะ;…เมื่อถึงตอนที่หม่อมฉันมีอันตรายหากท่านไม่อยู่หม่อมฉันจะทำเช่นไร จะไม่โดนฆ่าตายหรอกหรือ”ลี่หลินเถียงกลับทันที

"ข้าไม่อยู่ก็ยังมีองครักษ์ข้างกายเจ้าอยู่,..แต่!!..เอ๊ะ!!!.ตั้งแต่เจ้าย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนหลักกับข้า ข้ายังไม่เห็นหน้าองครักษ์ของเจ้าเลย..? ไป๋อี้เฉินถามลี่หลิน นางย้ายเข้ามาที่เรือนหลักจะหนึ่งเดือนแล้วแต่เขาไม่เห็นองครักษ์ของนางเลย

“เอ่อ,..เอ่อ,…เขากลับไปเยี่ยมญาติน่ะเพคะ"

"อย่างนั้นหรือ?..

“เพคะ” ลี่หลินตอบไป๋อี้เฉิน ดีที่เขาไม่เซ้าซี้นางต่อไม่งั้นลี่หลินคงไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้าง

“ท่านอนุญาตให้หม่อมฉันออกไปนะเพคะ”

“ให้ข้าคิดดูก่อน”

“ไม่ได้..!.ท่านต้องอนุญาตเดี๋ยวนี้”ลี่หลินพูดขึ้นเสียงดัง

"นี่!!นี่!!เจ้ามาขู่หรือมาขออนุญาตจากข้ากันแน่..!?

“ท่านอ๋อง,..ท่านอนุญาตหม่อมฉันเถอะนะเพคะ,.” ลี่หลินอ้อนวอนแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้ 'ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ดีมั้ยเพคะ;…หากท่านอนุญาตและมอบป้ายหยกประจำจวนอ๋องให้กับข้า “ข้าจะ!.อือ..ข้าจะช่วยรักษาอาการฝันร้ายของท่านให้หายดีไหมเพคะ ถือเสียว่าเป็นการแลกเปลี่ยนกัน”

"รักษาอาการฝันร้าย..?..ไป๋อี้เฉินทำหน้าครุ่นคิดพร้อมหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ เขามีอาการฝันร้ายตั้งแต่สมัยทำสงครามระหว่างแคว้นเจิ้นกับแคว้นฉู่ของเขา สงครามในครานั้นทหารแคว้นเจิ้นได้จับชาวบ้านที่อยู่แถบชายแดนเป็นตัวประกัน ตัวประกันเหล่านั้นมีทั้งเด็กเล็ก,.ผู้หญิง.อีกทั้งคนแก่รวมกันหลายสิบคน ตอนนั้นไป๋อี้เฉินมีอายุเพียงสิบแปดปีถือว่ายังเด็กอยู่สำหรับสนามรบแต่ความสามารถของเขาก็โดดเด่นจนได้ขึ้นเป็นแม่ทัพคุมทัพตั้งแต่อายุยังน้อย เขาอายุเพียงสิบแปดปีกับต้องเผชิญกับสงครามที่เลวร้าย ทหารแคว้นเจิ้นไร้ความปราณี ได้สังหารตัวประกันทั้งหมดต่อหน้าต่อตาของไป๋อี้เฉินแม้ว่าเขาจะขอร้องและต่อรองแลกเปลี่ยนเพื่อให้จับเขาเป็นตัวประกันแทน ขณะที่เขาเดินไปยังจุดแลกเปลี่ยนตัวประกันทหารแคว้นเจิ้นก็เปบี่ยนใจหันไปฆ่าตัวประกันทั้งหมดต่อหน้าไป๋อี้เฉิน ด้วยความโกรธแค้นไป๋อี้เฉินจับดาบขึ้นมาและออกคำสั่งฆ่าทหารแคว้นเจิ้นให้หมดไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียวเขารบราฆ่าฟันกับทหารแคว้นเจิ้นอยู่สามวันสามคืนจนในที่สุดเขาและเหล่าทหารของแคว้นฉู่ก็ได้รับชัยนะทหารแคว้นเจิ้นตายในสนามรบจนหมด จากวันนั้นเขาก็ถูกเรียกว่าเป็นเทพแห่งสงคราม และหลังจากสงครามสงบแต่จิตใจของเขาหาได้สงบไม่ เขาก็เริ่มฝันร้ายและนอนไม่ค่อยหลับจากเหตุการณ์ฆ่าตัวประกันมันฝังลึกเข้าไปในจิตใจของเขา เขาเอาแต่โทษตัวเองที่ช่วยตัวประกันไม่ได้ เขาเคยให้หมอเก่งไม่รักษาอาการของเขาแล้วแต่ทุกคนก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่ารักษาไม่ได้เพราะโรคที่เขาเป็นมันฝังลึกในจิตใจจนเกินไป แต่ลี่หลินนางบอกว่าจะรักษาให้เขา แล้วนางรู้เรื่องวิชาแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไป๋อี้เฉินครุ่นคิดอยู่นาน จึงเอ่ยถามลี่หลินอีกครั้ง

"เจ้าสามารถรักษาข้าได้จริงหรือ..? แล้วเจ้ารู้วิชาแพทย์ตั้งเมื่อไหร่..?

"ท่านไม่ต้องรู้หรอกว่าหม่อมฉันรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร,..ท่านรู้เพียงว่าหม่อมฉันมีความสามารถมากมายที่ท่านไม่อาจจะจินตนาการได้ก็พอ และหม่อมฉันคิดว่าอาการของท่านสามารถรักษาได้เพียงแต่ต้องใช้เวลา

“ก็ได้ข้้าจะยอมเชื่อเจ้าและลองให้เจ้ารักษาข้าดู”

"ท่านอนุญาตแล้วนะเพคะ,..ข้ายกเลิกกักบริเวณเจ้าตั้งนานแล้วนี่เจ้าจะอกไปไหนมาไหนก็ย่อมได้

“ใช่เพคะ”แต่!..หม่อมฉันไม่มีป้ายหยกประจำจวนอ๋องนี่เพคะ"หากไม่มีป้ายหยกหม่อมฉันก็ออกข้างนอกไม่ได้

ก็จริงของนาง ตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนอ๋องมาเขายังไม่ได้มอบป้ายหยกประจำตัวให้นางเลยด้วยความโกรธแค้นที่ถูกบังคับให้แต่งกับนางเขาก็มองข้ามละเลยลี่หลินไม่เคยใส่ใจนางเลย เมื่อคิดได้เช่นนั้นเขาจึงดึงป้ายหยกที่แขวนอยู่ที่เอวของเขาออกและมอบให้กับลี่หลิน

“นี่ป้ายหยกของเจ้า”ไป๋อี้เฉินยื่นป้ายหยกที่ถอดออกจากเอววางไว้ต่หน้าของลี่หลิน"

"นี่ป้ายประจำตัวท่านนี่ท่านจะยกให้หม่อมฉันได้เยี่ยงไร!!..ท่านมอบป้ายหยกอันใหม่ให้หม่อมฉันก็ได้เพคะ

“เจ้าคือชายาของข้านะ,..ของข้าก็เหมือนของเจ้า”เจ้าเก็บป้ายหยกชิ้นนี้ไว้เถอะไป๋อี้เฉินบอกลี่หลิน

"เมื่อเห็นว่าไป๋อี้เฉินตั้งใจให้ป้ายหยกชิ้นนี้กับนางจริงๆ ลี่หลินจึงหยิบมันขึ้นมาและแขวนป้ายกไว้ที่เอวของตนเอง ป้ายหยกชิ้นนี้มันมีค่ามากสามารถใช้แทนเงินหรือแม้กระทั่งเข้าออกวังหลวงได้ตามสบาย และเมื่อใครเห็นป้ายนี้ก็ต่างพากันเกรงกลัว

“ขอบคุณท่านมากนะเพคะ”ลีหลินยิ้มแฉ่งด้วยความพอใจ

"เจ้าจะเริ่มรักษาข้าได้เมื่อไหร่..?ไป๋อี้เฉินเอ่ยถามขึ้นมา

"จะรักษาท่านเมื่อไหร่?..อืม,..ขอหม่อมฉันไปเตรียมตัวให้พร้อมก่อนนะเพคะแล้วจะบอกท่านอีกที แต่ตอนนี้ดึกมากแล้วหม่อมฉันขอตัวกลับห้องของหม่อมฉันก่อนนะเพคะบี่หลินพูดพร้อมลุกออกมาจากโต๊ะน้ำชา

“ว้าย!!!!!..ไป๋อี้เฉินรีบลุกตามมาประชิดตัวลี่หลินพร้อมอุ้มนางขึ้นมา" ..ไม่ได้!…เจ้าต้องเริ่มรักษาข้าตั้งแต่ตอนนี้ ไป๋อี้เฉินอุ้มลี่หลินไปที่เตียงนอนของเขาและวางนางลง เขาปลดสายรัดเอวและถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก แล้วล้มตัวลงนอนคว้าลี่หลินเข้ามากอดลี่หลินนอนหันหลังให้กับเขา "ข้าสังเกตตัวเองมาหลายครั้งแล้ว ทุกครั้งที่ข้าอยู่กับเจ้าข้าจะไม่ฝันร้ายขึ้นมาและยังสามารถหลับได้อย่างสบายไป๋อี้เฉินบอกลี่หลิน เมื่อได้ฟังลี่หลินจึงหันหน้ากลับมาหาไป๋อี้เฉิน นางมองหน้าไป๋อี้เฉินและคิดอยู่ในใจบางที่กลิ่นหอมที่อยู่ในตัวของนางอาจทำให้เขาผ่อนคลาย เมื่อเขาผ่อนคลายไม่เครียดก็นอนหลับได้อย่างสบาย ก่อนที่จะหาวิธีรักษาระยะยาวให้เขาหายขาดก็ใช้วิธีนี้ไปก่อนแล้วกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นลี่หลินจึงบอกกับไปอี๋เฉิน

"ท่านขยับเข้ามานี่สิ!..ลี่หลินบอกพร้อมเอาแขนข้างนึงสอดไปใต้คอของไป๋อี้เฉิน ไป๋อี้เฉินแปลกใจมากการที่เขาจะได้อยู่ใกล้นางแต่ละครั้งช่างยากเย็นทั้งโดนเตะโดนถีบแต่ครั้งนี่นางเป็นคนอ้าแขนรับเขาเข้าไปในอ้อกอดด้วยตัวเอง เขาลังเลอยู่ไม่นานก็ขยับเข้าไปตามลี่หลินบอก นางโอบเขาไว้ในอ้อมกอดหน้าของเขาแนบชิดกับอกอุ่นลี่หลินใช้มืออีกข้างลูบหลังเขาเบาๆ ไป๋อี้เฉินรู้สิึกอบอุ่นมากแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน อ้อมกอดของลี่หลินช่างอบอุ่นเหลือเกิน ไป๋อี้เฉินกอดลี่หลินไว้แล้วเขาก็ค่อยๆหลัับไป เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาสองคนต่างหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***