บทที่.16 ต้องมีอำนาจถึงจะอยู่รอด

ลี่หลินอุ้มหยวนเอ๋อกลับมายังห้องของนาง,..ตอนนี้หยวนเอ๋อได้หมดสติไปแล้วเพราะทนความเจ็บปวดไม่ไหว

“ไปเอาน้ำสะอาดมาให้ข้า,…ลี่หลินสั่งบ่าวรับใช้ที่อยู่เรือนหลัก"

เมื่อได้ยินคำสั่งจากลี่หลินบ่าวรับใช้สองสามคนก็รีบวิ่งไปนำน้ำสะอาดมาให้นางอย่างกุลีกุจอ บ่าวรับใช้สามคนถืออ่างใส่น้ำสะอาดเข้ามาวางไว้ให้ลี่หลิน โดยไม่มองหน้าของนางเลย บ่าวรับใช้สามคนวางอ่างน้ำไว้แล้วยืนก้มหน้าตั่วสั่น เรื่องในวันนี้ได้แพร่กระจายไปทั่วจวนอย่างรวดเร็วทำให้บ่าวรับใช้ต่างพากันกลัวลี่หลินมาก

“เสร็จแล้วพวกเจ้าก็ออกไปเถอะ,..ปิดประตูให้ข้าด้วย”ลี่หลินนางพูดด้วยเสียงที่เย็ยนชา

“ขอรับพระชายาเอก!..บ่าวรับใช้รีบออกจากห้องไปด้วยความกลัว"

ลี่หลินเดินมายังอ่างน้ำใบนึงแล้วล้างมือที่เต็มไปด้วยเลือดของนาง จากนั้นลี่หลินก็ยกอ่างน้ำสะอาดอีกใบไปวางไว้ข้างเตียงแล้วใช้ผ้าสะอาดจุ่มน้ำเพื่อเช็ดตัวให้หยวนเอ๋อ ลี่หลินค่อยๆถอดเสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือดของหยวนเอ๋อออก จากนั้นก็ใช้ผ้าที่ชุบน้ำเตรียมไว้แล้วเช็ดตัวและคราบเลือดที่อยู่บนตัวของหยวนเอ๋อให้นาง เมื่อลี่หลินทำความสะอาดร่างกายของหยวนเอ๋อเสร็จแล้วจึงเริ่มทำแผลให้กับหยวนเอ๋อทันที ลี่หลินหยิบอุปกรณ์ทำแผลและยาที่จำเป็นต้องใช้ออกมาจากมิติของนาง แล้วทำแผลให้กับหยวนเอ๋อลี่หลินใช้น้ำเกลือสำหรับล้างแผลเช็ดทำความสะอาดรอบๆบาดแผลที่หลังของหยวนเอ๋อ แผลที่หลังของนางมีแผลแตกอยู่หลายแผลและจำเป็นต้องเย็บอยู่หนึ่งแผลเพราะแผลกว้างเกินไป ลี่หลินหยิบยาชามาฉีดให้หยวนเอ๋อในปริมาณที่เหมาะสมเพื่อลดความเจ็บปวดให้กับนาง ลี่หลินรอให้ยาชาออกฤทธิ์แล้วลงมือเย็บแผลที่หลังให้กับหยวนเอ๋อทันที เมื่อทำแผลที่หลังเสร็จและดูว่าเลือดหยุดไหลแล้วลี่หลินก็หันมาทำแผลที่มือของหยวนเอ๋อต่อ นางสำรวจบาดแผลที่มือของหยวนเอ๋อโชคดีที่ไม่มีกระดูกหักแต่มีแผลจากการถูกบดขยี้ถลอกลึกบ้างเต็มมือไปหมดลี่หลินใช้ผ้าจุ่มน้ำสะอาดค่อยๆเช็ดแผลที่มือของหยวนเอ๋อและเช็คดูจนมั่นใจว่าไม่มีเศษดินติดค้างอยู่ในบาดแผล แล้วจึงใช้เบตาดีลทาแผลและพันแผลที่มือให้หยวนเอ๋อเรียบร้อย ลี่หลินจึงได้ไปหยิบชุดใหม่มาเปลี่ยนให้กับหยวนเอ๋อ

"โอ๊ะ!..คุณหนู!!..ช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!..ข้าเจ็บมากเลยเจ้าค่ะ เสียงของหยวนเอ๋อดังขึ้นพร้อมเสียงสะอื้นด้วยความเจ็บปวด ลี่หลินนั่งมองหยวนเอ๋อด้วยความสงสารนางจับใจน้ำตาของหยวนเอ๋อไหลรินอาบแก้มไม่ยอมหยุดทั้งที่นางยังหลับตาอยู่ ลี่หลินเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้นางพร้อมลูบหัวหยวนเอ๋อเบาๆอย่างปลอบใจ

“หยวนเอ๋อ,..ข้าอยู่ตรงนี้,…ไม่ต้องกลัวจะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้อีก”ข้าสาบานตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ข้าจะปกป้องเจ้าเอง ลี่หลินพูดปลอบหยวนเอ๋อพร้อมลูบหัวของนางอย่างอ่อนโยน เมื่อได้ยินเสียงของลี่หลินหยวนเอ๋อก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ

"คุณหนูเจ้าคะ!…ข้าเจ็บมากเลยเจ้าค่ะ!..

"เจ้ารู้สึกตัวแล้วหรือ..?ไม่เป็นไรแล้วนะ!.เจ้าปลอดภัยแล้ว..!ลี่หลินบอกกับหยวนเอ๋อที่พึ่งรู้สึกตัวขึ้นมา และน้ำตาของนางก็ได้ไหลรินออกมาลี่หลินนั่งลูบหัวของหยวนเอ๋อไปร้องไห้ไป ด้วยลี่หลินไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไปนางร้องไห้ออกมาเต็มที่แล้วก็ตั้งสติขึ้นมาใหม่แล้วพูดกับหยวนเอ๋อ

“ในเมื่อเจ้ารู้สึกตัวแล้วก็ลุกขึ้นมากินยาสักหน่อย,..ข้าจะดูแลเจ้าเอง”ลี่หลินค่อยๆประคองหยวนเอ๋อให้นั่งขึ้นมาแล้วลี่หลินจึงหยิบยาที่เตรียมไว้ให้นางกิน และประคองหยวนเอ๋อให้นอนลงเหมือนเดิ

“คุณหนูอย่าร้องไห้เลยเจ้าค่ะ,..ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว”หยวนเอ๋อที่เจ็บหนักอยู่พูดปลอบลี่หลินเมื่อเห็นคุณหนูของนางร้องไห้

“ข้าไม่ร้องแล้ว,.เจ้าพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”ลี่หลินตอบกลับหยวนเอ๋อพร้อมส่งยิ้มปลอบใจให้กับนาง เมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางหยุดร้องไห้แล้วหยวนเอ๋อก็หลับตาลงและหลับไปในอีกไม่กี่นาที

ลี่หลินนั่งมองหยวนเอ๋อที่หลับไป และคิดว่าหยวนเอ๋อนางคงเจ็บมากแล้วคิดเห็นภาพตัวเองที่เคยถูกโบยมาก่อน นางนั่งนึกอยู่ในใจหากนางยังต้องอยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้และทำเป็นไม่สนใจใครจะว่าร้ายนางยังไง ต่างคนต่างอยู่คงไม่ได้อีกต่อไป ลี่หลินไม่อยากมีปัญหาแต่ปัญหาก็ชอบวิ่งมาหานาง หากนางยอมเป็นผู้อ่อนแอก็ถูกรังแกอยู่ร่ำไป ฉะนั้นต่อไปนี้นางจะต้องมีอำนาจเพื่อไม่ให้ใครมารังแกนางได้ และนางก็จะสามารถปกป้องคนของนางได้ด้วยเช่นกัน

สองสามวันมานี้ ลี่หลินไม่ยอมออกจากห้องของหยวนเอ๋อเลย นางดูแลหยวนเอ๋อไม่ห่างและไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ แม้แต่ไป๋อี้เฉินที่ส่งหมอมาให้มาดูอาการของหยวนเอ๋อลี่หลินก็ไม่ยอมให้เข้าไป นางก็เป็นหมอเช่นกันสามารถดูแลหยวนเอ๋อเองได้ มีเพียงบ่าวรับใช้ที่นำอาหารมาส่งถึงสามารถเข้าใกล้ห้องของหยวนเอ๋อได้ แต่ก็เข้าไปได้เพียงหน้าประตูและวางอาหารไวตรงนั้น

นี่ก็ปาเข้าไปวันที่ห้าแล้ว ลี่หลินที่ดูแลหยวนเอ๋อ ที่มีอาการไข้จากพิษบาดแผลไม่ได้หลับได้นอน และนางยังสวมชุดสีขาวเปื้อนเลือดตั้งแต่วันนั้นยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย วันนี้ลี่หลินป้อนข้าวป้อนยาเช็ดตัวล้างแผลให้หยวนเอ๋อเสร็จ นางก็นั่งดูอาการของหยวนเอ๋อเมื่อเห็นว่าอาการของนางดีขึ้นมากแล้วไข้ก็ลดแล้ว ลี่หลินจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกแล้วยิ้มเบาๆ

ไป๋อี้เฉินเมื่เห็นว่าลี่หลินไม่ยอมออกจากห้องของหยวนเอ๋อเลย เขาจึงตัดสินใจเดินไปดูนางด้วยตัว ไผ่อี้เฉินเดินมาหยุดที่หน้าห้องของหยวนเอ่อเขายืนอยู่ที่หน้าประตูและเรียกลี่หลินให้ออกมา

“หลินเอ๋อ!!.เจ้าได้ยินข้ารึเปล่า”เจ้าควรไปพักผ่อนบ้างส่วนสาวใช้ของเจ้าข้าจะให้หมอหญิงมาดูแลนางให้เจ้าเอง ไป๋อี้เฉินพูดอยู่หน้าประตูเขารอฟังอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับใดๆออกมาจากข้างในห้องของหยวนเอ๋อเลย ไป๋อี้เฉิน เลยค่อยๆแง้มประตูและส่องเข้าไปดูก็เห็นลี่หลินนั่งหลับอยู่ข้างเตียงของหยวนเอ๋อ เขาจึงเปิดประตูเข้าไปดูข้างในภายในห้องกลิ่นยาอบอวนไปหมด เขามองลี่หลินที่สภาพดูแทบไม่ได้และยังชุดเปื้อนเลือดที่นางใส่อยู่อีก เขาจึงหันไปสั่งบ่าวรับใช

“ไปเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้พระชายา,..แล้วไปตามหมอหญิงมาดูแลสาวใช้ของนางด้วย”เมื่อสั่งบ่าวรับใช้เสร็จเขาก็หันมาอุ้มเอาลี่หลินและออกจากห้องไป เขาพาลี่หลินมายังห้องของนางเมื่อมาถึงหน้าประตูบ่าวรับใช้ก็เข้ามารายงาน

"เตรียมน้ำเสร็จแล้วขอรับ..ท่านอ๋อง..!

ไป๋อี้เฉินไม่พูดอะไรแล้วก็อุ้มลี่หลินเข้าห้องไป เขาวางนางลงบนเตียงบนแล้วจัดการถอดชุดที่เปื้อนเลือดของนางออกจนหมดแล้วใช้ผ้าคลุมตัวนางไว้ ไป๋อี้เฉินถือชุดเปื้อนเลือดออกมาแล้วยื่นชุดนั้นให้บ่าวรับใช้ แล้วสั่งให้นำชุดเปื้อนเลือดไปเผาทิ้งเสีย แล้วเขาก็เดินกลับมาหาลี่หลินที่นอนหลับลึกอยู่ คงเป็นเพราะไม่ได้นอนมาห้าวันแล้วจึงทำให้นางหลับลึกจนไม่รู้สึกตัว ไป๋อี้เฉินอุ้มลี่หลินขึ้นมาอีกครั้งแล้วเดินหายเข้าไปยังห้องอาบน้ำ เขาค่อยๆวางนางลงในถังน้ำอุ่นขนาดใหญ่ เมื่อร่างกายสำผัสโดนน้ำลี่หลินก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

“นี่ท่านกำลังทำอะไร..?ลี่หลินถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าไป๋อี้เฉินกำลังดึงผ้าที่คลุมตัวนางออก”

“ก็อาบน้ำให้เจ้าไง?..ไปอี้เฉินตอบกลับไปทันทีเช่นกัน”

“ไม่ต้อง!!.หม่อมฉันอาบเองได้เพคะ,..ท่านก็ออกไปได้แล้วเพคะ"

ไป๋อี้เฉินเดินออกมาจากห้องอาบน้ำและมานั่งรอลี่หลินที่โต้ะน้ำชา ไม่นานลี่หลินก็อาบน้ำแปรงฟันเสร็จแล้วเดินออกมา ลี่หลินสวมเพียงชุดคลุมยาวสีดำเพียงตัวเดียวเดินเช็ดผมออกมาโดยไม่คิดว่าไป๋อี้เฉินจะยังอยู่ในห้องของนาง

“ท่านยังไม่ไปอีกหรือ..?หรือมีอะไรจะต่อว่าหม่อมฉันที่ฆ่าคนของท่าน..?ครั้งนี้หม่อมฉันจะถือว่าหม่อมฉันไม่ผิดเพราะหม่อมฉันได้เตือนท่านไปแล้ว ว่าอย่าให้นางมายุ่งกับหม่อมฉันความอดทนของหม่อมฉันมีจำกัดและตอนนี้มันได้หมดลงแล้ว ”ครั้งนี้จะเป็นเพียงการเชือดไก่ให้ลิงดู หากมีครั้งต่อไปมีดในมือของหม่อมฉันจะปักลงที่คอของซูหนี่คนรักของท่านไม่พลาดแน่นอน"

"ข้าไม่ได้มาต่อว่าเจ้า,..เรื่องในครั้งนี้ซูหนี่ก็เป็นฝ่ายผิดและเจ้าก็ได้ให้บทเรียนกับนางไปแล้วก็ถือว่าให้แล้วกันไป ตอนนี้บ่าวรับใช้ทั้งหมดในจวนต่างพากันกลัวเจ้ายิ่งกว่ากลัวข้าเสียอีก ไป๋อี้เฉินบอกลี่หลนอย่างใจเย็น

"ก็ดี!!..ลี่หลินพูดพร้อมเดินไปหยิบเสื้อผ้าของนางเพื่อไปเปลี่ยน ลี่หลินหายเข้าไปเปลี่ยนชุดสักพักนึงก็เดินออกมา และกำลังจะออกไปจากห้องโดยไม่สนใจว่าไป๋อี้เฉินก็นั่งอยู่ในห้อง

“เจ้าจะไปไหน..?ไป๋อี้เฉินพูดขึ้น”

“ก็ไปดูหยวนเอ๋อน่ะสิเพคะ!..”

“เจ้าไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว,..เดี๋ยวก็ล้มป่วยไปอีกคนหรอก ไม่ต้องไปข้าให้หมอหญิงมาดูแลนางแทนเจ้าแล้ว”ไป๋อี้เฉินบอกลี่หลินแต่ใช่ว่านางจะฟังเขา ลี่หลินเดินต่อไปจนถึงหน้าประตู

"ปัก!.ปัก!..ปัก..!..ลี่หลินตัวชาไปทั้งตัวขยับเขยื้อนไม่ได้ ไป๋อี้เฉินได้สกัดจุดนางไว้ เรื่องพวกนี้นางเคยเห็นแต่ในหนังกำลังภายในแต่ไม่คิดว่าจะเจอกับตัว ไป๋อี้เฉินที่ยืนอยู่ข้างหลังนางก็ได้อุ้มลี่หลินขึ้นและพานางไปยังเตียงนอน

“ท่านจะทำอะไร!ท่านอ๋อง!!..ท่านปล่อยหม่อมฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”ลี่หลินพููดแต่ไม่อาจขัดขืนได้

“ช่วยไม่ได้หากเจ้ายอมนอนดีๆข้าคงไม่ต้องใช้วิธีนี้,..ไป๋อี้เฉินวางลี่หลินลงแล้วบอกให้นางนอนพักผ่อน"

“ท่านคลายจุดให้ข้าเถอะ,..ขอข้าไปดูหยวนเอ๋อสักครู่แล้วค่อยกับมานอนก็ได้”ลี่หลินต่อลองกับไป๋อี้เฉิน

“ไม่อนุญาต!.นอนเสีย..ข้าจะนั่งเฝ้าเจ้าอยู่ตรงนี้”

เมื่อการต่อรองไม่เป็นผล ลี่หลินก็หลับตาลงแล้วก็หลับไปด้วยความเพลียที่นางไม่ได้นอนติดต่อกันหลายวันจึงทำให้นางหลับสนิทตื่นขึ้นมาก็เป็น ยามโหย่วแล้ว ลี่หลินลุกออกจากเตียงเห็นไป๋อี้เฉินนั่งอ่านหนังสือยู่ที่โต๊ะน้ำชา นี่เขานั่งเฝ้านางทั้งวันอย่างนั้นหรือ

"เจ้าตื่นแล้วหรือ..?

“อืม”ลี่หลินตอบเขาแล้วเดินหายเข้าไปล้างหน้าล้างตา พอนางเดินกลับออกมาอาหารก็ถูกยกเข้ามาวางไว้เต็มโต๊ะ

“นั่งกิินอะไรสักหน่อยสิ,..เจ้าไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน”

ลี่หลินยิืนมองอาหารที่วางอยู่เต็โต๊ะ แล้วจึงตอบไป๋อี้เฉินกลับไปว่า..

“หม่อมฉันไปดูหยวนเอ๋อก่อนแล้วค่อยกลับมากินแล้วกันนะเพคะ,..พูดจบลี่หลินก็วิ่งออกไปทันที”ไป๋อี้เฉินมองตามหลังแล้วก็ยิ้มขึ้นมา

"พวกเจ้าออกไปก่อน!!..ลี่หลินบอกหมอหญิงกับสาวใช้อีกคนที่ไป๋อี้เฉินส่งมาดูหยวนเอ๋อแทนนาง

“เพคะพระชายา”สาวใช้พร้อมหมอหญิงรีบออกไปตามที่นางสั่ง

"เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง!..ลี่หลินถามหยวนเอ๋อพร้อมเอาหลังมือไปทาบบนหน้าผากของหยวนเอ๋อและใช้หลังมืออีกข้างทาบบนหน้าผากตัวเองเพื่อวัดไข้

“ไม่มีไข้แล้วนี่”เจ้าได้ทานอะไรรึยัง หมอหญิงได้ให้ยาอะไรเจ้ากินรึเปล่า ลี่หลินถามด้วยความกังวลเพราะกลัวยาจีนกับยาของนางต้านกัน

“ข้านกินข้าวแล้วเจ้าค่ะคุณกนู,.แต่ไม่ได้กินยาที่หมอหญิงให้มาเพราะกลัวท่านจะดุเอาเลยรอถามท่านดูก่อนเจ้าค่ะ ”

"ดีมาก;…ตอนนี้เจ้าก็กินยาที่ข้าให้อย่างเดียวก็พอ.ส่วนยาของหมอหญิงอย่าพึ่งกินเลยจะดีกว่า ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อในหมอหญิงแต่ข้าเพียงแต่กลัวว่ายาจะออกฤทธิ์ต้านกันจะทำให้เจ้าเป็นอันตราย

“เจ้าค่ะคุณหนู,..ข้าจะเชื่อฟังท่านเจ้าค่ะ”

เมื่อลี่หลินเห็นอาการของหยวนเอ๋อดีขึ้นแล้วก็วางใจ หลังจากล้างแผลให้หยวนเอ๋อและสั่งงานหมอหญิงเสร็จลี่หลินก็กลับไปยังห้องของนาง ลี่หลินเปิดประตูเข้าไปในห้องช้าๆมองซ้ายมองขวา เห็นว่าไป๋อี้เฉินได้ออกไปจากห้องของนางแล้ว นางจึงปิดประตูและมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารที่เขาได้เตรียมไว้ให้นาง

หลังจากกินข้าวอิ่มลี่หลินก็็เดินเล่นให้อาหารที่กินเข้าไปย่อยได้ง่ายขึ้น นางเหลือบไปเห็นหนังสือที่ไป๋อี้เฉินนั่งอ่านทั้งวันเพื่อเฝ้านางที่นอนหลับอยู่ในห้อง ลี่หลินจึงเดินไปที่โต๊ะน้ำชาและนั่งลงเปิดดูหนังสือเล่มนั้น ที่แท้มันคือตำราพิชัยยุทธพิชัยสงครามลี่หลินเปิดดูสองสามหน้าเนื้อหาน่าสนใจอยู่ไม่น้อย

เวลาล่วงเลยผ่านมาสองสัปดาห์แล้วอาการบาดเจ็บของหยวนเอ๋อก็หายเป็นปกติดีแล้วและกลับมารับใช้ข้างกายของลี่หลินเหมือนเดิม

“หยวนเอ๋อ!…”

“เจ้าคะคุณหนู”

“ในวันข้างหน้าขีวิตของข้ายิ่งต้องเสี่ยงกับอันตราย ข้าเพียงเป็นห่วงเจ้าจะอยู่อย่างไรหากไม่มีข้า,..หากวันนั้นมาถึงข้าอยากให้เจ้ากลับไปยังจวนแม่ทัพหลี่ไปหาแม่ของข้า ที่นั่นจะเป็นที่พักพิงของเจ้าได้ตลอดไป”

“คุณหนูท่านพูดอะไรของท่านเจ้าคะ!!..หยวนเอ๋อไม่ไปไหนทั้งนั้นข้าจะอยู่กับท่านไม่ว่าจะเจออันตรายใดๆข้าก็จะไม่ทิ้งท่านเด็ดขาด..คุณหนูท่านอย่าไล่ข้าไปเลยนะเจ้าคะ”

"แม้หนทางที่ข้าเดินจะเต็มไปด้วยคมดาบเจ้าก็จะเดินไปกับข้าอย่างนั้นรึ..?

“เจ้าค่ะ”หยวนเอ๋อรีบรับปากลี่หลินทันที และน้ำตาของนางก็หยดแหมะลงมา

“เอาล่ะๆ,…หากเจ้ายืนยันที่จะอยู่เคียงข้างข้า,..จ้าก็ตะไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอันตรายแน่นอน เพื่อที่จะอยู่ข้างข้าเจ้าต้องเปลี่ยนตัวเองและปกป้องตัวเองให้ได้เสียก่อน และข้าจะเป็นคนฝึกรึเจ้าเอง”

"ฝึกหรือเจ้าคะ!!!..

“ใช่”..เจ้าต้องฝึกไม่ว่าจะเป็นขี่ม้ายิงธนู ศิลปะการต่อสู้หรือแม้แต่การร่ายรำเจ้าก็ต้องฝึก อย่างน้อยสิ่งที่ข้าพูดมาทั้งหมดมันจะช่วยให้เจ้าเอาตัวรอดได้ในวันข้างหน้า

"เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลย!!.อันดับแรกต้องฝึกสมรรถนะทางร่างกายของเจ้าก่อนเมื่อร่างกายแข็งแรงทุกอย่างก็จะง่ายขึ้นเอง

“เจ้าค่ะคุณหนู”ข้าจะทำทุกอย่างตามที่ท่านบอกและตั้งใจฝึกฝนเจ้าค่ะ หากมันเป็นการปกป้ปองท่านได้ข้ายินดีเจ้าค่ะ หยวนเอ่อตอบรับที่หลินด้วยความกระตือรือร้น

"ดีมาก,…เด็กน้อยของข้า!..

^--^**

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***