บทที่.15 ตีหมาก็ต้องดูเจ้าของ

ไป๋อี้เฉิน วันนี้เมื่อซูหนี่รู้ว่าเขาให้ลี่หลินย้ายเข้ามาอยู่ที่เรือนหลัก นางก็ร้องไห้โวยวายขึ้นมาทันที กว่าเขาจะปลีกตัวออกมาได้ก็ต้องรอจนนางร้องไห้เหนื่อยจนหลับไป และเขายังต้องกลับมาสะสางงานที่ห้องหนังสืออีกกว่าจะเสร็จก็ปาไปยามจื่อแล้ว เขาเดินกลับมาที่เรือนหหลักและมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของลี่หลินเขายืนอยู่หน้าห้องของนางอยู่นานแล้วก็เดินผ่านไปยังห้องของเขา ไป๋อี้เฉินได้ถอดเสื้คลุมออกและเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาแล้วกลับมานอนที่เตียงเขานอนเอามือก่ายหน้าผากเหมือนกำลังใช้ความคิดกับอะไรบางอย่างและก็หลับไป

ยามโฉ่ว !..อย่า!..อย่านะ!!…อย่าทำ…อย่าฆ่าพวกเขา!!…เสียงของไป๋อี้เฉินดังออกมาจากห้องของเขา คืนนี้เขาได้ฝันร้ายอีกแล้ว เสียงของไป๋อี๋เฉินทำให้ลี่หลินที่กำลังหลับสบายสดุ้งตื่นขึ้นมานางลุกขึ้นจากเตียงขึ้นมานั่งตั้งสติและมองหาว่าเสียงมาจากทางไหน “ข้าขอร้อง!!..อย่าฆ่าพวกเขา!!.อย่า!..อย่า…เสียงของไป๋อี้เฉินดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อลี่หลินมั่นใจว่าเป็นเสียงที่ดังมาจากห้องของไปอี้เฉินนางจึงลงจากเตียงหยิบเสื้อคลุมมาใส่และเดินออกจากห้องไปหยุดที่หน้าห้องของไป๋อี้เฉินโดยไม่ได้ปลุกหยวนเอ๋อที่กำลังหลับสบาย ลี่หลินเงี่ยหูฟังที่หน้าประตูก็ยังได้ยินเสียงอยู่นางจึงตัดสินใจเคาะประตู “ก็อก!..ก็อก!..ก็อก!!.ไป๋อี้เฉินท่านเป็นอะไรรึเปล่า?…ข้าได้ยินเสียงดังออกมาจากห้องของท่าน ..ก็อก!..ก็อก..ก็อก…ลี่หลินทั้งเคาะประตูทั้งเรียกไป๋อี้เฉินแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดได้ยินเพียงเสียงร้องดังออกมา นางจึงตัดสินใจลองปลักประตูโชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อกเอาไว้ นางจึงรีบเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น ลี่หลินจุดเทียนที่ตั้งอยู่กลางห้องทำให้มีแสงสว่างขึ้นมาหน่อย นางเดินไปยังต้นเสียงที่ได้ยินก็เห็นไป๋อี้เฉินนอนดิ้นไปดิ้นมาละเมอไม่หยุดเหงื่อออกจนเปียกไปหมด ลี่หลินจึงพยายามปลุกเขา"ไป๋อี้เฉิน!….ไป๋อี้เฉิน..ท่านตื่นสิ..ตื่น!..ตื่น!.ลี่หลินปลุกเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมตื่นทั้งเขย่าทั้งร้องเรียก"ได้ท่านไม่ตื่นใช่มั้ยอย่าหาว่าข้าใจร้ายแล้วกันลี่หลินบ่นพรึมพรัมๆนางปลุกเขาจนเหนื่อยแต่ไป๋อี้เฉินก็ไม่ยอมตื่นเอาแต่ละเมอไม่ยอมหยุด “เปี๊ยะ!…เสียงฝ่ามือกระทบหน้าของไป๋อี๋เฉินอย่างแรง" ไป่อี้เแินรุ้สึกเจ้บแป้บที่แก้ซ้ายของเขาและก็เริ่มรู้สึกชาไปทั้งหน้าเขาลืมตาตื่นขึ้นมาก็ตกใจเล็กน้อยที่เห็นลี่หลินนั่งอยู่บนเตียงข้างๆเขา “นี่เจ้าตบหน้าข้าอย่างนั้นรึ?..ไป๋อี้เฉินถามลี่หลินด้วยความมึนงง 'ใช่!..ข้าตบท่านเองใครใช้ให้ท่านปลุกไม่ยอมตื่นล่ะ นอนละเมอเอะอะโวยวายอยู่ได้ทำให้คนอื่นเขาไม่ต้องนอนไปด้วย ไป๋อี้เฉินเอามืจับแก้มตัวเองแล้วก็เงียบไปพักนึง ”ข้าขอโทษ,..ที่ทำให้เจ้าต้องตื่นมากลางดึก" ลี่หลินหันไปมองหน้าเขาเห็นสีหน้าของไก๋อี้เฉินรู้สึกผิดจริงๆจึงไม่ได้ว่าอะไร “ท่านดื่มน้ำอุ่นสักหน่อยจะได้ดีขึ้น” ลี่หลินเดินไปเทน้ำอุ่นมาให้ไปป๋อี้เฉินดื่ม “ข้าไม่รู้หรอกนะว่าท่านไปเจอเหตุการณ์เลวร้ายอะไรมาแต่ท่านก็อย่าโทษตัวเองให้มากนักมันจะทำรายสุขภาพของท่านเปล่าๆอันปล่อยวางได้ท่านก็ควรปล่อยวาง”ลี่หลินบอกไป๋อี้เฉิน ตอนนี้นางง่วงนอนมากอยากกลับไปนอนเตียงนุ่มๆของนางเต็มที “ท่านดีขึ้นรึยัง?…หากท่านดีขึ้นแล้วข้าขอตัวไปนอนต่อนะ ลี่หลินบอกเขาพร้อมทำท่ากำลังจะเดินกลับห้องของนาง ”หมับ!!.ไป๋อี้เฉินได้คว้าแขนของลี่หลินไว้ “ท่านมีอะไรอีกอย่างนั้นรึ!…ท่านต้องการอะไรข้าจะให้คนไปเอามาให้,..ท่านอ๋องท่านอยากได้อะไรท่านก็พูดมาข้าง่วงจะแย่อยู่แล้ว!..ลี่หลินเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา" และไป๋อี้เฉินก็ไม่ยอมปล่อยแขนของนางสักที “เจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าจนกว่าข้าจะหลับได้มั้ย ไป๋อี้เฉินพูดขึ้นแต่เขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองนางเพียงแต่นั่งก้มหน้าจับแขนนางไว้ ลี่หลินมองไป๋อี้เฉินอย่างพิจราณา และคิดอยู่ในใจไป๋อี้เฉินเขาน่าจะป่วยจริงและอาการป่วยของเขาคงจะเป็นความลับ เพราะที่เรือนแห่งนี้ในตอนกลางคืนไม่มีบ่าวรับใช้หรือแม้แต่ทหารยามยังไม่มี ลี่หลินจึงนั่งลงที่ขอบเตียงและเอามืออีกข้างยื่นไปกุมมือของเขาไว้แล้วก็พูดปลอบใจเขา

“ก็ได้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่านจนกว่าท่านจะหลับ”

ไป่อี้เฉิน เมื่อได้ฟังดังนั้นเขาค่อยๆได้โน้มตัวเอาหน้ามาซบที่ไหล่ของลี่หลินและหลับตาลง ลี่หลินจึงใช้มือลูบไปที่หลังของเขาเบาๆ เมื่อนางเห็นว่าไป๋อี้เฉินหลับแล้วนางจึงใช้มือประครองศรีษะของเขาเอาไว้และค่อยๆวางเขาลงนอนอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาอีก จากนั้นลี่หลินก็ลุกขึ้นค่อยย่องออกไป แต่ก้าวขาออกไปได้เพียงสามก้าวนางก็รู้สึกว่ามีอะไรรั้งนางไว้พอหันหลังกลับไป ไป๋อี้เฉินได้นอนกำชายเสื้อคลุมของนางไว้แน่นและอยู่ๆเขาก็พลิกตัวกระทันหันทำให้ชายเสื้อที่ตึงรั้งลี่หลินให้เสียหลักเซไปกระแทกกับไป๋อี้เฉินอย่างแรงและทำให้เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง “เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ.!เขาถามนางเมื่อเห็นว่าลี่หลินยังอยู่ในห้องของเขา" ..ข้ากำลังลังจะไปท่านนอนต่อเถอะและปล่อยชายเสื้อของข้าด้วย" ไป๋อี้เฉินมองชายเสื้อที่อยู่ในมือแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย แล้วใช้มือเกี่ยวเอวของลี่หลินออกแรงเพียงนิดเดียวนางก็ลงไปนอนอยู่ข้างเขา ไป๋อี้เฉินขยับตัวเข้าไปกอดนางเอาไว้ “นอนเถอะดึกมากแล้ว”เขากระซิบข้างหููของลี่หลินและเขาก็หลับไป ลี่หลินนอนมองหน้าไป๋อี้เฉินภายในใจของนางก็คิดเขามีอาการแบบนี้มานานเท่าไหร่ อาการหวาดผวาทุกครั้งที่หลับตาลงและต้องฝันร้ายซ้ำๆแต่เรื่องเดิมเขาไปพบเจออะไรมากันแน่นางนอนคิดไปคิดมาก็ไม่ได้คำตอบและผลอยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ไป๋อี้เฉินได้ตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลา ยามเฉินแล้ว เขามองไปยังลี่หลินที่ยังหลับอยู่ข้างๆเขา เขาพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าไปหาลี่หลินเขานอนมองนางที่ยังหลับสนิท ท่าทางตอนนางหลับช่างดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงเขามองนางอยู่นานแล้วก็ยิ้มออกมา และลี่หลินก็ตื่นพอดีเมื่อนางลืมตาขึ้นก็เห็นไป๋อี้เฉินนอนตะแคงเอามือท้าวศรีษะมองนางอยู่ "นี่ท่านยิ้มอะไร?..เป็นบ้าหรืออย่างไร!..ฮึ!! ลี่หลินพูดพร้อมบิดขี้เกียจโดยไม่สนใจไป๋อี้เฉินที่กำลังมองนางอยู่

พระชายา!.พระชายา!..พระชายาขอรับ!!! เสียงบ่าวรับใช้คนนึงร้องเรียกลี่หลินด้วยน้ำเสียงที่ดูกระวนกระวานเป็นอย่างมาก เมื่อลี่หลินได้ยินนางก็รีบลุกลงจากเตียงเพื่อเดินไปหาบ่าวรับใช้ที่เรียกนางอยู่หน้าห้องแต่ถูกไป๋อี้เฉินรั้งเอาไว้"แต่งตังให้เรียบร้อยก่อนค่อยออกไป"ไป๋อี้เฉินพูดขึ้นเพราะตอนนี้นางใส่เพียงเสื้และกางเกงตัวในเพียงชั้นเดียว เมื่อได้ยินไป๋อี้เฉินบอกแบบนั้นลี่หลินนางก็ก้มลงมองตัวเองทันที เป็นอย่างที่เขาว่าตอนนี้นางดูไม่เรียบร้อยเลย ลี่หลินจึงมองหาเสื้อคลุมของนางที่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ถอดมันไปตั้งแต่ตอนไหน นางมองไปรอบเตียงของไผ่อี้เฉินก็เห็นเสื้อคลุมของนางถูกวางกองไว้ใกล้ๆหมอนของเขานางจึงเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้เรียบร้อย เสื้อคลุมตัวยาวได้ปกปิดร่างกายของนางอย่างมิดชิดและลี่ก็เปิดประตูออกไปจากห้องไป๋อี้เฉิน โดยมีเขาเดินตามหลังออกไปติดๆ

“เกิดอะไรขึ้นอย่างนั้นรึ!..ถึงได้เสียงดังเอะอะโวยวาย!รบกวนการนอนของพระชายา”เสียงอันดุดันของไป๋อี้เฉินดังขึ้นจากด้านหลังของลี่หลิน ทำให้บ่าวรับใช้ที่ได้ฟังและคงคิดว่าเขาได้ทำให้ท่านอ๋องโกรธขึ้นมาเสียแล้ว “จะมัวยืนบื้ออยู่ทำไม,..มีอะไรจะรายงานพระชายาก็รีบพูดมาสิ" ไป๋อี้เฉินพูดขึ้นอีกครั้งทำให้บ่าวรับใช้กลัวจนตัวสั่น

“เจ้ามีอะไรอย่างนั้นรึถึงได้ดูกระวนกระวายเช่นคนนี้,..เจ้าใจเย็นๆแล้วค่อยๆบอกข้ามา” ลี่หลินพูดกับบ่าวคนนั้นอย่างอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เขากลัวมากไปกว่านี้

"คือ!. คือ!..คือข้าเห็นคนของพระชายารองนำตัวสาวใช้ของท่านไปขอรับ

"แล้วคนของชายารองจะนำตัวหยวนเอ๋อไปทำไม..??

เมื่อตอนช้าวสาวใช้ของพระชายาเอกได้ไปที่ห้องครัวและได้ทำซุบไก่ดำไว้ให้ท่าน แต่สาวใช้ของพระชายารองไม่ยอมให้นางยกมา บอกว่าไก่ดำพวกนั้นเป็นของที่ท่านอ๋องสั่งมาให้พระชายารองโดยเฉพาะ สาวใช้ของพระชายารองเลยกลับไปรายงานพระชายารอง ว่าสาวใช้ของท่านขโมยไก่ดำของพระชายารองไปขอรับ พระชายารองจึงสั่งให้คนมานำตัวสาวใช้ของท่านไปรับโทษขอรับ ลี่หลินได้ฟังที่บ่าวรับใช้รายงานจึงโมโหจนขอบตาแดงก่ำจ้องมองหน้าได๋อี้เฉินอย่างโกรธเคือง “ข้าบอกท่านแล้วใช่มั้ยว่าอย่าให้นางมาล้ำเส้นกับข้าสิ่งที่ข้าบอกกับท่านก่อนที่จะย้ายเข้ามาเรือนหลักแห่งนี้ คำว่าล้ำเส้นของข้าคือแม้แต่คนของข้าก็ห้ามยุ่ง ลี่หลินต่อว่าไป๋อี้เฉินด้วยน้ำเสียงที่โกรธมากสายตาของนางตอนนี้ยังทำให้ไป๋อี้เฉินรู่้สึกหวั่นว่านางจะฆ่าคนขึ้นมาจริงๆ

หลินเอ๋อ!..เจ้าใจเย็นๆก่อนอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันก็ได้ ไป๋อี้เฉินพูดขึ้นหวังเพียงให้นางใจเย็นลง แต่กับเป็นการเติมไฟให้นางโกรธขึ้นมากกว่าเดิม เพราะลี่หลินกำลังเข้าใจว่าเขาปกป้องเรือนรองอยู่

“เจ้าพาข้าไปหาหยวนเอ๋อเดี๋ยวนี้”ลี่หลินสั่งย่าวรับใช้ที่มารายงานนาง

“ขอรับพระชายาเอก”

บ่าวรับใช้นำทางลี่หลินไปยังหน้าลานบ้านของเรือนรอง เมื่อไปถึงก็เห็นหยวนเอ๋อกำลังถูกทรมานโดยการถูกจับให้ตึงอยู่กับพื้นมือสองข้างถูกเหยียบและบดขยี้จนเลือดไหลอาบแทบจะมองไม่เห็นนิ้วมือ และหลังของนางก็ถูกเฆี่ยนไปหลายทีจนเป็นแผลแตก ลี่หลินมองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกใจและตระโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!..พวกเจ้ากล้าดียังไงมาทำร้ายคนของข้า" หยวนเอ๋อเมื่อได้ยินเสียงคุณหนูของนาง นางก็รู้สึกว่าตัวเองรอดแล้ว

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นต่างหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงลี่หลิน "พวกเจ้าหยุดทำไมเฆี่ยนนางต่อเดี๋ยวนี้ซูหนี่สั่งบ่าวรับใช้ บ่าวรับใช้ที่เป็นคนเฆี่ยนหยวนเอ๋อก็ลังเลไม่รู้จะฟังคำสั่งใคร ส่วนสาวใช้ของชายารองนางไม่ฟังคำสั่งลี่หลินอยู่แล้ว และใช้เท้าของนางบดมือของหยวนเอ๋อกกับพื้น

โอ้ย!..เจ็บ!..ข้าเจ็บเหลือเกิน!! .คุณหนูช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ เสียงของหยวนเอ๋อร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดบวกกับเสียงสะอื้นไห้ของนาง ทำให้ลี่หลินทนไม่ไหวอีกต่อไป นางดึงมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ออกมา และวิ่งเข้าไปหาบ่าวรับใช้คนที่เฆี่ยนหยวนเอ๋อทันที

ลี่หลินใช้มีดสั้นปักเข้าที่คอของบ่าวรับใช้คนนั้นอย่างรวดเร็วและแม่นยำ เมื่อนางดึงมีดออกเลือดก็พุ่งกระฉูดบ่าวรับใช้คนนั้นก็สิ้นใจตายทันที เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ซูหนี่และบ่าวรับใช้ของนางต่างตกใจมาก และบ่าวรับใช้ที่เหยียบมือของหยวนเอ๋อกำลังจะวิ่งหนีแต่ก็ไม่ทัน ลี่หลินคว้าตัวนางเหวี่ยงลงกับพื้น สาวใช้คนนั้นทั้งกลัวและตกใจเป็นอย่างมากนางยังไม่อยากตายนางร้องไห้ฟูมฟายออกมาพร้อมรีบลุกขึ้นคุกเข่าร้องขอชีวิตจากลี่หลิน

พระชายาเอก!..พระชายาเอกเพคะ!!!หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะหม่อมฉันแค่ทำตามคำสั่งเท่านั้นเพคะได้โปรดไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วยเพคะ สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว “ไว้ชีวิตเจ้าอย่างนั้นเหรอ?.เสียงที่ลี่หลินพูดออกมาเยือกเย็นมาก ได้!..งั้นเจ้ายื่นมือสองข้างของเจ้าออกมาสิ,…แล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า สาวใช้ได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นมือสองข้างของนางออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ""จั้ว!!..จั้ว!!..เสียงมีดสั้นที่ลี่หลินแทงเข้าไปที่มือของสาวใช้คนนั้น “โอ๊ย!!โอ๊ย!!หม่อมฉันเจ็บเพคะ ”

"ทีนี้เจ้ารู้รึยังว่าหยวนเอ๋อของข้าเจ็บแค่ไหน..?

“ทราบแล้วเพคะ!!..หม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้วเพคะพระชายาเอก”สาวใช้ของซูหนี่ร้องโอดโอยกุมมือตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือด

"พวกเจ้าจงจำเอาไว้,..จะตีหมาก็ต้องดูเจ้าของ,..ข้าอยู่นี่ทั้งคนพวกเจ้ายังกล้าทำร้ายคนของข้า นี่คือผลของการที่ไม่ดูเจ้าของของมัน ลี่หลินประกาศเสียงดังและลุกขึ้นยืนหันไปมอง ซูหนี่ที่ยืนกลัวจนตัวสั่นแอบอยู่หลังบ่าวรับใช้อีกคน

“เจ้าใส่ร้ายข้าให้ถูกโบยจนเกือบตาย”ข้าก็พยายามไม่ใส่ใจเจ้าของเพียงต่างคนต่างอยู่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแต่เจ้ากับตอแยข้าไม่เลิก ครั้งนี้จะเป็นแค่การเตือนหากเจ้าไม่หยุดตอแยข้า ศพต่อไปจะเป็นเจ้าลี่หลินพูดพร้อมใช้มีดสั้นที่อาบไปด้วยเลือดชี้ไปยังซูหนี่

“หลินเอ๋อ!..เสียงไป๋อี้เฉินดังขึ้น,..ข้าว่าเจ้าพอแค่นี้เถอะ ไป๋อี้เฉินบอกลี่หลิน เขาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดและได้ยินทุกอย่าง เพียงแต่เขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขารักและเป็นคนอ่อนโยนมาตลอดจะกลายเป็นคนที่จิตใจโหดร้ายเลือดเย็นเช่นนี้ ตอนกู้เมิ่งมารายงานเขาถึงเหตุการณ์คืนที่ซูหนี่ตกน้ำเป็นซูหนี่ที่วางแผนทั้งหมด เขายังไม่อยากจะเชื่อแต่วันนี้เขาได้มาเห็กับตาตัวเอง ไป๋อี้เฉินได้เดินตามลี่หลินมาข้างหลังและได้หยุดเมื่อถึงลานบ้านของเรือนรองและแอบดูว่าลี่หลินนางจะจัดการย่างไร เขาจึงยังไม่แสดงตัวออกมาและได้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เมื่อเขาเห็นว่าสิ่งที่ลี่หลินทำมันสมควรพอได้แล้วจึงได้แสดงตัวออกมา

“ท่านอ๋อง”ท่านอ๋องเพคะ!..,ช่วยด้วยเพคะพี่หญิงเป็นบ้าอะไรไม่รู้นางฆ่าคนตายด้วยเพคะ"หม่อมฉันกลัวเพคะ ซูหนี่รีบวิ่งเข้าไปกอดไป๋อี้เฉินทันที แต่ไป๋อี้เฉินไม่พูดอะไรสักคำ

“ท่านอ๋องท่านดูสิเพคะ”ซูหนี่ร้องไห้ทำเสียงน่าสงสาร พี่หญิงนางยังทำร้ายสาวใช้ของหม่อมฉันด้วยเพคะ ฮือ!..ฮือ!ซูหนี่ร้องไห้ออกมา

"ไม่ใช่เพราะเจ้าไปทำร้ายคนของหลินเอ๋อก่อนหรอกหรือ..?ไป๋อี้เฉินพูดด้วยเสียงราบเรียบไร้ควารู้สึก

ซูหนี่ได้ยินนางก็เงียบและนิ่งไปชั่วขณะ แต่ซูหนี่ทันได้พูดอะไร ไป๋อี้เฉินก็ชิงพูดขึ้น

"ต่อไปพระชายารองให้อยู่แต่ในจวนของตัวเอง ห้ามออกจากจวนแม้แต่ก้าวเดวหากข้าไม่อนุญาต และเรื่องในวันนี้ห้ามแพ่งพายออกไปเด็ดขาด หากข้ารู้ว่าใครนำเรื่องในวันนี้ออกไปแพ่งพาย ฆ่าทิ้งสถานเดียว และเรื่องในบ้านทุกอย่างต่อไปให้พระชายาเอกเป็นคนดูแลทั้งหมด

‘ขอรับ’บ่าวรับใช้ตอบรับคำสั่งของไป๋อี้เฉิน

ลี่หลินเมื่อได้ยินเขาประกาศออกไปแบบนั้นแต่นางก็ไม่พูดอะไร เดินไปหาหยวนเอ๋อที่นอนสลบอยู่ ลี่หลินย่อตัวลงไปอุ้มหยวนเอ๋อขึ้นมาในท่าเจ้าสาว และเดินผ่านไป๋อี้เฉินไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เมื่อนางเดินผ่านเขาไป ไป๋อี้เฉินจึงสั่งขึ้น

“เก็บกวาดให้เรียบร้อยเสีย”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***