บทที่.14 เดินไปตามเกม

“ต้าเกอ”ครั้งนี้ท่านจะต้องเดินทางไกลด้วยตัวเองสักครั้ง ลี่หลินบอกซูเฟิงด้วยนางต้องการให้เขาเดินทางไปยังชายแดนเหนือไปหาท่านพ่อของนาง ลี่หลินตัดสินใจว่านางจะต้องหย่าขาดกับไป๋อี้เฉินให้ได้ ฉะนั้นนางจึงต้องวางแผนหาทางหนีและหลบหลีกไป๋อี้เฉิน ลี่หลินนางรู้ว่าหากนางหย่าขาดกับเขาได้ก็ไม่แน่ว่าไป๋อี้เฉินจะปล่อยนางไปนางจึงวางแผนจะหาที่หลบซ่อนซึ่งชายแดนเหนือก็เป็นที่ที่เหมาะที่สุดเพราะอยู่ห่างจากเมืองหลวงมาก นางจึงอยากส่งข้อความให้พ่อของนางหาทำเลที่เงียบสงบห่างไกลผู้คนเอาไว้ให้และนางจะสร้างเรือนพักและเรือนทดลองของนาง ตอนนี้ลี่หลินสามารถเปิดมิติของตัวเองได้แล้วนางจึงสามารถหยิบของต่างๆในยุคของนางได้อย่างสบายโดยเฉพาะห้องทดลองขนาดใหญ่ของนาง นางก็สามารถหยิบอะไรก็ได้มาใช้ตามใจ ลี่หลินจึงคิดที่จะติดปีกให้กับตัวเองอีกครั้งและแผนการนี้จึงต้องดำเนินให้เงียบที่สุด หากนางทำสำเร็จนางก็จะใช้ชีวิตอยู่ชายแดนเหนือข่วยท่านพ่อของนางออกรบอยู่ที่ชายแดนเหนือตลอดไป ภาระกิจนี้นางจึงจำเป็นต้องให้ซูเฟิงไปทำด้วยตัวเอง

  “ต้าเกอ,…ข้าอยากให้ท่านเดินทางไปชายแดนเหนือสักหน่อย”ที่นั่นข้ามีงานให้ท่านทำ ข้ามีจดหมายฉบับหนึ่งอยากส่งให้ท่านพ่อเมื่อท่านพ่อเปิดอ่านท่านพ่อจะบอกกับท่านเองว่าต้องทำอะไร และจงจำไว้เรื่องนี้ต้องทำให้เงียบที่สุดเมื่อทุกอย่างสำเร็จพร้อมแล้ว ท่านค่อยกลับมาหาข้า

  “ให้ข้าเดินทางไปชายแดนเหนือแล้วเจ้าล่ะจะทำอย่างไร”..?ซูเฟิงถามลี่หลินขึ้นมาทันทีเพราะเขาเป็นห่วงว่านางอยู่ที่จวนอ๋องคนเดียวจะเป็นอันตรายขึ้นมาอีก

  ลี่หลินเห็นสีหน้าของซูเฟิงเป็นกังวล นางจึงบอกกับเขา “ต้าเกอ!..ท่านไม่ต้องห่วงข้าอยู่ทางนี้จะดูแลตัวเองให้ดี”จะไม่ให้ใครมาทำร้ายข้าได้อีก ไม่ว่าจะเป็นไป๋อี้เฉินหรือว่าใครก็ตาม ต่อไปนี้ข้าจะไม่ยอมเด็ดขาด ท่านวางใจได้ไปทำงานตามที่ข้าบอกให้สำเร็จเถอะส่วนทางนี้ค่าจัดการได้ ถึงลี่หลินจะบอกว่าจัดการได้ ซูเฟิงเขาก็ไม่วางใจแต่ก็ต้องไปทำงานตามที่นางสั่ง

   ลี่หลินพูดเสร็จก็นั่งมองบ่าวรับใช้ขนของของนางออกจากเรือนไผ่ ดูแล้วคงจะไม่เสร็จง่ายและก่อนที่นางจะไปอยู่เรือนหลักลี่หลินจึงคิดว่าออกไปหาอะไรสนุกๆทำข้างนอกดีกว่าลี่หลินจึงหันไปบอกซูเฟิงให้ไปเอาม้ามาอีกตัว ซูเฟิงไม่พูดอะไรลงจากหลังม้าแล้วก็เดนไปเอาม้าที่คอกม้ามาอีกตัวขณะที่ซูเฟิงไปเอาม้าลี่หลินจึงเรียกหยวนเอ๋ให้มาหานางที่นั่งอยู่บนหลังม้า

“หยวนเอ๋อเจ้ามานี่เถอะให้พวกเขาทำงานของพวกเขาไป”เมื่อได้ยินที่ลี่หลินเรียกหยวนเอ๋อก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าม้าของลี่หลินและเดินอ้อมมาด้านข้างเพื่อมาหาคุณหนูของนาง

“ส่งมือเจ้ามา”ลี่หลินบอกหยวนเอ๋อให้ส่งมือให้แล้วนางก็ดึงหยวนเอ๋อขึ้นมานั่งบนหลังม้าข้างหน้าของนาง “ว้าย!!!..คุณหนู!!..ท่านทำอะไรเจ้าคะ” ปล่อยข้าลงเถอะเจ้าค่ะข้ากลัวเสียงของหยวนเอ๋อร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อนางถูกดึงขึ้นไปนั่งบนหลังม้า

“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า”..มีข้าอยู่ทั้งคนข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตกลงไปหรอก ลี่หลินบอกกับหยวนเอ๋อพร้อมหันไปสั่งบ่าวรับใช้ “นี่พวกเจ้าใครก็ได้มานี่หน่อย!..ลี่หลินเรียกบ่าวรับใช้ที่กำลังขนของอยู่ให้มาหานาง”

“ขอรับพระชายาเอก”บ่าวรับใช้คนนึงวิ่งมาหานางตามที่นางเรียก

  “เมื่อเจ้าขนของไปที่เรือนหลักเสร็จ,..ก็ไปแจ้งกับท่านอ๋องทีว่าข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อยไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน"หากท่านอ๋องถามว่าข้าไปที่ใดเจ้าก็บอกเขาไปว่าไม่ทราบก็พอ"ขอรับพระชายาเอก,..ข้าจะเรียนท่านอ๋องตามที่พระชายาบอกขอรับ"เมื่อสั่งบ่าวรับใช้เสร็จลี่หลินก็มองหาซูเฟิงที่ไปเอาม้าที่คอกม้า เมื่อเห็นซูเฟิงควบม้ามาใกล้ถึงเรือนไผ่นางก็ควบม้าที่มีหยวนเอ๋อออกไปทันทีและซูเฟิงก็ควบม้าม้าตามไปติดๆ 

หยวนเอ๋อนางเป็นเพียงสาวใช้ย่อมไม่เคยขี่ม้ามาก่อน นางจึงกลัวจนตั่วสั่นและใช้มือกอดแขนของลี่หลินไว้แน่น ลี่หลินรู้สึกได้ถึงความกลัวตกม้าของหยวนเอ๋อจึงใช้มือซ้ายมากอดเอวของหยวนเอ๋อไว้ เพื่อให้นางรู้สึกปลอดภัยและบังคับม้าด้วยมือขวาที่นางถนัดเพียงมือเดียว แล้วจึงพูดปลอบหยวนเอ๋ออย่างอ่อนโยน “เจ้าไม่ต้องกลัวข้าจับเจ้าเอาไว้แล้วเจ้าไม่ตกลงไปแน่นอน”พร้อมกระชับมือกอดนางให้แน่นขึ้นเพื่อให้หยวนเอ๋อรู้สึกปลอดภัย เมื่อได้ฟังหยวนเอ๋อก็คลายความกลัวลงและรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาภายในใจ นางเป็นสาวใช้ตั้งแต่เด็กจนตอนนี้อายุของนางก็ยี่สิบปีแล้วกำลังเป็นสาวสะพรั่งและนางก็หน้าตาสะสวยใช้ได้อยู่ทีเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ขี่ม้าและเป็นม้าตัวเดียวกับคุณหนูของนาง หยวนเอ๋อรู้สึกว่าตั้งแต่คุณหนูของนางถูกโบยนิสัยของนางก็เปลี่ยนไป คุณหนูของนางแต่ก่อนถึงจะดีกับนางมากแต่ก็ยังมีเส้นกั้นอย่างชัดเจนระหว่างนายกับบ่าว แต่คุณหนูที่กำลังกอดนางอยู่คนนี้กับไม่เคยเห็นนางเป็นเพียงแค่สาวใช้และปฏิบัติกับนางเท่าเทียมเสมือนเป็นคนที่มีฐานะเดียวกัน เมื่อคิดถึงความอบอุ่นที่นางได้รับจากลี่หลินคนนี้นางก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมาในหัวใจ ในยามที่ม้าวิ่งร่างกายก็ขยับไปตามการเคลื่อนที่ของม้าทำให้หยวนเอ๋อได้กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาตัวของลี่หลินและใบหน้าของลั่หลินก็แนบอยู่กับศีรษะของนาง อยู่ๆหยวนเอ๋อก็หน้าแดงขึ้นมา

  “เราไปหอสุรากันเถอะ”ลี่หลินพูดขึ้นพร้อมควบม้ามุ่งหน้าไปยังหอสุรา ไม่นานนางก็ไปถึงหอสุราที่ตั้งอยู่นอกเมืองหลวง ลี่หลินเดินเข้าไปภายในหอสุราบรรยากาศคึกคักน่าดูลูกค้าเต็มร้าน ไม่ว่าจะเป็นเราพ่อค้าที่สัญจรไปมาเพื่อค้าขายแม้แต่เหล่าขุนนางในราชสำนักยังมานั่งดื่มที่หอสุราของนาง วันนี้ลี่หลินได้ปลอมตัวเข้ามานางจึงแต่งตัวเป็นจอมยุทธหญิงด้วยชุดสีขาวสวมหมวกที่มีผ้าคลุมยาวปิดบังใบหน้าไว้ ซูเฟิงกับหยวนเอ๋อก็เช่นกันพวกเขาสามคนต่างสวมหมวกที่มีผ้าคลุมยาวปิดบังใบหน้าเอาไว้ เมื่อเด็กรับใช้ในหอสุราเห็นว่ามีลูกค้าเข้าร้านจึงวิ่งเข้ามาต้อนรับพวกเขาอย่างกระตือรือร้นและบริการพวกเขาเป็นอย่างดี

“เชิญขอรับ!..นายท่าน”เสียงเด็กรับใช้กล่าวต้อนรับพวกเขา

“ขอห้องพักที่ดีที่สุดและเป็นส่วนตัวที่สุด,..อาหารและสุราชั้นดียกขึ้นไปให้ข้าที่ห้องด้วย ใครที่ดูแลที่นี่ตามเขามาพบข้า”เสียงซูเฟิงพูดกับเด็กรับใช้ที่เข้ามาต้อนรับพร้อมยื่นถุงเงินยัดใส่มือให้กับเด็กรับใช้

“ขอรับ!..นายท่าน..ข้าจะรีบไปเตรียมห้องและอาหารให้ท่านเดี๋ยวนี้”เขารีบเชิญท่านทั้งสามคนตามเขาขึ้นไปที่ห้องก่อน เด็กรับใช้พาพวกเขาสามคนขึ้นไปยังชั้นสองของหอสุราซึ่งจะมีห้องพักหลายห้องอยู่ข้างบนและมีโซนแยกออกไปเป็นห้องพิเศษอีกสี่ถึงห้าห้องและพวกเขาสามคนก็ถูกพามายังห้องพิเศษหนึ่งในห้าห้องนั้น

“เชิญพวกท่านพักผ่อนตามสบายนะขอรับ,..เดี๋ยวข้าจะลงไปสั่งอาหารพร้อมสุราชั้นดีและไปตามนางหญิงมาให้ท่านเดี๋ยวนี้ขอรับ" เด็กรับใช้บอกเมื่อพาพวกเขามาถึงห้องพัก เด็กรับใช้หายไปไม่นานนักก็มีอาหารกับสุราชั้นดีเข้ามาส่งภายในห้อง อาหารถูกวางเต็มโต๊ะและสุราชั้นดีก็ถูกยกขึ้นมาโดยสตรีที่งดงามนางหนึ่ง สตรีคนนี้มีนามว่า  หลิวอี้ ซึ่งใครก็รู้จักนางในฐานะเจ้าของหอสุราแห่งนี้ และเรียกนามว่านายหญิง หลิวอี้ ยกสุราเข้ามาพร้อมกับอุทานออกมาอย่างตกใจ 

“นายท่าน!!..หลิวอี้เรียกซูเฟิง" เมื่อนางมองเห็นเขาที่นั่งอยู่ ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะท่านบอกกับข้าว่าจะเข้ามาเดือนละหนึ่งครั้งไม่ใช่หรือ?.. นี่ท่านก็เพิ่งแวะมาเมื่อสองสามวันก่อนทำไมวันนี้ถึงได้มาอีกได้ท่านมีอะไรจะสั่งข้าหรือเจ้าคะ 

“ไม่มีอะไรเพียงแต่,…นายท่านตัวจริงอยากเห็นหอสุราวันนี้ข้าเลยพาเขามาให้เจ้ารู้จัก”

"อะไรนะเจ้าคะ!..?นายท่านไม่ได้เป็นเจ้าของหอสุราแห่งนี้หรอกหรือเจ้าคะหลิวอี้ทำหน้าสับสนกับสิ่งที่ซูเฟิงบอกกับนาง

“ใช่”..ข้าไม่ใช่เจ้าของหอสุราตัวจริง,..คนที่เป็นเจ้าของหอสุราตัวจริงคือคนที่นั่งอยู่ต่อหน้าข้าตรงนี้ เมื่อซูเฟิงพูดจบลี่หลินก็ถอดหมวกที่ปิดบังใบหน้าออกและกล่าวทักทายหลิวอี้ไป

“สวัสดี..เจ้าชื่อหลิวอี้อย่างนั้นรึ”ข้าได้ยินแต่ ต้าเกอ พูดถึงเจ้าว่าได้สาวงามนางหนึ่งมารับหน้าที่เป็นเจ้าของหอสุราแทนข้า ไม่คิดว่าเจ้าจะงดงามถึงเพียงนี้ ลี้หลินกล่าวทักทายพร้อมเอ่ยชมหลิวอี้

หลิวอี้เมื่อเห็นหน้าลี่หลินก็อึ้งไปชั่วขณะ และคิดอยู่ในใจสตรีผู้นี้ช่างหน้าตางดงามผิวพรรณดูขาวผ่องสะอาดสะอ้านหมดจดชาติตระกูลของนางจะต้องเป็นคนที่มีฐานะสูงส่งแน่นอนแล้วเหตุใดนางถึงมาเปิดหอสุราแห่งนี้ได้

“นางคือคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพหลี่,..และยังเป็นชายาเอกของท่านอ๋องไป๋อี้เฉิน”มีนามว่าลี่หลิน เสียงของซูเฟิงดังขึ้นทำให้หลิวอี้ตื่นจากความคิดของนาง

"พระชายา!!..หลิวอี้อุทานด้วยความตกใจไม่คิดว่านางจะมีฐานะที่สูงส่งขนาดนี้ และรีบทำความเคารพลี่หลินทันที

“พระชายา”หม่อมฉันหลิวอี้ถวายบังคมเพคะ หลิวอี้รีบลุกขึ้นทำำความเคารพลี่หลิน

  “เจ้าไม่ต้องมากพิธีหรอก”ต่อไปนี้เจ้าก็เรียกข้าว่านายหญิงก็พอ หยวนเอ๋อเจ้ามานี่หยวนเอ๋อเปิดหมวกออกแล้วเดินเข้ามาหาลี่หลิน “นี่คือหยวนเอ๋อสาวใช้ส่วนตัวของข้าต่อไปทุกเดือนนางจะเป็นคนมารับข่าวสารจากเจ้า,.และหากเจ้ามีอะไรที่ต้องรายงานก็สามารถติดต่อกับหยวนได้ทันที”ลี่หลินแนะนำหยวนเอ๋อให้หลิวอี้และสั่งงานอย่างเป็นกันเอง 

“ติดต่อกับหยวนเอ๋อหรือเพคะ..?แล้วนายท่านล่ะเพคะ”หลิวอี้ถามขึ้นเพราะตลอดเวลาสอง เดือนที่ได้ก่อตั้งหอสุราขึ้นมานางก็ติดต่อกับซูซึงมาโดยตลอด ลี่หลินจึงตอบกลับหลิวอี้ไป"นายท่านของเจ้าจะไม่อยู่ในเมืองหลวงสักรายเดือน"วันนี้ข้าเลยถือโอกาสมาดูหอสุราและทำความรู้จักกับเจ้าสักหน่อย เมื่อได้คำตอบหรืออี้ก็เงียบไป

“เจ้ารู้ใช่ไหมว่าเรื่องวันนี้ควรต้องทำอย่างไร.?ลี่หลินพูดขึ้น หลิวอี้รีบตอบกลับทันที"เจ้าค่ะนายหญิง,.เรื่องในวันนี้จะเป็นความลับและจะไม่มีผู้ใดล่วงรู้แน่นอนเจ้าค่ะ" 

“เอาล่ะวันนี้ข้าได้เปิดหูเปิดตาพอสมควรแล้ว”พวกเรากลับกันเถอะลี่หลิรพูดแล้วก็ลุกขึ้นหยิบตั๋วเงินออกมายื่นให้กับหลิวอี้ เป็นจำนวนเงินมากโขเลยทีเดียวพร้อมพูดกับนาง “นี่คือค่าตอบแทนของเจ้า หากเจ้ามีความซื่อสัตย์ไม่ทรยศหักหลังข้าเจ้าย่อมได้รับค่าตอบแทนที่คุ้มค่าและยังเป็นนายหญิงแห่งหอสุรานี้ต่อไป”หากวันใดข้ารู้ว่าเจ้าทรยศมีเพียงหนทางเดียวที่ข้าจะมอบให้เจ้าก็คือ?..ความตาย!!..สถานเดียว 

“เจ้าค่ะนายหญิง,.ข้าจะจำไว้”หลิวอี้พูดขึ้นพร้อมกับบอกลี่หลิน “หากท่านจะกลับจวนอ๋องเชิญท่านออกทางประตูหลังของหอสุราเถอะเจ้าค่ะ,. ตอนนี้ก็เป็นเวลาพบค่ำแล้วที่หอสุราลูกค้าเริ่มเข้ามาใช้บริการมากขึ้นในช่วงค่ำอาจมีคนเห็นและจำท่านได้”

“ก็ดีเหมือนกัน,.ลี่หลินตอบรับสิ่งที่หลิวอี้บอก”

 หลิวอี้ออกไปสั่งให้เด็กรับใช้ให้นำม้าของพวกเขาไปรอที่ประตูหลังของหอสรุา และกลับเข้ามาเพื่อนำทางพวกเขาไปยังประตูหลังของหอสุรา 

“เชิญนายหญิง,.กับนายท่านตามข้ามาเจ้าค่ะ” ข้าได้ให้เด็กนำม้าของพวกท่านไปรอที่ประตูหลังเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ หลิวอี้บอกพร้อมเดินนำทางไปยังประตูหลัง เมื่อมาถึงประตูหลังก็เห็นม้าที่เด็กรับใช้ยืนจัับเชือกไว้รอพวกเขาสามคนอยู่ “ขอบใจเจ้ามาก,..เจ้าก็กลับไปดูแลแขกที่มาใช้บริการที่ร้านให้ดีเถอะลี่หลินหันไปบอกหลิวอี้" 

“เจ้าค่ะนายหญิง”พูดจบหลิวอี้ก็เดินกลับเข้าไปในหอสุรา

 “ต้าเกอท่านรีบเดินทางไปชายแดนเหนือเถอะ”ลี่หลินพูดพร้อมยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้กับซูเฟิง ซึ่งนางได้เขียนขึ้นตอนที่อยู่ในหอสุรา 

“ให้ข้าไปส่งเจ้ากลับจวนก่อนดีกว่าแล้วค่อยเดินทาง” 

“ไม่เป็นไร”ข้ากลับกับหยวนเอ๋อได้ ท่านรีบเดินทางเถอะไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวข้าขี่ม้ากลับจวนตามถนนเส้นหลักปลอดภัยแน่นอนท่านไม่ต้องกังวล ลี่หลินบอกกลับซูเฟิง เมื่อเห็นว่าลี่หลินยืนยันหนักแน่นซูเฟิงก็รีบขึ้นหลังม้าและมองหน้านางอย่างไม่อยากจากไป ลี่หลินหยิบตั๋วเงินออกมาจากเสื้อของนางและมอบให้ซูเฟิง"ท่านเก็บไว้ใช้ระหว่างเดินทางกว่าจะถึงชายแดนเหนือหนทางยาวไกลนัก และท่านอย่าลืมแวะซื้อชุดหนาๆไว้ใส่กันหนาวด้วยนะข้าได้ยินว่าชายแดนเหนืออากาศหนาวเย็นยิ่งนักลี่หลินบอกซูเฟิงด้วยความเป็นห่วงเช่นกัน 

“อืม”ข้าไปแล้วเจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดี และข้าจะรีบทำภาระกิจให้เสร็จแล้วรีบกลับมา"ท่านก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีเช่นกันลี่หลินบอกซูเฟิง ลี่หลินน้ำตาคลอนางจะต้องคิดถึงเขามากแน่ๆแต่ก็ต้องทำใจเพราะมีเพียงซูเฟิงที่นางไว้ใจได้เพียงคนเดียว 

 เมื่อซูเฟิงควบม้าออกไปไกลแล้วลี่หลินจึงหันมาพูดกับหยวนเอ๋อ “พวกเรากลับจวนกันเถอะ”ลี่หลินจับเอวหยวนเอ๋อยกนางขึ้นให้เหยียบตรงที่พักเท้าแล้วก้าวขึ้นหลังม้าได้อย่างสะดวกเมื่อเห็นว่านางนั่งบนหลังม้าอย่างมั่นคงแล้วลี่หลินก็ขึ้นม้าไปนั่งอยู่ข้างหลังของหยวนเอ๋อเช่นเดิม “เจ้าจับให้ดีล่ะ,.ลี่หลินพูดขึ้น”หยวนเอ๋อรีบกอดแขนของลี่หลินไว้แน่น ลี่หลินจึงหัวเลาะออกมากับท่าทางที่ดูเงอะๆเงิ่นๆของหยวนเอ๋อที่กลัวตกม้ามันทั้งดูน่ารักและตลกดี “ฮ่าา..ฮ่า..'ฮ่า..!!คุณหนูหัวเราะอะไรเจ้าคะ?.ก็หัวเราะเจ้าไงลี่หลินตอบหยวนเอ๋อไปทันที “หยวนเอ๋อหน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความเขินอายแล้วพูดกับลี่หลินขึ้นมาว่า,…ก็ตั้งแต่เกิดมาข้าไม่เคยขี่ม้านี่เจ้าคะ”อย่างนั้นหรือลี่หลินโน้มตัวไปข้างหน้าแล้วก้มลงหันมองหยวนเอ๋อเล็กน้อยแล้วก็ยิ้มออกมา ตอนนี้ร่างกายของลี่หลินได้แนบชิดติดกลับแผ่นหลังขอวหยวนเอ๋อทำให้หยวนเอ๋อยิางหน้าแดงขึ้นไปอีก เมื่อลี่หลินเห็นหยวนเอ๋อหน้าแดงจึงพูดขึ้น"เอาล่ะๆ..ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว" พร้อมกับมานั่งอย่างมั่นคงและควบม้าออกไป 

 ลี่หลินควบม้าเข้าเมืองมาแล้วแต่นางก็บังคับม้าให้เดินช้าลง นางบังคับม้าค่อยๆเดินผ่านตลาดและตอกซอยออย่างช้าๆด้วยไม่อยากให้มันถึงจวนอ๋อง ม้าเดินมาเรื่อยไปพอใกล้ถึงจวนอ๋องหยวนเอ๋อจึงพูดขึ้น

“คุณหนู,..ท่านปล่อยข้าลงตรงนี้เถอะเจ้าค่ะ”หากมีใครเห็นเข้าข้าจะถูกลงโทษเอาได้ เสียงของหยวนเอ๋อดังขึ้น นางเป็นแค่สาวใช้การมานั่งบนหลังม้ากับเจ้านายย่อมเป็นเรื่องไม่ควร

"ลี่หลินลงจากหลังม้า แล้วยื่นมือสองข้างขึ้นเพื่อรับหยวนเอ๋อลงมาจากหลังม้า และพวกนางก็เดินจูงม้าเดินมาจนถึงจวน ลี่หลินกลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องก็ประมาน ยามซวีแล้ว ลี่ เมื่อบ่าวรับใช้เห็นนางกลับมาก็รีบวิ่งมารับม้าจากนางเปิดประตูให้นาง 

“เชิญพระชายาเอกขอรับ”เมื่อลี่หลินกับหยวนเอ๋อเดินเข้าประตูไป ก็เห็นสาวใช้คนนึงยืนรอนางอยู่ คงเป็นไป๋อี้เฉินสั่งให้สาวใช้คนนี้มายืนรอนางแน่นอนเขาคงกลัวว่านางจะไม่กลับมาเรือนหลักจึงได้ให้สาวใช้มายืนรอเพื่อไม่ให้นางหนีไปเรือนไผ่ 

“เจ้านำทางเถอะ”ก่อนที่สาวใช้คนนั้นจะพูดอะไรลี่หลินก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“เพคะ”สาวใช้ตอบรับแล้วเดินนำทางนางไปยังเรือนหลัก เมื่อถึงเรือนหลักที่นางเคยอยู่สาวใช้ก็เดินผ่านไปลี่หลินจึงทำหน้างงและเอ่ยถามสาวใช้ขึ้นมา “นี่ไม่ใช่ถึงเรือนของข้าแล้วหรอกหรือ..?เจ้าจะพาข้าไปไหน" เรือนหลังนี้ก็ตั้งอยู่ในส่วนของเรือนซึ่งเป็นเรือนที่นางเคยอยู่ก่อนจะย้ายไปเรือนไผ่ “ตอนนี้เรือนที่ท่านพักคือเรือนที่ท่านอ๋องพักอยู่เพคะ”สาวใช้ตอบนางพร้อมเดินนำไปยังเรือนหลักซึ่งเป็นเรือนหลักจริงเรือนที่ไป๋อี้เฉินอยู่ ลี่หลินเดินตามสาวใช้ไปในหัวก็คิดว่าไป๋อี้เฉินกำลังคิดจะทำอะไรถึงได้ให้นางย้ายไปอยู่เรือนเดียวกับเขาหากเขาแยกห้องให้นางก็ดีแต่ถ้านางต้องอยู่ห้องเดียวกับเขาล่ะนางจะทำยังไง “ถึงแล้วเพคะ”เสียงสาวใช้ดังขึ้น ทำให้ลี่หลินตกใจและออกจากความคิดทันที

สาวใช้เปิดประตูให้ลี่หลิน นี่คือห้องของท่านเพคะท่านอ๋องได้เตรียมห้องนี้ไว้ให้ท่านของใช้ทุกอย่างของท่านได้ถูกนำมาและเก็บไว้ให้เรียบร้อยแล้วเจ้า  ส่วนห้องที่อยู่ข้างๆนี้คือห้องของท่านอ๋อง “แล้วห้องของหยวนเอ๋อล่ะ..?ลี่หลินถามขึ้นแต่สายตาก็สำรวจดูห้องของนางอย่างนะเอียด “ห้องของสาวใช้ของท่านอยู่ห่างออกไปทางปีกซ้ายของเรือนเพคะ”

“อืม”ขอบใจเจ้ามากเจ้าไปพักผ่อนเถอะ มีอะไรข้าให้หยวนเอ๋อดูแลคนเดียวก็พอ ลี่หลินบอกสาวใช้ที่ไป๋อี้เฉินให้มาดูแลนาง 

 ห้องนี้กว้างใหญ่ดีเสียจริง เตียงนอนก็กว้างนุ่มท่าจะนอนสะบาย “หยวนเอ๋อเจ้าไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบที,..เมื่อเตรียมน้ำเสร็จเจ้าก็ไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมหมอนผ้าห่มแล้วคืนนี้เจ้าก็มานอนกับข้าที่ห้องนี้นะ” ลี่หลินพูดสั่งหยวนเอ๋อ

“นอนกับคุณหนูที่ห้องนี้หรือเจ้าคะ.?,..เดี๋ยวท่านอ๋องก็เล่นงานข้าตายหรอกเจ้าค่ะ”

"นี่เจ้ากลัวเขาแต่ไม่กลัวข้าอย่างนั้นรึ?..ลี่หลินพูดขึ้น..เจ้าจะมาหรือไม่มาลี่หลินถามหยวนเอ๋อด้วยเสียงที่เข้มขึ้นปนบังคับ นางต้องหาวิธีเอาตัวรอดจากไป๋อี้เฉินให้ได้และคืนนี้หยวนเอ๋อคือทางรอดของนาง ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่ถ้ามีหยวนเอ๋ออยู่ไปอี้เฉินไม่กล้าลุ่มล่ามกับนางแน่นอน 

“เจ้าค่ะคุณหนู”มาก็มาหยวนเอ๋อรับคำอย่างปฏิเสธไม่ได้

เมื่อเตรียมน้ำให้ลี่หลินเสร็จ หยวนเอ๋อก็กลับไปยังห้องพักของนางและจัดการธุระส่วนตัวของนางจนเสร็จและได้หอบเอาฟู่ลองนอนหมอนผ้าห่มของนางมายังห้องของลี่หลิน หยวนเอ๋อปูฟู่รองนอนข้างๆเตียงของลี่หลินและนำหมอนผ้าห่มวางไว้เรียบร้อย และนั่งรอลี่หลินอาบน้ำ หยวนเอ๋อนางรู้ว่าลี่หลินจะใช้เวลาในการอาบน้ำนานมาก นางจึงลุกไปปัดเตรียมเตียงนอนให้ลี่หลินและเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้นางดื่ม สักพักลี่หลินก็ออกมานางใส่เพียงเสื้อตัวในกางเกงตัวในและสวมทับด้วยชุดคุมตัวยาว เมื่อมองเห็นหยวนเอ๋ออยู่ในห้องนางก็ยิ้มอย่างดีใจ ลี่หลินเดินไปนั่งอยู่หน้ากระจก “หยวนเอ๋อเจ้ามาช่วยเช็คผมให้ข้าหน่อย”..เจ้าค่ะคุณหนูหยวนเอ๋อรีบเดินไปหาลี่หลินทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก หยวนเอ๋อช่วยเช็ดผมให้ลี่หลินจนแห้งและก็หวีผมให้นาง “เสร็จแล้วพวกเราก็ไปนอนกันเถอะ”ลี่หลินพูดพร้อมเดินไปที่เตียงนอนของนางหยวนเอ๋อเดินตามและรับเสื้อคลุมจากลี่หลินพับเก็บไว้ที่โต๊ะตรงข้างหัวเตียงอย่างเรียบร้อยและหันมาห่มผ้าให้ลี่หลิน "เจ้าก็นอนได้แล้วลี่หลินบอกหวนเอ๋อพร้อมยิ้มตาหยี๋ให้นาง หยวนเอ๋อจึงเดินไปดับเทียนที่อยู่ในห้องและกลับมานอนตรงที่นอนของนาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***