บทที่.12 เจ้าคือชายาของข้า nc

พระชายาเอกกลับมาถึงจวนหรือยัง?…ทันทีที่ไป๋อี้เฉินกลับมาจวนเขาก็ได้ถามบ่าวรับใช้ในบ้านทันที “ยังขอรับท่านอ๋อง”เมื่อได้คำตอบจากบ่าวรับใช้ ไป๋อี้เฉินก็เดินมุ่งหน้าไปที่เรือนไผ่แต่ยังก้าวขาออกไปไม่ถึงสิบก้าวเสียงของ ซูหนี่ ก็ดังขึ้นจากทางด้านหลังเขา “ท่านอ๋อง!..ท่านกลับมาแล้วหรอเพคะ” ซูหนี่ รีบเดินเข้ามาหาไป๋อี้เฉินและสวมกอดเขา “หม่อมฉันคิดถึงท่านมากเลยเพคะ ไหนท่านบอกข้าว่าท่านไม่ได้กลับไปเยี่ยมบ้านพร้อมพี่หญิงล่ะเพคะ แต่ท่านก็กลับไปกับพี่หญิง ทำไมท่านถึงโกหกข้าได้ ซูหนี่ตัดพ้อเขาแล้วก็ร้องไห้ออกมา ”ไป๋อี้เฉินเห็นนางร้องไห้ก็รู้สึกเบื่อยู่ในใจ" ทำไมซูหนี่ถึงได้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่ก่อนนางเป็นคนที่มีเหตุผลเข้าอกเข้าใจเขามากเขาถึงรู้สึกรักนางมาก แต่ตอนนี้นางมีแต่หาเรื่องมาน้อยใจเขาไม่มีเหตุผลแถมยังชอบบีบน้ำตาร้องไห้เรียกร้องความสนใจ แต่เขาก็เก็บความเบื่อนั้นไว้ภายในใจไม่ได้พูดออกมา แล้วจึงพูดกับซูหนี่ว่า ตอนนั้นข้างานยุ่งจึงบอกกลับเจ้าไปแบบนั้น และอีกอย่าง หลินเอ๋อ ยังไงนางก็เป็นพระชายาเอกของข้าจะให้นางกลับไปเยี่ยมบ้้านเกิดคนเดียวแล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน ข้าเป็นถึงท่านอ๋องเทพแห่งสงครามแต่ปล่อยให้พระชายาเอกกลับไปเยี่ยมเพียงคนเดียวหลังแต่งงาน คนอื่นจะมองข้ายังไง ไป๋อี้เฉินบอกให้ซูหนี่เข้าใจ

“เพคะท่านอ๋อง”ซูหนี่คิดน้อยไปโปรดท่านอ๋องอภัยด้วย ซูหนี่เพียงแค่กลัว!…

"กลัว!..เจ้ากลัวอะไรอย่างนั้นรึ?..ไป๋อี้เฉินถากลับทันที

“ข้ากลัว!..กลัว!..กลัวว่าท่านอ๋องจะหลงรักพี่หญิงเพคะ”ตั้งแต่พี่หญิงฟื้นขึ้นมาจากอาการบาดเจ็บท่านอ๋องก็เหมือนจะสนใจพี่หญิงมากขึ้น ฉะนั้นข้าจึงกลัวว่าท่านจะหลงรักนางเพคะ ซูหนี่พูดออกไป

“เจ้าคิดมากไปแล้ว”ไป๋อี้เฉินโอบกอดซูหนี่พร้อมลูบหลังปลอบใจนาง ถ้างั้นเอาอย่างนี้เดี๋ยวคืนนี้ข้าไปหาเจ้าที่เรือนดีไหม “จริงนะเพคะ!..ซูหนี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ”จริงสิ!..แต่ตอนนี้เจ้ากลับเรือนของเจ้าไปก่อน ข้าขอสะสางงานที่ค้างไว้หลายวันให้เสร็จก่อนแล้วเย็นๆข้าจะไปหาเจ้า ไป๋อี้เฉินบอกซูหนี่ “ได้เพคะ!..หม่อมฉันจะรอท่านนะเพคะ”ซูหนี่เดินกลับเรือนของตนอย่างเชื่อฟัง

หลังจากซูหนี่เดินออกไปไกลแล้วไป๋อี้เฉินก็เดินไปยังห้องหนังสือ จากตอนแรกเขาตั้งใจจะไปหาลี่หลินที่เรือนไผ่แต่ก็เปลี่ยนใจ “มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง”ไป๋อี้เฉินตะโกนขึ้นมาจากในห้องหนีงสือ “ขอรับ!..ท่านอ๋อง"ท่านมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ บ่าวรับใช้คนนึงขานรับเขา “เจ้าเข้ามานี่สิ!!..บ่าวรับใช้เดินเข้าไปในห้องหนังสือก็เห็นไป๋อี้เฉินนั่งรอยู่อย่างตั้งใจ ”ท่านอ๋องมีอะไรจะสั่งหรือขอรับ"บ่าวรับใช้ถามเขา “เจ้าไปดูที่เรือนไผ่ว่าพระชายาเอกกลับมาถึงเรือนรึยังแล้วรีบกลับมารายงานข้า ไป๋อี้เฉินสั่งบ่าวรับใช้ “ขอรับท่านอ๋อง!..บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยขอรับ”พูดจบบ่าวรับใช้ก็รีบออกไปทำตามที่ไป๋อี้เฉินสั่งทันที

บ่าวรับใช้คนนั้นวิ่งมาถึงเรือนไผ่ เขาเห็นเพียงหยวนเอ๋อยู่ที่เรือนเพียงคนเดียว เขาจึงเข้าไปถามหยวนเอ๋อ “เจ้าคือสาวใช้ของพระชายาเอกใช่มั้ย?..ใช้,..หยวนเอ๋อตอบเขาไปพร้อมถามเขากลับ “แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร?..ข้าเป็นบ่าวรับใช้ที่จวนหลักได้รับคำสั่งจากท่านอ๋องให้มาดูว่าพระชายาเอกกลับมาหรือยัง เมื่อได้ฟังดังนั้นหยวนเอ๋อจึงยอกบ่าวรับใช้คนนั้นไปว่า “คุณหนูของข้ากับองครักษ์ของนางยังไม่กลับมา แล้วก็ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน”เจ้าก็กลับไปบอกท่านอ๋องตามนี้เถอะ “อืม!..งั้นข้ากลับไปรายงานท่านอ๋องก่อน" เจ้ารีบไปเถอะเดี๋ยวท่านอ๋องจะรอนาน หยวนเอ๋อบอกเขา

ผ่านไปไม่นานบ่าวรับใช้ก็กลับมาถึงห้องหนังสือ “ท่านอ๋องขอรับ”บ่าวรับใช้ยังไม่ทันได้พูดอะไร ไป๋อี้เฉิน ก็รีบพูดแทรกขึ้นทันที “รีบเข้า!..ว่าอย่างไรพระชายาเอกกลับมารึยัง?..ไป๋อี้เฉินรอคำตอบจากบ่าวรับใช้ “ยังขอรับ”ข้าไปถึงเรือนไผ่เห็นเพียงสาวใช้ของพระชายาเอกอยู่คนเดียว นางจึงให้ข้ามารายงานท่านอ๋อง ว่าพระชายากับองครักษ์ยังไม่กลับมาแล้วก็ไม่รู้จะกลับมาตอนไหนขอรับ เมื่อไป๋อี้เฉินได้ฟังดังนั้นจึงรู้สึกโกรธขึ้นมา “เจ้าไปเฝ้าที่เรือนไผ่พระชายาเอกกลับมาเมื่อไหร่รีบกลับมารายงานข้าทันที ไป๋อี้เฉินสั่งบ่าวรับใช้คนนั้นอีกครั้ง “ขอรับ!..ท่านอ๋อง”

ไป๋อี้เฉินนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ในห้องหนังสือ นี่นางหายไปไหนทั้งวันตั้งแต่นางร้องไห้แล้วหนีขึ้นม้าไปกับซูเฟิงนี่ก็จนใกล้จะค่ำแล้วนางยังกลับมาไม่ถึงเรือนอีก นางหายไปไหนกับซูเฟิงกันแน่ พอคิดถึงซูเฟิงชื่อนี้ทำให้เขาไม่พอใจขึ้นมาเป็อย่างมากแววตาเย็นเยียบก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของไป๋อี้เฉิน เขานั่งรออยู่ในห้องหนังสือตั้งนานก็ไม่เห็นบ่าวรับใช้กลับมารายงานสักทีเขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ต้องเก็บซ่อนความหงุดหงิดไว้ เพราะถึงเวลาที่ต้องไปหาซูหนี่ตามที่ได้บอกนางไว้ ไป๋อี้เฉินออกมาจากห้องหนังสือตรงไปยังห้องของเขาที่เรือนหลัก เขาได้จัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ให้ตัวเองเรียบร้อยจากนั้นจึงเดินไปหาซูหนี่ที่เรือนรอง

ทางด้านของซูหนี่ ก็ได้เตรียมอาหารอย่างดีพร้อมแต่งตัวสวยหยาดเยิ้มใส่น้ำหอมหอมคุ้งไปทั้งตัวรอไป๋อี้เฉินมาหาเมื่อนางมองเห็นไป๋อี้เฉินเดินมานางก็ยิ้มอน่างดีใจ และรีบออกไปต้อนรับเขา

“ท่านอ๋อง!.มาแล้วเหรอเพคะ”ซูหนี่วิ่งเข้าไปจับมือของไป๋อี้เฉิน แล้วดึงเขาให้รีบเข้าไปนั่งที่โต๊ะที่นางได้ให้พ่อครัวทำอาหารขึ้นมาเป็นพิเศษ หม่อมฉันได้เตรียมอาหารอย่างดีไว้ให้ท่านมากมายเลยเพคะ

“อืม” ไป๋อี้เฉินคอบรับนาง น่าอร่อยจังเขาพูดเอาใจซูหนี่

ท่านอ๋องทานให้เยอะๆนะเพคะซูหนี่พูดพร้อมรินเหล้าให้กับไป๋อี้เฉิน เขารับเหล้าจากนางมาดื่มเข้าไป อ่า!..เหล้าดี เขาบอกกลับนาง “เจ้าก็ทานด้วยสิ ของอร่อยเต็มโต้ะขนาดนี้ให้ข้าทานคนเดียวได้อย่างไร ไป๋อี้เฉินบอกให้ซูหนี่ทานด้วยกัน “เพคะ..ท่านอ๋อง"ซูหนี่ตอบรับเขาพร้อมรินเหล้าให้เขาอีกจอก ท่านอ๋องดื่มอีกสักจอกนะเพคะ ไป๋อี้เฉินรับเหล้าจากซูหนี่มาดื่มอีกครั้งจนหมดจอก เมื่อเขางางจอกเหล้าลงก็รู้สึกมึน เหล้านี้รสชาติดีแต่มีฤทธิ์แรงไปหน่อยเขาดื่มเพียงสองจอดก็รู้สึกเริ่มจะเมาเล็กน้อย ซูหนี่เมื่อนางเห็นว่าไป๋อี้เฉินเมาจึงอมยิ้มขึ้นมาและลุกขึ้นไปนั่งบนตักของไป๋อี้เฉิน มือข้างนึงของนางได้เกาะไหล่ของเขาไว้และใช้มืออีกข้าไล้ตั้งแต่ใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาที่คอและมาหยุดที่อกกว้าง “ท่านอ๋องเพคะ”ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรอเพคะ นางทำเสียงออดอ้อนมือก็ลูบไล้อกกว้างของเขาไม่หยุด ไป๋อี้เฉินมองซูหนี่ที่กำลังเย้ายวนเขาอยู่ เขาจึงยิ้มออกมาแล้วดึงซูหนี่เข้ามาจูบเมื่อพวกเขาสองคนกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ก็มีเสียงบ่าวรับใช้คนนึงดังขึ้นมา"ท่านอ๋อง!..ขอรับ ไป๋อี้เฉินจำได้ว่าเป็นเสียงบ่าวรับใช้ที่เขาใช้ให้ไปเฝ้าเรือนไผ่ จึงหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่กับซูหนี่ทันที แล้วตะโกนออกไปว่า"เจ้าไปรอข้าที่เรือนหลักเดี๋ยวข้าตามไป"..ขอรับ!..ท่านอ๋อง แล้วเขาก็หันมาพูดกับซูหนี่ “ข้ามีธุระต้องไปจัดการ วันนี้ต้องขอโทษเจ้าด้วย,..ข้าต้องไปแล้ว" ซูหนี่ลุกขึ้นจากตักไป๋อี้เฉินด้วยความหงุดหงิดจำใจต้องปล่อยเขาไป "เพคะ!.ท่านรีบไปทำธุระของท่านเถอะเพคะ เมื่อนางพูดจบไป๋อี้เฉินก็เดินออกไปทันที

ไป๋อี้เฉินเดินกลับมาถึงเรือนหลัก ก็เห็นบ่าวรับใช้ยืนรออยู่ที่หน้าประตู เขาไม่รอช้ารีบถามขึ้นมาทันที “ว่าอย่างไรพระชายาเอกกลับมารึยัง”..ขอรับ!..พระชายาเอกกลับมาแล้วขอรับ!..แต่….บ่าวรับใช้อั้มๆอึ้งๆไม่กล้าพูดออกมา แต่อะไร!..เจ้ารีบพูดมา!..ไป๋อี้เฉินบอกบ่าวรับใช้ “เร็วสิ!..เขาเริ่มหงุดหงิด บ่าวรับใช้จึงรีบพูดบอกไป ”แต่พระชายายดูเหมือนจะเมาขอรับ องครักษ์ของพระชายาเลยเป็นคนอุ้มนางกลับมา ขอรับ เมื่อไป๋อี้เฉินได้ฟังดังนั้นจึงโมโหมากบวกกับเหล้าที่เขากินเข้าไปตอนไปหาซูหนี่ จึงทำให้เขาจาดสติและเกิดความหึงหวงลี่หลินขึ้นมา ด้วยความโมโหเขารีบเดินไปหาลี่หลินที่เรือนไผ่ทันที

ไป๋อี้เฉินไปถึงเรือนไผ่ เขาก็เห็นซูเฟิงที่เอาน้ำแกงส่างเมาเข้าไปให้ลี่หลินกินเดินออกมาจากห้องของนาง ไป๋อี้เฉินเดินตรงไปหาซูเฟิงและชกเข้าไปที่หน้าของซูเฟิงทันที ตูบ!..โอ้ย!!.เสียงของไป๋อี้เฉินบวกกับเสียงร้องของซูเฟิง ซูเฟิงโดนต่อยแต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแต่มองหน้าไป๋อี้เฉินแล้วเดินหนีไป ไป๋อี้เฉินยนอยู่หน้าประตู ได้ยินแต่เสียงของลี่หลินเรียกหาซูเฟิง"ต้าเกอวันนี้ข้าสนุกมากเลย"ต้าเกออย่างนั้น..ต้าเกออย่างนี้!!ทำให้เขายิ่งโกรธขึ้นมาอีก ไป๋อี้เฉินผลักประตูเข้าไป ก็เห็นลี่หลินที่ใส่เพียงชุดตัวในนอนอยู่ นางนอนหลับตาแต่ปากก็พูดไม่หยุด “วันนี้สนุกมากอย่างนั้นรึ?..ไป๋อี้เฉินพูดขึ้น นี่มันยามไหนแล้วเจ้าถึงพึ่งกลับเรือน เสียงของไป๋อี้เฉินทำให้ลี่หลินส่างเมาขึ้นมาทันที นางจึงรีบดีดตัวขึ้นมานั่งในทันที “ก็ท่านเป็นคนบอกเองว่าจะเลิกกักบริเวณข้า ข้าก็แค่ไปเที่ยวเล่นแล้วแวะดื่มนิดหน่อยแค่นั้นเอง ลี่หลินบอกไป๋อี้เฉิน “นี่คือดื่มนิดหน่อยของเจ้ารึ เมาจนเดินเองไม่ได้ต้องให้องครักษ์อุ้มกลับมา เจ้าอย่าลืมว่าเจ้าเป็นชายาของข้าจะทำอะไรก็ไว้หน้าข้าด้วย “ข้าไม่ไว้หน้าท่านตรงไหนท่านพี่อุ้มข้ากลับมาก็ไม่เห็นแปลกอะไร ”ท่านพี่!..นี่เจ้าเรียกเขาว่าท่านพี่อย่างนั้นหรือ??."แล้วมันแปลกตรงไหน" ไป๋อี้เฉินท่านกลับเรือนของท่านไปได้แล้วอย่ามาหาเรื่องข้า ข้าจะนอนแล้วท่านออกไปเดี๋ยวนี้เลยไป ลี่หลินเริ่มหงุดหงิดและไล่เขาให้กลับจวนเขาไป เมื่อนางเห็นเขาไม่ยอมขยับตัวนางจึงลุกออกมาจากเตียงแล้วเดินมาผลักเขาให้ออกจากเรือนไป ฮ่าว!..นางหาวขึ้นมา เมื่อหาวเสร็จก็ยืนมองไป๋อี้เฉินที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่ “นี่ท่านเป็นอะไรของท่าน”ข้าไม่ใช่ที่รองรับอารมณ์ของท่านกลับไปเรือนท่านได้แล้วข้าจะนอนแล้ว ลี่หลินพูดพร้อมเอามือดึงแขนเสื้อเขาให้เดินออกจากห้องของนางไป ไป๋อี้เฉินเดินตามนางไปแล้วก็ไปหยุดที่หน้าประตู ลี่หลินเมื่อเห็นว่าเขาหยุดเดินเลยหันกลับมา ยังไม่ทันได้พูดอะไร ว้าย!!! ไป๋อี้เฉินก็อุ้มนางขึ้นพาดไหล่ของเขาไว้ แล้วปิดประตูดังปัง เขาแบกนางกลับมายังเตียงนอนและวางนางลง “เจ้าง่วงไม่ใช่หรอนอนลงไปสิ”ลี่หลินกำลังจะพูดไป๋อี้เฉินโน้มตัวลงมาจูบนางและผลักนางให้นอนลง ลี่หลินผลักเขาออกแต่เขาจับมือสองข้างของนางไว้เขานั่งคร่อมอยู่บนตัวนางแล้วจับมือสองข้างของนางตึงไว้บนศรีษะ จากนั้นเขาก็ก้มลงมาเพื่อจะจูบนางอีกครั้งนางเบือนหน้าหลบเขาไปมาจนไป๋อี้เฉินเอามือีกข้างบีบคางนางไว้ ครานี้นางหลบเขาไม่ได้อีกแล้ว เขาจูบนางอย่างบ้าคลั่งสักพักก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวลขึ้น เมื่อเขาละจูบออกจากปากนางเขาก็เริ่มซุกซน ปากนุ่มได้รูปได้เริ่มจูบต่ำไล่ลงมาตามคอระหงษ์ขาวเนียน มืออีกข้างก็ไม่รู้ไปปลดเชือกผูกเสื้อของนางตั้งแต่เมื่อไหร่ทำให้เสื้อของนางเผยออกเห็นเอี้ยมตัวน้อย แล้วเขาก็ใช้มือของเขาสอดเข้าไปใต้เอี้ยมตัวน้อยของนางและมือใหญ่ของเขาก็ได้ครอบครองทรวงอกอวบอิ่มเขาทั้งบีบทั้งครึงด้วยความพอใจ ทำให้ลี่หลินตอนนี้ประคองสติตัวเองแทบไม่ได้ด้วยสัมผัสของไป๋อี้เฉินทำให้นางรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวถึงแม้ใจของนางจะอยากผลักเขาออกไปแต่ร่างกายของนางกับทรยศนาง และตอนนี้เอี้ยมตัวน้อยของนางก็ได้ถูกดึงออกไป ทำให้ทรวงอกอวบอิ่มสองข้างปรากฏต่อหน้าของไป๋อี้เฉนอย่างเต็มตา เขาก้มลงไปเล่นกับอกอวบอิ่มทั้งดูดเม้มบีบครึง ลี่หลินเสียวซ่านจนเผลอหลุดครางออกมา อื้อ!!..อ่า! ไป๋อี้เฉินเมื่อได้ยินก็ยิ้มอย่างพอใจ ลี่หลินอายจนหน้าแดงไปหมด ไป๋อี้เฉินเมื่อเห็นว่าลี่หลินไม่ได้ขัดขืนจึงค่อยๆคลายมือที่จับนางเอาไว้แล้วปล่อยให้เป็นอิสระ แล้วก็หันมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองเพียงไม่นานเสื้อผ้าของเขาและนางก็ถูกถอดออกจนหมด “หลินเอ๋อเจ้าคือชายาเอกของข้า”ข้ารักเจ้า!..ไป๋อี้เฉินกระซิบที่ข้างหูของลี่หลิน แล้วเขาก็เริ่มบรรจงจูบนางอีกครั้ง ริมฝีปากของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากของนางเขาจูบนางอย่างนุ่มนวลแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆมือที่ซุกซนของเขาก็อยู่ไม่สุกเล่นวนอยู่กับอกอวบอิ่มของนางแล้วก็เลื่อนลงมายังกลีบกุหลาบที่ตอนนี้มันได้แฉะเยิ้มเขาใช้มือสำรวจกลีบกุหลาบอยู่นานจนเขาคิดว่ามันพร้อมสำหรับเขาแล้วจึงพลิกตัวขึ้นค่อมเข้ามากลางหว่างขาของลี่หลิน เขาจููบลี่หลินอย่างออ่อนโยนเพื่อให้นางผ่อนคลาย แล้วค่อยๆสอดแทรกแก่นความเป็นชายของเขาเข้าไปตรงกลางกลีบกุหลาบที่แฉะเยิ้ม “อ้ะ! เสียงของลี่หลินร้องขึ้นนางรู้สึกเจ็บ" เจ็บหรือ?..เจ็บ!..ลี่หลินตอบกลับเขา อดทนอีกนิดนะ ไป๋อี้เฉินบอกนางพร้อมกับดันแก่นกายของเขาเข้าไปและมันก็เข้าไปได้สำเร็จ อ้า!!ลี่หลินร้องขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกคับแน่นและตอดรัดนี้ทำให้ไป๋อี้เฉินทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาค่อยๆขยับแก่นกายของเขาเข้าออกอย่างช้าๆสักพักก็แรงๆขึ้นเรื่อยเป็นจังหวะ ลี่หลินจากที่นางรู้สึกเจ็บในตอนแรกพอเขาเริ่มขยับความเจ็บก็หายไปเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านเข้ามาแทน ไป๋อี้เฉินเมื่อเห็นว่าลี่หลินไม่เจ็บแล้วยังส่งเสียงครางออกมา อื้อ!..อ่า อื้อ!อ่า..เขาก็ยิ้มแล้วกระแทกแรงเข้าไปอีก ในค่ำคืนนี้มีแต่เสียงแห่งความสุขสมของเขากับนาง เมื่อพวกเขาสองคนเสร็จสมอารมณ์หมายแล้วก็หลับไปด้วยกันความเหนื่อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***