บทที่.11 หมดเวลาแห่งการสงบศึก

ลี่หลิน หลังจากนางได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว นางจึงเดินไปหาท่านแม่ของนางที่จเรือนหลักของจวนแม่ทัพหลี่ “ท่านแม่”ท่านทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ.."หลินเอ๋อเจ้ามาหาแม่แต่เช้ามีอะไรรึเปล่า? แม่กำลังสั่งเด็กๆให้จัดเตรียมของที่จะให้เจ้าเอากลับไปที่จวนอ๋องด้วย ฮูหยินหลี่เอ่ยตอบลูกสาว “พรุ่งนี้เจ้าก็จะเดินทางกลับจวนอ๋องแล้วแม่เลยให้พวกสาวใช้จัดเตรียมของให้เรียบร้อย “ท่านแม่ท่านไม่ต้องลำบากถึงขนาดนี้ก็ได้ อยู่ที่จวนท่านอ๋องข้าก็ไม่ได้ลำบากอะไร ”เจ้าไม่ต้องพูดกลับไปครานี้ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้เจอเจ้าอีก แม่แค่อยากให้เจ้าได้กินของอร่อยๆหากยามใดที่เจ้าคิดถึงบ้านเจ้าก็เอาของที่แม่เตรียมไว้ให้ออกมาทำอาหารกินอย่างไรแค่นี้ก็เหมือนเจ้าได้อยู่บ้านแล้ว ฮูหยินหลี่บอกกับลี่หลิน “เจ้าค่ะท่านแม่”ถ้าอย่างนั้นข้าไม่กลับจวนอ๋องแล้วดีมั้ยเจ้าคะ ข้าจะได้อยู่กับท่านแม่ทุกวันได้กินของอร่อยที่ท่านทำ ลี่หลินกล่าว “จะได้อย่างไร”ตอนนี้เจ้าเป็นถึงชายาอ๋องแล้วจะมาทำอะไรตามใจเหมือนตอนที่อยู่กับพ่อแม่ไม่ได้แล้วนะ เจ้าต้องรู้จักเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว “ท่านแม่”ลี่หลินเรียกฮูหยินหลี่เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดดีหรือไม่พูดดี ฮูกยินหลี่เมื่อเห็นสีหน้าลูกสาวก็เลยเอ่ยถามขึ้นมา “เจ้ามีอะไรอยากจะพูดกลับแม่อย่างนั้นรึ??..มีอะไรอยากพูดก็พูดมาเถอะ “เมื่อลี่หลินได้ฟังท่านแม่ของนางเอ่ยถาม จึงตัดสินใจพูดมันออกมา ”ท่านแม่" ..ฮึ!.อะไร เจ้ามีอะไรก็พูดมาเอาแต่เรียกท่านแม่..ท่านแม่..อยู่นั่นแล้ววันนี้ข้าจะรู้เรื่องมั้ย ฮูหยินหลี่บอกลี่หลินด้วยอยากรู้ว่าลูกสาวของตนจะพูดอะไร

"ท่านแม่!..ถ้าหากวันนึงข้ากลับท่านอ๋องหย่าร้างกันขึ้นมา ท่านยังจะรับข้ากลับมาอยู่ไหม ลี่หลินเอ่ยถามท่านแม่ของนาง ในยุคนี้ไม่เหมือนกับนุคสมัยที่เธอจากมาการหย่าล้างในยุคนี้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่และเสื่อมเสียเป็นอย่างมาก

"ทำไมเจ้าถึงถามแม่แบบนี้?..เจ้ากับท่านอ๋องมีปัญหาอะไรกันอย่างนั้นหรือ?.ถึงขั้นต้องหย่าล้างกัน ฮูหยินหลี่เอ่ยถามลี่หลินด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“เปล่าหรอกเจ้าค่ะ,..ข้ากับท่านอ๋องไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแค่ข้าอยากถามท่านดูเพียงแค่นั้น "อย่างนั้นรึ!..เจ้าค่ะท่านแม่

“หากเจ้าหย่าร้างขึ้นมาจริงๆ ที่นี่คือบ้านของเจ้า" เจ้ากลับมาได้เสมอจวนแม่ทัพหลี่หลังนี้ต้อนรับเจ้ากลับมาทุกเมื่อ ฮูหยินหลี่บอกกับลูกสาวของนาง “ลี่หลิน”น้ำตาคลอกับคำตอบของท่านแม่ของนางและเข้าไปสวมกอดท่านแม่ของนางเอาไว้แน่น

เช้าวันต่อมาก็ถึงเวลาที่ลี่หลินกับไป๋อี้เฉินต้องเดินทางกลับจวนอ๋องแล้ว รถม้าได้เตรียมพร้อมไว้หมดแล้ว ทุกคนได้เดินออกมาส่งลี่หลินกับไป๋อี้เฉิน “ท่านแม่ข้าไปแล้วนะเจ้าคะ”ลี่หลินยืนจับมือท่านแม่ของนางไว้แน่นไม่อยากจากไป ท่านแม่ท่านต้องดูแลสุขภาพดีๆนะเจ้าคะ ลี่หลินบอกท่านแม่ของนางอย่างอาลัยอาวรณ์ "หลินเอ๋อ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงแม่จะดูแลตัวเองดีๆ เจ้ารีบขึ้นรถม้าไปได้แล้วสายมากแล้ว เจ้าก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ ฮูหยินหลี่บอกลูกสาว เมื่อสองแม่ลูกล่ำลากันเสร็จ ลี่หลินก็เดินขึ้นรถม้าไป

“หยวนเอ๋อ!..เจ้าค่ะฮูหยิน..เจ้าต้องดูแลคุณหนูของเจ้าให้ดีๆ ฮูหยินหลี่กำชับสาวใช้ของลี่หลิน “ฮูหยินไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ บ่าวจะดูแลคุณหนูอย่างดีเจ้าค่ะ” หยวนเอ๋อรับปากฮูหยินหลี่แล้วจึงเดินขึ้นรถมาอีกคันที่ใช้ขนของแต่ก็มีเนื้อที่พอให้นางนั่งได้

รถม้าได้เคลื่อนออกจากจวนแม่ทัพหลี่มุ่งตรงไปยังจวนอ๋อง ขณะที่รถม้าวิ่งไประหว่างทางลี่หลินกับไป๋อี้เฉินก็ได้เปิดศึกภายในรถม้า “ไป๋อี้เฉิน”ท่านมาพูดกลับข้าให้รู้เรื่อง ท่านบอกข้ามาว่าท่านให้คนตามข้าทำไม?.เสียงของลี่หลินเอ่ยถามไป๋อี้เฉินดังขึ้น แต่นางก็ไม่ได้คำตอบใดๆจากปากเขา ไป๋อี้เฉินทำเพียงนั่งนิ่งๆใบหน้าที่เย็นชาของเขาแทบจะไม่ขยับเลย ลี่หลินมองหน้าเขาก็หงุดหงิดขึ้นมา นี่ท่านเป็นใบ้ตั้งแต่เมื่อไรถามอะไรก็ไม่ตอบลี่หลินยังคงตื้อที่จะหาคำตอบจากเขาให้ได้ “ไป๋อี้เฉิน”จึงพูดขึ้นมา ข้า!.ไม่ได้เป็นใบ้!..แล้วเจ้าอยากได้คำตอบแบบไหนกันละ อ๋อ!..แบบนี้ดีมั้ยข้าให้คนตามเจ้าเพราะข้าเป็นห่วงเจ้า!..หรือจะเป็นแบบนี้ ข้าให้คนตามเจ้าเพราะข้ารู้มาว่าเจ้าพาผู้ชายที่ไหนไม่รู้อยู่ๆก็เอามาเป็นองครักษ์แล้วพาเขามาอยู่ในเรือนเลยไม่วางใจ เมื่อลี่หลินได้ฟังนางก็หัวเราะออกมา ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า!..แล้วก็พูดกับไป๋อี้เฉินพร้อล้อเลียนเขาไปด้วย “ท่านน่ะหรือจะเป็นห่วงข้า ไม่มีทาง”ถ้าเป็นซูหนี่คนรักของท่านก็ว่าไปอย่าง ช่างเถอะข้าแค่ถามท่านไปอย่างนั้นแหละ คำตอบข้ารู้ดีว่าเป็นอย่างไรเรียกคนของท่านกลับมาเถอะเลิกตามข้าได้แล้ว หากท่านอยากรู้อะไรก็ถามข้ามาตามตรงได้เลยไม่ต้องให้คนมาคอยตาม ลี่หลินบอกกับไป๋อี้เฉิน “ได้”ถ้าอย่างนั้นข้าจะถามเจ้า “ว่ามาสิ!..ท่านอยากรู้อะไร ?..ซูเฟิงคนนั้นที่แท้เป็นใครทำไมเจ้าถึงดูสนิทสนมกับเขามากนัก?..อ๋อ!!.ที่แท้ท่านก็อยากรู้เรื่องนี้นี่เอง ซูเฟิงน่ะหรอเขาคือคนที่ช่วยชีวิตข้าและเป็นผู้ชายที่ข้ารักมากในตอนนี้ ลี่หลินตอบเขา ไป๋อี้เฉินเมื่อได้ฟังว่าซูเฟิงคือคนที่ลี่หลินรักเขาก็รู้สึกแปลกๆภายในจิตใจ นี่เขาเป็นอะไรทำไมหัวใจของเขารู้สึกหวิวๆเมื่อได้ยินลี่หลินบอกรักผู้ชายคนอื่นต่อหน้าเขา และเขายังรู้สึกไม่พอใจมากเมื่อเห็นสองคนนี้อยู่ใกล้ชิดกัน นี่เขากำลังรูู้้สึกหึงนางอยู่อย่างนั้นรึ ลี่หลินเมื่อเห็นไป๋อี้เฉินนิ่งเงียบไป เลยถามเขาขึ้นมา “ท่านอยากรู่แค่นี้หรือ ท่านอยากรู้อะไรอีกถามมาได้เลย ไป๋อี้เฉินหลุดออกมาจากความคิด แล้วจึงเอ่ยขึ้น “นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะไม่กักบริเวณเจ้าอีกและเจ้าก็ย้ายเข้ามาอยู่เรือนหลักกับข้า ฮ้ะ!!.อะไรนะ!..ย้ายเข้ามาอยู่เรือนหลัก ลี่หลินรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “ไม่เอา”ข้าชอบอยู่เรือนไผ่มากกว่า อีกอย่างนึงท่านไม่กลัวว่าข้าจะลอบฆ่าคนรักของท่านอีกอย่างนั้นหรือ ไป๋อี้เฉินเงียบไปเขาลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามเจ้าเรื่องคืนนั้นตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ไป๋อีเฉินเอ่ยถามลี่หลินถึงเหตุการณ์ที่ซูหนี่ตกน้ำในวันนั้น ลี่หลินหันไปมองหน้าไป๋อี้เฉินเมื่อได้ยินเขาถามถึงเรื่องคืนนั้น ลี่หลินมองหน้าเขาด้วยใบหน้าที่โกรธจัดและน้ำตาก็เอ่อล้นขึ้นมาเต็มสองตา “ท่านพึ่งจะมาถามว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้นเอาป่านนี้"ท่านไม่คิดว่ามันช้าไปหรือ ลี่หลินพูดขึ้นแล้วน้ำตาที่นางอุตส่าห์กลั้นไว้ไม่ให้ไหลออกมาก็ไหลอาบลงมาตามแก้มนวลของนาง ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจและความเจ็บปวดในวันนั้นได้ถาโถมเข้ามาในใจนางอีกครั้งและนางก็รู้สึกเจ็บแป้บขึ้นมาที่หลังของนางถึงแม้แผลที่หลังของนางจะหายดีแล้วแต่ความรู้สึกเจ็บปวดยังฝังลึกเข้าไปในจิตรใจของนาง ลี่หลินยกมือเช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้นเดินออกไปจากรถม้า บ่าวรับใช้ที่เป็นคนบังคับรถม้าเมื่อเห็นลี่หลินเปิดม่านออกมาจึงสั่งม้าให้หยุดเดินทันที 'หยุด!!.เมื่อรถม้าหยุดลงลี่หลินก็เรียกหาซูเฟิง “ต้าเกอ”ซูเฟิงเมื่อได้ยินว่าลี่หลินเรียกตนจึงขี่ม้าเข้ามาใกล้นาง “ต้าเกอข้าจะขี่ม้าไปกับท่าน”ซูเฟิงยังไม่ได้พูดอะไรลี่หลินก็กระโดดขึ้นม้าไปนั่งอยู่ข้างหน้าของซูเฟิงเรียบร้อยพร้อมออกคำสั่ง “ต้าเกอ!..เราไปกันเถอะ”

ไป๋อี้เฉิน มองตามม้าของซูเฟิงก็ได้ควบออกไปไกลแล้ว เขาสั่งให้บ่าวรับใช้เดินทางต่อและได้หันกลับมาคุยกับกู้เมืององครักษ์เงาของเขา "คืนนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่เจ้าไปสืบมาให้ระเอียด และอีกอย่างตามดูแลพระชายาเอกให้ดีเขาสั่งกูู้้เมิ่งพร้อมกำชับให้ดูแลลี่หลินให้ดี

“ขอรับ!..ท่านอ๋อง”เมื่อรับคำสั่งเสร็จกู้เมื่งก็กระโดดออกจากรถม้าหายตัวไปอย่างว่องไว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***