บทที่.10 สายตาที่เปลี่ยนไป

เช้าวันต่อมา ไป๋อี้เฉินตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เขาไม่ได้หลับสบายแบบนี้มานานมากแล้ว เพราะทุกครั้งที่เขากลับเขามักจะฝันร้ายตลอด ซึ่งเขาได้ชื่อว่าเป็นเทพสงครามย่อมผ่านการรบราฆ่าฟันมามากมายทำให้ภาพการตายสยดสยองบ้างแขนขาดขาขาดเลือดนองในสนามรบตามหลอกหลอนเขาอยู่ตลอดเวลาทุกครั้งที่เขาหลับตาลง แต่เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากองครักษ์เงาส่วนตัวของเขา

แต่เมื่อคืนนี้เขากลับหลับสบายโดยที่ไม่ฝันร้ายเลยทั้งคืน นี่คงเป็นเพราะกลิ่นหอมของ ลี่หลิน กลิ่นหอมของนางทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาได้นอนกอดนางทั้งคืนจึงลุกขึ้นมาจากเตียง มองไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่เห็นนางอยู่ภายในห้องเลย

“ท่านอ๋อง”..ท่านตื่นหรือยังเจ้าคะ,เสียงสาวใช้ในจวนแม่ทัพหลี่เอ่ยถาม ไป๋อี้เฉินที่อยู่ข้างในห้อง “พระชายาให้พวกหม่อมฉันสองคนมาคอยรับใช้ท่านเจ้าค่ะ”หากท่านอ๋องตื่นแล้วหม่อมฉันจะยกน้ำเข้าไปให้ท่านอ๋องล้างหน้านะเจ้าคะ สาวใช้สองคนยืนพูดอยู่ที่หน้าประตู “อืม”ข้าตื่นแล้ว,..พวกเจ้าเข้าเถอะ..เมื่อสาวใช้ได้ยินเสียงไป๋อี้เฉินอนุญาตให้พวกนางเข้าไป พวกนางจึงยกน้ำสำหรับใช้ล้างหน้าเข้าไปในห้อง พวกนางยกอ่างน้ำใบขนาดพอดีมาวางไว้ที่โต๊ะที่อยู่ริมหน้าต่าง “ไป๋อี้เฉิน” จึงลุกออกจากเตียงเดินมาล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น โดยสาวใช้สองคนก็ยังยืนคอยรับใช้เขาอยู่ เมื่อเขาล้างหน้าล้างตาเสร็จสาวใช้คนนึงที่ยืนถือผ้าไว้ก็ได้ยื่นผ้าให้เขาเช็ดหน้า “เสร็จแล้ว!..ไป๋อี้เฉินยื่นผ้าที่ตัวเองใช้เช็ดหน้าให้สาวใช้"พวกเจ้ามาช่วยข้าแต่งตัวที ไป๋อี้เฉินพูดขึ้น “เจ้าค่ะท่านอ๋อง”สาวใช้สองคนเมื่อได้ยินเขาสั่งก็เดินก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองมองหน้าของไป๋อร้เฉิน ไปหยิบเสื้อคลุมและสายรัดเอวมาแต่งตัวให้เขาทันที เมื่อแต่งตัวเสร็จไป๋อี้เฉินก็ได้ถามหาลี่หลินทันที

“พระชายาอยู่ที่ไหน??..สาวใช้คนนึงจึงตอบออกไป “พระชายากำลังฝึกศิลปะการต่อสู้อยู่กับองครักษ์ของนางอยู่ที่ลานฝึกหลังจวนใหญ่เจ้าค่ะ “พวกเจ้าว่าอย่างไรนะ?.ฝึกศิลปะการต่อสู้อย่างนั้นรึ?..

“เจ้าค่ะท่านอ๋อง” จากที่เขารู้มาลี่หลินนางเป็นเพียงเด็กสาวที่ถูกเลี้ยงอย่างตามใจจึงทำให้นางเป็นคนดื้อบั้นหยิ่งผยองแต่เขาไม่เคยได้ยินว่านางต่อสู้เป็น ไป๋อี้เฉินทำหน้าคุ่นคิดอยู่พักนึงจึงบอกให้สาวใช้พาเขาไปหานาง

“นำทางข้าไปหาพระชายา!…เพคะท่านอ๋อง!..เขาต้องไปดูให้เห็นกับตาว่าตกลงนางเป็นคนเช่นไรกันแน่ สาวใช้สองคนนำทางไป๋อี้เฉินเดินอ้อมไปทางด้านหลังเรือนใหญ่ใช้เวลาเพียงไม่นานก็เดินมาถึงลานฝึกที่อยู่หลังเรือน

ไป๋อี้เฉิน มองเข้าไปในลานฝึกก็เห็นลี่หลินกับซูเฟิงต่อสู้กันอยู่อย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมใคร บ้างลี่หลินก็เป็นฝ่ายได้เปรียบบางทีก็เป็นซูเฟิงเป็นฝ่ายได้เปรียบ บางทีพวกเขาสองคนก็แรกหมัดกันอยู่หลายครา เป็นกันรุกเป็นกันรับไปมา ฝีมือก็็เอาเรื่องพอๆกันทั้งลี่หลินและซูเฟิง ไป๋อี้เฉิน ยืนมองพวกเขาต่อสู้กันได้สักพักแล้ว เขาก็ได้สังเกตุเห็นว่าซูเฟิงกำลังต่อยหมัดเข้าใส่ลี่หลินอย่างรวดเร็วแต่ลี่หลินกับเร็วกว่าหมัดของซูเฟิง นางสามารถหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว แล้วสามารถพลิกโอกาสให้ตัวเองกลับมาเป็นฝ่ายรุกได้อย่างว่องไวจนซูเฟิงเสียท่าให้นาง ลี่หลินได้คว้าแขนของซูเฟิงไว้และบิดตัวทุ่มเขาลงกับพื้นอย่างแรง ภาพการต่อสู้ในวันนี้ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นกับลี่หลินมาก และทำให้เขาอยากรู้จักสตรีผู้นี้มากนิ่งขึ้นว่านางจะมีอะไรซ่อนอยู่อีก

“ต้าเกอ”วันนี้เราพอแค่นี้เถอะ ข้าไม่ได้ออกกำลังเต็มที่แบบนี้มานานมากแล้วทำให้ข้าเหนื่อยมากจนหายใจแทบไม่ทัน หลี่หลินบอกกับซูเฟิง

“ขอรับ..พระชายา”ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวไปจัดการตัวเองก่อนนะครับ

“อืม”เจ้าไปเถอะ!.. ข้าก็จะไปอาบน้ำเช่นกันเหงื่อออกเหม็นไปหมดทั้งตัวแล้ว หลี่หลินบอกกับซูเฟิง พร้อมกับเดินหันหลังให้เขาเพื่อกลับไปยังเรือนของนาง และจะได้อาบน้ำชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อเหนียวเหนอะหนะของนาง

“เจ้าสู้ได้เก่งนี่”เสียงของไป๋อี้เฉินดังขึ้น ลี่หลินหันไปมองหน้าของเขาตามเสียงที่ลอยมา แล้วจึงพูดกับเขาว่า “แน่นอน!.ข้าเป็นถึงลูกท่านแม่ทัพใหญ่ก็ต้องสู้เก่งเป็นธรรมดา”และก็อาจจะเก่งกว่าที่ท่านเห็นอีกเยอะ "อย่างนั้นรึ??..ใช่!!..ลี่หลินตอบรับทันที

“ข้าไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่าเจ้าชำนาญการต่อสู้ขนาดนี้ อีกทั้งยังขี่ม้ายิงธนูเป็นด้วย”

"ก็ท่านไม่เคยถามข้านี่ ลี่หลินตอบไป๋อี้เฉินอย่างไว ท่านไม่เคยถามแล้วท่านจะรู้ได้อย่างไรแล้วอีกอย่างเรื่องของข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้ท่านรู้ทุกเรื่อง

แต่!!..เอ๊ะ!!.ลี่หลินฉุกคิดขึ้นมา ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าขี่ม้ายิงธนูเป็น นี่!.ท่านให้คนแอบสะกดรอยตามข้าอย่างนั้นหรือ?..ลี่หลินถามกลับไปยัง ไป๋อี้เฉิน

“ไป๋อี้เฉิน"ทำหน้าเหมือนขโมยของแล้วโดนจับได้ และเขาก็ยอมรับกับลี่หลินไปตรงๆ “ใช่” ข้าให้คนตามดูเจ้าเองล่ะ ไหนท่านบอกว่าบอกว่าเกลียดชังข้ายิ่งนัก แล้วให้คนมาแอบติดตามข้าทำไม??..หรือว่าท่านเปลี่ยนใจเริ่มสนใจข้าขึ้นมาแล้ว ลี่หลินถามไป๋อี้เฉินด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท และยังทำท่าทางหยอกเย้าเขาไปด้วย ทำให้ไป๋อี้เฉินโมโหขึ้นมาจนพูดอะไรไม่ออกและเดินหนีนางไปด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด

ลี่หลินเดินกลับมาถึงเรือน พอนางเปิดประตูเข้าไปข้างในก็ไม่เห็นไป๋อี้เฉิน เขาคงโกรธที่นางจับได้ว่าเขาแอบส่งคนสะกดรอยตามนาง แต่ก็ช่างเถอะเพราะนางรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเขาส่งคนตามดูนาง เพียงแต่นางแค่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแค่นั้น ลี่หลินยกยิ้มที่มุมปากได๋อี้เฉินไม่อยู่ก็ดี นางจะได้อาบน้ำได้อย่างสะดวก ลี่หลินเดินไปหยิบเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนและเดินฮำเพลงเบาๆ หายเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างสบายใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***