บทที่.9 สงบศึกชั่วคราว

“ท่านแม่”ท่านสบายดีนะเจ้าคะ ลี่หลิน เอ่ยถามท่านแม่ของนางหลังจากนางได้เดินมาส่งท่านแม่ของนางที่ห้องเพื่อพักผ่อน เพราะท่านแม่ของนางได้เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเพื่อเตรียมการต้อนรับนางกลับบ้าน และท่านแม่ของนางยังเข้าครัวเองเพื่อทำอาหารที่นางชอบหลายอย่างเอาไว้ให้นาง เมื่อได้อยู่กันลำพังสองแม่ลูกถึงได้ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสาแม่ลูก “แม่สบายดี” แล้วเจ้าล่ะไปอยู่ที่จวนอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?? ท่านอ๋องดูแลเจ้าดีหรือไม่ แม่ได้ยินมาว่าหลังเจ้าแต่งเข้าไปยังไม่ถึงเดือน “ท่านอ๋อง”ก็แต่งชายารองเข้ามาอีกคน เจ้าไม่เป็นอะไรจริงหรือ ฮูหยินหลี่เอ่ยถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วง “ท่านแม่!..ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกเจ้าค่ะ" ข้าไม่เป็นอะไร อีกอย่างท่านอ๋องก็ดูแลข้าเป็นอย่างดี ท่านไม่ต้องเป็นกังวลให้มากนักเดี๋ยวท่านจะไม่สบายเอาได้ ลี่หลินบอกท่านแม่ของนาง สิ่งที่นางได้พูดโกหกมาทุกอย่างนี้ก็เพียงเพื่อให้ท่านแม่ของนางได้สบายใจและไม่ต้องเป็นห่วงนางมากนัก หากท่านแม่ของนางรู้ว่านางได้รับความทุกข์ทรามานและถูกเกลียดชังจากบุรุษที่นางรัก ท่านแม่ของนางคงต้องเป็นกังวลจนล้มป่วยไปเป็นแน่ ลี่หลินจึงจำเป็นต้องโกหกท่านแม่ของนางเอง “เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว..หากแต่เจ้าดูซูบผอมลงไปเยอะกว่าแต่ก่อนมากเลยนะ เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า??.. “ท่านแม่.ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ก่อนที่ข้าจะเดินทางกลับมาเยี่ยมบ้าน ข้าไม่ค่อยสบายนิดหน่อยเป็นเพียงแค่ไข้หวัดธรรมดา ทำให้ไม่ค่อยอยากอาหารแถมยังกินอะไรเข้าไปก็ไม่อร่อยไปหมด จึงทำให้ข้าผอมลงกระมังเจ้าคะ แต่ตอนนี้ข้าหายดีแล้วท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะเจ้าคะ ลี่หลินโอบกอดท่านแม่ของนางอย่างอ่อนโยน “เจ้าหายแล้วก็ดี!..ต่อไปก็กินให้เยอะ ๆ หน่อยอย่าปล่อยให้ตัวเองไม่สบายขึ้นมาอีก เดี๋ยววันที่เจ้าเดินทางกลับจวนอ๋องแม่จะสั่งให้บ่าวรับใช้เตรียมของบำรุงไว้ให้กับเจ้าเอากลับไปกินที่จวนอ๋องด้วย "เจ้าค่ะ!..ท่านแม่..

“ท่านแม่” ลี่หลินทำเสียงออดอ้อน ข้าคิดถึงท่านจังเลย คิดถึงท่าน!.ม๊าก…มาก..คืนนี้ หลินเอ๋อ ขอนอนกับท่านแม่ได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากนอนกอดท่านแม่ให้หายคิดถึง ลี่หลินอ้อนขอนอนกับท่านแม่ของนาง ลี่หลินนางไม่อยากกลับเรือนนอนของตนเองเพราะที่เรือนนอนของนางยังมี ไป๋อี้เฉิน อยู่ด้วยอีกคน นางไม่อยากอยากนอนร่วมห้องกับเขา จึงวางแผนอ้อนท่านแม่ของนางเพื่อขอนอนกับท่านแม่ด้วย

“ไม่ได้!…ฮูหยินหลีปฏิเสธคำอ้อนของลูกสาวทันที เจ้าจะมานอนกับแม่ได้อย่างไรในเมื่อท่านอ๋องสามีของเจ้าก็ยังรอเจ้าอยู่ที่เรือน และตอนนี้เจ้าแต่งงานออกเรือนแล้วยังจะมาขอนอนกับแม่เป็นเด็กๆไปได้ เจ้ารีบกลับเรือนของเจ้าไปได้แล้ว ไปดูแลปรนนิบัติสามีของเจ้าวันนี้ดูเหมือนท่านอ๋องจะดื่มเยอะด้วย เจ้าก็ไปเตรียมน้ำแกงส่างเมาเอาไว้ให้เขาด้วย “แต่ท่านแม่" ลี่หลินทำท่ากระอิดกระออดไม่อยากกลับเรือนของตน “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นกลับเรือนของเจ้าไปได้แล้ว ฮูหยินหลี่ ไล่ลูกสาวตัวเองให้กลับเรือน “เจ้าค่ะ” กลับก็กลับ ลี่หลินเดินกระฟัดกระเฟียดออกจากห้องของท่านแม่ของนางไป อย่างขัดใจ “ลี่หลิน" เดินออกจากห้องของท่านแม่ของนาง ก็เห็นหยวนเอ๋ยยืนรอนางอยู่ที่หน้าประตู"ท่านอ๋อง"กับเรือนหรือยัง?..'ยังเจ้าค่ะคุณหนู'..ตอนนี้ท่านอ๋องนั่งดื่มสุราอยู่กับเหล่าผู้อาวุโสที่ห้องรับรองเล็กเจ้าค่ะ หยวนเอ๋อตอบกลับทันที “ถ้าอย่างนั้นก็ดี”เจ้าช่วยไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบที เดินทางมาทั้งวันข้ารู้สึกเหนียวไปทั้งตัวหมดแล้ว เตรียมน้ำเสร็จเจ้าก็เข้าไปที่ครัวเอาน้ำแกงส่างเมามาสักหน่อย ‘เจ้าค่ะคุณหนู’

พอกลับถึงเรือน หยวนเอ๋อ รีบไปเตรียมน้ำให้ลี่หลินอาบตามคำสั่งของคุณหนูของนางส่วน ลี่หลิน ก็จัดแจงหาเสื้อผ้าเพื่อไปเปลี่ยนตอนเธออาบน้ำ “คุณหนู”ข้าเตรียมน้ำเสร็จแล้วเจ้าค่ะ “อืม”เจ้าก็ไปเอาน้ำแข็งส่างงเมาเถอะ ตรงนี้ค่าจัดการตัวเองได้เจ้าไม่ต้องมาช่วยค่าอาบน้ำหรอก ลี่หลินบอกกลับหยวนเอ๋อ เจ้าค่ะถ้าอย่างนั้นข้าไปเอาน้ำแกงส่างเมาก่อนแล้วจะรีบกลับมานะเจ้าคะ “เจ้าไปเถอะ”

หลังจาก หยวนเอ๋อเดินออกจากห้องไป ลี่หลินก็เดินหายเข้าไปหลังเรือนซึ่งเป็นห้องสำหรับอาบน้ำของนาง นางเดินมาถึงถังใบใหญ่ได้ใส่น้ำอุ่นไว้เต็มถัง นางจึงเอามือลงไปจุ่มดูอุณหภูมิน้ำ น้ำอุ่นกำลังพอดีนางจึงจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเอง แล้วเดินลงไปแช่น้ำอุ่นในถังใบใหญ่ ลี่หลิน นั่งแช่น้ำอุ่นสักพักก็จัดแจงอาบน้ำทำความสะอาดร่างกายจนเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง หลังจากนั้นนางก็ลุกขึ้นมาเช็ดตัวจนแห้งสะอาดก็จัดแจงใส่เสื้อผ้าที่นางเตรียมไว้เรียบร้อย เหลือเพียงผมของนางที่ยังไม่แห้งนางจึงใช้ผ้าผืนที่เตรียมมาด้วยเช็ดแล้วซับน้ำที่อยู่บนผมของนางจนหมาดเกือบแห้งสนิท พอผมของนางแห้งจนเกือบหมดทั้งศีรษะแล้วจึงใช้หวีแปรงผมเบาๆ ผมยาวสลวยสีดำเงางามแผ่สยายเต็มแผ่นหลังของนาง เมื่อนางคิดว่าตัวเองจะเข้านอนแล้วจึงไม่ได้รวบเก็บผมไว้ เพียงแต่ปล่อยผมสบายๆและให้ผมบางส่วนที่ยังไม่แห้งดีได้แห้งอย่างสนิท นางก็หันไปพับเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่แล้วให้เป็นระเบียบวางไว้ในตะกร้าอีกมุมที่อยู่ข้างๆถังอาบน้ำใบใหญ่เพื่อให้ หยวนเอ๋อเอาไปซัก

ลี่หลินเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ นางก็พันตกใจ!!!…นี่ไปอี้เฉินเขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?..แล้วหยวนหายไปไหน?.นางมองไปที่โต๊ะเห็นเพียงน้ำแข็งส่างเมา ที่ไป๋อี้เฉินได้ดื่มไปแล้วแต่มองไม่เห็นเงาของยวนเอ๋อเลย “เจ้าไม่ต้องมองหานางหรอก”สาวใช้ของเจ้าข้าได้สั่งให้นางไปพักแล้วนี่ก็ดึกมากแล้ว ยังจะให้นางมาคอยรับใช้อะไรอีก ไป๋อี้เฉินบอกลี่หลิน

“พี่หลิน”ยืนมองไป๋อี้เฉินสักพัก ก็เลยถามเขาขึ้นมา "ท่านกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่??

ข้ากลับมาได้สักพักใหญ่แล้ว กว่าจะถอนตัวออกมาจากเหล่าผู้อาวุโสของเจ้าได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยทีเดียว ทำให้ข้าดื่มเข้าไปเยอะเลย ได้น้ำแกงส่างเมาของเจ้าช่วยไว้คอยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย “ขอบใจเจ้ามาก”ไป๋อี้เฉินขอบใจ ลี่หลิน “ท่านไม่ต้องขอบใจข้าหรอก”หากไม่ใช่เพราะท่านแม่สั่ง ข้าไม่มีทางทำหรอก ลี่หลินบอกกับเขาตามตรง “ช่างเถอะไปอี้เฉินบอกแบบไม่ใส่ใจมากนัก เขาลุกขึ้นดึงสายรัดเอวออก แล้วถอดเสื้อคลุมโยนพลาดเก้าอี้ไว้ จึงเดินขึ้นไปนอนบนเตียง ลี่หลิน มองตามเขาแล้วตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ นี่!..นี่!! ท่านจะนอนทั้งอย่างนี้น่ะหรอ? ไม่ได้นะท่านลุกขึ้นมาจากเตียงของข้าเดี๋ยวนี้เลย ลุกขึ้นมาท่านห้ามนอนเด็ดขาด ทำไม?..ทำไม?. ทำไมข้าจะนอนไม่ได้ ไป๋อี้เฉิน เอ่ยถามนางอย่างหงุดหงิดตอนนี้เขารู้สึกเมามาก ปวดหัวไปหมดอยากจะนอนพักสักหน่อย แต่ลี่หลินนางไม่ยอมให้เขาได้พักผ่อน"หากท่านจะนอนท่านต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อน"ท่านเดินทางมาทั้งวันเนื้อตัวมีแต่สิ่งสกปรกไปหมดแถมยังมาเมาเหล้าส่งกลิ่นเหม็นหึ่งขนาดนี้ ที่นอนของข้าก็เหม็นหมดพอดี ลี่หลินบอกไป๋อี้เฉิน “ข้าลุกไม่ไหว”ตอนนี้ข้าปวดหัวมากจะให้ลุกไปอาบน้ำได้อย่างไร แถมข้ายังรู้สึกเมามาก ไป๋อี้เฉินตอบกลับนางทันที “ไม่ได้ท่านต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้”ถึงจะเมาขนาดไหนท่านก็ต้องไปอาบน้ำ ไม่อย่างนั้นท่านก็ไปนอนที่โต๊ะน้ำชาข้างหน้าต่างตรงนู้นเลย ห้ามขึ้นเตียงของข้าเป็นเด็ดขาด “ก็ได้ข้าไปอาบน้ำก็ได้”ไป๋อี้เฉินลุกขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดเขารู้สึกปวดหัวมากเพราะฤทธิ์สุรา แต่ลี่หลินนางก็ไม่ให้เขาได้นอนหลับเพียงเพราะเขาไม่ได้อาบน้ำ “ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้แป๊บนึง” เดี๋ยวข้าให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำให้ท่านลี่หลินบอกกับเขา “อืม”เขาตอบนางโดยไม่ลืมตาขึ้นมา เขานั่งหลับตารอให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำให้เขาเสร็จ ไม่นาน ลี่หลิน ก็มาตามเขา “บ่าวรับใช้เตรียมน้ำเสร็จแล้วเพคะ”ท่านรีบไปอาบเถอะเดี๋ยวน้ำจะเย็นเสียก่อน ข้าจะให้สาวใช้ไปช่วยท่าน "ไม่ต้อง!!..ข้าจัดการตัวเองได้ ไป๋อี้เฉินพูดขึ้นเสียงแข็ง แล้วเดินหายเข้าไปที่ห้องอาบน้ำ เขาลงไปแช่น้ำอุ่นในถังใบใหญ่และนั่งหลับตาแช่น้ำอยู่อย่างนั้นสักพัก เขาก็จัดการทำความสะอาดตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย เมื่อเขาอาบน้ำเสร็จก็เดินเข้าห้องมาก็พบว่า ลี่หลิน นางได้นอนหลับไปแล้วลี่หลินนางได้ใช้ผ้าห่มผืนหนาปูนอนที่โต๊ะน้ำชาริมหน้าต่าง ตอนที่เขาอาบน้ำอยู่ลี่หลินนางคงให้บ่าวรับใช้เตรียมหมอนผ้าห่มอีกชุดให้นาง หลังจากอาบน้ำเสร็จไปอีกเฉินก็สร่างเมาขึ้นมาเล็กน้อยเขาเดินตรงไปที่ที่ ลี่หลิน นอนอยู่แล้วเขาก็อุ้มนางขึ้นมา

ว้าย!!.ลี่หลินร้องด้วยความตกใจ ที่อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวของนางได้ลอยขึ้นมาจากพื้น เมื่อนางรู้สึกตัวตื่นเต็มที่นางก็ถูก ไป๋อี้เฉิน อุ้มตัวลอยขึ้นไว้ด้วยท่าเจ้าสาวเรียบร้อยแล้ว

“นี่ท่านจะทำอะไร?. "ก็อุ้มเจ้าไปนอนที่เตียงดีๆอย่างไร"ไป๋อี้เฉินตอบนางพร้อมกับอุ้มนางเดินไปที่เตียงนอนใครบอกว่าข้าจะนอนที่เตียงกับท่าน “ปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้นะ!!.ลี่หลินโวยวายใส่เขาทั้งดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการอุ้มของเขา แต่นางก็ดิ้นไม่หลุดยิ่งนางดิ้น ไป๋อีเฉินยิ่งอุ้มนางกระชับขึ้นมาอีก ทำให้หน้าของนางแทบจะติดกับอกกว้างของเขา ”เจ้าคิดว่าหลอกข้าให้ไปอาบน้ำแล้วเจ้าจะหนีไปนอนคนเดียวได้อย่างนั้นหรือไม่?..ไม่มีทางเจ้าต้องนอนกับข้าที่เตียงนี้ “ท่านฝันไปเถอะ”ไม่มีทาง!..ท่านปล่อยข้าลงเดี๋ยวนี้นะ ลี่หลินทั้งดิ้นทั้งใช้มือทุบไปที่อกกว้างของไป๋อี้เฉิน ตุบ!!!.. เสียงไป๋อี้เฉินโยนลี่หลินลงบนเตียงนอน"ข้าเจ็บนะ!!.ลี่หลินถูกโยนร่างกระแทกกับเตียงนอนอย่างจัง "เจ้าบอกให้ข้าปล่อยเจ้าไม่ใช่หรือไง?.ข้าก็ปล่อยแล้วนี่ไง

“ข้าบอกให้ท่านปล่อย”ท่านก็วางข้าลงดีๆไม่ได้หรืออย่างไร??ท่านโยนค่าลงแบบนี้ข้าก็เจ็บนะ ลี่หลินต่อว่าไปอี้เฉิน นางลุกขึ้นพร้อมกำลังจะคลานลงมาจากเตียงแต่นางยังไม่ทันได้ขยับตัว ไป๋อี้เฉินก็ถลาขึ้นเตียงมาคว้าตัวลี่หลินให้นางนอนลงแล้วเขาก็โถมตัวนอนไปพร้อมกับนาง ลี่หลินนอนลงในท่าตะแคงข้างหันหลังให้กับไป๋อี้เฉิน แล้วนางก็ได้สะดุ้งตกใจขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อไป๋อี้เฉินได้ดึงตัวนางเข้ามากอดจากทางด้านหลัง แล้วใช้ขาของเขากดทับขาของนางไว้เพื่อไม่ให้นางดิ้นหลุดได้ ลี่หลินนอนตัวเกร็งอยู่ในอ้อมกอดของไปอี้เฉินแผ่นหลังของนางแนบชิดกับอกกว้างของเขา

"ท่านจะทำอะไร??..ลี่หลินเอ่ยถามไป๋อี้เฉิน พร้อมพยายามขยับตัวให้ออกห่างจากเขาพอนางขยับตัวไป๋อี้เฉินก็กระชับกอดนางแน่นเข้าไปอีก ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของไป๋อี้เฉินแนบชิดอยู่กับคอละหงษ์ของนาง

“ หอมจัง”ไปอี้เฉิน พูดขึ้นแล้วบอกลี่หลิน เจ้าหยุดดิ้นได้แล้วข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก แค่ขอนอนกอดเจ้าแบบนี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรไปมากกว่านี้ อีกอย่างเจ้าเป็นคนบอกข้าเองว่าสามวันนี้เราจะไม่ทะเลาะกัน นอนได้แล้วนี่ก็ดึกมากแล้วไป๋อี้เฉินบอกลี่หลินให้นอนพร้อมกระชับกอดนางพร้อมกดหน้าของเขาให้แนบชิดกับคอราหงษ์เนียนขาวของนาง “ท่านกอดข้าแน่นเกินไปแล้ว”ข้าหายใจไม่ออก!..หลี่หลินบอกกับไป๋อี้เฉินเมื่อ ไป๋อี้เฉินได้ยินเช่นนั้นก็คลายกอดนางออกเล็กน้อย ลี่หลินขยับตัวออกจากเขาเพื่อให้ตัวเองนอนได้ถนัดขึ้น และปล่อยให้เขานอนกอดเธออยู่อย่างนั้นอย่างจนใจ

ลมหายใจร้อนผ่าว ของไป๋อีเฉินที่หายใจออกมาโดนต้นคอของนาง เขาหายใจติดขัดอยู่ระยะหนึ่งสักพักก็เปลี่ยนเป็นสม่ำเสมอ แล้วก็หลับไป เมื่อลี่หลินรู้สึกได้ว่า ไป๋อี้เฉิน หลับไปแล้ว นางก็ค่อยๆหลับตาลงและนอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางเช่นกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***