บทที่.8 กลับไปเยี่ยมบ้าน 2

เมื่อ ‘ลี่หลิน’ ขึ้นไปนั่งบนรถม้าเรียบร้อย รถม้าก็เริ่มเคลื่อนออกไปทันทีระยะทางจากจวนอ๋องสู่จวนแม่ทัพของนางก็ไกลพอสมควรเมื่อเดินทางมาได้สักระยะ'ลี่หลิน'ก็เริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาแต่นางก็ฝืนไม่ให้ตัวเองเผลอหลับไป “เจ้าไม่หิวหรือ?..ไป๋อี้เฉินถามนาง “หม่อมฉันยังไม่หิวเพคะ” ลี่หลินยื่นมือออกไปดึงเอาหมอนอิงที่วางอยู่ข้าง ไป๋อี้เฉิน อีกอันออกมาแล้วกลับไปนั่งอยู่อีกมุมของรถม้านางนั่งพิงหมอนอิงหันหลังให้กลับไป๋อี้เฉิน แล้วมองออกไปข้างนอกรถม้าซึ่งกำลังวิ่งผ่านตลาดพอดี บรรยากาศบนท้องถนนคึกคักเสียงชาวบ้านและพวกพ่อค้าพูดคุยซื้อขายแลกเปลี่ยนของกันอย่างจอแจ ช่างเป็นภาพที่นางไม่ค่อยได้เห็นมานานเพราะนางไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกเรือนไผ่จึงไม่เคยออกมาเดินตลาดเลยสักครั้ง ตลอดเวลาเกือบสองเดือนหลังจากที่นางหายจากอาการบาดเจ็บสิ่งที่นางทำได้มีเพียงเข้าป่าไปฝึกตัวเอง ไม่อย่างนั้นก็ดีดฉินเต้นรำอยู่ที่เรือนไผ่เพียงเท่านั้น ไป๋อี้เฉิน สังเกตเห็นความตื่นเต้นของนางก็คิดอยู่ในใจนางคงไม่ได้เห็นผู้คนพลุกพล่านแบบนี้มานาน ถึงทำให้นางดูตื่นเต้นถึงเพียงนี้ นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือนที่นางได้ออกมาจากจวนอ๋อง อยู่ๆเขาก็มีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นภายในใจของเขา นี่เขารู้สึกสงสารนางอย่างนั้นหรือและเขาก็นั่งมองนางอยู่เงียบๆโดยไม่พูดอะไร รถม้าได้วิ่งผ่านตลาดและวิ่งออกจากในเมืองมาได้สักระยะแล้ว ลี่หลิน ก็ได้เผลอหลับไป ไป๋อี้เฉิน เห็นนางหลับอยู่ดูท่าจะไม่ค่อยสบายนัก จึงคิดจะเข้าไปประครองนางให้นอนลงดีๆ “โอ๊ย!!!.เจ็บนะ!!.เสียงของ ไป๋อี้เฉิน ร้องเสียงดังขึ้นด้วยความเจ็บปวด ที่ถูกถีบเข้าไปที่ท้องอย่างแรง "ใครใช้ให้ท่านคิดจะฉวยโอกาสตอนข้าหลับก่อนล่่ะ.. สมน้ำหน้า!..ถูกถีบแค่นี้มันยังน้อยไป สำหรับคนใจลามกชอบฉวยโอกาสอย่างท่าน ‘ลี่หลิน’ด่าเขาพร้อมกับถอยออกห่างจากเขาไปชิดมุมรถมาอีกมุม “ข้าไปฉวยโอกาสกับเจ้าตอนไหน?..ข้าแค่เห็นว่าเจ้าหลับไม่ค่อยสบายนักก็เลยจะช่วยประคองเจ้าให้นอนลงดีๆแค่นั้นเอง ไป๋อี้เฉิน อธิบายกับนาง “ใครจะไปรู้กับท่านล่ะ ลี่หลินตอบกลับเขาทันที คนลามกมากตัณหาเช่นท่านคิดอยากจะช่วยข้า?.. คิดจะเอาเปรียบข้าซะมากกว่าไม่ว่า'ลี่หลิน'บ่นให้เขา “ท่านไปนั่งไกลๆอีกมุมตรงนู้นเลยนะ”ห้ามเข้ามาใกล้ข้าเป็นเด็ดขาด ส่ลี่หลินสั่งให้ ไป๋อี้เฉิน ไปนั่งให้ห่างจากนาง พร้อมชี้ไปอีกมุมของรถมาและ ไป๋อี้เฉิน ก็ได้ทำตามที่นางบอกอย่างโดยดี เขานั่งมองลี่หลินด้วยสายตาที่ขุ่นเคืองเล็กน้อยที่นางได้ทำให้เขาเจ็บตัว

“ท่านอ๋อง” ขอรับ ถึงจวนแม่ทัพหลี่แล้วขอรับ บ่าวรับใช้รายงานเมื่อรถมาได้หยุดลง “ถึงจวนแม่ทัพของเจ้าแล้ว” ลงไปกันเถอะ ไป๋อี้เฉิน บอกกับหลี่หลิน เพคะพี่หลินตอบรับพร้อมจัดแจงสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อย แล้วเดินลงจากรถม้าไป ลี่หลินมองเห็นท่านแม่ของนางพร้อมบ่าวรับใช้หลายคนยืนรอต้อนรับนางอยู่ที่หน้าลานบ้านของจวนแม่ทัพหลีี่ “ท่านแม่”นางเรียก ฮูหยินหลี่ซึ่งเป็นมารดาของนางด้วยความดีใจ นางเดิินไปหาฮูหยินพร้อมทำความเคารพมารดาของตัวเอง “พระชายา” มาแล้วหรือเพคะฮูหยินหลี่สวมกอดลูกสาวของนางอย่างดีใจ “พระชายา”อะไรกันท่านแม่ ท่านเรียกข้า หลินเอ๋อ เหมือนเดิมเถอะเจ้าค่ะ "จะได้อย่างไร!..ตอนนี้เจ้าเป็นถึงพระชายาเอกของท่านอ๋อง จะให้เรียกหลินเอ๋อเช่นเดิมได้อย่างไร ฮูหยินหลี่พูดกับลูกสาวของตน

“ฮูหยินหลี่” เรียกนางว่า หลินเอ๋อ เช่นเดิมเถอะถึงนางจะเป็นชายาเอกของข้าแต่นางก็ยังเป็นลูกสาวของท่านเช่นกัน ไป๋อีเฉิน บอกกลับฮูหยินหลี่ ขณะเดินลงจากรถม้า "ท่านอ๋อง!!!…ท่านก็มากับหลินเอ๋อด้วยหรือเพคะ??..ในจดหมายที่ส่งมาล่วงหน้าก่อนบอกว่าท่านอ๋องไม่ได้กลับมากับนางด้วยหม่อมฉันเลยไม่ได้เตรียมการต้อนรับไว้อย่างดีมีเห็นมีเลยถามขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อย

พอดี ตอนที่พระชายาไปขออนุญาตจะข้า ว่าจะกลับมาเยี่ยมที่บ้านหลายวันข้ายังติดราชกิจอยู่เลยบอกพระชายาไปว่าไม่ได้กลับกับนาง เพราะไม่รู้ว่างานจะเสร็จตอนไหนพอถึงวันเดินทางค่าเสร็จงานพอดีก็เลยตามมากับพระไชยาด้วย ฮูหยินหลี่คงไม่ว่าอะไรที่ข้าจะค้างที่นี่กับพระชายาสักรายวัน ไป๋อี้เฉิน บอกกับฮูหยินหลี่ “ฮ้ะ!..อะไรนะ!..ท่านจะค้างที่นี่กับข้าอย่างนั้นหรือ?..ลี่หลินเอ่ยถาม ไป๋อี้เฉิน ด้วยความตกใจตอนมาเขาก็ไม่ได้บอกกล่าวนางไว้ล่วงหน้าพอมาถึงจวนแม่ทัพหลี่ของนาง เขากลับมาบอกว่าจะค้างที่นี่พร้อมกับนางอีก ไป๋อี้เฉินคนนี้ เขาจะบ้าไปแล้วหรือไง นี่เขากำลังจะเล่นสงครามประสาทกับนางใช่ไหม เขากำลังยั่วโมโหนางอยู่ ”ท่านอ๋องเพคะ" ท่านมีราชกิจมากมายที่ต้องสะสาง อีกทั้งยังต้องเข้าประชุมเช้าที่ท้องพระโรงทุกวัน “ท่านจะค้างกับหม่อมฉันที่นี่ได้อย่างไรเพคะ?.. ลี่หลินพูดขึ้น “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!.ไป๋อี้เฉิน ตอบกลับนาง ด้วยหน้าตาที่กวนประสาทแล้วจึงพูดต่อ ในเมื่อพระยาของข้าอยู่ที่นี่ “ข้าก็ต้องหยุดที่นี่สิจริงไหม?..ไป๋อี้เฉินหันไปถาม ฮูหยินหลี่ ที่ยืนอยู่ข้างๆลี่หลิน “จริงพี่คะท่านอ๋อง ฮูหยินหลี่ ตอบกลับเขาไปทันที “อย่างนั้นหม่อมฉันให้เด็กๆไปเตรียมห้องให้ท่านอ๋องนะเพคะท่านจะได้เข้าไปพักผ่อนอย่างสบาย ฮูหยินหลี่ หันกลับไปสั่งบ่าวรับใช้ให้ไปทำความสะอาดห้องใหญ่ในจวน เพื่อให้ไป๋อี้เฉินได้พักค้างคืนที่จวน แต่ได้ถูกไป๋อี้เฉินพูดขัดเอาไว้เสียก่อน ฮูหยินหลี่ ไม่ต้องลำบากหรอกข้าพักที่ห้องของพระชายาก็ได้ ไม่ต้องทำให้มันเป็นเรื่องวุ่นวายไปหรอก อีกอย่างข้ากับพระชายาก็แต่งงานไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้ว 'จะให้แยกกันอยู่คนละห้องได้อย่างไรท่านว่าไหม??.. “เพคะท่านอ๋อง”ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันให้บ่าวรับใช้เอาของใช้ของท่านไปเก็บที่เรือนของ หลินเอ๋อ ฮูหยินหลี่ ตอบกลับเขาโดยไม่ได้มองหน้าลูกสาวของนางเลย “ท่านแม่”แล้วท่านพ่อล่ะตั้งแต่เข้ามายังไม่ได้เห็นหน้าท่านพ่อเลย?. พ่อฝไปตั้งนานแล้วล่ะพ่อของเจ้าเขาเป็นแม่ทัพใหญ่จะให้มาอยู่บ้านนานๆได้อย่างไร ฉะนั้นพอเสร็จจากงานแต่งของเจ้าเขาก็ออกเดินทางกลับไปประจำที่ชายแดนทันที แต่พ่อของเจ้าไม่ให้แม่บอกกับเจ้าพ่อของเจ้ากลัวว่าเจ้าจะเป็นห่วง ฮูหยินหลี่ บอกกับลูกสาวของตน “เจ้ากับท่านอ๋องก็เดินทางมาทั้งวันคงจะเหนื่อยมากแล้ว เจ้าก็พาท่านอ๋องไปพักผ่อนที่เรือนของเจ้าเถอะ แม่ได้ให้บ่าวรับใช้ไปทำความสะอาดไว้รอเจ้าตั้งนานแล้ว “เจ้าค่ะท่านแม่”ลี่หลินตอบรับมารดารดาของนางแบบไม่ไค่อยพอใจเท่าไรนัก

“ท่านอ๋อง”เชิญเพคะ ลี่หลินบอก ไป๋อี้เฉิน ให้เดินตามตนเองไปยังเรือนพักของนางที่นางอาศัยอยู่ก่อนจะแต่งออกไป อย่างไม่เต็มใจนักแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ไป๋อีเฉิน ยิ้มอย่างผู้ชนะ แล้วรีบเดินตามนางไป พอมาถึงเรือนพักบ่าวรับใช้ก็ได้ออกไปกันหมดแล้วพ ลี่หลิน ก็หันมาเล่นงานไปอี้เฉินทันที สายตานางแทบอยากจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ หากแต่นางอยู่ที่นี่ก็ไม่สามารถทะเลาะกับเขาได้ นางจะให้ท่านแม่ของนางรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่านางไม่เคยได้รัขบความรักจากไป๋อี้เฉิน และนางต้องเจออะไรบ้างในขณะที่แต่งเข้าไปในจวนของเขาเพียงไม่กี่เดือน นางทำได้เพียงชี้หน้าเขาด้วยความโมโหแล้วต่อว่าเขาเพื่อระบายความโกรธของตัวเอง “ท่านอย่าคิดว่าอยู่ที่นี่ท่านจะสามารถเอาเปรียบข้าได้” ไม่มีทางท่านอย่าคิดได้ใจไป!..ลี่หลินด่าเขาพร้อมท่าทางที่ดูโกรธมากของนาง

ไป๋อี้เฉิน มองนางที่โมโหจนหน้าแดงไปหมด แถมนางยังด่าเขาสาดเสียเทเสียโดยไม่ได้เกรงกลัวอะไรในตัวเขาเลย เขายิ้มมุมปากพรางคิดในใจ “สตรีผู้นี้ช่างน่าสนใจขึ้นมาแล้วสิ!..ไป๋อี้เฉิน นั่งยิ้มไปก็จิบชาไปพลางโดยไม่สะทกสะท้านกับคำด่าของนางเลย ลี่หลินด่าเขาจนเหนื่อยก็เดินไปนั่งพักเหนื่อยที่โต๊ะริมหน้าต่างอีกฝั่งนึง แล้วค่อยๆสงบสติอารมณ์ลง พวกเขานั่งอยู่คนละฝั่งของห้องต่างคนต่างไม่พูดอะไรจนกระทั่งมีบ่าวรับใช้มาตาม ”พระชายาฮูหยินให้มาตามท่านกับท่านอ๋องไปกินข้าวได้แล้วขอรับ" ฮูหยินได้จัดงานเลี้ยงเล็กๆไว้รอท่านกับท่านอ๋องที่ห้องโถงใหญ่ ขอรับ “อืม” ข้ารู้แล้วเจ้าไปก่อนเถอะเดี๋ยวข้ากับท่านอ๋องตามไป

'ไป๋อี้เฉิน' ท่านกับข้ามาทำข้อตกลงกันก่อนเถอะ ก่อนที่จะออกไป ลี่หลินพูดขึ้นพร้อมเดินไปยืนอยู่ต่อหน้าเขา “ข้อตกลง!..อย่างนั้นหรือ?… “ไหนเจ้าลองว่ามาซิ” ว่าเจ้ามีข้อตกลงอะไร ไป๋อี้เฉินเอ่ยถามกลับลี่หลินไป “ข้าว่าเรามาสงบศึกกันชั่วคราวเถอะ” ในช่วงเวลาสามวันที่อยู่ในจวนของข้าจากนี้ไปเราสองคนจะไม่ทะเลาะกัน ข้าไม่อยากให้ท่านแม่เห็นว่าลูกสาวสุดที่รักของนางไม่มีความสุขและต้องทนทุกข์เพราะท่านมากเพียงใด ลี่หลินตอบกลับ ไป๋อี้เฉินไป “ได้สิ” สามวันต่อจากนี้ข้าจะเป็นสามีที่ดีของเจ้าเอง และ เจ้าก็ต้องเป็นภรรยาที่ดีเชื่อฟังสามีเช่นกัน ตกลงตามนี้นะ ไป๋อี้เฉินก็เสนอข้อตกลงของเขากับ ลี่หลินเช่นกัน “ตกลง”เพคะ ลี่หลินตอบรับข้อเสนอของเขาทันที

“ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะ” อย่าปล่อยให้ผู้ใหญ่รอนาน

“เพคะ ท่านอ๋อง”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***