บทนำ

‘โคจิโร่ โคจิโร่! นายตั้งสติไว้ก่อน โคจิโร่! ฉันมาช่วยแล้ว!’ 

ปังๆๆๆ!!! วิ้ง!!!! เสียงกระสุนที่สาดเข้าใส่กันของพวกก่อการร้ายกับหน่วยรบพิเศษตอนนี้เกิดการปะทะกันขึ้น ‘เคนจิ’ สั่งให้คนในหน่วยรีบยิงป้องกันพวกก่อการร้าย ในขณะที่ตัวเขาเองรีบเข้าไปช่วยเพื่อน

‘โคจิโร่!’ เคนจิตะโกนเรียกเพื่อนที่ตอนนี้หมดสติคาอยู่บนเก้าอี้ เขาพยายามแก้มัดเพื่อนอย่างเร็ว ตัวโคจิโร่เองค่อยๆตื่นจากการถูกซ้อมอย่างหนักหน่วง ตอนนี้ร่างกายเขาพร้อมจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ 

‘นายทำใจดีๆไว้นะ พวกฉันมาช่วยนายแล้ว’ ‘

เคนจิ…’ ตู้ม!!! เสียงของโคจิโร่ที่เล็ดลอดออกมาอย่างยากลำบากกำลังเงยหน้ามองผู้เป็นเพื่อน แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงระเบิดจากหน้าห้องดังขึ้น นั่นยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ไปกันใหญ่ 

‘โคจิโร่ นายต้องตื่นเดี๋ยวนี้!’ เสียงวิ้งๆและเสียงอื้ออึงต่อเหตุการณ์ทั้งหลาย ทำให้โคจิโร่เริ่มลำดับเหตุการณ์ ตาของเขาเริ่มตื่นเต็มที่ 

‘เคนจิ ระวัง!’ เขาที่พยายามแก้มัดขาตัวเองรีบร้องทักเพื่อนขึ้น เพราะตอนนี้มีศัตรูคนหนึ่งกำลังเหนี่ยวไก แต่แล้ว… ปังๆๆๆ ‘แฮ่กๆๆ’ โคจิโร่ ก้มหมอบลงและรีบคลานไปคว้าปืนที่อยู่กระเป๋าข้างๆตัวเคนจิ ยิงศัตรูจนมันล้มลง

‘ขอบใจ โคจิโร่ เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว พวกมันมีมากกว่าที่ฉันคิด มาให้ฉันช่วย’ เคนจิไม่รอช้าเขารีบลุกขึ้นพยุงเพื่อน และพยายามหาทางออกจากทีนั่นทันที โคจิโร่คอยยิงดักพวกมันไม่ให้เข้ามาใกล้ จนทั้งคู่มาถึงทางออก ดันมีพวกศัตรูยืนขวางไว้

‘เคนจิ ปล่อยฉันได้แล้ว’ 

‘แต่นายยังเจ็บอยู่นะ’

‘ฉันบอกให้ปล่อย!’ โคจิโร่ผลักเคนจิออกไปอีกทาง ส่วนตัวเขานั้นหันไปยิงใส่พวกศัตรู เคนจิลุกขึ้นมา เขาไม่รอช้ารีบเข้าตามไปสมทบ ในขณะที่เขากำลังชุลมุนอยู่กับการกำจัดศัตรู โคจิโร่ ค่อยๆเดินเข้ามา ยกปืนขึ้นเล็งไปที่เคนจิ นิ้วชี้สอดเข้าไปหวังจะเหนี่ยวไกใส่อีกคน พลันเคนจิเหวี่ยงศัตรูคนหนึ่งมาหลบทางกระสุนของเขาได้ทันที  ปัง!...บ้าจริง! 

‘โคจิโร่ ขอบใจมาก’ โดยหารู้ไม่ว่า การยิงครั้งนี้โคจิโร่มีเป้าหมายเป็นเคนจิเอง เคนจิตบบ่าเพื่อนและเดินออกมา เรื่องทั้งหมดมันจะไม่เกิดขึ้นถ้าแกไม่เข้ามาขัดขวางทางของฉัน มีแกอยู่ก็เหมือนมีขวากหนามที่คอยทิ่มแทงฉัน! เคนจิ! นี่มันภารกิจของฉัน ทำไมต้องเป็นแกที่ได้ทุกอย่างจากฉันไปหมด!

‘เคนจิ เครื่องส่งสัญญาณจับความเคลื่อนไหวของพวกมันได้แล้ว’ ทันทีที่รับทราบว่า โคจิโร่ตกเป็นเชลยของพวกก่อการร้าย ทางนายพลสั่งให้เขารีบบินมาที่ฐานทัพทันที และตอนนี้เคนจิกับทหารอีก 6 นาย กำลังนั่งอยู่หลังรถบรรทุก เขาเงยหน้ามองหนึ่งในหก

‘มันอยู่ทางตอนเหนือของเรา ห่างออกไป 3 กิโลข้างหน้านี่ครับ’ หนึ่งในผู้ช่วยชูคอมพิวเตอร์ขนาดเล็ก ที่ตอนนี้มีภาพอินฟราเรดจับความร้อน ฉายให้เห็นคนกำลังเดินไปมาอยู่ในอาคารแห่งหนึ่ง

‘เอาล่ะทุกคน ก่อนจะถึง ขอให้พวกคุณทุกคน เตรียมพร้อม เพราะเราไม่รู้ว่าศัตรูจะเข้ามาทางไหน ทำตามที่เราฝึก มีสติเข้าไว้ ถ้าเห็นว่าจะไม่ดี รีบส่งสัญญาณมานะครับ’

‘รับทราบ!’ ทั้งหมดตะโกนออกมาเป็นเสียงเดียวกัน และกลับไปนั่งที่เดิม อยู่ในความเตรียมพร้อมทุกขณะ ส่วนเขาตอนนี้หยิบหมวกที่มีกล้องอินฟราเรดติดอยู่บนหัว จับมันขึ้นมาเหม่อมองมันอยู่นาน

‘ฉันจะช่วยนายออกมาเอง’

‘ใกล้จะถึงที่หมายในอีก 1 กิโลข้างหน้านี้ทุกคนเตรียมพร้อม!’ นายทหารที่นั่งอยู่ข้างหน้าคนขับ เลื่อนที่กั้นออกพร้อมกับตะโกนเข้ามา นั่นทำให้เคนจิหลุดออกจากภวังค์ พร้อมกับลุกขึ้นยืน

‘S. Force พร้อม!’

‘โอ้ช!!’ หลังสิ้นเสียงเรียกขวัญและกำลังใจทุกคน ทุกคนสวมหมวกและหน้ากาก พร้อมกับหยิบปืนที่อยู่ข้างๆมาประจำที่ ทุกคนยืนหน้าเข้าหากัน โดยที่เคนจิยืนถือปืนอยู่หัวแถว ทุกคนเลื่อนกล้องอินฟราเรดมาประจำที่ เหลือแต่เขา เขากวาดตามองทุกคน ก่อนจะเลื่อนมือจับกล้องอินฟราเรดลงประกบระหว่างตา

‘จับตัวพวกมันมาและฆ่าใครก็ตามที่ขัดขวาง!’

‘รับทราบครับ!’

เคนจิ และโคจิโร่ ทั้งสองเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กจนทั้งคู่เข้ามหาวิทยาลัย พวกเขาเหมือนจะเป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไป แค่จะเหมือนเท่านั้น เพราะทั้งสองคนมีพ่อแม่เป็นถึงผู้มีอิทธิพลอย่างมากในญี่ปุ่น ครอบครัวของเคนจิมีอิทธิพลทางตอนเหนือ ส่วนครอบครัวของโคจิโร่มีอิทธิพลทางตอนใต้ ถึงพวกครอบครัวของพวกเขาจะน่าเกรงขามมากเท่าไร พวกเขาก็ไม่เคยสอนให้ทั้งสองเอาเปรียบคนที่ด้อยกว่า  โดยตัวเคนจิเองเขานั้นทำตามที่ครอบครัวของเขาสอนทุกอย่าง ผิดกับโคจิโร่พอรู้ว่าตัวเองมีใครกลัวก็แสดงอำนาจข่มขู่คนอื่น แต่ดีที่มีเคนจิคอยห้ามปรามไว้ โคจิโร่เองมักจะอิจฉาเคนจิอยู่บ่อยครั้ง เขาไม่เคยชอบเคนจิเลยสักครั้ง ที่เป็นเพื่อนด้วยเพราะครอบครัวของพวกเขาฐานะเท่ากัน ผิดกับเคนจิที่เห็นโคจิโร่เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก  จนกระทั่งทั้งคู่ได้เข้าไปเป็นทหาร ทางกองทัพต้องการสร้างหน่วยรบพิเศษที่ชื่อว่า Special Force หรือ S.Force ที่กล้าพร้อมจะแลกชีวิต เสียสละเพื่อประเทศชาติ และคนๆนั้นจะได้รับเลือกเป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษทันทีถ้าผ่านด่านทดสอบ พวกเขาสองคนรู้สึกสนใจเป็นอย่างมากจึงลงสมัคร เมื่อถึงวันนัดฝึกและคัดตัวเลือก ทุกคนต้องผ่านด่านที่พร้อมคัดกรองไปในตัว ทั้งคู่ผ่านมาได้หมดทุกด่าน จนเวลาผ่านไปหลายเดือน วันตัดสินในด่านสุดท้ายก็มาถึง เป็นด่านให้ประลองฝีมือกันเอง นั่นยิ่งทำให้เคนจิหนักใจเป็นอย่างมาก ทำไมการฝึกมันต้องมีแบบนี้ด้วยนะ แต่ไม่ใช่กับโคจิโร่ เขาต้องการเอาชนะเคนจิ ต้องการเป็นที่หนึ่ง! 

‘ผมทำไม่ได้ครับท่าน’ ตอนนี้ทั้งสองยืนประจัญหน้ากับท่านนายพล โดยที่เคนจิก้มโค้งเพื่อเป็นการขอโทษ

‘ไม่ได้นายทหารเคนจิ นี่คือรอบตัดสิน’

‘ถ้าจะให้ผมมาทำร้ายเพื่อนตัวเองผมทำไม่ได้ครับ’

‘รีบทำให้มันจบๆไปเถอะน่า’ โคจิโร่พูดออกมาอย่างรำคาญ ท่านนายพลมองโคจิโร่ด้วยหางตาปราดเดียวก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า

‘เงยหน้าขึ้นมา’ เคนจิค่อยๆเงยหน้ามองท่านนายพล ‘คุณสามารถไว้ใจคนทั้งบนโลกนี้ได้มากเท่าไหร่ มันจะยิ่งส่งผลร้ายต่อคุณมากเท่านั้น เชื่อในตัวเอง เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเอง ถึงแม้คนๆนั้นจะเป็นเพื่อนก็ตาม’

‘แต่ผม…’

‘ความเห็นใจและความเมตตา เราสามารถให้กับมนุษย์ทุกคนได้ แต่ไม่ใช่ตอนที่เราตกเป็นเชลย ผมจะถือว่าคุณตกลง เริ่มดำเนินการต่อได้’ ในเมื่อเขาไม่มีทางเลือก ทั้งคู่จึงเดินไปที่พื้นที่โล่งที่ไว้สำหรับประลอง เมื่อเสียงกรรมการสิ้นสุดลง โคจิโร่ชาร์จเข้าหาก่อน เคนจิที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โดนต่อยเข้าไปหนึ่งมัด เขาเซถอยหลังไปเล็กน้อย นี่เขากำลังโดนเพื่อนต่อย??

‘อย่ามัวแต่ยืนนิ่งเคนจิ นายมาเป็นทหารนะไม่ใช่กระสอบทราย! รีบทำให้มันจบไปซะ ไม่ฉันก็นายที่จะได้เป็นหัวหน้าหน่วยรบ!’ โคจิโร่ยืนตะโกน เคนจิมองตรงไปยังโคจิโร่

‘นี่นายต่อยฉัน?’

‘ก็เออไงแล้วเมื่อไหร่มันจะจบ นายไม่ได้ยินที่นายพลบอกเมื่อกี้หรือยังไง?’

‘…’ เคนจิไม่พูดอะไรต่อ พร้อมกับยกการ์ดขึ้นมา เตรียมพร้อม โอเคทำให้มันจบๆไป ไอ้ตำแหน่งบ้าบออะไรนี่ฉันไม่ได้อยากได้สักนิด! ทั้งคู่เกิดการต่อสู้กัน ต่างคนต่างแลกหมัด เคนจิพยายามจะออมมือไว้ แต่โคจิโร่กลับไม่ทำเช่นนั้น เขากระหน่ำต่อยเคนจิ เหมือนเขาขาดสติไปหมดสิ้น เคนจิเห็นดังนั้น จึงใช้วิชาที่เขาเคยได้ฝึกฝนและเรียนมาจากนายทหารในค่ายมาใช้ ผลปรากฏเป็นฝ่ายเคนจิเองที่ล้มโคจิโร่ โดยจับโคจิโร่นอนพร้อมกับจับไขว้มือของโคจิโร่ไว้ข้างหลัง

‘ปล่อยฉันสิโว้ย!’

แปะๆ! ทั้งคู่หยุดลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงปรบมือ  ‘ขอแสดงความยินดีด้วยนายทหารเคนจิ คุณได้เป็นหัวหน้าหน่วยรบพิเศษ S.Force ของเรา กรุณาตามผมมาที่ห้องด้วย และคุณนายทหารโคจิโร่ ในฐานะที่สู้อย่างสมศักดิ์ศรีผมจะให้คุณเป็นรองหน่วย S.Force คอยช่วยเหลือนายหารเคนจิ’

‘แต่ท่านครับ…’

‘ตามผมมานายทหารเคนจิ’ เคนจิยังไม่ทันได้ทักท้วงอะไร หันไปมองโคจิโร่อีกครั้งก่อนจะเดินตามท่านนายพล โดยที่โคจิโร่ได้แต่ยืนกำมือแน่น คอยดูเถอะสักวันฉันจะกำจัดแกทิ้ง ไอ้เคนจิ!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***