2 - ทักษะระดับยูนีค

รลัน เขาเป็นนักเรียนเหมือนคนทั่วๆไป ชีวิตในช่วงนั้นเรียบง่าย ตื่นเช้าไปโรงเรียน เลิกเรียนก็กลับบ้านพร้อมข้าวกล่องที่แวะซื้อมา กินข้าว อาบน้ำ นอน เริ่มวันใหม่ก็วนซ้ำ เป็นแบบนี้มาโดยตลอด จนกระทั่ง-

[สัมผัสจู่โจมอันตราย:ทั่วไป] --แจ้งเตือน--

"เคร้ง!" เสียงกระทบกันของโลหะสองอันดังขึ้น    รลันที่นั่งเก้าอี้โยกอยู่ รับการโจมตีของซอลไว้ด้วยแท่งเหล็กเรียว

[ซองอาวุธส่วนตัว:ยูนีค] เปิดใช้งาน..          อาวุธลำดับที่1 : ไม้เรียว(เหล็ก)

เก้าอี้เอนลงเพราะเเรงจากการปะทะกัน ตัวผมเอนลงไปตามเก้าอี้และปัดเคียวลอยข้ามผ่านหน้าไป   แล้วกระโจนออกจากตรงนั้นด้วยแรงดีดกลับของเก้าอี้

"ชิ๊-..." ซอลส่งเสียงไม่พอใจ สีหน้าของเธอตกใจอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะจ้องผมและตั้งท่าพร้อมต่อสู้อีกครั้ง 

เชี่ย! เมื่อกี้..มันอะไรคือกัน เธอจะฆ่าผม? ทำไมล่ะ? ช่างเรื่องนั้นไปก่อน ตอนนี้ต้องจดกับการป้องกันครั้งต่อไป [การใช้ไม้เรียว:Lv.3] เปิดใช้งาน..

ซอลพุ่งเข้าใส่รลันอย่างรวดเร็ว เธอเข้าประชิดแล้วตวัดวาดเคียวขึ้นฟัน หวังจะตัดสะพายแล่ง ผมหลบการโจมตีของเธอด้วยการพุ่งหลบไปทางซ้าย

แต่เธอก็ตามมาอย่างรวดเร็วและโจมตีต่อเนื่องด้วยการฟันด้านข้างอย่างรวดเร็ว ผมดีดตัวกลับหลัง แต่เหมือนผมจะตอบสนองช้าไป คมเคียวตัดผ่านอากาศและเฉือนเข้าต้นแขนข้างซ้ายของเขา

"ฉัวะ-" คมเฉือนผ่านแขนเสื้อและตัดเนื้อไป

"อึก!! อ้ากก-...." เจ็บ! เจ็บ! เจ็บๆๆๆๆ ไม่เคยเจ็บขนาดนี้มาก่อน 

รลันทรุดลงกับพื้น เลือดไหลอาบแขนซ้ายของเขา และยังไหลรินหยดลงพื้นเป็นสายน้ำ เขากดแผลด้วยมืออีกข้างที่เคยถืออาวุธมาจนถึงเมื่อกี้ ก้มหน้าหลับหูหลับตา อดกลั้นความเจ็บปวดจนใบหน้าบิดเบี้ยว

"อึก- ไม่ใช่... ไม่สิไม่ใช่ ไม่ๆๆๆ ต้องไม่เเบบนี้สิ ต้องล้อเล่นกันแน่ๆ อ้า-ฮ่าๆๆ ๆ" เสียงเบาๆออกมาจากปากเขา

วิสัยทัศน์เริ่มพร่ามัว กำลังกายหายไป กำลังใจก็ถดถอย เขากัดฟันยืนขึ้น ร่างกายสั่นกึกจากการฝืนและเกร็งกล้ามเนื้อ มือขวากำไม้เรียวแน่น เขาตั้งท่าชี้มันไปทางเธอ แววตาของเขาไม่ลังอีกต่อไป

"ใช่แล้วล่ะ ตั้งแต่แรกแล้ว มัน.. ก็ไม่แปลกที่จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เพราะมันแปลกตั้งแต่แรกแล้ว.." เขานึกภาพของผลประเมินตอนนั้น

<ไม่พบในฐานข้อมูล..>

ซอลมองเขาด้วยสายตาเหมือนปลาตาย เหมือนจะบอกว่า ''พล่ามอะไรของเอ็ง แล้วตรัสรู้อยู่คนเดียว บ้าไปแล้วงั้นเหรอ?''

ถึงเธอจะไม่ได้พูดออกมาจริงๆก็คาน

เธอกระชับมือที่ถือเคียวให้แน่น แล้วจับจ้องผมอย่างกับเหยื่อ และตั้งท่าจู่โจม ท่าทางที่สง่างามและน่าหวั่นเกรงนั้น ทำเอาผมขนลุกซู่ ทั้งพลังกาย เทคนิค และประสบการณ์ของผมนั้นด้อยกว่าเธอ แต่ว่าพลังใจของผมนั้นไม่ด้อยไปกว่าเธอแน่นอน หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ...

"ถึงจะไม่รู้ว่าเหตุผลคือไรก็เถอะ แต่ว่า! ผมจะยอมตายโง่ๆให้ง่ายๆหรอกนะ"  อาว~ล่ะ..มาลองให้สุดแล้วหยุดค่อยที่ร่างแหลกสลายไปเลย

[การใช้ไม้เรียว:Lv.3] เปิดใช้งาน...

//แจ้งเตือน// เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ จะทำการหรั่งอะดีนาลีนเพื่อลดทอนความเจ็บปวดระหว่างใช้งาน///

"ย้ากกก—"

ผมถีบตัวพุ่งไปข้างหน้า กวัดแกว่งไม้เท้าราวกับนักรบที่เชี่ยวชาญ เธอตอบโต้กลับด้วยการโจมตีจากเคียวของเธอ

"ฟรึ่บ!-- เคร้งงง!"

การเคลื่อนไหวของเธอเกือบจะเร็วเกินกว่าที่สายตาจะตามทัน ถ้าไม่ได้ตรวจจับช่วยละก็การต่อสู้นี้คงจบลงในพริบตา

เราทั้งสองปะทะกันครั้งแล้วครั้งเล่า ผมส่งเสียงฮึดฮัดด้วยความพยายามในการโจมตีแต่ละครั้ง ผมพยายามโจมตีเธอด้วยไม้เรียว แต่เธอหลบหลีกการเคลื่อนไหวของผมอย่างช่ำชอง และเปิดการโจมตีสวนกลับซึ่งทำให้ผมกลายเป็นฝ่ายตั้งรับทันที

ไร้ช่องโหว่ แข็งแกร่งเกินที่จะเป็นมนุษย์ เธอเป็นตัวอะไรกันแน่

ผมพยายามใช้ประโยชน์จากช่องโหว่ของการป้องกันของเธอ แต่เธอรวดเร็วเกินไปและมีการตอบสนองที่เร็วมาก มันทำให้การโจมตีของผมไร้ผลได้อย่างง่ายดาย  เธอที่เด่นทุกด้านกับผมที่เด่นแค่การป้องกัน หากการต่อสู้นี้ยืดเยื้อผมจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบและตายลงในที่สุด

"อัก!-" ผมถูกเธอเตะกระเด็นหลังจากที่ผมป้องกันการโจมตี

"กึก— โธ่เว้ยย ไอ้บัดซบ!" ผมย่นระห่างและเข้าต่อสู้อีกครั้ง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ มีแต่ต้องทำมัน ทางเดียวที่จะรอด...

...----------------...

...บทคั่น...

การต่อสู้ระหว่าง''รลัน'' กับ''ซอล'' เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดซึ่งเกิดขึ้นในบ้านที่มีแสงสลัวกลางป่าในตอนกลางคืน

เคร้ง-เคร้งง— พรึ่บ! พลั่ก โช้งเช้งๆ

มีเสียงเกิดขึ้นทุกบริบทการเคลื่อนไหว หญิงสาวนามว่าซอล ไล่ต้อนโจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างเลือดเย็น สีหน้าเธอเรียบเฉย แต่กลับให้ความรู้สึกว่าจดจ่อกับการเคลื่อนไหวเป็นอย่างมาก ไม่แสดงท่าทีอ่อนแอ อ่อนข้อ หรือแม้แต่ช่องว่างที่ให้โอกาสคู่ต่อสู้เลย

【ก้ากก— ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไอ่หนุ่มที่น่าสนใจจริงๆ ต้องกล่าวว่า ‘‘สมกับที่เป็นคนจากโลกอื่น’’ งั้นสินะ เจ้าก็เห็นด้วยใช่มั้ย?】  เสียงชายชาตรี ที่ฟังดูมีอายุพูดขึ้นถาม

"...."

แต่เหมือนกับว่าไม่มีใครในที่นั้นได้ยินมันเลย

【เนอะ อีหนูซอล  ดูเหมือนเจ้าจะลำบากนะ ข้ายินดีช่วยเจ้านะ แค่ปล่อยให้ขะ—】 เสียงที่เยาะเย้ยคู่สนทนา ฟังเเล้วชวนหงุดหงิด ถูกแทรกก่อนจะกล่าวจบ

"หุบปากซะจิงค์ ...ไม่จำเป็นต้องทำ และจะไม่มีวันทำ" ซอลตอบโต้กับเสียงที่เธอเรียกว่า'จิงค์' โดยไม่เปิดปาก นี่คงจะเป็นสื่อจิต หรืออะไรเทือกนั้น

【เห้อ—】 สิ่งที่ถูกเรียกว่าจิงค์ถอดหายใจยาว

"จะทำให้จบเดี๋ยวนี้แหละ"

【เหอะ-】

...----------------...

ในที่สุด หลังจากสิ่งที่ดูเหมือนชั่วนิรันดร์ ผมได้ทำผิดพลาดร้ายแรง จากที่ตั้งใจปัดป้องการโจมตี แต่ผมใช้แรงเยอะเกินไป ไม้เรียวที่ปัดคมเคียวไปซ้ายบนนั้น มันไกลเกินที่จะดึงกลับมารับการโจมตีต่อไปได้

ผมปล่อยให้ตัวเองเปิดรับการโจมตีที่เลวร้ายจากเธอ ด้วยการกลับคมของเคียวอย่างรวดเร็วหลังจากที่ถูกปัด

เธอดึงเคียวย้อนกลับลายเดิม พร้อมกับกดเเรงทั้งหมดลงหวังจะตัดในฉับเดียวอย่างรวดเร็ว

"ฉับ!— "

แขนทั้งสองข้างที่ชูอยู่ท่าเดิม ถูกตัดขาดอย่างเลี่ยงไม่ได้ แขนทั้งสองร่วงลงพื้นพร้อมไม้เรียว พลั่กๆ เคร้ง~ 

แขนข้างซ้ายส่วนที่เลยศอกออกไปไม่ถึงคืบถูกตัดขาด ส่วนแขนขวาถูกตัดที่ศอกตรงเปะ

ผมถอยหลังไปพิงกับผนังบ้านและทรุดลง พร้อมเลือดที่ไหลออกจากตัวเป็นสายธารา ผมเหลือบมองบนไปที่เธอที่ยืนอยู่ ภาพที่มองเห็นเริ่มพร่ามัวลงกว่าเดิม เธอพึมพำเหมือนคุยกับอะไรสักอย่างก่อนที่จะย่อตัวยื่นหน้ามาใกล้ผม 

เหอะ ภายในใจของผมกำลังถาม เพราะอะไรกัน? ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ไม่มีทางหนอื่นแล้วหรอ? ถ้าไม่ตามเธอมาผมจะปลอดภัยรึป่าว? ทำไม?? ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้? ผมควรจะใช้ชีวิตเรียบง่าย ตื่นเช้าไปโรงเรียน ตกเย็นกลับบ้าน อ่านนิยาย เล่นเกมไปวันๆสิ แล้วทำไม-

“รลันเอ้ย คนเราน่ะนะ ถ้าไม่ใช้ชีวิตให้เต็มที่ เวลาผ่านไปแล้วจะมานึกเสียใจทีหลัง ก็ไม่มีประโยชน์ ตอนใกล้จะตายนี่ยิ่งแล้วใหญ่  เพราะฉนั้น จงทำทุกอย่างที่ทำได้ซะ—....."

ปู่!? ...อ่า นี่สินะที่เขาเรียกว่าความทรงจำก่อนตายน่ะ ...อืม ใช่แล้วปู่ ผมจะทำมันทุกอย่างทุกวิถีทางเลย ก็เพราะว่า..

...ผมจะไม่ยอมตายง่ายๆตรงนี้หรอก!!...

...[ปรสิตร่างวิญญาณ:ยูนีค] เปิดใช้งาน.....

ผมใช้เเรงเฮือกสุดท้าย กระโจนตัวเข้าใส่ซอล เธอดูตกใจเป็นอย่างมาก และนั่นจึงทำให้เธอตอบสนองไม่ทัน

ใบหน้าผมประกบกับเธอ ทันทีที่เป็นเช่นนั้นผมก็จูบเธอ มับ!เข้าให้ ในปากมีเลือดที่กระอักจากการต่อสู้ ผมสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากเธอ ลิ้นของเรารู้สึกถึงกัน ผิวสัมผัสลิ้นของเธอนุ่มเนียนลื่น มันไม่เข้ากับเธอที่เป็นฆาตกรเอาซะเลย จะว่าไปหน้าตา—

"อื้อ— อื้ม~~ ฮ๊า!  แฮก แฮก"  เธอผลักตัวรลันออก

"ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย!!!"

ร่างผมถูกผลักออกกองอยู่กับพื้น มันแน่นอนอยู่แล้วล่ะนะ จะว่าไปแล้วผมก็เหมือนโรคจิตนะเนี่ย แต่ไม่ใช่หรอกนะ

//แจ้งเตือน// เนื่องจากทำตามเงื่อนไขถูกต้อง.. กำลังดำเนินการขั้นตอนถัดไป... วืดด~ ติ๊ง! ดำเนินการเสร็จสิ้น/// 

...[ทักษะระดับยูนีค]...

...⟨ปรสิตร่างวิญญาณ : ซอล บัยอาร์(โฮสต์)⟩...

..ในที่สุด! ก่อนที่ทัศนวิสัยจะดับลง ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ ใบหน้าของหญิงสาวที่หมดสติไปเมื่อครู่

อ่อ- ว่าแล้วเชียว เธอมัน.. ก็น่ารัก... ใช่ย่อยเลย—

...----------------...

^^^โปรดติดตามตอนต่อไป>^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***