ZERO

บทที่1 เมืองหลวง โยธัน

เวทมนต์ ถูกเข้ามามีบทมาเมื่อไม่นานมานี้คนที่สร้างเวทมนต์คือชายนักวิทยาศาสตร์ ผู้คิดค้นสูตรที่นำพามนุยษ์อยู่จุดสูงสุดของจักวาล เเต่เเล้วการค้นพบนั้นทำให้เขาหายตัวไปอย่างน่าสงสัยเหลือเพียงผู้คนบางส่วนที่เข้าถึงเวทมนต์ที่เเท้จริง ผู้ใช้เวทมนต์ในโลกมีไม่ถึง20% ของคนในโลกด้วยซ้ำมีเพียงเเค่เชื้อสายผู้เป็นนักเวท ถึงจะมีเวทมนต์ได้ นักเวทเเต่ละคนมีน้อยลงเรื่อยๆ

ดูเหมือนนักเวทเเต่ละคนนั้นตายลงยังไงยังงั้น สิ่งนี้เป็นเพียงสิ่งสันนิธานเท่านั้น ยังไม่มีข้อมูลไหนจะบ่งบอกถึงการลดลงของผู้คนที่ใช้เวทมนต์

เมืองโยธัน เป็นเมืองหลวงที่ใหญ่ที่สุดในโลก เต็มไปด้วยผู้คน มากมายเเละเป็นจุดกำเนิดเวทมนต์ในปัจจุบัน ตัวเมืองมีพื้นที่ขนานที่ว่าเรียกได้ว่าประเทศได้เลยที่เดียว มีผู้อาศัยอยู่ประมาณ20ล้านคนเป็นสิ่งเเค่ประมาณตัวเลขยังไม่เเน่นอน

บ้านหลังเล็กอยู่ในป่าเด็กหนุ่มผู้อาศัยอยู่คนเดียวเขากำลังว่างเเผนที่จะเข้าไปในเมืองโยธัน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะเข้าไปในเมืองโยธัน เขาได้เตรียมของที่จะไปในพรุ่งนี้เช้า

[รุ่งเช้า]

เด็กหนุ่มที่กำลังจะออกจากบ้านเขาได้พูดกับรูปเเม่ที่เสียไปเเล้ว เด็กหนุ่มพูดจาลาเป็นครั้งสุดท้าย

เด็กหนุ่ม:"เเม่ครับ ผมจะตามหาพี่เขาให้เจอให้ได้... ไปก่อนนะครับ"

เด็กหนุ่มออกจากบ้านด้วยความตั้งใจที่จะไปตามหาพี่ของเขา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในป่าเรื่อยๆยิ่งเดินเท่าไรก็เหมือนไม่ถึงสักทีเขาเหนื่อยละนั้งตรงต้นไม้สักต้นในป่า เขาเหนื่อยชนิดที่ว่าเผลอหลับไป เด็กหนุ่มตื่นอีกครั้งละเดินอีกรอบประมาณ4ชั่วโมงเด็กหนุ่มได้พบเมืองโยธันที่เป็นรอบนอกไม่ใช่ในใจกลาง

เมืองโยธันเเบ่งเป็น2ชั้น รอบนอกคือที่อยู่อาศัยคนทั่วๆไป รอบในคือเเหล่งทำงาน ค้าขาย หรืองานต่างๆ เปรียบเหมือนรอบนอกคือชนบท ชั้นในคือเมืองกรุงที่มีความเจริญ

[เป็นเพียงภาพประกอบ]

เด็กหนุ่มได้หาที่อยู่อาศัยเขาเดินไปในเมืองรอบๆ เเต่ก็ไม่พบที่จะให้อยู่อาศัยเด็กหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะขออาศัยอยู่กับคนอื่น1คืน เด็กหนุ่มได้เหลือบไปเห็นลุงคนนึง จึงเดินเข้าไปหา

ลุง:"อ่าว.. ว่าไงหนุ่มน้อยผู้น่าสงสาร มีไรให้ลุงคนนี้ช่วยไหม"

เด็กหนุ่ม:"ผมไม่ได้น่าสงสารสักหน่อย"

ลุง:"เเค่ฉันมองก็รู้เเล้ว ฮ่าๆ"

เด็กหนุ่มสายหัวละเดินหนีดูเหมือนว่าเขาเจอสิ่งที่น่าเบื่อเข้าให้ เเต่เขาก็ได้ถูกดึกจากลุงคนนั้น อยู่ๆลุงคนนั้นก็ทำหน้าจริงจัง

ลุง:"อยากได้ที่อยู่ไม่ใช่หรอ เเล้วเธทจะไปไหนละ"

เด็ดหนุ่ม:"รู้ได้ยังไงครับ ว่าผมจะขอคุณอยู่อาศัย"

ลุง:"ของเเค่นี้ เด็กทารกยังรู้เลย"

ลุงผู้นั้นจึงนำพาเด็กไปที่บ้านหลังนึง บ้านมี2ชั้น เป็นไม้ทั้งหลัง ข้างในเป็นบ้านธรรมดาๆหลังหนึ่ง ห้องนอนมี2ห้อง ลุงให้เด็กหนุ่มอยู่โดนไม่คิดจะขออะไรเด็กหนุ่มเลย

ลุง:"หลับให้สบาย คิดสะว่าเป็นบ้านของตัวเอง"

เด็กหนุ่มที่เหนื่อยกับการเดินทางระยะไกล เลยได้ลงนอนบนที่นอนละหลับไป..

[จบบทที่1]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

บทที่2 ความสุข?

