ตอนที่ 5

อ้าย Talk

ชั้นยืนเช็ดของอยู่ที่บาร์หลังจากชงเครื่องดื่มให้ลูกค้าเสร็จก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากลูกค้าท่านหนึ่งแต่เป็นภาษา อิตาลี ชั้นเลยวางผ้าลงแล้วเดินไปหาลูกค้าคนนั้น

"เกิดอะไรขึ้นขิม" ชั้นหันไปถามเพื่อนร่วมงาน

"คือ...เค้า" ขิมพูดขัดๆจนชั้นต้องถามต่อ

"ขิมบอกมา" ขิมก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูด

"ชั้นช่วยเธอเองแค่บอกมา" ขิมจึงเงยหน้าขึ้นคำตอบของขิมทำชั้นขึ้นมาก

"เค้าลวนลามชั้น..ชั้นบอกว่าไม่ได้ขายเค้าก็ไม่ยอมปล่อยชั้นเลย..สาดน้ำใส่เค้า" พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองลูกค้าคนนั้น

ชั้นเลยดันให้ขิมมาอยู่ข้างหลังแล้วเริ่มบทสนทนากับชายชาวอิตาลีตรงหน้า

"perché stai facendo questo(คุณทำแบบนี้ทำไม)" ชั้นถามชายตรงหน้าเค้ากระฟัดกระเฟียดใส่ชั้น

"Non accusarmi.. non ho ancora fatto niente.(อย่ากล่าวหากันนะ..ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย) " เค้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉยยิ่งทำให้ชั้นอารมณ์ขึ้นมากกว่าเดิม

"Come puoi dire questo ... una faccia da puttana!(พูดแบบนี้ได้ไง...หน้าตัวเมีย!)" ชั้นพูดจบชายตรงหน้าก็จับแขนชั้นแล้วบีบอย่างแรงจนชั้นหน้าหยีแล้วก็ง้างมือจะมาตบชั้น

"Cosa farai!!(จะทำอะไร!!)" ชั้นที่หลับตาหยีอยู่ถึงกับตกใจเพราะเจ้าของเสียงก็คือพี่ปุริม

"Purìm!(คุณปุริม!)" พี่ปุริมเป็นคนเข้ามาจับแขนของผู้ชายคนนี้เอาไว้ได้ทันชั้นจึงไม่เป็นอะไร

ปุริม Talk

ผมเดินเข้ามาในผับได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดตอนแรกผมดูว่าอ้ายจะจัดการยังไงแต่ท่าไม่ดีเพราะผู้ชายคนนั้นกำลังจะทำร้ายเธอผมเลยไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปคว้าแขนไว้ทันที

"Sei sicuro di volerlo fare!(แน่ใจหรอว่าจะทำแบบนี้!)" ผมกำแขนของบาสเตียนแน่น

บาสเตียนเป็นคนอิตาลีแต่มาอาศัยอยู่ที่อเมริกาซึ่งก็เรียนอยู่ที่เดียวกับผมตอนเรียน

บาสเตียนเคยโดนคนตามทำร้ายเพราะไปยืมเงินเค้าแล้วไม่คืนผมเลยช่วยเอาไว้คิดไม่ถึงวันนี้เค้ากลับยังทำนิสัยแย่ๆเหมือนเดิม..ดวงผมทำบุญกับคนไม่ขึ้นรึไง

"Purim..mi dispiace.(คุณปุริม..ขอโทษครับ)" บาสเตียนรีบเปลี่ยนท่าทีเมื่อเจอผม

"Vattene, prima che io esaurisca la pazienza.(ออกไปซะ..ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน)" ผมพูดจบบาสเตียนก็ก้มหน้าก้มตาแล้วรีบเดินออกไปเค้ารู้ดีถ้าผมอดทนถึงขีดสุดผมทำได้ทุกอย่าง

ผมรีบหันกลับไปดูอ้ายเธอเอาแต่ถามเพื่อนอย่างนั้นอย่างนี้..จะรู้มั้ยว่าตัวเองก็เจ็บไม่รู้สึกเลยหรอว่าแขนตัวเองแดงแค่ไหน

"อ้าย" ผมเอ่ยเสียงนิ่งเธอจึงหันมา

"เอ่อ..ขอบคุณนะคะพี่ที่ช่วยอ้ายกับเพื่อน" เธอขอบคุณผมด้วยรอยยิ้ม..อยู่ๆความรู้สึกบางอย่างมันก็เกิดขึ้นในใจ..แต่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง

ผมเห็นเธอเอาแต่ปลอบใจเพื่อนผมเลยยื่นมือไปจับแขนเธอ

"พี่ปุริม" เธอสะดุ้งเล็กน้อย

"เจ็บมั้ย" ผมยกแขนเธอขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยแดงที่ข้อมือของเธอ

"เอ่อ..พอพี่ทักแล้ว..รู้สึกเจ็บๆเหมือนกันค่ะ..แหะ" เธอพูดไปพร้อมกับยิ้มแห้งๆ..เห้อนี่ผมเป็นอะไรเนี่ย

"ไปพี่พาไปโรงพยาบาล" ผมจับมือเธอเดินออกมาจากร้านไม่ได้มองหน้าเธอว่าทำหน้ายังไงจนมาเจอกับเวกัสและแก้ม

"เอ้า..ไอริมไปไหนอ่ะ" เวกัสถามขึ้น

"พาอ้ายไปโรงพยาบาล" พูดจบทั้งคู่ก็ทำหน้าตกใจ

"อ้ายเป็นอะไรมากมั้ย" แก้มเดินมาหาอ้ายแล้วถามขึ้นพร้อมจับตัวอ้าย

"นิดเดียวเองค่ะพี่แก้ม" เธอตอบแบบไม่มีอะไรก็นิดเดียวจริงๆแต่ไปตรวจก็ไม่เสียหาย