ตอนที่ 2

ปุริม Talk.

พอผมออกมาจากงานผมก็ตรงดิ่งมาที่คอนโดของแพร เราสองคนไม่ได้เจอกันมา2ปีแล้ว ตอนแรกเราก็เจอกันบ้างแต่ช่วงหลังแพรชอบบอกว่าไม่ว่างเราเลยไม่ได้เจอกัน

ผมขับรถจนมาถึงหน้าคอนโดของแพร ผมไม่ได้บอกเธอหรอกว่าผมจะมา อยากเซอไพรส์ซักหน่อย พอจอดรถเสร็จผมก็เดินเข้าไปบอกพนักงานหน้าเค้าเตอร์ว่าผมมาหาใครเสร็จก็ขึ้นลิฟไปจนถึงชั้นที่แพรพักอาศัย

ผมตื่นเต้นมากที่จะได้เจอแฟนสาวของผมพอเดินมาหยุดตรงหน้าห้องใจผมยิ่งเต้นแรงผมบิดลูกกรประตูเข้าไปสิ่งผมเห็น..เห็นเพียงทีวีที่เปิดทิ้งไว้..กับแก้วไวน์สองใบที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกระจกใจผมเริ่มเต้นแรงเพราะผมหันไปเห็นไปเห็นเท้าคู่หนึ่งที่ใหญ่กว่าไซส์ของแพรและมันเป็นร้องเท้าผู้ชาย

สมองผมเริ่มเบลอทำอะไรไม่ถูกผมกลั้นใจเดินไปหยุดที่หน้าห้องนอนของแพรผมยืนอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่งจึงตัดสินใจเปิดเข้าไปและภาพที่เห็นเหมือนทั้งสองกำลังจะเริ่มบทรักกันแต่โดนผมขัดซะก่อน

(คงเป็นโชคดีที่ผมไม่เห็นอะไรไปมากกว่านี้ไม่งั้นผมคงเดินเข้าไปจัดการทั้งสองให้จมกองตีน)

"ปุริม!!" แพรเอ่ยเรียกผมอย่างตกใจคงไม่คิดล่ะสิว่าผมจะมา

"มีความสุขมากสินะ" ผมถามด้วยสีหน้าที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วผมทนโง่เป็นควายได้ยังไงกัน

"ไม่ใช่นะ..ปุริมฟะ.." เธอพยายามจะอธิบายเหตุการณ์ให้ฟังแต่ผมไม่สนเพราะภาพตรงหน้ามันเป็นเครื่องพิสูจน์แล้ว

"กูไม่อยากฟัง!!" ผมกลั้นไม่ไหวอยากจะเข้าไปอัดให้เละทั้งคู่แต่ผมก็ต้องกลั้นเอาไว้

"คุณปุริม" เสียงของเมฆเอ่ยขึ้นคงจะรีบวิ่งมาดูเพราะได้ยินเสียงผม

"เมฆ..ชั้นฝากจัดการมันด้วย..ส่วนผู้หญิงคนนี้ก็ปล่อยมันไป..คอนโดยังเป็นชื่อชั้นถูกมั้ย" ผมสั่งเมฆให้จัดการผู้ชายส่วนแพรผมให้ปล่อยไปผมลืมบอกคอนโดนี้จริงๆเป็นของผมไม่ใช่ของแพร

"ยังเป็นชื่อ..คุณปุริมครับ" เมฆบอกผมพร้อมยื่นคีการ์ดที่หยิบมาจากโต๊ะให้ปุริม

"ปุริม!..ทำกับแพรแบบนี้ไม่ได้นะ!!" เธอโวยวายใส่ผมยกใหญ่

"..." ผมไม่พูดอะไรตอบปล่อยให้โวยวายอยู่แบบนั้นแล้วผมก็เดินออกมาโดยมีเสียงของเธอดังไล่ตามหลังและปล่อยให้เมฆจัดการพวกนั้นกับลูกน้องอีกสองคน

"กูแม่งโง่ชิบหาย..โถ่เว้ย" ผมสบทออกมาด้วยความโมโหมือก็ทุบไปที่พวงมาลัยรถผมเจ็บใจที่ทนโง่ให้พวกมันสวมเขา

ผมขับมาเรื่อยๆจนมาถึงผับของเวกัสที่ผมเป็นหุ้นส่วนระหว่างทางผมโทรบอกมันไปแล้วแหละว่าผมจะเข้าไปแต่มันดันมีธุระเลยไม่ได้เจอกัน

อ้าย Talk.

"นี่ค่ะ..บลูฮาวายของพี่น้ำคนสวย" พี่น้ำยิ้มให้ชั้นอย่างเขินอายก็นะคนมันคลู

"น้องอ้ายน่ารักตลอด" พี่น้ำชมชั้นทั้งยิ้มหวานแต่ก็นั่นแหละมิตราภาพที่ดีเสร็จแล้วพี่น้ำก็เดินกลับไปที่โต๊ะ

ชั้นยืนเช็ดของต่อจู่ๆก็มีชายร่างสูงใหญ่ที่ดูสง่าหน้าตาหรอหล่อเลยล่ะแต่หน้าเค้าดูเศร้า เค้าเดินมานั่งที่บาร์เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

(เห็นแล้วห่อเหี่ยวแทนอ่าา)

"เอาอะไรดีคะพี่" ชั้นเริ่มเปิดประเด็นขึ้นก่อนเพราะเห็นเค้านั่งเงียบไม่พูดอะไร

"ไม่รู้สิ..พี่ขออะไรก็ได้" เค้าตอบแบบเอื่อยๆชั้นเลยเริ่มทำน้ำให้เค้า

ชั้นทำเสร็จก็วางตรงหน้าเค้าเค้าก็หยิบมันไปดื่มเค้าสั่งแล้วสั่งอีกอาการแบบนี้อกหักชัว

"นี่พี่..ร้านใกล้จะปิดแล้วนะพี่ไม่กลับหรอ" ชั้นเห็นเค้านั่งอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหนจนร้านจะปิดอยู่แล้วก็ยังอยู่ที่เดิม

"...." เค้าเงียบใส่ชั้นเค้าดูไม่เมาเท่าไหร่คอแข็งหน้าดู

"อกหักมาอ่ะดิ" ชั้นเริ่มเปิดประเด็นจนเค้าหันมามองชั้นแล้วยกยิ้มขึ้น..ยิ้มทำไมวะ

"พี่ดูโง่มั้ย" เค้าเริ่มเมาขึ้นแล้วก็ถามคำถามชั้น..ชั้นจะไปรู้มั้ยเนี่ยยยย...

"พี่ชื่ออะไรอ่ะ" ชั้นถามชื่อเค้าเพื่อจะได้เรียกถูก

"ปุริม" เค้าบอกชื่อตัวเองด้วยเสียงเบาชื่อเค้าก็เพราะดีชั้นเอามือไปแตะที่ไหล่เค้า

"นี่พี่..อ้ายไม่เคยมีแฟนหรอกแต่เห็นสภาพพี่แล้วคงหนักมาก..พี่เสียใจได้นะ..อ้ายเชื่อการได้ปลดปล่อยหรือระบายออกมาบ้างยังไงมันก็ดีกว่าเก็บเอาไว้" ชั้นบอกเค้าไปแบบนั้นชั้นก็เป็นคนนึงที่ชีวิตไม่ได้สมบูรณ์แบบอะไรเสียใจชั้นก็ร้อง มีความสุขชั้นก็หัวเราะชั้นอยากให้พี่เค้าได้ใช้วิธีนี้บ้างเผื่อมันจะดีขึ้น

"ขอบคุณนะ" เค้ายิ้มออกมาให้ชั้นพร้อมกับยกแก้วสุดท้ายขึ้นดื่ม

"ไหวมั้ยพี่" เค้ายืนขึ้นแล้วเซเล็กน้อยชั้นเลยรีบประคองเค้าไว้

"คุณปุริม" อยู่ๆก็มีชายคนนึงวิ่งมาพร้อมเรียกชื่อพี่เค้า

"เอ่อ..คุณคือ.." ชั้นเห็นเค้าแต่งตัวเหมือนพวกบอดี้การ์ดก็เลยสงสัยว่าเค้าคือใคร

"อ๋อ..ผมเป็นลูกน้องเค้าครับ..นี่บอสผมเอง" เค้าบอกชั้นแล้วชี้ไปที่พี่เค้าชั้นก็เลยปล่อยให้ลูกน้องพี่เค้ามาประคองแทน

"ขอบคุณนะครับ" ลูกน้องพี่เค้าขอบคุณชั้นแล้วก็พานายตัวเองออกไป

"หวังว่าพี่จะดีขึ้นนะคะ" ชั้นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเก็บของแล้วก็กลับบ้าน

เค้าเจอกันแบบจริงๆจังๆแล้วทุกคนนน

ปล.ยิ้มหวานแล้วหนึ่ง555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***