1.6

“เราเคยรู้จักกันตอนนั้น บอสยังเป็นเด็กอยู่เลยน่ารักมากๆเลยล่ะ” พูดจบเธอก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ภาพเด็กสาวใส่ชุดกระโปรงยาวสีขาวปรากฏในความทรงจำของเขา เธอยกรอยยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต แต่รอยยิ้มนั้นก็เลือนหายไป “บอสถ้าได้ยินแล้ว เธอจะรังเกียจเราไหม” นํ้าเสียงที่มีความเศร้าโศกอย่างปิดไม่มิดดังออกมาผมรู้สึกเจ็บตรงที่หัวใจอย่างประหลาด (ฮิ ฮิ ฮิ พลังเมียชนะทุกอย่าง) ผมตอบ“ค้างเราไม่มีวันรังเกียจเธอหรอก”เสียงที่ผมเอ่ยมันอ่อนโยนจนทำให้ใบหน้าของหญิงตรงหน้ายิ้มออกมาได้ แต่เมื่อผมได้ยินเสียงของตนเองก็เกิดความสงสัย น้ำเสียงของผมปกติไม่ใช่แบบนี้ เสียงของผมจะไม่ถึงกับเย็นชาแต่มันก็แฝงความไร้อารมณ์อยู่พอสมควร “ความอ่อนโยนของบอสกลับมาแล้วล่ะ” นํ้าค้างเอ่ยจากนั้นก็หัวเราะเสียงใสกังวาน (คำนวณคำอินดี้มาก666) ผมไม่เข้าใจจริงๆเธอหมายถึงอะไร เธอเอ่ย“เรื่องในอดีตของเราสองคนอีกหน่อยบอสก็จะจำได้แล้ว” ผมรู้สึกย้อนแย้งในคำพูดของเธอมากแต่ผมมีเรื่องหนึ่งอยากจะถามเธอ“ตอนนั้นเราพูดอะไรออกไปหรอ”หลังจากที่เธอได้ยินเธอก็หุบยิ้มและเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง“อยากรู้จริงหรอ”เธอเงียบไปสักพัก“บอสพูดว่า เราไปที่ที่นํ้าค้างตายดีไหม”เธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่เรียบนิ่งทำเอาผมขนลุกซู่“บอส~”เธอลากเสียงยาว เหมือนผมจะเริ่มเห็นภาพบางอย่าง ผมรู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่าง ผมเห็นเรื่องราว

บ้านเกิดของผมเป็นหมู่บ้านที่ห่างจากตัวเมืองประมาณ3กิโล ก็ไม่ถือว่าไกลมาก หลังจากที่ผมอายุ13ปีผมก็ได้ย้ายออกมาจากที่นั้นเเละผมก็ลืมเรื่องราวของที่นั้นจนหมด ความทรงจำนั้นเริ่มกลับมาแล้ว ตอนเด็กผมมีเพื่อนที่เล่นด้วยกันในวัยเด็กอยู่คนเดียวคือนํ้าค้างพวกเราสนิทกันมากด้วยนิสัยของผมที่ติดจะเย็นชานิดๆเพราะปัญหาครอบครัวผมมักจะถูกลุงของตนเองตีอยู่เสมอเพราะเรื่องเล็กๆน้อยเวลาที่พ่อแม่ของผมไม่อยู่ เวลาที่ผมถูกตีจะมีน้ำค้างคอยปลอบใจทำให้ผมในตอนนั้นที่มีจิตใจที่บอบบาง และบริสุทธิ์ ไม่แตกสลายไปก่อนเราเล่นด้วยกันมาเรื่อยๆจนถึงวันที่ผมอายุ12ปีผมรู้สึกว่านํ้าค้างเป็นเหมือนคนในครอบครัวของผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ที่ผมอยากปกป้องเธอ ไม่อยากทำให้เธอเศร้า เธอเป็นเหมือนฟางที่คอยยึดผมให้เป็นผู้เป็นคน แต่ความสุขมักจากไปเร็ว หลังจากนั้นอีกปีเศษ วันนั้นใกล้วันเกิดของผมเข้ามาทุกทีนํ้าค้างก็ได้หายตัวไป ชาวบ้านต่างพากันช่วยหาเด็กหญิงผู้มีรอยยิ้มสว่างไสวคนนั้น เวลานั้นเป็นเวลากลางคืนเป็นวันเดียวกับที่ผมอายุ13ปีมันควรเป็นวันที่มีความสุขเเต่ผมกลับไม่ ผมนอนคิดเรื่อยเปื่อยเสียงหนึ่งดังขึ้นหน้าประตูบ้าน “บอส”เสียงนั้นดังมากผมรีบออกจากห้องของตนตรงไปยังประตูบ้าน เเละดูเหมือนลุงขี้โวยวายของผมก็จะตื่นเช่นกันเสียงสถบถ้อยคำหยาบคายออกมาจากปากของลุงผมที่นอนอยู่ชั้นสอง ผมไม่ได้สนใจเอ่ยกับชาวบ้านผู้นั้นอย่างตื่นเต้น “ลุงมี ได้ข่าวของนํ้าค้างแล้วหรอครับ”ผมเอ่ยด้วยนํ้าเสียงตื่นเต้น ลุงมีกุมมือผมไว้อย่างปลอบประโลม“บอส ฟังดีๆนะ”ลุงมีพูดพร้อมนํ้าตาที่เทียบจะไหลออกมา

“หนูน...น้ำค้างตายแล้ว”

แต่งเพลินมาก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***