ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดกับเสียงผู้หญิงคน นั้น อยู่ๆความคิดแปลกๆก็เข้ามาในสมองผม และผมก็พูดออกไป เพื่อนๆในห้องต่างหันมามองผมนิวพูดขึ้น “มึงเป็นไร ทำไมมึงถึงพูดแบบนี้กูเจ็บนะ”จากนั้นนิวก็เบะปาก“กูจะร้องแล้ว”เเล้วมันก็ทำท่าร้องไห้
ไม่ใช่
นอกเรื่องแปป
แกงอร่อยไหม จงใจ นิวมันไปคล้ายกับชื่อเพื่อนในห้องคนหนึ่งคือตอนแรกก็คิดว่ามันนิสัยไม่ปัญญาอ่อนจริงจัง พอมาคุยกันในลายกลุ่มห้องเท่านั้นแหละ ไอ้เชี้ยนี้...
แค่นี้แหละ
(ตั้งแต่นิวพูดข้างบนไม่ต้องสนใจแกงเล่นเฉยๆข้างล่างของจริง)
“บอสมึงเป็นไร เจมส์ มึงเอาสร้อยพระให้ไอ้บอสใส่เร็ว” เสียงของนิวดูร้อนใจมาก เจมส์เห็นท่าทีจริงจังของนิวเลยรีบวิ่งไปหน้าหิ้งพระจากนั้นก็ยกมือไหว้พระที่อยู่บนนั้นพร้อมหยิบสร้อยพระมาให้ผมสวม
จากนั้นก็ไม่มีเหตุการณ์ที่ผิดปกติอีกจนมาถึงเวลา20:59น.พวกผมปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัดคือการหลับตาแต่ห้ามนอน เสียงติ้งดังขึ้นแสดงว่าเวลานี้คือเวลา21:00น. ใช่ลืมไปพวกผมเปิดไฟนอนนะครับ ไฟตรงนี้มันอยู่แถวๆหน้าห้องถ้ามีใครเดินเข้ามามันจะเป็นเงาสีดำๆ ผมหลับตานอนหงายเงาดำนั้นค่อยๆเข้ามาใกล้ เเต่ผมได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง“หลับตานะคืนนี้ห้ามลืมตาอีกจนกว่าบอสจะเห็นเเสงอาทิตย์”ผมเชื่อคำพูดของเธออย่างน่าประหลาด(ก็นั้นเมียมึง)ผมยอมรับมันเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะไม่หลับตลอดทั้งคืน ผมจึงตัดสินใจ
“เธอชื่ออะไรหรอ”ผมถามเธอในใจ เธอตอบผมกลับ“เราชื่อนํ้าค้าง”
นํ้าค้างหรอทำไมผมรู้สึกคุ้นเคยกับชื่อของเธอจังเธอคุยกับผม“บอสแผลที่แขนหายรึยัง”ผมที่หลับตาอยู่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ผมเอ่ยถามเธอในใจ“เธอรู้ได้ยังไงหรอ”เธอเอ่ย“บอสลืมไปหมดแล้วหรอ”เธอเงียบไปสักพักก่อนพูด “เดี๋ยวเราเล่าให้ฟัง” เธอไม่รอให้ผมปฏิเสธเริ่มเล่าทันที
พอแค่นี้ก่อน ไม่ใช่อะไรหรอกวันนี้ดีดพิมพ์ไปตั้ง3,000กว่าอักษรช่ายไม่รู้ดีดอะไรตอนนี้ไป3500แล้ว
ขอบคุณทุกการอ่านค่ะ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments