ดอกบัวดำแห่งกิเลส

เย่ไหลเซียงพาเหลียนฮวามาที่กระท่อมไม้ไผ่ผุพังแห่งนึงที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นมาก แล้วใช้พลังเพื่อเปลี่ยนให้ดูใหม่และแข็งแรงเขายังโอบที่ไหล่ของเหลียนฮวาที่เสื้อผ้าช่วงไหล่ถูกดึงทึ้งหลุดลุ่ย เขาพยุงนางเข้าไปที่ด้านในกระท่อมไม้นั้น แล้วพาไปนั่งบนเตียงก่อนจะเอื้อมมือสองข้างไปที่ไหล่ของนางแล้วค่อย ๆ ลดเสื้อคลุมลงเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บ

"ไหน ข้าขอดูสิเจ้าบาดเจ็บตรงไหนบ้างข้าจะได้รักษาให้"

แสงสว่างภายในกระท่อมไม้นั้นถูกจุดสว่างไปด้วยตะเกียง เหลียนฮวาพอเย่ไหลเซียงเลื่อนเสื้อคลุมของเขาออกเปิดเผยไหลเปลือยเปล่าที่ขาวเนียน เสื้อที่ถูกดึงกระชากจนเปิดเผยเห็นทรวดทรงอกอิ่มนั้น ไหล่มีรอยช้ำและรอยเล็บข่วนเขาช่วยนางถอดเสื้อที่ขาดหลุดลุ่ยนั้นออกไป พลางเอื้อมมือไปแตะที่แผลบนตัวของนางรวมถึงรอยช้ำต่าง ๆ อย่างเบามือสัมผัสอบอุ่นซาบซ่านแผ่วาบเข้าไปในใจทุกปลายนิ้วที่ลูบไล้ไปตามร่างกายของนาง จนมาถึงจุดที่มีแผลช้ำแดงห้อเลือดขนาดใหญ่ที่เกิดจากถูกโจรชั่วจู่โจมใช้ริมฝีปากหยาบด้านนั้นบดขยี้ผิวบอบบางนี้ เมื่อคิดถึงร่องรอยแห่งแผลที่ได้มา หยดน้ำตาราวกับไข่มุกล้ำค่าร่วงโปรยปรายลงมาอาบสองแก้ม นางรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตา

เย่ไหลเซียงมองดูพลันสงสารนางจับใจ เขาไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นวันนี้นางจึงพรวดพราดออกมาเช่นนั้นแต่ในใจของเขากลับรุ่มร้อนและเป็นห่วงนางยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด เขาไม่คิดแม้แต่จะซักไซ้เพื่อสอบถามนาง การเยียวยารักษาแผลใจของดอกไม้นี้ที่จิตใจกำลังบอบช้ำราวกับกลีบดอกอันบอบบางถูกบดขยี้จนกลีบนั้นช้ำคือเรื่องสำคัญ นางเบือนหน้าไปทางอื่นไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา เขายกมือซ้ายไปแตะที่ใบหน้าของเหลียนฮวาก่อนใช้ปลายนิ้วค่อย ๆ เชยคางใบหน้างามนั้นให้หันมา เขายิ้มอย่างอบอุ่นให้นางมือขวาเขาลูบที่ผมของนางอย่างเบามือและมองด้วยความเอ็นดู ก่อนจะยื่นมือไปบนมวยผมของเขาที่มีปิ่นดอกบัวสีทองปักอยู่ เขาดึงปิ่นออกมาแล้วปักปิ่นนั้นที่มวยผมให้นาง ดวงตาที่เอ่อไปด้วยน้ำใส ๆ หันมาจ้องมองหน้าของเย่ไหลเซียงด้วยความรักและหลงไหลอย่างเต็มเปี่ยม

"นี่เป็นปิ่นที่ทำมาจากร่างของแม่เจ้า ข้าคืนมันให้กับเจ้า แม่ของเจ้าจะได้อยู่กับเจ้าตลอดเวลาเจ้าจะได้ไม่ต้องหวาดกลัวสิ่งใดอีก"

น้ำเสียงของเย่ไหลเซียงในช่วงเวลานี้ช่างหวานหู น้ำเสียงแสนอ่อนโยน

"สำหรับข้า ขอแค่มีท่านเย่เพียงผู้เดียวก็เพียงพอแล้ว หากมีท่านอยู่ อันตรายแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว" นางจ้องมองในดวงตาสีม่วงของเขาแววตาจริงจัง หลงไหลเคลิบเคลิ้ม

"เด็กโง่ เจ้าก็มีข้าอยู่ตลอดอยู่แล้วมิใช่หรือ ไหนจะลู่หลานอีกคนที่ห่วงใยเจ้า"

พอได้ยินพูดถึงลู่หลานเหลียนฮวาก็ทำสีหน้ากระเง้ากระงอดเบือนหน้าหนีไปทันที

"ท่านเย่ก็คงเพียงแค่เป็นห่วงข้าเช่นเดียวกับท่านพี่ลู่หลานใช่หรือไม่ ท่านก็คงรู้สึกกับข้าเช่นเดียวกับ...อุ๊ย!!"

เหลียนฮวา อุทานออกมา ตกใจสะดุ้งกับสัมผัสจู่โจมอย่างไม่ทันระวังตัว เมื่อเย่ไหลเซียงบรรจงจูบไปยังรอยแผลช้ำที่หน้าอกของนางที่เกิดจากรอยสวาทของโจรชั่วอย่างแผ่วเบาแล้วดูดเม้มที่ผิวกายนั้นสะท้านวาบหวามไปถึงหัวใจ สัมผัสนั้นทำให้นางตัวสั่นเทา เย่ไหลเซียงใช้ริมฝีปากตนเองจุมพิตเพื่อรักษารอยสวาทก่อนรอยนั้นจะหายไป เขาจ้องมองหน้าของเหลียนฮวาดวงตาเปล่งประกายเร่าร้อน เหลียนฮวาใบหน้าผุดผาดนั้นเจือไปด้วยสีแดงฝาดไปจนถึงใบหู เขาใช้ปลายนิ้วหัวแม่มือลูบตรงแผลสวาทที่หายไป

"ร่างกายนี้ เป็นของล้ำค่า ไม่ว่าใครก็ห้ามทำเจ้าแปดเปื้อนเข้าใจหรือไม่ มีเพียงข้าเท่านั้น....ที่สัมผัสกายนี้ของเจ้าได้"

เขาค่อย ๆ ลูบไล้ปลายนิ้วจากลำคอบ่า ไหล่ แขน และเนินทรวงอกของนางสัมผัสแผ่วเบาปนจักกะจี้ราวกับถูกลูบไล้ด้วยขนนก ในใจของเหลียนฮวาเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาข้างนอกเสียแล้ว เขาลุกขึ้นยืน ก่อนหยิบผ้าห่มมาคลุมกายผิวบอบบางนั้น

"ข้าจะหาชุดใหม่มาให้เจ้า และเตรียมน้ำอุ่นให้เจ้าอาบ เจ้าจะได้สบายตัว รอข้าอยู่นี่เดี๋ยวข้ามา"

เย่ไหลเซียงกำลังจะเดินออกไปเหลียนฮวาลุกขึ้นมาแล้วยืนกอดเขาจากด้านหลังซุกใบหน้าแนบแน่น

"ไม่เอา ข้ากลัว ข้าไม่อยากอยู่คนเดียว อย่าทิ้งข้าไปเลย"

สาวน้อยเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดวิตก เขาจับมือของนางไว้ก่อนค่อย ๆ หันหน้ามาจับมือคู่นั้นของนางแน่น พลางยิ้ม

"ไม่ต้องกังวลเรือนนี้คนปกติธรรมดามองไม่เห็นหรอก หรือแม้แต่เทพกับปีศาจก็เช่นกันเพราะข้าลงอาคมป้องกันไว้แล้ว อีกอย่างข้าจะทิ้งเจ้าไปได้เยี่ยงไรกัน รอข้าอยู่นี่นะเด็กดี ข้าจะรีบกลับมา" เขายิ้มให้นางอย่างอ่อนโยน นางจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เย่ไหลเซียงออกจากกระท่อมไผ่ออกไป เหลียนฮวามองตามจนลับตาแล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ นางเดินมาที่ตั่งนั่งแล้วนั่งลงพลางยกมือขวาตนเองขึ้นมามองดูที่ฝ่ามือของตนเองก่อนจะมีละอองสีดำ ๆ ผุดขึ้นมาจากฝ่ามือของนางลอยกระจายคลุ้งไปทั่วเรือนกระท่อมนั้น พลันนั้นก็มีหญิงสาวที่สวมชุดดำทั้งชุดใบหน้าคล้ายกันกับเหลียนฮวาราวกับแกะเอาคางมาเกยที่ไหล่ของนาง

"เจ้าทำดีแล้ว....เจ้าใช้เกสรดอกบัวดำที่เกิดจากแก่นวิญญาณของปีศาจเงาทำให้ท่านเย่สูดดมกลิ่นนี้เข้าไปทุกวัน เขาจะหลงไหลในตัวเจ้า คิดถึงเพียงเจ้า กลิ่นกาย สัมผัสกาย ทุกอย่างของท่านเย่จะเป็นของเจ้า แม้จะเป็นเทพเซียนตบะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่สามารถต้านทานพิษเกสรสวาทนี้ไปได้ ท่านพ่อกับท่านแม่ช่างเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างเพราะพวกท่านเจ้าถึงได้สิ่งนี้มา หากเจ้ารักใคร ชอบใครเจ้าก็แค่ให้ผู้นั้นสูดดมกลิ่นเกสรที่ไรสีไร้กลิ่นนี้เข้าไป เขาก็จะสยบแทบเท้าของเจ้า"

เงาดำของเหลียนฮวาที่อาศัยอยู่ในกลีบดอกบัวสีดำนั้นมาตลอด นางมองเห็น จ้องมองและสังเกตทุกอย่างรวมไปถึงหยั่งลึกถึงจิตใจของเหลียนฮวา นางจึงกลืนกินความปรารถนาของเหลียนฮวาเป็นอาหารชั้นเลิศของนางทำให้นางมีพลังและตัวตนขึ้นมาราวกับเงาตามตัวของเหลียนฮวา

ราวชั่วยามที่เย่ไหลเซียงหายออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับชุดใหม่ที่เตรียมมาไว้ให้ เขายิ้มทันที่เจอนางนั่งกอดเข่าตัวเองห่มผ้าคลุมไหล่อยู่เช่นนั้น

"ข้าเตรียมน้ำร้อนไว้แล้ว เจ้ารีบไปอาบน้ำชำระร่างกายที่เปรอะเปื้อนของเจ้าเสีย"

เขาจัดแจงเตรียมทุกอย่างไว้ให้นางอย่างเอาอกเอาใจเพื่อให้นางคลายความเจ็บช้ำและลืมเรื่องเลวร้ายในวันนี้ออกไป เขาพยุงโอบกอดไหล่เหลียนฮวาให้เดินไปด้านหลังที่เขาเตรียมบ่ออาบน้ำร้อนไว้ให้นางโดยเฉพาะ

"ไปเสียสิ ไม่ต้องกลัวข้าจะนั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้"

เหลียนฮวาทำสีหน้าแววตาสงสัยก่อนจะส่งน้ำเสียงออดอ้อนเขาออกมา

"เหตุใดข้าต้องอาบน้ำร้อนดี ๆ เพียงลำพังกันเล่า หากท่านจะนั่งเฝ้าข้าตรงนี้ มิสู้ลงมาอาบเป็นเพื่อนข้าจะได้หรือไม่"

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเป็นประกายราวกับมีเปลวไฟสั่นไหวระริกในดวงตาคู่นั้น บ่งบอกถึงความปรารถนาในใจของนาง เขายิ้มออกมา

"เจ้านี่ ช่างออดอ้อนออเซาะข้าเสียจริง เหมือนตอนยังเด็กไม่ผิดเพี้ยน"

เขายกนิ้วชี้มาแตะเบา ๆ ที่ปลายจมูกเรียวงามนั้นก่อนจะยิ้มออกมา

เขาเอื้อมมือมาดึงผ้าห่มคลุมกายนางออกอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงผ้าคาดอกสีขาวผืนบางที่รัดปิดหน้าอกอวบอิ่มแต่ปิดเนินที่ล้นออกมาไม่ได้ ดอกบัวน้อยหายใจแรงจนอกอิ่มนั้นขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ เขาจ้องมองร่างบางที่ยืนอยู่เบื้องหน้าดวงตาเป็นประกายราวกระหายอยากจนนางรู้สึกเขินอายในดวงตาคู่นั้นจึงยกมือขึ้นมาปิดบังทรวงอกไว้

เขาเลื่อนมือนางลงอย่างแผ่วเบาโดยไม่ใช้แรงแข็งขืนบังคับนางแต่อย่างใดก่อนมือเขาจะเลื่อนไปปลดผ้ารัดเอวของนางแล้วดึงกระโปรงของนางลงไปกองกับพื้นเหลือเพียงกางเกงผ้าตัวเล็กจิ๋วที่ปกปิดจุดซ่อนเร้นเอาไว้ นางเขินอายเกินกว่าจะยืนให้เขาจ้องมองเช่นนั้นได้ เหลียนฮวารีบเดินลงไปในบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว นั่งหันหลังแช่น้ำไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าของเย่ไหลเซียง เขายิ้มออกมาดูร่างบางอรชรอ้อนแอ้นนั้นมือแหวกว่ายควันไอน้ำไปมาเสียงน้ำที่ถูกวักลูบไล้ตามร่างกาย ทำให้ผู้ที่ยืนมองอยู่ด้านบนใจสั่นวูบวาบขึ้นมา ราวดั่งต้องมนต์สะกดดอกไม้งามร่างบอบบางนั้นเคลื่อนไหวงดงามสะกดจิตสะกดใจเย่ไหลเซียงไปทั้งหมด

เหลียนฮวาที่กำลังเล่นน้ำมือแหวกว่ายในน้ำไปมาอยู่นั้น พลันร่างบางก็สะดุ้งเมื่อมีรู้สึกมีคนเข้ามาด้านหลังแล้วเอาคางเกยที่ไหล่ของนางมือสองข้างของเขากอดรัดโอบกอดรอบเอวแถวใต้ราวอกอวบนั้น

มือซุกซนของเขาขยำก้อนอวบสองข้างนั้นเต็มมือ จนร่างบางสะดุ้งเฮือก ความรู้สึกราวกับมีมีอะไรวูบวาบวิ่งหนุบหนึบไปทั่วอกอวบพอดีมือนั้น 

     "อุ๊ย!!" เสียงอุทานของร่างบาง เมื่อเขาเลื่อนปลายนิ้วชี้ทั้งสองข้างวนคลำเค้นคลึงบนยอดดอกบัวที่ชูชันนั้นอย่างนุ่มนวลเบามือแต่ช่างทำให้เกิดความรู้สึกเสียวสะท้านไปทั้งตัว 

     "อยู่นิ่ง ๆ ทำใจให้สบาย เข้าใจหรือไม่ วันนี้เจ้าพบเจอเรื่องสุดแสนจะโหดร้าย ข้าจะช่วยทำให้เจ้าลืมมันเองแล้วจงจดจำแต่สิ่งดี ๆ และงดงามเอาไว้เข้าใจหรือไม่"

เย่ไหลเซียงกระซิบที่ข้างหูเหลียนฮวาแผ่วเบาแล้วบรรจงประทับริมฝีปากลงไปที่ลำคอระหงนั้น ส่วนปลายนิ้วของเขาก็ยังหมุนวนและเขี่ยยอดบัวงามอย่างแผ่วเบาและเค้นคลึงเนินอกอวบอิ่มราวกับกำลังนวดแป้ง

    "อ๊า....ป ปล่อยข้า ตรงนั้นมัน...."

เสียงสั่นเทาเอื้อนเอ่ยห้ามปรามมือซนคู่นั้น 

     "คนดี อย่าดื้อ ปล่อยตัวปล่อยใจของเจ้าในค่ำคืนนี้ไปกับข้า อย่าฝืนมันไว้ปลดปล่อยกายใจของเจ้าออกมาให้เต็มที่ เพราะคืนนี้ดอกบัวแสนบริสุทธิ์เช่นเจ้าข้าจะเป็นคนแรกที่เปิดผนึกให้เอง"

พูดจบริมฝีปากที่บรรจงจูบที่คออย่างเบามือเขาเริ่มใช้จมูกซุกไซ้ซอกคอสูดดมกลิ่นกายที่หอมหวานของดอกบัวหนักหน่วงมากขึ้น เหลียนฮวาหายใจแรง ใจเต้นระส่ำวาบหวิวนางแอ่นกายและคอไปตามแรงบังคับของฝ่ายตรงข้าม นางเม้มปากแน่นไม่กล้าส่งเสียงแห่งความพึงใจออกมาเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ที่ทำเอาเสียววูบวาบไปทั่วสรรพางค์กายเช่นนี้มาก่อน

    "อย่าฝืน ส่งเสียงของเจ้า ที่เจ้ารู้สึก ปล่อยมันออกมา ข้าอยากฟัง" ลมหายใจกระแทกผ่านเข้าไปที่หลังใบหูและในหูของเหลียนฮวา ขนอ่อนลุกไปทั้งร่างตั้งชูชันราวกับกำลังหนาวเหน็บ อา....ความรู้สึกเช่นนี้มันคืออะไรกันนะ หรือนี่คือสิ่งที่พวกพี่ ๆ บุปผาโหยหามันจากท่านเทพบุปผาผู้งดงามนี้มาโดยตลอด เพียงคิดว่าตนเองมีชัยชนะเหนือสตรีอื่นใดทั้งหมดนางก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***