หัวใจที่เต้นแรง

หอตำรา

เย่ไหลเซียงกับลี่หยางนั่งอยู่ด้วยกัน ลี่หยางพยายามจ้องมองไปที่บุคคลเบื้องหน้าที่กำลังรินชาใส่ถ้วยอย่างเงียบสงบ ภายในดวงตาสีม่วงคู่นั้นยากนักที่จะอ่านได้

"เมื่อครู่นี้ ข้าคงไม่ได้คิดไปเองใช่หรือไม่ ว่าท่านดูเป็นห่วงเป็นใยดอกบัวน้อยแสนงามนั่นมากเกินนายกับบ่าว แถมเพียงแค่ได้ยินเสียง ท่านก็จำได้ทันทีว่านั่นคือผู้ใด"

ลี่หยางถามขึ้นมาด้วยความสงสัยจับจ้องใบที่ดวงหน้าผุดผ่องสังเกตุทั้งแววตาและกิริยาท่าทางของผู้อยู่เบื้องหน้า

"ภูติที่รับใช้ข้ามีแค่ลู่หลานกับเหลียนฮวา ข้าย่อมต้องจำเสียงได้อยู่แล้ว ที่เจ้าเอาแต่จับจ้องข้าเพื่อที่จะถามคำถามนี้หรอกหรือ ข้านึกว่าเจ้าจะสงสัยเกี่ยวกับเรื่องของซูหนี่น้องของเจ้าเสียอีก หรือว่า..."

สายตาของเย่ไหลเซียงหันไปมองลี่หยางอย่างจดจ้องจับผิดเช่นเดียวกัน

"ใช่ ข้ายอมรับ ข้าสนใจในตัวของดอกบัวน้อยนั้น"

ลี่หยางยอมรับออกมาหน้าตาเฉย เย่ไหลเซียงส่งเสียง หึ ในลำคอพลางส่ายหน้า ยื่นชาให้กับลี่หยางแต่ลี่หยางกลับยกชายื่นกลับ อีกฝ่ายขมวดคิ้วมองถ้วยชา

"ช่วงเวลาเช่นนี้ควรจะดื่มกันสักหน่อยมิใช่หรือไง สหายเก่ามาพบท่านทั้งทีนะ"

"สหายเก่าที่มาก่อเรื่องไว้ที่ตำหนักของข้า เกี้ยวพาราสีเหล่าบุปผาของข้าจนหมดทั้งสวน เจ้ายังกล้านับตนเองเป็นสหายอีกงั้นหรือ ไม่อยากดื่มชาก็ไม่ต้องดื่ม ถ้าเช่นนั้นก็มาเริ่มคุยเรื่องของซูหนี่กันเลย"

แววตาของเทพบุปผาเมื่อพบกันครานี้แตกต่างจากเมื่อหนึ่งพันปีที่แล้วแววตาฉายแววเย็นเยียบราวกับมีทะเลหิมะอยู่ในนัยน์ตาคู่นั้น หรือไม่อาจจะเพราะที่ลี่หยางก่อเรื่องทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ทำให้นางยังไม่หายโกรธเคืองก็เป็นได้ ลี่หยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มพูดออกมา

"ซูหนี่ นางเชื่อในคำพูดของท่านในเรื่องการหาดอกไม้วิญญาณเพื่อที่จะอยู่กับท่านที่นี่"

"ที่นางเชื่อเช่นนั้นก็ถูกแล้ว เพราะข้าเป็นคนเอ่ยวาจาคำไหนคำไหนข้ารักษาสัจจะเสมอ"

"ถ้าเช่นนั้น หมายความว่าท่านยอมรับในตัวซูหนี่เช่นนั้นหรือ"

ลี่หยางถามเย่ไหลเซียงด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและแววตาที่ต้องการในคำตอบ

"ยอมรับนางในฐานะอันใดกันเล่า ข้าพูดกับนางชัดเจนแล้วว่าให้นางตามหาดอกไม้วิญญาณแล้วนำมาให้ข้า ข้าจึงจะยอมรับและให้นางอยู่ที่นี่"

น้ำเสียงของเย่ไหลเซียงเอ่ยออกมาอย่างชัดเจนชัดถ้อยชัดคำ แต่ลี่หยางก็ขมวดคิ้วสงสัยในคำตอบ

"ข้าจำได้ว่าท่านมีดอกหญ้าไร้วิญญาณนี่นา ถ้าเช่นนั้น..."

"ถ้าเช่นนั้น...อะไรหรือ เจ้ากำลังจะบอกว่าเจ้าจะขอดอกไม้วิญญาณจากข้าเพื่อมอบให้น้องสาวของเจ้าแล้วนำมามอบมันคืนให้กับข้าแล้วยอมรับนางอยู่ที่นี่เช่นนั้นหรือ"

ลี่หยางอึ้งในคำตอบของเย่ไหลเซียง เขาหลงกลนางเข้าให้แล้ว เทพบุปผาผู้นี้ต้องการให้เป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก นางไม่เคยคิดจะยอมรับซูหนี่ให้อยู่ที่นี่ ลี่หยางโมโหกำปั้นทุบโต๊ะยืนขึ้นจ้องมองหน้าเย่ไหลเซียงอย่างไม่พอใจ

"ท่านรู้ใช่หรือไม่ว่าน้องสาวของข้ารู้สึกเช่นใดกับท่าน"

"ข้ารู้ และรู้ด้วยว่านางเพิ่งเริ่มแตกวัยสาวนางตบะยังไม่ถึงหนึ่งพันปีด้วยซ้ำ พบเจอผู้คน เรียนรู้ รู้จักยังไม่เท่าไหร่ ข้าแค่ไม่ต้องการให้นางเอาตัวเองมาทิ้งไว้ที่นี่อยู่กับข้า นางมีโอกาสพบเจอผู้คนอีกมาก นางอาจจะได้พบคนที่ดีที่เหมาะสมในสักวันหนึ่ง ความรู้สึกของนางที่มีต่อข้าในตอนนี้มันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ข้าให้นางออกไปหาดอกไม้วิญญาณที่ไม่มีวันหาพบเพราะต้องการให้นางออกไปใช้ชีวิตแบบที่ควรจะเป็นต่างหาก ขนาดตัวเจ้าเองยังพานพบสตรีมากมายผลัดเปลี่ยนไปเรื่อย เหตุใดจึงอยากให้นางจมปลักอยู่ที่แห่งนี้"

คำพูดที่เอื้อนเอ่ยมาทั้งหมดของเย่ไหลเซียงพูดถูกทุกอย่าง ซูหนี่ควรจะได้พบเจอผู้คนมากมายกว่านี้ ลี่หยางเงียบนัยน์ตาครุ่นคิดอารมณ์ที่ครุกรุ่นราวพายุกำลังก่อตัวเมื่อครู่พลันสงบลง

"แล้วท่านคิดจะทำเช่นใดกับนาง"

ลี่หยางถามเย่ไหลเซียง นางเงยหน้ามองลี่หยางด้วยแววตาที่อ่านได้ยาก

"นางคือน้องสาวของเจ้า ข้าหาทางให้นางไปสู่โลกกว้างแล้วแต่เจ้ากลับพานางมาที่นี่อีก ข้าเคยคิดว่าหากนางไปท่องเที่ยวจนทั่วแล้วความรู้สึกของนางยังมีต่อข้าเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อนั้นข้าอาจจะยอมรับให้นางอยู่ที่นี่ก็ได้ เช่นนั้นแล้วช่วยพาน้องของเจ้ากลับไปด้วย ถ้าไม่มีอะไร ข้าขอตัว"

พูดจบเทพดอกไม้ผู้เย็นชาก็เดินออกไปจากหอตำรา พบซูหนี่นั่งรออยู่กับลู่หลาน นางเดินตรงไปหานางก่อนลี่หยางจะเดินตามออกมา ซูหนี่รีบลุกขึ้นยืนยิ้มออกมาอย่างยินดี

"จิ้งจอกน้อย เจ้าจงฟังข้า พี่ของเจ้าเข้าใจผิดแล้ว เรื่องที่บอกว่าที่นี่มีดอกไม้วิญญาณ เพราะฉะนั้นคำพูดของข้าก่อนหน้านี้ยังคงเดิม ถ้าหากเจ้ายังไม่มีดอกไม้วิญญาณมาให้ข้า ข้าคงรับเจ้าเอาไว้ที่นี่ไม่ได้ ลู่หลานส่งแขกด้วย"

"ท่านพี่" ซูหนี่เรียกลี่หยางให้ช่วยเหลือ แต่เขากลับหลบสายตาของน้องสาว

เย่ไหลเซียงถอนหายใจก่อนกำลังจะเดินกลับห้องพัก ลู่หลานทำท่าอึกอักกับลี่หยางและซูหนี่เพราะรู้สึกสงสารแต่ก็มิอาจช่วยเหลืออะไรได้

"ท่านพี่ เหตุใดท่านจึงหลอกข้าว่าจะพาข้าไปหาดอกไม้ปีศาจกลับพาข้ามาให้ท่านเย่ต่อว่า แถมยังต้องมาเห็นท่านเย่ใส่ใจหญิงอื่นต่อหน้าข้าอีก ท่านเย่ต้องเกลียดข้าแล้วแน่ ๆ คงคิดว่าข้าไม่มีความพยายามอันใดถึงกลับมาที่นี่อย่างง่ายดาย ข้าเกลียดท่านพี่แล้ว"

ซูหนี่สีหน้าบึ้งตึง โกรธเคืองลี่หยางก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไป ลู่หลานวิ่งตามหลังซูหนี่ไปที่ประตูทางเข้าตำหนักแต่ตามไม่ทันเพราะซูหนี่กลายร่างเป็นจิ้งจอกเก้าหางแล้ววิ่งออกไปทันที ลี่หยางที่เดินตามมาได้แต่ทอดถอนใจก่อนจะหันมามองลู่หลาน

"ถ้าเช่นนั้น ข้าขอตัว"

ลี่หยางผงกศีรษะให้กับลู่หลาน นางโค้งคำนับตอบรับเขา ลู่หลานมึนงงว่าตอนนี้มันสถานการณ์อะไรกัน

"ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาจนถึงตอนนี้ เหตุใดตั้งแต่นายท่านออกจากการบำเพ็ญตบะออกมาตำหนักชูฮวาถึงดูวุ่นวายดีแท้"

ลู่หลานส่ายหน้าก่อนเดินไปหาเย่ไหลเซียงที่ห้องพัก เดินเข้าไปพบเย่ไหลเซียงกำลังนั่งหลับตานิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะลืมตาขึ้น

"เหลียนฮวานางเข้าไปฟื้นพลังในดอกบัวแล้วใช่หรือไม่"

"เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ นายท่านต้องการอะไรอีกหรือไม่เจ้าคะ"

ลู่หลานเข้าไปสอบถามเพื่อดูแลก่อนจะถึงเวลาที่เย่ไหลเซียงต้องพักผ่อนหลังอาทิตย์อัสดง

"เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่" นางกล่าวออกมาสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ผู้ฟังได้ยินแล้วรู้สึกอบอุ่นและรับรู้ถึงความห่วงใย ลู่หลานยืนเหม่อลอยครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เย่ไหลเซียงจ้องมองด้วยความสงสัยจึงเอื้อยเอ่ยถามนาง

"มีเรื่องอันใดในใจฤๅ ข้าไม่ค่อยเห็นเจ้าคิ้วผูกกันเช่นนี้มาก่อน" นางสอบถามภูติผีเสื้อด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความเป็นห่วง

"ตอนนี้ ข้าเริ่มคิดแล้วว่าความรักของหนุ่มสาวสร้างเรื่องปั่นป่วนวุ่นวายมากกว่าที่จะมีความสุขซะอีก นายท่านมีผู้มามอบความรักให้มากมาย แต่ท่าทางของท่านหาได้มีความสุขไม่ตอนที่เราออกไปข้างนอกข้าได้ยินทั้งมนุษย์ เทพ และปีศาจต่างพูดว่าความรักเป็นสิ่งดี ที่ทำให้ชีวิตอยู่ต่อไปได้"

เทพบุปผานั่งฟังตามที่ลู่หลานพูดมา นางจึงลุกขึ้นจากเตียงมานั่งที่ตั่งตรงข้างหน้าต่าง ก่อนจะเรียกให้ลู่หลานไปนั่งใกล้ ๆ

"ข้าไม่เคยบอกเจ้าว่าความรักของหนุ่มสาวเป็นสิ่งที่ไม่ดี ความรักมีพลังมหาศาลในการสร้างและทำลายล้าง เมื่อเจ้าได้เจอความรักที่ดีชีวิตของเจ้าจะเต็มไปด้วยพลังในการสร้าง สร้างความรัก สร้างครอบครัว สร้างความเห็นใจเข้าอกเข้าใจ ความซื่อสัตย์ไว้เนื้อเชื่อใจซึ่งกันและกัน ความรักในลักษณะที่จะอยู่จีรังและยั่งยืน แต่ถ้าเป็นความรักที่ก่อให้เกิดการทำลายล้างนั้น จะทำให้ผู้นั้นก้าวล่วงเข้าสู่ของวังวนกิเลสไม่มีที่สิ้นสุด โกรธ เกลียด อิจฉาริษยา ความต้องการไม่มีจุดสิ้นสุด รวมถึงการหวงแหนและเสียสละด้วยนี่ต่างไม่ใช่ความรักที่ดีแต่เป็นรักที่ทำลายล้าง"

"เพราะเราไม่รู้ว่าหากมีความรักแล้วในอนาคตจะช่วยสร้างหรือกลับมาทำลายตัวเรานายท่านจึงเลือกที่จะไม่มีมันตั้งแต่แรกใช่หรือไม่เจ้าคะ"

เย่ไหลเซียงยิ้มออกมาไม่ตอบคำถามของลู่หลาน

"ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ เชิญนายท่านพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ"

ลู่หลานย่อตัวศีรษะก้มลงต่ำเล็กน้อย ก่อนค่อย ๆ เดินออกไปจากห้อง เย่ไหลเซียงมองลู่หลานเดินไปที่เรือนของตนเองผ่านทางหน้าต่างห้อง ก่อนนางจะทอดถอนหายใจออกมา ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ม่านกั้นแล้วผลัดเป็นอาภรณ์เพื่อเตรียมพักผ่อน

ขณะเอนกายลงบนเตียงแล้วกำลังจะเคลิ้มหลับ หูของนางก็ได้ยินคล้ายกับมีผู้ใดเรียกหา

"เทพบุปผา เทพบุปผา เย่ไหลเซียงเจ้าได้ยินข้าหรือไม่" เสียงคุ้นหูดังมาจากแหวนอัคคี จื้อหรงกำลังเรียกนามของเย่ไหลเซียง นางลุกจากเตียงก้มมองที่แหวน

"ท่านทำเช่นนั้นกับข้า ยังกล้าติดต่อข้ามาอีกงั้นหรือ" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดออกมา

"เช่นนั้นข้าทำตัวไร้ยางอายกับท่าน ข้าจึงต้องการเอ่ยวาจาขออภัยด้วยตนเอง ข้าดื่มสุรามึนเมาไปหน่อยเลยทำเรื่องโง่เง่าสิ้นคิด ได้โปรดให้อภัยข้าเถอะ"

เทพอัคคียังคงอ้อนวอนของความเห็นอกเห็นใจให้นางให้อภัย เย่ไหลเซียงนั่งถอนหายใจใบหน้าเริ่มผ่อนคลายความตึงเครียด

     "ก็ได้ ข้าจะถือว่าท่านไม่ตั้งใจเพื่อเห็นแก่ที่ท่านถอดดวงจิตช่วยข้าในการบำเพ็ญในครั้งนี้"

     "จริง ๆ หรือ ท่านให้อภัยข้าแล้วนะ ถ้าเช่นนั้นข้าสัญญาจะไม่ทำอะไรแบบนั้นกับท่านอีกหากท่านไม่อนุญาต"

เย่ไหลเซียงเผลอยิ้มที่มุมปากก่อนมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาช้า  ๆ ดวงตาเบิกกว้าง ในใจจู่ ๆ ก็เหมือนจะเต้นแรงขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ 

     "นี่ ท่านยังอยู่หรือไม่เห็นใดจึงเงียบไป" จื้อหรงเรียกนางอีกครั้ง 

     "อ๋อ พระอาทิตย์อัสดงแล้ว นีเป็นเวลาที่ข้าต้องพักผ่อน"

เย่ไหลเซียงตอบกลับไปแต่สีหน้าและภายในใจยังดูงุนงงกับอาการของตนเองอยู่

     "ถ้าเช่นนั้น ข้าไม่รบกวนท่านแล้ว ไว้มีโอกาสข้าจะแวะไปขอโทษด้วยตัวเอง ข้าลาล่ะ" จื้อหรงตัดจบการสนทนาไปในทันที เพราะใจของนางที่เต้นแรงขึ้นมานั้นทำให้นางเกิดความกังวลขึ้นมา ทำให้คืนนั้นทั้งคืนนางไม่สามารถข่มตาหลับลงได้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***