มังกรหมายปองดอกบัวงาม

องค์หญิงลี่หยางพยักหน้าตามที่เย่ไหลเซียงเสนอมา ก่อนที่ทั้งสามจะเดินข้ามผ่านประตูทางเข้าตำหนักชูฮวาเข้าไป เป็นเวลาเกือบพันปีแล้วเช่นกันที่ลี่หยางไม่ได้มาที่แห่งนี้เพราะเขาชอบมาเกี้ยวพาราสีเหล่าบุปผาในสวนของเย่ไหลเซียงและร่วมหลับนอนกับเหล่าบุปผาในสวนจนเย่ไหลเซียงจับได้และห้ามไม่ให้เขาเข้ามาอีก

คล้ายกับเหล่าบุปผาทั้งหลายจะจดจำองค์หญิงมังกรผู้เร่าร้อนได้ ต่างกลายร่างเป็นคนมายืนเมียงมองชะม้ายชายตาหลอกล่อ ลี่หยางเองพอเจอเช่นนั้นดวงตาก็เคลิ้มเยิ้มยิ้มอย่างพออกพอใจที่เหล่าบุปผายังคงจดจำนางได้ เย่ไหลเซียงหันไปมองลี่หยางที่หยุดเดินเอาแต่จ้องมองบุปผาที่ออกมายั่วยวนเหล่านั้น

"ลี่หยาง อย่าแม้แต่จะคิดเจ้าเคยบอกข้าไว้เช่นไรครั้งสุดท้ายที่เจ้ามาเยือนข้าที่ตำหนัก"

น้ำเสียงตำหนิเตือนสติลี่หยางให้ออกจากในภวังค์ นางรีบส่ายหน้าตั้งสติโดยเร็ว

"เจ้าก็รู้ข้าไม่ใช่พวกเจ้าชู้ประตูดิน พวกนางต่างหากที่ยั่วยวนข้า"

ลี่หยางรีบปฏิเสธยกความผิดให้เป็นของเหล่าบุปผาก่อนจะเหลือบสายตาไปจ้องมองบุปผาเหล่านั้นอีกครั้งพลางยักคิ้วหลิ่วตาให้

"ท่านพี่เหตุใดจึงต้องโกหกท่านเย่ด้วย ท่านพี่น่ะเจ้าชู้เปลี่ยนสตรีไปเรื่อยต่างหาก"

ซูหนี่พูดออกมาด้วยความใสซื่อ ลี่หยางรีบชู่วปากให้ซูหนี่เงียบ เย่ไหลเซียงหันมามองพลางส่ายหน้า

"ท่านเย่กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ"

เสียงหวานกังวาลใส ใบหน้าโฉมสะคราญกลิ่นกายหอมของดอกบัวอ่อน ๆ ผมสีดำขลับปลิวสยายดุจราวเส้นไหม เดินเยื้องมาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ลี่หยางมองสตรีที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยความตกตะลึง หัวใจนางเต้นสั่นระรัวราวกับมีคนกำลังตีกลองศึกข้างในนั้น จิตใจที่เคยโหยหาความรักแท้คล้ายกับกำลังก่อตัวราวพายุคลั่งเมื่อพบหญิงที่อยู่เบื้องหน้า ก่อนที่นางจะหันมามองจ้องสบตากับลี่หยางด้วยแววตาฉงนสงสัยว่าเป็นผู้ใดกัน

เหลียนฮวาเดินเข้ามาหาเย่ไหลเซียงทันทีที่เขากลับเข้ามาแล้วสายตาก็หันมามองผู้ที่กลับมาพร้อมกัน ทันทีที่เห็นซูหนี่น้อยที่ยืนเกาะแขนท่านเย่ของนางเหลียนฮวาแววตาก็เปลี่ยนทันที

"เจ้าช่วยเตรียมชาให้ข้าที ข้ามีแขกเอาไปที่ห้องตำราให้ข้าด้วย อ่อ หากพบลู่หลานเปลี่ยนให้นางยกมาแทนก็ได้"

เทพบุปผาสั่งการเหลียนฮวา และเขาสังเกตเห็นว่าแววตาของนางเอาแต่จับจ้องที่ซูหนี่ไม่พูดไม่จา เขาจึงค่อย ๆ แกะมือของซูหนี่ที่เกาะแน่นที่แขนออกแล้วเบี่ยงตัวออกมา

"ลี่หยางเจ้ากับข้ามาคุยกัน ส่วนเจ้าจิ้งจอกน้อยรอข้างนอกจนกว่าพวกข้าจะออกมา เหลียนฮวาจับตาดูนางเอาไว้ด้วยอย่าให้นางรบกวนที่ข้าคุยกับองค์หญิงลี่หยาง"

เขาสั่งงานนางด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยไม่แม้แต่จะชายตามองไปที่นาง แล้วก็เดินจากไปทันที นางยกมือทำท่าจะเรียกก็นึกได้ที่ลู่หลานสอนว่าอย่าดื้อจงเชื่อฟังท่านเย่ จึงรีบดึงมือกลับทันที เอี้ยวตัวกำลังจะเดินไปเตรียมชากลับถูกขวางทางโดยแขกซึ่งตอนนี้เขากำลังจ้องมองนางด้วยแววตาที่แปลกประหลาดราวกับกำลังถูกสายตานั้นสัมผัสกายนางอยู่ทำให้ดอกบัวน้อยรู้สึกร้อนวูบวาบด้วยสายตาที่จ้องมองมาเช่นนั้น

"ขออภัยเจ้าค่ะ แต่ท่านกำลังยืนขวางทางข้าอยู่ แล้วก็เจ้าได้โปรดตามข้าไปที่ห้องเตรียมชาด้วย"

เหลียนฮวาพูดพลางก้มหน้าไม่ยอมสบตากับลี่หยางก่อนเขาจะขยับตัวหลีกทางให้นางจึงรีบเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมามองเขาอีกรอบแล้วเดินหายเข้าไปในเรือนปรุงยา ส่วนซูหนี่เพราะกลัวเย่ไหลเซียงจะโกรธจึงเดินตามเหลียนฮวาไปแต่โดยดี

เหลียนฮวาขณะกำลังต้มน้ำร้อนเตรียมจะชงชาอยู่นั้นก็นึกถึงภาพที่ซูหนี่กำลังกอดแขนของเทพบุปผาทำตัวราวกับเป็นเจ้าของ ดอกบัวน้อยก็เกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันทีพลันสายตาวูบหนึ่งของนางก็เปลี่ยนเป็นสีดำทั้งดวงตา ดอกบัวน้อยตัวแข็งทื่อราวถูกมนต์สะกด นางค่อย ๆ หันไปมองซูหนี่ที่กำลังยืนมองสิ่งนั้นสิ่งนี้ในห้องปรุงยา ดวงตาดำขลับราวกับถูกสะกดมือเอื้อมไปที่กาต้มน้ำชาที่น้ำกำลังเดือด นางถือขึ้นมาคล้ายกำลังกับจะใช้มันสาดใส่ซูหนี่

"กำลังทำอะไรกัน"

เสียงของลู่หลานดังขึ้นมาพอดี เหลียนฮวาที่ถือกาต้มน้ำร้อนยืนอยู่ด้านหลังซูหนี่ ก็ได้สติกลับมาดวงตาสีดำหายไปกลายมาเป็นดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดิม ก่อนซูหนี่จะหันมาแล้วมองดูเหลียนฮวาที่ถือกาน้ำร้อนยืนอยู่ด้านหลังเหลียนฮวาสะดุ้งรีบปล่อยมือทันทีกาน้ำร้อนตกลงกับพื้นน้ำร้อนบางส่วนกระเด็นราดที่เท้าของเหลียนฮวาจนนางร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด

"โอ้ย!!"

เหลียนฮวาเดินเซเพราะเจ็บที่เท้า ลู่หลานตกใจรีบเดินเข้ามานั่งดู เหลียนฮวาถอดรองเท้าออกมาพบปลายเท้าถูกน้ำร้อนลวก ซูหนี่ได้แต่มองตกใจตาโต

"ข้าเปล่านะข้าไม่ได้ทำอะไรเลย"

ซูหนี่รีบปฏิเสธเพราะนางไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ

เรือนตำรา

เย่ไหลเซียงนั่งอยู่ที่ที่เบาะอ่านตำรา ลี่หยางยืนมองดูชั้นตำราแล้วจ้องมองไปที่เย่ไหลเซียงคล้ายกับมีอะไรจะสอบถาม

"แม่นางน้อยเมื่อครู่..."

"นางเป็นศิษย์ของข้าเอง และถ้าเจ้าสนใจในตัวนางข้าจะห้ามอย่างสุดความสามารถนางควรพบเจอคนที่รักและทะนุถนอมนางไม่ใช่จอมเสเพลเช่นเจ้า"

เย่ไหลเซียงราวกับอ่านความรู้สึกนึกคิดของลี่หยางได้ พลันนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเหลียนฮวา เย่ไหลเซียงรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหอปรุงยาอย่างรวดเร็ว

ลู่หลานที่เพิ่งจะถอดรองเท้าดูแผลของเหลียนฮวากำลังจะพยุงไปเพื่อแช่น้ำเย็น เย่ไหลเซียงก็พุ่งพรวดเข้ามาดูทันทีพอมองที่เท้าของเหลียนฮวาก็ตกใจตาโตแววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเขารีบอุ้มนางจนตัวลอยเดินไปที่น้ำตกบริสุทธิ์โดยทันที

เหลียนฮวาแขนคล้องที่คอของท่านเย่ นางได้จ้องมองเขาอยากใกล้ชิดในใจของนางตอนนี้เต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เมื่อมาถึงน้ำตกบริสุทธิ์เขาค่อยวางนางลงบนโขดหินแล้วจับเท้าของนางขึ้นมา เหลียนฮวาขยับเท้าหนี

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าทำเอง" เหลียนฮวาใบหน้าแดงหลบสายตาของเขาที่จ้องมาอย่างเอียงอาย

"จะไม่เป็นไรได้อย่างไรกัน เอามานี่" เขายื่นมือไปจับข้อเท้าของนางอย่างเบามือแล้วยื่นเท้านั้นลงไปแช่ในน้ำก่อนจะใช้ฝ่ามือประกบบนหลังเท้าใช้พลังในการรักษาแผลให้กับนาง เหลียนฮวาจ้องมองใบหน้าของเย่ไหลเซียงโดยไม่อาจละสายตาไปได้ในใจของนางเต้นระรัวครั้งแรกที่เขาดูกังวลและเอาใจใส่นางมากขนาดนี้

ลู่หลาน ลี่หยาง และซูหนี่ติดตามมาอย่างใกล้ชิด ซูหนี่เห็นภาพเบื้องหน้าก็เกิดเกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมา ลี่หยางเองก็มองเย่ไหลเซียงด้วยความสงสัยเพราะดูท่าทางเป็นห่วงเหลียนฮวามากกว่าผู้ใด พลันนั้นเย่ไหลเซียงก็พลันคิดได้ว่าตนเองทำอะไรลงไปละทุกคนกำลังมองตนเองอยู่เขาจึงรีบวางเท้าของเหลียนฮวาแล้วพูดอะไรบางอย่างออกมา

"ข้าต้องรีบรักษาเจ้าหากไม่ใช้พลังของข้ารากบัวของเจ้าก็จะเน่าไปด้วย คืนนี้เพื่อฟื้นพลังเจ้าเข้าไปนอนในดอกบัวของเจ้าแล้วพรุ่งนี้ค่อยออกมา งานอย่างอื่นเดี๋ยวให้ลู่หลานจัดการ"

เขายืนขึ้นหันไปมองหน้าลี่หยางที่จ้องมองมาสลับกับมองที่ซูหนี่ก่อนจะเดินจากไปจากตรงนั้น ซูหนี่รีบเดินตามเทพบุปผาไปทันทีส่วนเหลียนฮวาได้แต่งงว่าเหตุใดจู่ ๆ เย่ไหลเซียงจึงเฉยชากับนางอีกแล้ว

ลี่หยางนั่งลงข้าง ๆ เหลียนฮวาพลางยิ้มออกมา

"ที่แท้เจ้าก็เป็นดอกบัวแสนงามนี่เอง" ลี่หยางพยายามจะเกี้ยวพาราสีดอกบัวน้อยแต่นางเมินหันหน้าไปทางอื่นก้มมองดูแต่เท้าของตนเอง

"ข้าไม่ใช่ดอกบัวน้อย ข้าคือดอกบัวสีดำต่างหาก ท่านทำอะไรอยู่ตรงนี้เหตุใดไม่ตามท่านเย่ไปเล่า"

"เท้าของเจ้ายังเจ็บมากหรือไม่ ข้ามียารักษาแผลน้ำร้อนข้าให้เจ้า "

ลี่หยางถูกเหลียนฮวาทำท่าเมินใส่แต่ก็ยังพยายามจะเกี้ยวพาราเขายื่นยาทาสมานแผลให้กับนาง

"ไม่เป็นไรแล้วท่านเย่รักษาให้ข้าแล้ว หายปวดไปตั้งเยอะ ดูสิ"

ฟุ่บ!! เหลียนฮวาตอบพลางใช้ปลายเท้าเตะน้ำขึ้นมากระแทกโดนตาของลี่หยางและใบหน้าเต็ม ๆ จนใบหน้าของเขาเปียกไปหมดเหลียนฮวายิ้มออกมาอย่างพอใจ พลางยกเท้าให้กับลี่หยางดูก่อนเขาจะพยักหน้าช้า ๆ เช็ดหน้าแล้วลุกเดินจากไป เหลียนฮวายิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะนึกถึงเหตุการณ์ที่เมื่อครู่คล้ายกับควบคุมตนเองไม่ได้ จิตใต้สำนึกวูบหนึ่งคิดอยากจะเอาน้ำร้อนสาดใส่ซูหนี่ที่มาทำตัวใกล้ชิดกับเย่ไหลเซียง แววตาของเหลียนฮวาแปรเปลี่ยนเป็นครุ่นคิดในใจเกิดความกังวลขึ้นมาโดยทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***