บำเพ็ญตบะ

    เย่ไหลเซียงกลับมาที่ตำหนักชูฮวาหลังชำระร่างกายแล้ว พอกลับมาถึงก็สังเกตว่าตำหนักดูเงียบผิดปกติ จนภูติผีเสื้อสีทองบินมาแล้วกลายร่างปรากฎอยู่ตรงหน้า สายตานางก็พลันมองหาคนตัวเล็กที่หายไป

     "เหลียนฮวาล่ะ ไปซนที่ไหนหรือนางหลับอยู่งั้นหรือ"

น้ำเสียงและแววตาของเย่ไหลเซียงแสดงออกถึงความเป็นห่วงคนตัวเล็กนั่น

     "นางไปนอนในดอกบัวสีดำนั่นเจ้าค่ะ สามวันแล้วไม่ออกมา สงสัยจะไม่พอใจที่นายท่านต้องเก็บตัวบำเพ็ญตะบะ"

ฟังลู่หลานพูดจบ เย่ไหลเซียงได้แต่ถอนหายใจก่อนเดินเข้าไปที่ห้องปรุงยา หยิบขวดยาไร้ใจออกมา 

     "ข้าจะออกมาไม่ได้ สี่สิบเก้าวันและครั้งนี้บททดสอบจะยากขึ้นไปอีก ข้าหวังว่าเจ้าจะเพียงพอให้ผ่านด่านทดสอบครั้งนี้นะ"

นางก้มมองแล้วพูดกับขวดยาก่อนเก็บเข้าไปในแขนเสื้อจากนั้นจึงเดินออกมาแล้วตรงไปที่ห้องบำเพ็ญ ลู่หลานเดินตามหลังไปติด ๆ ก่อนเย่ไหลเซียงจะเดินเข้าไปนางหันมากำชับกับลู่หลานอีกครั้ง

     "ข้าจะปิดผนึกถ้ำบำเพ็ญไว้ เจ้าคอยดูแลที่นี่แทนข้าด้วย หากมีอะไรให้ไปหา...เทพอัคคีจื้อหรง เข้าใจหรือไม่"

ลู่หลานพยักหน้า แววตาเย่ไหลเซียงคล้ายกับมีเรื่องกังวลใจอยู่ก่อนจะเดินเข้าไปที่ห้องบำเพ็ญแล้วปิดผนึกขังตนเองอยู่ในนั้น 

   เมื่อปิดผนึกถ้ำแล้วเย่ไหลเซียงก็หยิบขวดยาไร้ใจออกมาแล้วกินไปหนึ่งเม็ด

ก่อนจะหันหลังกลับไปก็พบแต่ความมืดที่ว่างเปล่าอยู่ในนั้นนางเดินเข้าไปลึกเรื่อย ๆ จนเริ่มมองเห็นผู้ต้อนรับด่านทดสอบกิเลส สตรีสวมชุดดำใบหน้างดงามสายตายั่วยวนรูปร่างสะโอดสะอง สวมชุดรัดรูปแสดงเนินหน้าอกอวบอิ่มที่ล้นออกมาเกือบจะครึ่งเต้า

     "นึกว่าใครที่แท้ก็ท่านเทพบุปผานี่เอง ในที่สุดท่านก็เลือกจะตัดกิเลสในการบำเพ็ญตะบะ"

สายยาเย้ายวนที่จ้องมองมายังเย่ไหลเซียง นางได้แต่ยืนนิ่งจ้องมองหาได้หวั่นไหวไม่

                                 "ที่แท้ก็เจ้านี่เอง เป็นหนึ่งในจิตใต้สำนึกในกิเลสของข้าสินะ" น้ำเสียงของเย่ไหลเซียงเรียบเฉย แววตายังไร้วี่แววความหวั่นไหวใด ๆ

                                "ไม่น่าเชื่อ....ผ่านมาตั้งห้าพันปี เจ้ายังจำข้าได้"

                          ปีศาจแมงมุมซูเม่ย อดีตเมื่อห้าพันปีก่อนเป็นแมงมุมดำที่มาสร้างใยอยู่ที่ต้นไม้เย่ไหลเซียงวึ่งตอนนั้นทุกคนต่างรู้ดีถึงฉายาของนางก่อนมาเป็นเทพบุปผาว่าคือ ราชินีสวรรค์ กลิ่นหอมรัญจวนดึงดูดผู้ที่ได้กลิ่นให้หลงไหล ซูเม่ยเองก็เช่นกันนางติดตามเฝ้าดูแลลำต้นของเย่ไหลเซียงอย่างดีมาตลอดแม้แต่มดก็ไม่สามารถที่จะไต่ตอมได้ เมื่อทั้งคู่กลายร่างเป็นคนได้ทั้งสองคนต่างเป็นคู่มิตรที่ดีต่อกันและมีหลายต่อหลายครั้งที่เย่ไหลเซียงถึงช่วงผลิบานเกสรต้องการได้รับการผสมพันธ์

                         ซูเม่ยหลงไหลในรสสัมผัสจากเย่ไหลเซียงและรสหวานจากดอกไม้ของนางทำให้ซูเม่ยหลงผิดสังหารผู้ใดก็ตามที่เข้าใกล้เย่ไหลเซียง เพราะความโหดร้ายที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ทั้งคู่ตัดสัมพันธ์กัน และใช่แมงมุมดำตนนี้ยังอยู่ในจิตใต้สำนึกกิเลสของเย่ไหลเซียงที่ต้องการกำจัดนางออกไป

              เย่ไหลเซียงสูดลมหายใจลึก ๆ ทางเดินแสนแคบข้างหน้าเป็นหนทางเดียวที่จะผ่านไปยังด่านต่อไปได้และต้องเดินผ่านด้านหน้าของปีศาจแมงมุมดำเท่านั้น นางจึงค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าแล้วดึงลูกแก้วแห่งแสงสว่างออกมาถือไว้บนมือเพราะแมงมุมดำไม่ชอบแสงสว่างมาก ๆ ทันทีที่แสงสว่างใกล้เข้าไปเรื่อย ๆ ซูเม่ยก็เอามือขึ้นมาบังตาก้มหลบแสงสว่างจากลูกแก้วที่สาดเข้าตา ก่อนจะกลายร่างเป็นแมงมุมดำไต่หายไปในความมืดเย่ไหลเซียงยื่นลูกแก้วออกห่างจากลำตัวพยายามมองหาแมงมุมดำนั้นแต่ก็ไม่พบก็หันกลับมาเดินตามทางแคบที่มืดนั้นต่อไป โดยไม่ทันสังเกตว่าแมงมุมดำค่อย ๆ ไต่ตามพื้นและกระโดดเกาะบนชายกระโปรงของเย่ไหลเซียงเกาะติดตามนางเข้าไปด้านใน

                      วังมังกรคาบสมุทรตงไห่

     ซูหนี่เดินทางกลับมาถึงวังมังกร แต่ไม่กลับลงไปในมหาสมุทรเพราะทำลูกแก้วอากาศหาย จึงทำให้หายใจในน้ำไม่ได้ จึงไปยังที่ ที่คิดว่าน่าจะพบกับลี่หยาง ซูหนี่มาที่เรือนพักหน้าฤดูร้อนของลี่หยางเพราะรู้ว่าลี่หยางชอบพาบรรดาคนรักมาหาความสำราญที่นี่

     "ท่านพี่ลี่หยางเป็นสตรีแท้ ๆ แต่กลับได้เลือดของเสด็จพ่อมังกรมาเต็มเลย อยู่หรือไม่น้า...ถ้าเข้าไปแล้วเจอท่านพี่กำลังอุ่นเตียงกับเหล่านางฟ้าหรือเหล่าปีศาจอยู่เล่าข้าจะทำเยี่ยงไร ตะโกนถามดูก่อนดีกว่า"

    ซูหนี่เข้ามาถึงเรือนฤดูร้อนของลี่หยางแล้วแต่ไม่กล้าเข้าไปเพราะมาครั้งล่าสุดก่อนออกไปท่องโลก มาเจอลี่หยางกับแม่มังกรเผ่าอื่นกำลังเริงรักกันพอดี

     "ท่านพี่ลี่หยาง ข้าเองซูหนี่ ท่านพี่อยู่ตำหนักหรือไม่ ท่านพี่ลี่หยาง!!  แค่ก ๆ ๆ ๆ"

             ซูหนี่ตะโกนจนเจ็บคอไอออกมา ไม่มีเสียงตอบรับจึงเดินอ้อมไปด้านหลังที่ทะเลสาบด้านหลังที่กลายเป็นหิมะเต็มไปหมด

     "ท่านพี่ต้องอยู่แถวนี้แน่ ๆ มาเรือนฤดูร้อนแต่เสกทั้งทะเลสาปเป็นน้ำแข็ง ความคิดประหลาดเช่นนี้มีเพียงท่านพี่คนเดียวจริง ๆ"

     ซูหนี่เดินมาจนถึงใกล้ ๆ แถวศาลากลางทะเลสาบที่ตอนนี้ขาวโพลนไปหมดเต็มไปด้วยน้ำแข็ง พลันสายตาซูหนี่ก็เหลือบไปเห็นองค์หญิงสามลี่หยางผู้งดงาม องค์หญิลี่หยางเป็นมังกรเพศเมียที่มีผมขาวทั้งศีรษะดูงามสง่าดึงดูดเหล่าเทพและปีศาจเพศเดียวกัน ลี่หยางเป็นคนฉลาดเฉลียวมากที่สุดในบรรดาพี่น้องห้าคนและเจ้าสำราญได้ท่านเจ้าสมุทรมากที่สุด แต่ครั้งนี้ซูหนี่ต้องตกใจเมื่อเจอพี่สาวกำลังคลอเคลียอยู่กับจิ้งจอกขาวคู่อริของตนเอง ทันทีที่เห็นนางก็ตกตะลึงตาเบิกโพลงจากที่อารมณ์ดีก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที รีบวิ่งถลาเข้าไปอย่างรวดเร็วกลายร่างเป็นจิ้งจอกเก้าหางพุ่งเข้าหาศัตรู ลี่หยาตกใจจิ้งจอกขาวเองก็เช่นกันนางรีบกลายร่างเป็นจิ้งจอกขาวโดยเร็วเพราะตกใจในกงเล็บของซูหนี่ที่กางเตรียมตะปบ สองสาวจิ้งจอกต่างส่งเสียงข่มขู่ในลำคอ แยกเขี้ยวใสกันนัยน์ตาแดงก่ำ จิ้งจอกขาวมีรอยข่วนที่ขาหน้าเลือดไหลซึม ลี่หยางเห็นก็ตกใจรีบร้องห้ามเพราะเห็นจิ้งจอกขาวกำลังโจมตีน้องสาวกลับจนร่างจิ้งจอกเก้าหางกระเด็นชนต้นไม้

    "พวกเจ้าหยุดตีกันเดี๋ยวนี้ เตียอี่ หากเจ้าทำร้ายน้องสาวข้าอีกแม้แต่นิดเดียวอย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

เสียงตะโกนจากมังกรสาวดังสะเทือนจนขนหมาป่าทั้งสองตัวปลิวไสว จิ้งจอกขาวเตียอี่รีบกลายร่างเป็นคนรีบเดินไปหาลี่หยาง ซูหนี่ก็เช่นกันกลายร่างเป็นคนแต่ซูหนี่ปรี่เข้าหาเตียอี่แล้วกระชากผมแถมทึ้งอย่างแรง

     "ข้าเคยเตือนเจ้าแล้วใช่หรือไม่ อย่ามายุ่งกับพี่สาวข้า เจ้ามันนังจิ้งจอกสำส่อน  ท่านพี่ข้าด่านางนะ ไม่ได้หมายถึงท่านที่สำส่อนท่านแค่เจ้าชู้เสเพลเหมือนท่านพ่อแค่นั้นเอง"

ซูหนี่ขยุ้มทึ้งผมเตียอี่ไปพลางหันมาพูดกับลี่หยางที่ยืนตัวแข็งตกใจอยู่

     "ฟังนะยายจิ้งจอกขาวท่านพี่ข้าไม่มีวันแต่งกับเจ้าหรอกเจ้าไม่คู่ควรเจ้าก็แค่ของเล่นของพี่ข้า ไสหัวไปซะ"

      ซูหนี่เขย่าหัวเตียอี่จนมึนศีรษะไปหมด สองสตรีขยุ้มหัวกันไม่ยอมฟังลี่หยางจนต้องเอามือมานวดขมับก่อนเขาจะถอนหายใจแล้วใช้พลังแยกทั้งคู่ออกจากกัน

     "ซูหนี่พอได้แล้ว เตียอี่เจ้ากล้าทำร้ายน้องของข้าอย่ามาให้ข้าเจอหน้าเจ้าอีก เจ้าไปซะ"

ลี่หยางน้ำเสียงและแววตาจริงจังจนเตียอี่หยุด

     "ท่านทำเช่นนี้กับข้าได้อย่างไรกัน ไหนเมื่อครู่นี้ท่านยังเอ่ยว่ารักข้าอยากแต่งงานกับข้า"

เตียอี่เสียงสั่นเครือ ซูหนี่ทำหน้าเยาะเย้ยกอดอกแล้วแลบลิ้นใส่เตียอี่ที่กำลังน้ำตาไหลก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไป

    "ไปเลยแล้วอย่ามาอีกนะ พี่ข้าไม่มีวันจริงใจกับเจ้าหรอก"

ลี่หยางดึงแขนของซูหนี่ไว้ ถอนหายใจแล้วจ้องมองอย่างเอาเรื่องนัยน์ตาเย็นยะเยียบ

     "ซูหนี่ เจ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมเจอหน้ากันทีไรต้องทะเลาะกันตลอด"

ลี่หยางตำหนิน้องสาว ก่อนจะตกใจเมื่อซูหนี่เบะปากออกมาราวกับจะร้องไห้

     "อะไร อย่านะอย่าร้อง เอาล่ะ ๆ ๆ พี่ขอโทษเจ้า น้องสาวคนดีของพี่ อย่าร้องเลยนะเจ้าอยากได้อะไรพี่จะหามาให้เจ้าหมดเลย"

ลี่หยางรักซูหนี่ผู้เป็นน้องสาวมาก นั่นเพราะในอดีตเมื่อห้าร้อยปีก่อนเพราะลี่หยางเป็นองค์หญิงมังกรที่เกิดจากพระสนมจนบรรดาพี่ชายและน้องชายของพระชายาพากันอิจฉา ลี่หยางตอนนั้นเขามังกรยังไม่งอกพลังตบะยังน้อยนิดจึงแอบไปร้องไห้เสียใจคนเดียวในป่าจนเกือบโดนปีศาจงูจู่โจมแต่ซูหนี่กระโจนเข้ามาช่วยเหลือต่อสู้กับงูตัวนั้นจนตายและซูหนี่บาดเจ็บเพราะถูกพิษงู ลี่หยางอุ้มซูหนี่ไปหาท่านเจ้าสมุทรร้องไห้เสียใจกลัวน้องสาวจะตายและซาบซึ้งที่ซูหนี่เสียสละตนเอง ลี่หยางจึงสาบานว่าจะทำให้ซุหนี่มีความสุขและจะปกป้องอย่างดีที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***